fovos gia tin dimioyrgia oikogeneias

[θεόδωρος27]

paidia xwris na 8elw na fovisw kanenan exw ayto ton fovo poy egrapsa ws titlo
kai oi logoi?
prwton i pliris apodoxi apo tin kopela poy 8a eimai mazi tis kai ayto giati kapote poy imoyn arravwniasmenos panw se ena kavga i kyria tote moy leei poia 8a se parei etsi opws eisai
kai deyteron fovamai tin klironomikotita an kai den exei apodeix8ei plirws ayti tin pa8isi tin eixe kai i mitera moy kai poios 8a moy dwsei diavevewseis oti ta paidia moy me8ayrio den 8a exoun to idio?

[ΜΙΜΙΚΑ]

Μέχρι αύριο που θα γράψω την άποψή μου με ησυχία, έχω να σου πω ότι στο ερώτημα της πρώην: "και ποιά θα σε πάρει έτσι όπως είσαι" η απάντηση είναι μία: "ΠΑΝΤΩΣ ΟΧΙ ΕΣΥ !!! " Δεν σ'έχουμε για πέταμα...

Ες αύριον -λοιπόν- τα σπουδαία...

[Νικος]

Θεόδωρε είδα τον τίτλο του post σου και σκέφτηκα ότι τελικά όλοι τις ίδιες φοβίες κρύβουμε, και εγώ έφτασα πολύ κοντά στον γάμο φέτος ίσως τον καθοριστικότερο ρόλο που αυτό δεν πραγματοποιήθηκε ήταν η φοβία που περιγράφεις, ειδικά απέναντι στον ρόλο σαν πατέρα η φοβία μου φτάνει σε παθολογικά σημεία, όσο αφορά την κοπέλα που θα σε συντροφεύσει πιστεύω πως για να είναι μαζί σου θα έχει αξιολογήσει την κατάσταση (όποια σου αναφέρει έστω και πάνω σε καυγά την φράση που είπες δεν αξίζει καν 2ματια)

Υπάρχει πάντα και το option της υιοθεσίας, που το σκέφτομαι σοβαρά σε ένδειξη διαμαρτυρίας απέναντι στα χαζά γονίδιά μου.

Για να πω την αλήθεια έχω κατηγορήσει/βρίσει πολλές φορές τα γονίδια μου για την εκπληξούλα που μου επιφύλασσαν όμως σε μια αναδρομή του γενναιολογικού μου δέντρου (4-3 γενναίες αντίστοιχα μέχρι εκεί κατάφερα) δεν μπόρεσα να εντοπίσω κάποιον πρόγονο που εμφάνισε/διαγνώστηκε με MS

[anni]

Θεοδωρε ολοι τις ιδιες ανησυχιες εχουμε πανω κατω.........
στην αρχη της σχεσης ή οταν ανακαλυπτεις κατι τετοιο θελεις να
επαναπροσδιορισεις τα πραγματα.....η ζωη κρυβει εκπληξεις..........
τα ευκολα ολοι ξερουμε να τα χειριστουμε.......τα δυσκολα;;;;
εκει φαινεται ο ανθρωπος.....

ολοι φοβομαστε το να μην χρειαστουμε τον/την συντροφο μας νοσοκομο/μα
αλλα πες μου εναν που θελει κατι τετοιο......εσυ αν χρειαστει κατι η συντροφος σου
δεν θα τρεξεις να της συμπαρασταθεις..........να νοιαστεις να την φροντισεις
να της δειξεις την αγαπη σου..........και οτι εισαι εκει για αυτην......
ετσι θα νοιωθει και ο αλλος..........

