Το άλλο μου Εγώ.

[Kalispera]

Είμαι 23-24 δεν έχω άλλο δύναμη μέσα μου.Δεν το λέω με υπερβολή απλά έτσι νιώθω ,αδυναμίες στα γόνατα κούραση, κατάθλιψη,μυϊκούς σπασμούς και υποτίθεται όλα καλά ...
φοβάμαι μην χειρότερευω ...Είναι άδικο αυτό αυτή η μαλακιά η ηλικία που ήθελα να ανοίξω τα φτερά μου και εντέλει με προδικάζει αυτή η πάθηση ν μην τα ανοίξω ποτέ,
να ζήσω το τώρα όπως μπορώ και να μην σκεφτώ το μέλλον μου το μαύρο .Να αλλάξω καριέρα να πετάξω τα χαρτιά μου και ίσως να μην κάνω καν καριέρα να κάθομαι σπίτι ...
Πονάω μέσα σου μέρα παρά μέρα κανείς δεν θα καταλάβει αν δεν το χει μπορεί να στενοχωριουνται οι δικοί σου αλλα δεν θα καταλάβουν και προσπαθώ να το παίζω άνετος και ήρεμος αλλά μέσα μου έχω οργή, νεύρα,πόνο, στενοχώρια ...Αδικία . Κοιμαμαι με το σκεπτικό ότι όλο αυτό είναι σαν ένα κακό όνειρο και ξυπνάω με το να πρέπει κάθε μέρα ξανά αντιμετώπιζω αυτή την κατάσταση...Δεν ξέρω τι να κάνω πάντα σε κάθε πρόβλημα έβρισκα λύσεις εδώ όμως δεν υπάρχουν ..Τι προσευχές να κάνω τι να σκεφτώ καλά τι να γυμναστώ όλα καταλήγουν στην αρχή .
Πραγματικά σας θεωρώ μαχητές εδώ μέσα αλλά δεν είμαστε όλοι έτσι δεν αντέχω άλλο σφαλιάρες από αυτή τη ζωή ...δεν έχω προλάβει τίποτα να ζήσω και όμως νιώθω ως τα 23 να χω φάει τα σκατα με το κουτάλι .Δεν ηθελα να ρίξω το ηθικό τον συμπάσχοντων αλλά με συγχωρείτε και καλή συνέχεια σας εύχομαι ολόψυχα.

[Στάθης]

Είμαι 23-24 δεν έχω άλλο δύναμη μέσα μου.Δεν το λέω με υπερβολή απλά έτσι νιώθω ,αδυναμίες στα γόνατα κούραση, κατάθλιψη,μυϊκούς σπασμούς και υποτίθεται όλα καλά ...
φοβάμαι μην χειρότερευω ...Είναι άδικο αυτό αυτή η μαλακιά η ηλικία που ήθελα να ανοίξω τα φτερά μου και εντέλει με προδικάζει αυτή η πάθηση ν μην τα ανοίξω ποτέ,
να ζήσω το τώρα όπως μπορώ και να μην σκεφτώ το μέλλον μου το μαύρο .Να αλλάξω καριέρα να πετάξω τα χαρτιά μου και ίσως να μην κάνω καν καριέρα να κάθομαι σπίτι ...
Πονάω μέσα σου μέρα παρά μέρα κανείς δεν θα καταλάβει αν δεν το χει μπορεί να στενοχωριουνται οι δικοί σου αλλα δεν θα καταλάβουν και προσπαθώ να το παίζω άνετος και ήρεμος αλλά μέσα μου έχω οργή, νεύρα,πόνο, στενοχώρια ...Αδικία . Κοιμαμαι με το σκεπτικό ότι όλο αυτό είναι σαν ένα κακό όνειρο και ξυπνάω με το να πρέπει κάθε μέρα ξανά αντιμετώπιζω αυτή την κατάσταση...Δεν ξέρω τι να κάνω πάντα σε κάθε πρόβλημα έβρισκα λύσεις εδώ όμως δεν υπάρχουν ..Τι προσευχές να κάνω τι να σκεφτώ καλά τι να γυμναστώ όλα καταλήγουν στην αρχή .
Πραγματικά σας θεωρώ μαχητές εδώ μέσα αλλά δεν είμαστε όλοι έτσι δεν αντέχω άλλο σφαλιάρες από αυτή τη ζωή ...δεν έχω προλάβει τίποτα να ζήσω και όμως νιώθω ως τα 23 να χω φάει τα σκατα με το κουτάλι .Δεν ηθελα να ρίξω το ηθικό τον συμπάσχοντων αλλά με συγχωρείτε και καλή συνέχεια σας εύχομαι ολόψυχα.

Είσαι πολύ νέος με τεράστιες θεραπευτικές δυνατότητες.
Μέσα από το δικό μου γολγοθά, έμαθα και ακόμα μαθαίνω ότι μπορούμε να καταφέρουμε να βγαίνουμε από την μιζέρια και την ταλαιπωρία. Στο χέρι μας είναι.

