FANTOMAS έγραψε:Σε αυτο το ευλογο ερωτημα (πως το λες ) δεν υπαρχει σωστο και λάθος ο καθενας μας το προσεγγίζει διαφορετικα, οπως αυτος αισθανεται καλυτερα, καποιοι απο εμας εχουν τη δυναμη να το αντιμετωπισουν μια και εξω , αλλοι δεν εχουμε αυτην την δυναμη και εχουμε αναγκη απο ενα μικρο ψεματακι, σαφως και δεν φταιμε , σαφως και δεν ειμαστε ναρκωμανεις απλα αυτην την χρονικη στιγμη δεν ειμαστε ετοιμοι να πουμε ολη την αληθεια.....
Με το Φαντομά διαφωνώ
ΚΑΘΕΤΑ, ακριβώς διότι...
συμφωνώ βασικά και σφαιρικά μαζί του 
Συμφωνώ ότι όντως έτσι ακριβώς
θα έπρεπε να είναι τα πράγματα... Είναι όμως;
Το πώς το λές δεν αφορά τόσο τη δική μας την αντίδραση, αλλά, κυρίως, την αντίδραση του άλλου: Εμείς μπορεί να έχουμε αποδεχτεί τη σκπ (δεν έχουμε και άλλη επιλογή, εξ άλλου) αλλά, αρχίζοντας μια σχέση με οποιονδήποτε (είτε προσωπική, είτε επαγγελματική, είτε οποιασδήποτε φύσεως) αξιούμε να του/της φορτώσουμε την αρρώστια μας, και, θέλει δε θέλει, να τον/την κάνουμε να παρουσιάζεται ως κακός/ιά στα ίδια του/της τα ματια, αν δε συνεχίσει τη σχέση αυτή
με την αναπηρία που θεωρεί ότι ΕΙΜΑΣΤΕ, είτε διότι την κρύψαμε εσκεμμένα, είτε διότι τολμήσαμε να μην την εξαφανίσουμε.
Για τα άτομα αυτά, εμείς θα είμαστε οι απαταιώνες εκ φύσεως, στον αιώνα τον άπαντα: άμα κάνουν οτιδήποτε για μας που δε θα το έκαναν άν είχαμε την ευπρέπεια να είμαστε σαν όλο τον κόσμο, είναι διότι τους αναγκάζουμε, εξαπατώντας τους με το γεγονός της σκπ. Γκέγκε;
Και, θα μας πουν, άς είμαστε τίμιοι μαζί τους: άν είμασταν
ΕΜΕΙΣ στη θεση τους, τί θα κάναμε με αυτούς;
Η γιαγιά η Κασσάνδρα
