Το κρεσέντο των μεταλλαξιογόνων και επικίνδυνων φαρμάκων συνεχίζεται... ενώ ο Δρ Stephen Hauser διακηρύσσει «θεαματικά» τα αποτελέσματα της τελευταίας θεραπείας για τις υποτροποιάζουσες και πρωιούσες μορφές της Σκλήρυνσης με όνομα Ocrelizumab. Βέβαια άλλοι ερευνητές δεν είναι τόσο εντυπωσιασμένοι με τις επινίκιες δηλώσεις του Hauser. Πηγή
Η ειρωνεία είναι ότι το FDA (Αμερικανικός οργανισμός Τροφίμων και Φαρκάκων) συνήθως ξεμπερδεύει με το να τυλίξει τέτοια φάρμακα σε ένα μεγάλο μαύρο κουτί με προειδοποίηση του κινδύνου των θανατηφόρων λοιμώξεων, κακοηθειών και θανάτων ασθενών.
Να σημειωθεί ότι σε κλινική δοκιμή υπήρχαν περισσότερες κακοήθειες μεταξύ εκείνων στην ομάδα του φαρμάκου. Υπήρχαν 11 καρκίνοι μεταξύ εκείνων που έπαιρναν ocrelizumab σε σύγκριση με μόνο δύο στην ομάδα του εικονικού φαρμάκου, κάτι που αξίζει περαιτέρω παρακολούθηση. Υπήρξε επίσης μια αριθμητική ανισορροπία των θανάτων, με τέσσερα στην ομάδα φαρμάκου και έναν στην ομάδα του εικονικού φαρμάκου.
Το Ocrelizumab είναι ένα μονοκλωνικό αντίσωμα CD20, το οποίο αναπτύχθηκε αρχικά ως θεραπεία των λεμφωμάτων. Απευθύνεται και δεσμεύει ώριμα Β λεμφοκύτταρα για να τα καταστέλλει. Είναι μια εξανθρωπισμένη εκδοχή του Rituxan, (το οποίο ήταν στο τέλος της ευρεσιτεχνίας του και έπρεπε να αλλάξει όνομα για να πάρει πάλι κατοχυρωμένο δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για την Σκλήρυνση, για να συνεχίσει να βγάζει εκατομμύρια). Έτσι, η ιδέα ότι πρόκειται για μια νέα ανακάλυψη είναι παντελώς ψευδές.
Στην πραγματικότητα, το ocrelizumab δοκιμάζεται εδώ και πολλά χρόνια στη ρευματοειδή αρθρίτιδα και τον λύκο, αλλά σταμάτησαν οι δοκιμές μετά από σοβαρές λοιμώξεις και θανάτων που αναφέρθηκαν.
Υπήρχαν 6 θάνατοι που σχετίζονται με σοβαρές λοιμώξεις στην δοκιμή για ρευματοειδή αρθρίτιδα φάσης ΙΙΙ. Πηγή
Υπήρχαν 5 θάνατοι που σχετίζονται με σοβαρές λοιμώξεις στην δοκιμή για λύκο φάσης ΙΙΙ. Πηγή
Η φαρμακοβιομηχανία Roche δήλωσε ότι οι δοκιμές του ocrelizumab φάσης ΙΙ για τη θεραπεία ασθενών με υποτροπιάζουσα-διαλείπουσα σκλήρυνση κατά πλάκας (RRMS) συνεχίζεται. Ωστόσο, ορισμένοι αναλυτές αμφιβάλλουν για το αν θα κυκλοφορήσει στην αγορά, λόγο των θεμάτων ασφάλειας είναι πιθανό να τεθεί σε αυστηρή επιφυλακή.