Η μόνη λύση είναι αποδεχτείς το παρόν σου, αφού είναι αυτό που ζεις τώρα. Μόλις η αντίδρασή σου εκλεπτυστεί ως προς την δοκιμασία σου, τότε θα μπορέσεις να δεις ότι δεν είναι όλα μαύρα. Ότι υπάρχει και άλλος δρόμος και ότι είναι αυτό που περνάς για τον άλλον δρόμο. Μόλις αναλάβουμε την ευθύνη της ασθένειας σαν να την διαλέξαμε εμείς οι ίδιοι (για σπουδαίο λόγο), μπορούμε να αναλάβουμε και την ευθύνη να γίνουμε καλύτερα.

[Μ.M]

Kalispera μου, γεια σου!
Είμαι άτομο, με κλινικά ευρήματα, με έντονη συμπτωματολογία, πολύ δύσκολη καθημερινότητα, ΧΩΡΙΣ ΔΙΑΓΝΩΣΗ, αλλά με μια γενική αναφορά των γιατρών σε σίγουρη ύπαρξη νευρολογικής πάθησης και με έναν προϊδεασμό εκ μέρους τους ότι έχω πολύ δρόμο μπροστά μου. Ταλαιπωρούμαι σε σημείο ώρες ώρες να μην μπορώ να κρατήσω ούτε μικρά αντικείμενα, όπως ένα στυλό ή το πιρούνι. Υπάρχουν στιγμές που τρέμουν τόσο τα πόδια μου που δεν μπορώ να σταθώ ή να ρίξω ένα βήμα. Είμαι σε ηλικία που θέλω να κάνω παιδί, αλλά με όλο αυτό κάνω πίσω γιατί δεν γνωρίζω την εξέλιξη. Τα ηλικιακά όρια σε μια γυναίκα είναι ένα επιπλέον άγχος αν με καταλαβαίνεις. Από διαγνώσεις κ τι δεν έχω ακούσει στα 2,5 χρόνια ταλαιπωρίας μου κ ο καθένας με το μακρύ του κ το κοντό του. Τώρα ΝΟΜΙΖΩ πως μπήκα σε μια σωστή σειρά, αλλά κ πάλι αν δεν πάρω έγκυρη διάγνωση στα χέρια μου κ προπατνώς λύση για το πρόβλημα, κρατάω επιφυλάξεις. Στα 2,5 χρόνια έχω χειροτερέψει σημαντικά. Παροδικά συμπτώματα έχουν γίνει μόνιμα. Και αφού σου είπα περιληπτικά το τι έχω ζήσει μπαίνω στο θέμα σου...υπήρξαν φορές που λύγισα πολύ, υπήρξαν φορές που έκλαψα κ ένιωσα πως τελειώνει η ζωή μου κ πως πάω στο άγνωστο κ αυτό το άγνωστο μου απαγόρευε να κάνω όνειρα, αλλά αφού πέρασα τη φάση της απογοήτευσης, έπειτα τη φάση του θυμού, ήρθε η φάση να καταλάβω πως υπάρχουν πολύ χειρότερα στη ζωή κ ότι όλα είναι στο πρόγραμμα. Δεν πρέπει να ρωτάμε γιατί σε μένα, καθώς αυτό μας πάει ακόμη πιο κάτω. Αν ρωτήσουμε γιατί όχι σε μένα, όλα αλλάζουν μέσα μας νομίζω. Μπορεί να συμβεί στον καθένα το οτιδήποτε. Είμαστε άνθρωποι. Δεν είμαστε άτρωτοι! Γιατί πχ να μπορεί να συμβεί στους γύρω μας κ όχι σε εμάς???
Απλά άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο, τραβάμε ο καθένας το δικό του "κουπί" στη ζωή. Είσαι 23 χρονών νέο παιδί. Κοίτα τη ζωή κατάματα κ πάλεψε με ό,τι σου φέρνει! Κάνε το καλύτερο για εσένα κ ξεκίνα από την ψυχολογία σου, γιατί η ψυχολογία μπορεί να σε γιατρέψει, μπορεί και να σε ισοπεδώσει. Όλα είναι στο μυαλό. Κάποια πράγματα ξέρω...δεν μπορείς να τα παραβλέψεις!! Το ζω. Μπορώ να σε καταλάβω στο 1000000000%, αλλά αν παλέψεις μέσα σου, ώστε να το δεις αλλιώς, όσο δύσκολο κ αν είναι, θα είσαι καλύτερα! Και με μια πιο καλή ψυχολογία, ακόμη κ να υπάρχουν τα ίδια συμπτώματα, στον ίδιο βαθμό, κάνεις μια "πλύση εγκεφάλου" στον εαυτό σου κ τα περνάς πιο ανάλαφρα. Εγώ πχ πλέον γελάω. Αστειεύομαι. Αυτοσαρκάζομαι με τους δικούς μου ανθρώπους κ εκεί που όλα έμοιαζαν να είναι μαύρα για όλους μας κ να έχει έρθει "κεραμίδα" στο σπίτι μας, πλέον απλά ζούμε με αυτό κ το αντιμετωπίζουμε όσο πιο "θετικά" γίνεται, γιατί δεν μπορούμε να αλλάξουμε κάτι ούτως η άλλως. Φιλιά πολλά κ πάρ το αλλιώς! Όλα καλά θα πάνε! Μην βάζεις τα χειρότερα στο μυαλό σου..σκέψου θετικά κ μόνο καλύτερα θα είναι τα πράγματα έτσι!!!