τα γονιδια; εγω ........οσο εψαξα....δεν βρηκα κατι...
διαβεβαιωσεις δεν παιρνει κανενας και για τιποτα...........
να σαι σιγουρος.........
.να κανεις οικογενεια ...........ειναι τοσο ομορφο........
και το σημαντικοτερο να πιστεψεις πως ολα θα πανε καλα..........θα τα καταφερεις

....η κοπελα που σου ειπε εστω και πανω στον καυγα αυτο........
ΑΠΑΡΑΔΕΧΤΗ....... δεν το συζητω

[Nick]

Ρε συ Θόδωρε μήπως η κοπέλα σου όταν σου είπε ποιά θα σε πάρει έτσι όπως είσαι εννοούσε ότι είσαι αξύριστος ή κακοντυμένος ή κάτι τέτοιο? Μήπως έχεις μεγάλη μύτη και δεν μας το λές?

Δηλαδή λίγοι είναι αυτοί οι σούπερ αθλητικοί υπερυγιείς τύποι που τους παντρεύεσαι και μετά από ένα δύο χρονάκια κάτι παθαίνουν και "χαλάνε"? Η ΠΣ είναι μόνο? Το νούμερο ένα που προκαλεί αναπηρίες είναι το εγκεφαλικό επεισόδιο θα έλεγα, πόσες όμως μέλουσες νύφες στέλνουν τους γαμπρούς για τις ανάλογες εξετάσεις για πίεση, καρδιά, ζάχαρο κλπ πριν τους παντρευτούν?
Αυτά είναι σαχλαμάρες.

Η πλήρης αποδοχή που λές δεν καταλαβαίνω τί σημαίνει. Κανένας δεν μπορεί να αποδεχθεί πλήρως την αρρώστια. Οποιαδήποτε σύντροφος σου πει πως είναι το ίδιο γι'αυτήν αν είσαι άρρωστος ή όχι, σου λέει ψέματα και μάλλον είναι επιπόλαιη και θα την κάνει με την πρώτη δυσκολία.
Για παράδειγμα εγώ. Τις Κυριακές συνήθως τα μεσημέρια μελαγχολώ όταν σκέφτομαι πως κάτω από άλλες συνθήκες θα είχαμε βγει οικογενειακώς για βόλτα, εκδρομή κλπ., κάτι όμως που δυστυχώς δεν κάνουμε. Μελαγχολώ όταν σκέφτομαι πως ο γιός μου δεν πάει να παίξει στην παιδική χαρά με τον πατέρα του όπως τα άλλα παιδάκια. Ή όταν βλέπω τον άντρα μου να δυσκολεύεται να περπατήσει με τον μικρό αγκαλιά.
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι μετάνιωσα που τον παντρεύτηκα, ούτε ότι πιστεύω πως δεν κάνει για πατέρας.
Όταν έρθει το βράδυ μπορεί να κάτσει μαζί του στο παιδικό και να παίξουνε, να μιλήσουν, να είναι μαζί.
Η κάθε οικογένεια έχει τους δικούς της τρόπους και το δικό της "δέσιμο".

Οποιοσδήποτε άνθρωπος είναι έτοιμος για οικογένεια, είναι έτοιμος και για όποιες δυσκολίες προκύψουν. Γιατί όταν αποφασίζεις να "δεθείς" για μια ζωή με έναν άνθρωπο, πρέπει να έχεις υπόψιν σου ότι είναι πολύ πιθανόν κάποιες φορές, ή κάποια χρόνια, να κάνεις την νοσοκόμα.

Όσο για την κληρονομικότητα, αυτός είναι ο καημός μου, δεν μπορώ να κρύψω ότι φοβάμαι για τον γιό μου. Φοβάμαι πως αν κάποια μέρα τον ακούσω να μου λέει πως μούδιασε το πόδι του θα κάνω σαν τρελή και θα τρέχω για μαγνητικές.
Προσπαθώ τέλος πάντων να υποτάξω την φοβία μου για να μην τρελαθώ και να μην τρελάνω και το παιδί φυσικά.
Τελική μου σκέψη είναι πως αν κάποια μέρα μάθω ότι ο γιός μου έχει ΠΣ, θα είμαι δυνατή και θα μάθω να ζω και μ'αυτό για χάρη του παιδιού μου, όπως έκαναν και τόσες μάνες μέχρι σήμερα.

