Την καλησπέρα μου σε όλους τους φίλους και φίλες.
Μόλις προχθές, 17 Μαρτίου, έμαθα ότι αυτό που μου είχε παρουσιαστεί 3 φορές μέσα σε δυόμιση χρόνια, 1994-1996 και επιμελώς μου το είχανε κρύψει, αν και 27 χρονών τότε, κάτω από τη λέξη νευρολοίμωξη, είναι σκλήρυνση κατά πλάκας.
Είμαι πολύ θυμωμένος με όλους όσους τότε δε μου είπαν την αλήθεια και μου το παρουσιάσανε για κάτι σαν τη γρίπη, μια αρρώστια που πάει και έρχεται σαν μία ίωση.
Αν έχω καταλάβει καλά απ' όσα έχω διαβάσει τις τελευταίες ημέρες μπορεί κάποια στιγμή να μένει κάποιος παράλυτος από αυτή την πάθηση.
Ο γιατρός τότε μου είπε όλα τα της πάθησης όπως πραγματικά είναι, αλλά δεν μου είπε ότι υπάρχει το ενδεχόμενο ότι μπορεί κάποια μέρα να ...
Ίσως να ήταν καλύτερα που δεν ήξερα τις πραγματικές διαστάσεις των τότε εξάρσεων. Ποιός ξέρει πως θα ήμουν ψυχολογικά όλα αυτά τα 12+ χρόνια για κάτι που δε με έχει ξαναενοχλήσει.
Σημασία έχει ότι για ένα μεγάλο διάστημα δεν έχω κανένα πρόβλημα, συνεχίζω να αντιμετωπίζω τη ζωή όπως και πριν (;;;) και τα χόμπι που έχω από το 2004 και μετά, τρέξιμο και ποδήλατο, τα ευχαριστιέμαι πιο πολύ, μιας και είναι η επιβεβαίωση ότι δεν αντιμετωπίζω κινητικά προβλήματα.
Για την ιστορία:
1o κρούσμα τέλος του 1994. Δεν μπορούσα να κουμαντάρω - αδυναμία το δεξί πόδι. Νομίζοντας ότι το πρόβλημα είναι από τη μέση δε πήγα σε γιατρό και πέρασε μόνο του.
2ο κρούσμα 6 μήνες μετά το πρώτο. Αδυναμία αριστερών άκρων. Νοσιλεύομε και βγαίνω περδίκι (έγιναν βέβαια μαγνητικές κλπ)
3ο κρούσμα, και τελευταίο μέχρι τώρα, Νοέμβριος 1996. Πειράζονται τα μάτια και βλέπω σωστά μόνο ευθεία, όταν τα μάτια παίζουν αριστερά ή δεξιά, τα βλέπω διπλά. Νοσιλεύομαι και ξαναβγαίνω περδίκι. Οι μαγνητικές έχουν δήξει καλυτέρευση του προβλήματος.
Μόλις προχθές, 17 Μαρτίου, έμαθα ότι αυτό που μου είχε παρουσιαστεί 3 φορές μέσα σε δυόμιση χρόνια, 1994-1996 και επιμελώς μου το είχανε κρύψει, αν και 27 χρονών τότε, κάτω από τη λέξη νευρολοίμωξη, είναι σκλήρυνση κατά πλάκας.
Είμαι πολύ θυμωμένος με όλους όσους τότε δε μου είπαν την αλήθεια και μου το παρουσιάσανε για κάτι σαν τη γρίπη, μια αρρώστια που πάει και έρχεται σαν μία ίωση.
Αν έχω καταλάβει καλά απ' όσα έχω διαβάσει τις τελευταίες ημέρες μπορεί κάποια στιγμή να μένει κάποιος παράλυτος από αυτή την πάθηση.
Ο γιατρός τότε μου είπε όλα τα της πάθησης όπως πραγματικά είναι, αλλά δεν μου είπε ότι υπάρχει το ενδεχόμενο ότι μπορεί κάποια μέρα να ...
Ίσως να ήταν καλύτερα που δεν ήξερα τις πραγματικές διαστάσεις των τότε εξάρσεων. Ποιός ξέρει πως θα ήμουν ψυχολογικά όλα αυτά τα 12+ χρόνια για κάτι που δε με έχει ξαναενοχλήσει.
Σημασία έχει ότι για ένα μεγάλο διάστημα δεν έχω κανένα πρόβλημα, συνεχίζω να αντιμετωπίζω τη ζωή όπως και πριν (;;;) και τα χόμπι που έχω από το 2004 και μετά, τρέξιμο και ποδήλατο, τα ευχαριστιέμαι πιο πολύ, μιας και είναι η επιβεβαίωση ότι δεν αντιμετωπίζω κινητικά προβλήματα.
Για την ιστορία:
1o κρούσμα τέλος του 1994. Δεν μπορούσα να κουμαντάρω - αδυναμία το δεξί πόδι. Νομίζοντας ότι το πρόβλημα είναι από τη μέση δε πήγα σε γιατρό και πέρασε μόνο του.
2ο κρούσμα 6 μήνες μετά το πρώτο. Αδυναμία αριστερών άκρων. Νοσιλεύομε και βγαίνω περδίκι (έγιναν βέβαια μαγνητικές κλπ)
3ο κρούσμα, και τελευταίο μέχρι τώρα, Νοέμβριος 1996. Πειράζονται τα μάτια και βλέπω σωστά μόνο ευθεία, όταν τα μάτια παίζουν αριστερά ή δεξιά, τα βλέπω διπλά. Νοσιλεύομαι και ξαναβγαίνω περδίκι. Οι μαγνητικές έχουν δήξει καλυτέρευση του προβλήματος.