[sofimn]

Πόσο σε καταλαβαίνω....κ γω 22 χρόνων ήμουνα όταν την ημέρα των γενεθλίων μου μέσα στο νοσοκομείο άκουσα τη διάγνωση..κλάμα, απογοήτευση, θυμός, πολύς θυμός, αγωνία...τελικά όμως μετά από ατελείωτες ωρες σκεψης είπα...βρε λες να ήταν δώρο κ για αυτό να το έμαθα στα γενέθλιά μου; Κ τελικά έτσι το πήρα..σαν δώρο..κ κάθε φορά που με παίρνει από κάτω σκέφτομαι το δώρο μου..να ξυπνάω το πρωί κ να είμαι ευγνώμων που ξυπνάω, να εκτιμάω πράγματα που πριν τα είχα δεδομένα (κλισέ, ξέρω, αλλά πέρα για πέρα αλήθεια)..κ τελικά ξέρεις τι έκανα, εκεί στα 22 μου; Πήρα τις πιο σημαντικές αποφάσεις.κ μια από αυτές ήταν να πιάσω τη ζωή απ' τα μαλλιά..και την επιασα κ ακόμα την κρατάω γερά, 13 χρόνια μετα, μαζί με τα δύο παιδιά μου κ τον άντρα μου...έχω τα κάτω μου εννοείται, όπως όλοι οι άνθρωποι, αλλά βρίσκω δύναμη κ συνεχιζω..μην αφήνεις να σε πάρει από κάτω..ποτέ δεν ξέρεις τι σου φέρνει η ζωή...κ πιστέψε με υπάρχουν πολύυυυ χειρότερα ..πάλεψε κ δεν θα χάσεις..εχεις τεράστια δύναμη μέσα σου κ δεν την έχεις ανακαλυψει...κ μην ξεχνάς ότι όπως λένε κ οι γιατροί, η ψυχολογία σε όλα τα αυτοάνοσα παίζει τον πιο σημαντικό ρόλο.. οπότε....

[Kalispera]

Σας ευχαριστώ που υπάρχετε έστω από εδώ και ακούω συμβουλές ζωής και πράγματα από ανθρώπους που περνάνε ο καθένας διαφορετικά βέβαια αλλά τα ίδια πρόβληματα .Ακόμη πενθω εσωτερικα με κερασάκι στην τούρτα μια μαγνητική εγκεφάλου όπου έδειξε χαμός από εστίες,αλλά ίσως ανάκαμψω ίσως όχι παρόλα ευχάριστω που μπήκατε στον κόπο να μου απαντήσετε .

[sofimn]

Από όσα ξέρω (ας βοηθήσουν κ οι πιο διαβασμενοι) οι εστίες στις μαγνητικές δεν έχουν να κάνουν απόλυτα με την πορεία της νόσου...δλδ μπορεί να έχεις πολλές κ κλινικά να μην έχεις τπτ κ να έχεις μια κ να ναι γερή...όποτε ξέχνα την μαγνητική και δώσε βάση στο σώμα σου...μάθε να το διαβάζεις..θα σου πάρει λίγο καιρό αλλά θα μάθεις να το ακούς..όλα θα πάνε καλά..όλοι χάσαμε τη γη κάτω από τα πόδια μας στην αρχή..είναι λογικό να νιώθεις έτσι..θα δεις ότι όσο περνάει ο καιρός θα νιώθεις πιο δυνατός..

[Lena-maria]

Ψέματα.. δεν είναι αλήθεια θα ξυπνήσω και Όλα θα έχουν τελειώσει θα έχουν μείνει ένα κακό όνειρο. Τελικά ξυπνάω αφού μόλις δύο ώρες κατάφερα απόψε να κοιμηθώ αλλά Όλα είναι εδώ,το ζω αλλά δεν θέλω να ζω πως θα ζήσω;Χωρίς όνειρα ,χωρίς τα πόδια μου τα χέρια μου,δεν αντέχω ούτε στη σκέψη.Αποψε το μαξιλάρι μου έγινε μούσκεμα από τα δάκρυα δεν το ήθελα αλλά δεν μπορούσα να το σταματησω και πόνος βουβός για να μην σε καταλάβει και οι οικογένεια.Ακομα και τώρα που γράφω κλαίω ασταμάτητα αλλά δεν αλλάζει, αυτό αποφάσισε ο Θεός.. Γιατί,γιατί,γιατί.ΘΑΝΑΤΟΣ και σου λένε ότι πρέπει να έχεις ψυχολογία που να τη βρεις;Μόνο να ουρλιάξω θέλω.κουραστηκα,κουράστηκα πολύ.