Στα πρώτα 6 χρόνια μου με την νόσο, αντιμετώπισα πολλές τραγικές-εγκληματικές συμπεριφορές από τους νευρολόγους, συμπεριφορές οι οποίες με εξανάγκασαν ψυχολογικά και σωματικά στο να απομακρυνθώ πολύ μακριά από τους νευρολόγους. Η πράξη μου αυτή όσο ακραία και αν ακούγεται (και δεν την προτείνω σε κανέναν), με εξανάγκασε να μάθω, δύο τεράστιες αλήθειες.
1. Οι τραγικές συμπεριφορές των ιατρών μας ξυπνούν.
2. Η ιατρική επιστήμη ακολουθεί το χρήμα.
Τα δύο παραπάνω όσο και α φαίνονται απόμακρα, είναι αλληλένδετα και εξηγώ τι τραγικό μου συνέβη, ώστε να ξυπνήσω γράφοντας και γράμμα συγχώρεσης, προς την τραγικότητα των ιατρών-νευρολόγων.
α. Όταν παρουσίαζα σοβαρές επιπλοκές-παρενέργειες από την ιντερφερόνη (betaferon), συγκεκριμένα σοβαρά ακνεϊκό δέρμα, ο ιατρός δεν με άκουγε. Προτιμούσε να με βομβαρδίζει στα αντιβιωτικά παρά να μου κόψει το φάρμακο. Η τραγικότητα της πράξης του είναι ότι έσκασε το συκώτι μου, οι τρανσαμινάσεις βάρεσαν το ταβάνι και νοσηλεύτηκα με μεγάλο κίνδυνο την ηπατίτιδα. Το μεγάλο στρες, μου δημιούργησε και υποτροπή. Έτσι αναγκάστηκε να μου το κόψει και σιγά σιγά ηρέμησε και η ακμή του προσώπου μου.
β. Όταν ο ιατρός μου, αποφάσισε να με πάει στο μόλις φρεσκο-κυκλοφορημένο tysabri, με έστειλε στο Αττικό. Εκεί λοιπόν συνάντησα τον 'μιλημένο για την παρουσία μου' διευθυντή νευρολογίας του Αττικού ο οποίος.... με έστελνε σπίτι μου, εκτός και αν του έδινα φακελάκι 200ευρώ. Σημειώνω ότι η μηνιαία δόση του φαρμάκου άγγιζε τότε τα 3200ευρώ, πληρωμένα από το άμοιρο κράτος. Ίσως κάποιο ποσό από τα λεφτά αυτά να καταλήγει και στις τσέπες των ιατρών, διαμέσου του Lobbying, κάτι πολύ διαδεδομένο στα συνέδρια των ιατρών.
γ. Στο Αττικό, όσο μου έδιναν με φακελάκι το tysabri, αποφάσισαν μια μέρα οι ιατροί από το τμήμα νευρολογίας, να μου κάνουν κάποιο πείραμα. Με πήγαν στο υπόγειο του νοσοκομείου όπου συνάντησα και άλλους νέους ασθενείς με ΣΚΠ, που θα έπαιρναν μέρος στο άσχετο με την νόσο πείραμα. Είμαστε στο τμήμα ραδιενέργειας του νοσοκομείου, στο οποίο έγινε η εξέταση. Μετά την εξέταση δεν επιτρεπόταν να πλησιάσω παιδιά αλλά ούτε υπερήλικες γιατί το σώμα μου ακτινοβολούσε ραδιενέργεια. Αυτό που μάλλον-εικάζω είναι ότι οι ιατροί-νευρολόγοι θέλανε να δικαιολογήσουν κάποια κονδύλια για να τσεπώσουν τα χρήματα, με όχημά τους εμάς τα νέα παιδιά με ΣΚΠ που θεωρητικά αντέχουμε πολύ 'ξύλο'.
Αυτό που παρατήρησα επίσης στα άλλα παιδιά ήταν ότι είχαν πάρει πάρα πολλά φάρμακα (σχεδόν όλα) και ότι ήταν βαριά άρρωστοι κινητικά.
δ. Όταν ασχολήθηκα λίγο με τον σύλλογο της σκλήρυνσης, μου μετέφεραν οι ίδιο με περηφάνια, ότι οι υπάλληλοι-βοηθοί του γραφείου του συλλόγου πληρωνόντουσαν από την Novartis. Όταν μια φαρμακευτική χρηματίζει ένα σύλλογο, καταλαβαίνουμε και το μάρκετινγκ του συλλόγου ποιο θα είναι. Ο σύλλογος, αν και έδινε πολλές θετικές παροχές στους ασθενείς-μέλη του, στο παρασκήνιο υπήρχαν και παροτρύνσεις προς μια μόνο κατεύθυνση, αυτών των φαρμάκων.
ε. Πηγαίνοντας σε συνέδρια των συλλόγων για την ΣΚΠ, παρατήρησα ότι οι ιατροί - ομιλητές είχαν μαγειρεμένα powerpoint slides προς μια κατεύθυνση. Αυτή ότι τα φάρμακα είναι αθώα και αυτή ότι τα εναλλακτικά είναι όχι μόνο επικίνδυνα, αλλά και συνάμα θανατηφόρα.
στ. Όταν είχα αποκτήσει πολύ αυτογνωσία για το σώμα μου από την ταλαιπωρία των φαρμάκων και προσπάθησα να το μεταφέρω στο ιατρό μου προτείνοντας άλλη κατεύθυνση, η απάντησή του ήταν "μην είσαι μ@@κ@ας".
Κάπως έτσι τελείωσε η σχέση μου με τους νευρολόγους. Οι άνω εγκληματικές και συστημικές τραγικότητες μου φανέρωσαν τις παραπάνω δύο αλήθειες. Δηλαδή, ότι κατά το πλείστον, οι ιατροί κοιτούν την οικονομική τους ευημερία και δεύτερον, ότι το κάθε τραγικό που μας συμβαίνει, μας συμβαίνει να αποκτήσουμε περισσότερη αυτογνωσία, λιγότερο φόβο, στο να ξυπνήσουμε αλλά και να συγχωρέσουμε!
Μιλώντας για συγχώρεση, ήταν πολύ δύσκολο για μένα να ξεπεράσω την εκμετάλλευση που έζησα στο Αττικό από την τότε ομάδα του, αλλά κατάφερα να ξεπεράσω τον θυμό μου, την 15 ημέρα στην
"21 ημέρες διαλογισμού, προσφοράς και αγάπης" μέσου του παρακάτω γράμματος:
Untitled-2.jpg (178.1 KiB) Προβλήθηκε 3800 φορές
Το πιο σημαντικό είναι να καταλάβουμε ότι δεν πρέπει να αφήνουμε τους ιατρούς να μας ελέγχουν, αλλά να τους ελέγχουμε εμείς, μέσο των γνώσεων μας (διαβάζοντας τα πάντα γύρω από την νόσο της ΣΚΠ και τα συμβατικά και εναλλακτικά φάρμακα της), αλλά και της αυτογνωσίας μας !! Μπαίνοντας στο σώμα μας, αγαπώντας τον εαυτό μας μέσο της πνευματικότητας, της διατροφής και της άσκησης.
Η θεραπεία μας και η πρόοδο της ψυχής μας είναι συνυφασμένα και αυτό θέλει να μπλοκάρει το σύστημα, αλλά μόνο όταν εμείς του το επιτρέπουμε. Βλέποντας καθαρά τις δύο αλήθειες μπορούμε να υπερβούμε τις 'τραγικότητες' του και να το εκμεταλλευτούμε υπέρ της πραγματικής θεραπείας μας.
