Καλησπέρα σε όλους.
Ποπη και Δήμο σας ευχαριστώ για τις απαντήσεις σας.
Οπως έγραψα κ παραπάνω, η διάγνωση της νόσου έγινε πριν 17 χρονια σε ηλικία 25 ετών. Γενικα ειμαι/ήμουν απο τους "τυχερούς", γιατι μου εχει φερθεί πολυ καλα μεχρι τωρα.
Ολα αυτά τα χρονια νοσηλεύτηκα 5 φορές για ενδοφλέβια κορτιζόνη λογω υποτροπών παντα με μούδιασμα κατω άκρων κ δυσχέρεια ούρησης.
Νευρολόγους γνώρισα κ με γνώρισαν πολλοί. Για κάποιο λόγο, δεν εμπιστεύτηκα απόλυτα ποτε κανεναν. Άλλα μου έλεγε ο ένας, άλλα μου έλεγε ο αλλος.
9 χρονια μετα την διάγνωση επισκέφτηκα και καθηγητή νευρολογιας με ειδικότητα πάνω στην ΣΚΠ ο οποίος απερίφραστα μου δήλωσε οτι κακώς περνω κορτιζόνη και να μην ξαναπάρω ποτε και μου πρότεινε και μου έγραψε τα κοινώς γνωστά ψυχοφάρμακα ισχυριζόμενος οτι εχω κατάθλιψη.
Τα δοκίμασα για 1-2 μήνες, τα σταμάτησα και απο το 2010 δεν εχω ξαναπάρει ποτε τιποτα σε φάρμακο.
Απλά άλλαξα την διατροφή μου και έκανα για ενα διάστημα βελονισμό ο οποίος με βοήθησε πολυ ειδικά στο θέμα της ούρησης.
Για πολλα χρονια δεν ειχα καμια ενόχληση, κανένα πρόβλημα.
Σχεδόν το ειχα ξεχασει. Δούλευα πολυ κ η ψυχολογια μου ήταν πολυ καλη.
Το παρακολουθούσα ετησίως με τριπλές μαγνητικες, αλλα δεν ειχα ενεργές εστίες.
Μεχρι πριν απο 2 μήνες.
Ύστερα απο απόλυση απο την εργασία μου (λόγω περικοπής προσωπικού..) και ύστερα απο κάποια δείγματα δυσκολίας στην ούρηση και μουδιάσματος των ποδιών, έκανα μαγνητικες που έδειξαν 7-8 ενεργές εστίες.
Η χάλια ψυχολογια που ειχα με χτύπησε ακαριαία. Παντα το ίδιο γίνεται.
Οταν πέφτω ψυχολογικα, με χτυπάει ανελέητα.
Τελοσπαντων, δεν ξέρω τι να/θα κανω.
Manolo πήρα ταχίνι κ το άρχισα ηδη.
Ποπη προσπαθώ να παω στο γυμναστήριο, αλλα νιώθω οτι δεν εχω δυνάμεις προς το παρόν. Θα παω όμως!
Δήμο τελικα μετα απο 17 χρονια μονο ενα πράγμα ξέρω.
Καλη ψυχολογια! Μονο αυτο. Οταν ειμαι καλα ψυχολογικα δεν "μασάω"....
Δεν ειναι παντα εύκολο όμως... και αυτο τον καιρό δεν ειμαι καλα.
Καθόλου.