Ορισμένοι αναλυτές αναμένουν ότι αν το ocrelizumab περάσει όλα τα ρυθμιστικά εμπόδια, θα δημιουργήσει λιγότερο από $ 1 δις ετήσιες πωλήσεις. Πηγή
Ένα άλλο πρόβλημα είναι τι γίνεται με τα κύτταρα Β μετά τον τερματισμό της θεραπείας. Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι δημιουργούνται αντιδραστικά Β κύτταρα τα οποία δημιουργούν το περιβόητο REBOUND Effect (άσχημη ώση), όπως π.χ. συμβαίνει με το Tysabri μετά από τη λήξη της θεραπείας.
Οι αγωγές μετάλλαξης των κυττάρων Β μπορεί να παρέχει μία προσωρινή καταπράυνση των αυτοάνοσων ασθενειών ωστόσο, η ανάκαμψη των αυτοαντιδραστικών κύτταρα Β μπορεί να εξηγήσει την υποτροπή που εμφανίζεται σε πολλές αυτοάνοσες ασθενείς μετά τη αγωγή τέτοιων φαρμάκων.
Αν οι ερευνητές πραγματικά θέλουν να κάνουν την διαφορά, θα πρέπει να επεκτείνουν το σκεπτικό τους πέρα από το μοντέλο του ποντικού ΕΑΕ (ήμαρτον με τα ποντίκια πια) και το σκεπτικό τους για "εκτός ελέγχου ανοσοποιητικού συστήματα". Θα μπορούσαν να αρχίσουν την επέκτασή τους στην πρόσφατη ανακάλυψη των λεμφαγγείων του ΚΝΣ, στην εγκεφαλική διαπερατότητα των ενδοθηλιακών κυττάρων, στις μικροαιμορραγίες του εγκεφάλου, στο νευροεκφυλισμό και την υποαιμάτωση. Επίσης εάν μικροσκοπικά σωματίδια, όπως οι ιοί, πράγματι εισέρχονται στον εγκέφαλο στην σκλήρυνση μέσω ενός διαπερατού αιματοεγκεφαλικού φραγμού, τότε η καταστολή των κυτάρρων Β μάλλον δεν είναι η καλύτερη ιδέα και έτσι εξηγείται και το PML (προϊούσα πολυεστιακή λευκοεγκεφαλοπάθεια).
Όσο για τις φαρμακοβιομηχανίες και το FDA, ένα μαύρο κουτί αρκεί.
Η ειρωνεία είναι ότι το FDA (Αμερικανικός οργανισμός Τροφίμων και Φαρκάκων) συνήθως ξεμπερδεύει με το να τυλίξει τέτοια φάρμακα σε ένα μεγάλο μαύρο κουτί με προειδοποίηση του κινδύνου των θανατηφόρων λοιμώξεων, κακοηθειών και θανάτων ασθενών.
Να σημειωθεί ότι σε κλινική δοκιμή υπήρχαν περισσότερες κακοήθειες μεταξύ εκείνων στην ομάδα του φαρμάκου. Υπήρχαν 11 καρκίνοι μεταξύ εκείνων που έπαιρναν ocrelizumab σε σύγκριση με μόνο δύο στην ομάδα του εικονικού φαρμάκου, κάτι που αξίζει περαιτέρω παρακολούθηση. Υπήρξε επίσης μια αριθμητική ανισορροπία των θανάτων, με τέσσερα στην ομάδα φαρμάκου και έναν στην ομάδα του εικονικού φαρμάκου.
Το Ocrelizumab είναι ένα μονοκλωνικό αντίσωμα CD20, το οποίο αναπτύχθηκε αρχικά ως θεραπεία των λεμφωμάτων. Απευθύνεται και δεσμεύει ώριμα Β λεμφοκύτταρα για να τα καταστέλλει. Είναι μια εξανθρωπισμένη εκδοχή του Rituxan, (το οποίο ήταν στο τέλος της ευρεσιτεχνίας του και έπρεπε να αλλάξει όνομα για να πάρει πάλι κατοχυρωμένο δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για την Σκλήρυνση, για να συνεχίσει να βγάζει εκατομμύρια). Έτσι, η ιδέα ότι πρόκειται για μια νέα ανακάλυψη είναι παντελώς ψευδές.