Πάντως σε καμμία περίπτωση δεν μετανιώνω που έγινα μάνα από τον συγκεκριμένο πατέρα και οι λόγοι που δεν έκανα δεύτερο παιδί είναι οικονομικοί και όχι υγείας.

Σε συμβουλεύω λοιπόν να παντρευτείς ένα "καλό κορίτσι" και όχι "επιπόλαιο" και να κάνετε όσα παιδιά αντέχει η τσέπη σας.
Η υγεία μπορεί να είναι "πάνω απ'όλα" όπως λένε όλοι, αλλά δεν θα πεθάνουμε κιόλας.

[ΡΕΝΑ]

NICK μου με συγκίνησες ειλικρίνα....Ο άντρας σου είναι τυχερός που σε έχει...Να χαίρεσε την οικόγενεια σου....

[κωστας]

ωραιο θεμα θεοδωρε,μας εχει απασχολησει ολους μας νομιζω!ειδικα αυτους που εχουν και συγγενεις με σκπ!εγω οπως εχω αναφερει κιολας εχω την μητερα μου που εχει σκπ 26 χρονια και ενα επεισοδιο οπτικης νευριτιδας ειχε και ο αδερφος της ευτυχως ομως εδω και 20 χρονια ειναι καλα χωρις να εχει παρει κανενα φαρμακο!σχετικα με την επιλογη συντροφου εγω γνωρισα την γυναικα μου 19 χρονων και μετα απο ενα μηνα μου χτυπησε την πορτα η σκπ!στην αρχη με ειχαν ενηρωσει οι γιατροι οτι εχω μια απλη νευρολοιμωξη βεβαια μετα απο κανενα χρονο καταλαβα τι εχω και το ειπα και στην γυναικα μου με την οποια ειπαμε οτι θα το παλεψουμε δεν πεθαινει κανεις ουτε ηρθε το τελος του κοσμου!ποιος ξερει αυριο αν θα ζει?η ποιος ξερει αυριο αν θα ειναι υγιεις?κανενας!σχετικα με τα παιδια(εχω ενα 2 χρονων) οπως γνωριζουμε η σκπ εμφανιζει συμπτωματα σε ηλικιες μεγαλυτερες απο 18 χρονων-προφανως οταν σταματαει και η αποκατασταση της μυελινης απο τον οργανισμο!πιστευεις οτι σε 18 χρονια δεν θα εχει βρεθει η θεραπεια?ηδη η λυση της χενφα ισως να ειναι και η θεραπεια!αν σκεφτομαστε ετσι τοτε δεν πρεπει τοτε οσοι εχουν χρονιες παθησεις να κανουν οικογενεια η οσοι εχουν προβληματα υγειας που ισως να το κληρονομησουν και τα παιδια τους μηλαμε για μεγαλο ποσοστο ανθρωπων!αυτα τα θεωρω αστεια προσωπικα και παρολο που εχω πολλα προβληματα λογω ασθενειας συνεχιζω την ζωη μου και σε λιγο ελπιζω να παω και για δευτερο παιδι και βλεπουμε...!

[θεόδωρος27]

nick poly kala ta logia sou kai swsta alla xwxasa na anaferw gia tin kopela moy tote oti meta ton kayga tin rwtisa gia poio logo to eipe ayto kai i apantisi tis itan mia GIA TIN ARRWSTIA

[kate2002]

