Καλησπέρα.
Σας ψιλοζάλισα σήμερα αλλά συγχωρέστε με (οπότε έχω δικαίωμα να συνεχίσω).
Την Κυριακή ήμουνα καλεσμένος οικογενειακώς σ' ένα γάμο και φυσικά στο τραπέζι μετά. Και όπως είναι "φυσικό" (συμβαίνει συνήθως σε κάθε μου "καλή" έξοδο) είχα να κάνω ένεση. Όταν ξεκίνησα το φάρμακο διάλεξα να κάνω την πρώτη ένεση βραδυνή ώρα αλλά τώρα κατάλαβα ότι την "πάτησα".
Είχα λοιπόν στο αυτοκίνητο το γνωστό σε όλους τσαντάκι και κάποια στιγμή βγήκα για να την κάνω. Πολυσύχναστο το μέρος αλλά δεν κόλλησα και ξεκίνησα τη διαδικασία. Το λάθος μάλλον, ήταν ότι δεν είχε πάρει θερμοκρασία παρά μόνο δέκα λεπτά. Την κάνω λοιπόν και γυρνάω στο μαγαζί.
Μετά από περίπου μία - μιάμιση ώρα άρχισα να κρυώνω και πίστεψα ότι με χτύπαγε ο κλιματισμός του μαγαζιού. Φόρεσα το σακάκι αλλά τίποτα. Και ξαφνικά άρχισε ...
Έτρεμα ολόκληρος, τα δε πόδια χτύπαγαν σαν κομπρεσέρ. Είχα να το πάθω από τους πρώτους μήνες αυτό. Να μη συνέρχομαι με τίποτα. Η παρέα στο τραπέζι ήξερε βέβαια αλλά δεν το είχε δει. Και εμένα στις αρχές μου συνέβαινε στη διάρκεια του ύπνου και μόνο όταν τολμούσα να μην πάρω depon.
Μου έλεγαν να σηκωθώ για να πάμε σ' ένα δωμάτιο του μαγαζιού που είχε αερόθερμο και φοβόμουνα ότι άμα σηκωθώ και μια πιάσει το ρίγος θα πέσω. Και μπορεί να συνέβαινε. Νόμιζα δε ότι όλοι κοιτούσαν εμένα. Και τότε "λύγισα". Δάκρυσα. Κατάλαβα αργότερα ότι δεν έπρεπε να αφεθώ και να μου συμβεί αυτό αλλά δεν μπόρεσα να το ελέγξω. Όπως δε μπορούσα να σταματήσω το ρίγος.
Ευτυχώς που κάποιος είχε ένα πάναντολ extra και σιγά σιγά πέρασε. Μετά βέβαια και στην τουαλέτα που πήγαινα είχα "συνοδεία". Φοβήθηκαν. Εγώ ήξερα ότι είχε περάσει αλλά αυτοί όχι.
Εμένα όμως μου άρεσε αυτό. Μου άρεσε που οι δικοί μου άνθρωποι με "πρόσεχαν". Μου άρεσε που είχα ανθρώπους δίπλα μου έτοιμους να μου δώσουν το χέρι τους για να στηριχτώ πάνω τους! Μου άρεσε που είχα ανθρώπους δίπλα μου που "κόλλησαν" πάνω μου για να ζεσταθώ!
Εμπειρίες !!!
Σας ψιλοζάλισα σήμερα αλλά συγχωρέστε με (οπότε έχω δικαίωμα να συνεχίσω).
Την Κυριακή ήμουνα καλεσμένος οικογενειακώς σ' ένα γάμο και φυσικά στο τραπέζι μετά. Και όπως είναι "φυσικό" (συμβαίνει συνήθως σε κάθε μου "καλή" έξοδο) είχα να κάνω ένεση. Όταν ξεκίνησα το φάρμακο διάλεξα να κάνω την πρώτη ένεση βραδυνή ώρα αλλά τώρα κατάλαβα ότι την "πάτησα".
Είχα λοιπόν στο αυτοκίνητο το γνωστό σε όλους τσαντάκι και κάποια στιγμή βγήκα για να την κάνω. Πολυσύχναστο το μέρος αλλά δεν κόλλησα και ξεκίνησα τη διαδικασία. Το λάθος μάλλον, ήταν ότι δεν είχε πάρει θερμοκρασία παρά μόνο δέκα λεπτά. Την κάνω λοιπόν και γυρνάω στο μαγαζί.
Μετά από περίπου μία - μιάμιση ώρα άρχισα να κρυώνω και πίστεψα ότι με χτύπαγε ο κλιματισμός του μαγαζιού. Φόρεσα το σακάκι αλλά τίποτα. Και ξαφνικά άρχισε ...
Έτρεμα ολόκληρος, τα δε πόδια χτύπαγαν σαν κομπρεσέρ. Είχα να το πάθω από τους πρώτους μήνες αυτό. Να μη συνέρχομαι με τίποτα. Η παρέα στο τραπέζι ήξερε βέβαια αλλά δεν το είχε δει. Και εμένα στις αρχές μου συνέβαινε στη διάρκεια του ύπνου και μόνο όταν τολμούσα να μην πάρω depon.
Μου έλεγαν να σηκωθώ για να πάμε σ' ένα δωμάτιο του μαγαζιού που είχε αερόθερμο και φοβόμουνα ότι άμα σηκωθώ και μια πιάσει το ρίγος θα πέσω. Και μπορεί να συνέβαινε. Νόμιζα δε ότι όλοι κοιτούσαν εμένα. Και τότε "λύγισα". Δάκρυσα. Κατάλαβα αργότερα ότι δεν έπρεπε να αφεθώ και να μου συμβεί αυτό αλλά δεν μπόρεσα να το ελέγξω. Όπως δε μπορούσα να σταματήσω το ρίγος.
Ευτυχώς που κάποιος είχε ένα πάναντολ extra και σιγά σιγά πέρασε. Μετά βέβαια και στην τουαλέτα που πήγαινα είχα "συνοδεία". Φοβήθηκαν. Εγώ ήξερα ότι είχε περάσει αλλά αυτοί όχι.
Εμένα όμως μου άρεσε αυτό. Μου άρεσε που οι δικοί μου άνθρωποι με "πρόσεχαν". Μου άρεσε που είχα ανθρώπους δίπλα μου έτοιμους να μου δώσουν το χέρι τους για να στηριχτώ πάνω τους! Μου άρεσε που είχα ανθρώπους δίπλα μου που "κόλλησαν" πάνω μου για να ζεσταθώ!
Εμπειρίες !!!
"Μακριά εκεί στο ηλιόφωτο, βρίσκονται οι υψηλότερες προσδοκίες μου... Ίσως να μην μπορέσω να τις αγγίξω ποτέ… Μπορώ όμως ελεύθερα, να κοιτάζω ψηλά και να βλέπω την ομορφιά τους, να πιστεύω σ' αυτές και να προσπαθώ να τις φτάσω..."