Στην πραγματικότητα, το ocrelizumab δοκιμάζεται εδώ και πολλά χρόνια στη ρευματοειδή αρθρίτιδα και τον λύκο, αλλά σταμάτησαν οι δοκιμές μετά από σοβαρές λοιμώξεις και θανάτων που αναφέρθηκαν.
Υπήρχαν 6 θάνατοι που σχετίζονται με σοβαρές λοιμώξεις στην δοκιμή για ρευματοειδή αρθρίτιδα φάσης ΙΙΙ. Πηγή
Υπήρχαν 5 θάνατοι που σχετίζονται με σοβαρές λοιμώξεις στην δοκιμή για λύκο φάσης ΙΙΙ. Πηγή
Η φαρμακοβιομηχανία Roche δήλωσε ότι οι δοκιμές του ocrelizumab φάσης ΙΙ για τη θεραπεία ασθενών με υποτροπιάζουσα-διαλείπουσα σκλήρυνση κατά πλάκας (RRMS) συνεχίζεται. Ωστόσο, ορισμένοι αναλυτές αμφιβάλλουν για το αν θα κυκλοφορήσει στην αγορά, λόγο των θεμάτων ασφάλειας είναι πιθανό να τεθεί σε αυστηρή επιφυλακή.
Ορισμένοι αναλυτές αναμένουν ότι αν το ocrelizumab περάσει όλα τα ρυθμιστικά εμπόδια, θα δημιουργήσει λιγότερο από $ 1 δις ετήσιες πωλήσεις. Πηγή
Ένα άλλο πρόβλημα είναι τι γίνεται με τα κύτταρα Β μετά τον τερματισμό της θεραπείας. Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι δημιουργούνται αντιδραστικά Β κύτταρα τα οποία δημιουργούν το περιβόητο REBOUND Effect (άσχημη ώση), όπως π.χ. συμβαίνει με το Tysabri μετά από τη λήξη της θεραπείας.
Οι αγωγές μετάλλαξης των κυττάρων Β μπορεί να παρέχει μία προσωρινή καταπράυνση των αυτοάνοσων ασθενειών ωστόσο, η ανάκαμψη των αυτοαντιδραστικών κύτταρα Β μπορεί να εξηγήσει την υποτροπή που εμφανίζεται σε πολλές αυτοάνοσες ασθενείς μετά τη αγωγή τέτοιων φαρμάκων.
Αν οι ερευνητές πραγματικά θέλουν να κάνουν την διαφορά, θα πρέπει να επεκτείνουν το σκεπτικό τους πέρα από το μοντέλο του ποντικού ΕΑΕ (ήμαρτον με τα ποντίκια πια) και το σκεπτικό τους για "εκτός ελέγχου ανοσοποιητικού συστήματα". Θα μπορούσαν να αρχίσουν την επέκτασή τους στην πρόσφατη ανακάλυψη των λεμφαγγείων του ΚΝΣ, στην εγκεφαλική διαπερατότητα των ενδοθηλιακών κυττάρων, στις μικροαιμορραγίες του εγκεφάλου, στο νευροεκφυλισμό και την υποαιμάτωση. Επίσης εάν μικροσκοπικά σωματίδια, όπως οι ιοί, πράγματι εισέρχονται στον εγκέφαλο στην σκλήρυνση μέσω ενός διαπερατού αιματοεγκεφαλικού φραγμού, τότε η καταστολή των κυτάρρων Β μάλλον δεν είναι η καλύτερη ιδέα και έτσι εξηγείται και το PML (προϊούσα πολυεστιακή λευκοεγκεφαλοπάθεια).
Όσο για τις φαρμακοβιομηχανίες και το FDA, ένα μαύρο κουτί αρκεί.
“Η φύση θεραπεύει, η επιστήμη καθοδηγεί, η πίστη ολοκληρώνει.”
