H maria2 απλά ρώτησε πώς το λες σε έναν άνθρωπό σου που βλέπει πως κάτι δεν πάει καλά και αναρωτιέται - περιμένει να μοιραστείς το θέμα μαζί του. Δεν ρώτησε πώς να αντιμετωπίσει τον κοινωνικό ρατσισμό και την άγνοια, προκατάληψη των συνανθρώπων εν γένει.
Αν δεν μπορούσε να περπατήσει ή να δει δεν θα έκανε αυτή την ερώτηση. Αν η κατάσταση της υγείας της δηλαδή ήταν τόσο επιβαρημένη απλά θα έλεγε όχι δεν το έπαθα από τροχαίο, ούτε το έχω εκ γεννετής, αλλά έχω ΣΚΠ και η πάθησή μου αυτή μου δημιούργησε αυτό, αυτό και αυτό το πρόβλημα.
Όταν όμως η φυσική σου κατάσταση μοιάζει με αυτή κάποιου που έχει μηνίσκο για παράδειγμα, τότε είναι ένα θέμα πώς να πεις ότι δεν είναι θέμα εγχείρησης για να γίνεις καλά, αλλά προόδου της επιστήμης.
Για να μην φτάσει λοιπόν η υγεία σου να είναι ιατρικό ανακοινωθέν, πρέπει από την πρώτη στιγμή να αφήσεις τον άνθρωπό σου να συμμετέχει και σε αυτό το κομμάτι του εαυτού σου. Λες, "έχω σκλήρυνση κατά πλάκας". Και εξηγείς τί σημαίνει αυτό για σένα, για την καθημερινότητά σου, για τον τρόπο που αισθάνεσαι σωματικά και ψυχολογικά.
Θα πρέπει όμως να δώσεις και στον άλλο τον χρόνο να το αποδεχθεί. Γιατί γι αυτόν θα είναι κάτι άγνωστο, ένα "περίεργο" θέμα υγείας. Εκτός αν ξέρει από πριν περί τίνος πρόκειται. Και θα πρέπει να είσαι έτοιμος για το ενδεχόμενο τελικά να μην το αποδεχθεί και να φύγει. Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι κακός, μπορεί απλά να μην αντέχει τα δύσκολα. Όπως και το αν θα μείνει δεν σημαίνει ότι είναι καλός, ή ότι θα μείνει για πάντα.
Αν θέλεις πάντως να μείνει, θα πρέπει να είσαι έτοιμη να μιλήσεις για αυτό, ακόμη και με λεπτομέρειες, προκειμένου να μπορέσει ο άλλος να "οικειοποιηθεί" την πάθηση, να την κατανοήσει και να βρει τη θέση του στο όλο σκηνικό.
Εγώ όταν έμαθα ότι ο άντρας μου έχει ΣΚΠ, έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Είμασταν νιόπαντροι, είμουν λεχώνα, και επειδή ο άντρας μου από τότε μέχρι και σήμερα δεν μιλάει, δεν μοιράζεται τα θέματα υγείας που του προκύπτουν, αν δεν ήταν το ιντερνετ να μπορέσω να πάρω μια ιδέα πώς αισθάνεται, ποιές είναι οι φοβίες του, πώς είναι να έχεις ΣΚΠ, σίγουρα η συμπεριφορά του θα μου φαινόταν ανυπόφορη, προσβλητική, και θα τον είχα εγκαταλήψει μέχρι τώρα.
Δες το αλλιώς. Αν εσύ είσουν υγιής και σου έλεγε κάποιος ότι έχει ΣΚΠ ποιά θα ήταν η αντίδρασή σου? Ποιές θα ήταν οι ερωτήσεις που θα ήθελες να του κάνεις?
Δώσε χώρο και χρόνο στους ανθρώπους. Φυσικά, συμφωνώ με τον sou και την LL-MM σε αυτά που λένε, είμαστε κατά πλειοψηφία μ*******ς, γύφτοι, άξεστοι. Αυτό ισχύει λίγο πολύ για όλους. Και όλοι μας στην ζωή μας ψάχνουμε να βρούμε ανθρώπους - ανθρώπους για να συνευρισκόμαστε και όχι ανθρώπους - ζώα.
Sorry που ως συνήθως μακρυγόρισα.
Ειμαι ακομα στη φαση που προσπαθω να ξεπερασω μια καραμπινατη καταθλιψαρα. ομολογω οτι τα καταφερνω πολυ καλα χωρις αντικαταθλιπτικα, ομως το πιο δυσκολο κομματι ηταν να το παραδεχτω στον εαυτο μου και να αποφασισω αν θα αφησω αυτο να με νικησει ή αν θα το νικησω εγω..... ελπιζω να σε καλυψα.... 
Πήγα κεί και γύρισα, προφάτως, μάλιστα 
. Εγώ, κάνω ότι μπορώ όσο μπορώ, τις υπόλυπες μ*** (δυστυχώς, είναι υπεραρκετές) μου τις φορτώνουν οι άλλοι, νισάφι, πιά: Η μάχη δεν είναι τόσο κατά της σκπ, (όσο επιπονη και να είναι αυτή, φυσικό γεγονός είναι) αλλά 