όμορφα λόγια, πολυ ομορφα.... που αντιπροσωπευουν πραγματικες καταστασεις, καλες και κακες. και συμφωνω με τα περισσοτερα...
ναι, κανοντας όνειρα για το ταιρι της ζωης σου, δεν φανταζεσαι καποιον-α καποιον τυφλο, κουτσο, με σκληρυνση, με καρκινο και γω δεν ξερω τι άλλο... απο την άλλη ομως, ποσοι απο μας τελικα ειμαστε μαζι με καποιον που ανταποκρινεται στα αρχικα μας προτυπα; προσωπικα, σημερα, δεν θα γυρναγα καν να ριξω δευτερη ματια σε καποιον σαν τον πριγκιπα των ονειρων μου.
η ζωη δεν ξερεις ποτε πως τα φερνει, και τα περισσοτερα ονειρα τα διαψευδει η ιδια η πραγματικότητα τους. ναι, δεν ειναι το καλυτερο ο ανθρωπος σου να εχει κάποιο πρόβλημα, όποιο κι αν ειναι αυτο. ενα απο τα ασχημα, ειναι η ανικανοτητα να τον κανεις καλα. όμως στο τι ανθρωπος ειναι, με τη σκεψη και τη συμπεριφορα του, δεν εχει να προσθεσει μειον το όποιο άλλο προβλημα. ισα ισα ...
και για το θεμα των παιδιων, ποιος δε φοβαται το αυριο; τρεμω στην ιδεα μηπως συμβει κατι στα δικα μου παιδια και ναι, το θεμα της κληρονομικοτητας και μενα με απασχολει. ομως και γω ανετρεξα πισω οσες γενιες καταφερα, και σκληρυνση δεν ανακαλυψα πουθενα. εμαθα όμως τοσα άλλα που τα θεωρω χειροτερα σαν καταστασεις... κι εγω τρεμω το καθε τους μουδιασμα... φοβαμαι ομως και οταν εχουν οποιον άλλο πονο η γκρινια που δεν ξερω απο τι προερχεται και τι να κανω να τον διωξω. φοβαμαι περισσοτερο για πιο υπουλες καταστασεις, πιο μη αναστεψιμες...
τα καμαρια μου δε μαφηνουν σε ησυχια να πω αυτα που θελω, κι αυτα που ειπα ισως δεν τα εξεφρασα καλα. να μη ζαλιζω και να μην πολυλογω ομως. το ρεζουμε όλων ειναι πως στον αλλον ψαχνουμε να βρουμε αυτο που θελουμε, κι οταν αυτο συμβει, δεν μετρανε τα υπολοιπα πολυ. ναι αν ψαχνεις καποιον με δυο υπεροχα ματια, δε θα γυρισεις να κοιταξεις ποτε εναν τυφλό (δεν εχω καποιο προβλημα με την απώλεια ορασης, να μην παρεξηγηθω, ως παραδειγμα το αναφερω). αν ομως ζητας στον αλλον κατι διαφορετικο, δε θα σε διωξουν μακρια τα ματια του αυτα.
κι αν απο την αρχη τον ειχες διαλεξει για τα ματια του κι αυτα "βγηκαν" στην πορεια, τοτε το προβλημα δεν ειναι η απουσια τους αλλα οτι εσυ δεν καταφερες να δεις κατι παραπανω στον ανθρωπό σου περα απο αυτα...
αυτα.

[elena]

Ο κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστός και μοναδικός!!!
αυτοπεποίθηση....δύναμη....ψηλά το κεφάλι....και θα βρεθεί ο κατάλληλος σύντροφος, να είστε σίγουροι!!!εξάλου τον "άλλο" δεν τον κατακτάς με τα όμορφα μάτια ή το ωραίο σώμα...!
αν μπορείς να βγάλεις και να δείξεις την ομορφιά που έχεις μέσα σου ,τότε να είσαι σίγουρος ότι όλος ο κόσμος είναι δικός σου!!!

όσο για την κληρονομικότητα ,δύο παιδιά έχω...23 και 19...είναι μια χαρά τα παιδιά ,όπως εύχομαι πάντα ,να είναι όοοοοολα τα παιδιά του κόσμου!