Συνασθενείς καλησπέρα!
Δε ξέρω πως μου την έδωσε σήμερα, και είπα να κάνω μια "ανασκόπηση" , ενα "ταμείο" που λέει ο φίλος μου ο Νικόλας για τη μέχρι τώρα εξέλιξη στα της πάθησης μου, της πάθησής μας, αυτού του απρόβλεπτου και απρόσκλητου επισκέπτη που ήρθε και έμεινε στον καθένα μας.....
Δέκα χρόνια γεμάτα λοιπόν, με ταλαιπωρεί, με ότι σημαίνει αυτό, δέκα χρόνια τον πολεμώ λυσσαλέα, και όπως μου είπε ένας φίλος ψυχολόγος, αν δεν το πολεμούσα, ΙΣΩΣ να ήμουν τώρα σε καροτσάκι...
Η αλήθεια είναι, πώς τον πρώτο καιρό που είχα πληροφορηθεί πως η ΣΚΠ είχε γαντζωθεί από πάνω μου, δεν μιλιόμουν, δεν ήθελα ούτε καλημέρα να ακούσω που λένε....
Ευτυχώς, ξεπέρασα το αρχικό σοκ, είπα "αει σιχτίρ ότι είναι να γίνει ας γίνει, εγώ θα ζήσω όπως ζούσα, και ότι θέλει ας έρθει".
Σε αυτό πρέπει να πω πως με βοήθησε και αυτό που μου είπε η πρώτη γιατρός μου, πως "δεν θα ειναι εκείνη που θα μου πει μη κάνεις αυτό, η εκείνο, απλά, να πράττεις σύμφωνα με τις αντοχές σου, και ο οργανισμός σου θα σε κατευθύνει".
Και άρχισα την αγωγή με avonex, το οποίο ήταν σαν έκρηξη βόμβας στον οργανισμό μου κάθε φορά που το έκανα.
Οταν με ενημέρωσαν για το φάρμακο, μου είχαν πεί πως οι παρενέργειες του που με έκαναν σαν το σεράγιεβο, υψηλός πυρετός κλπ, κλπ, με τον καιρό, ΘΑ μειωνόταν, ΘΑ γινόταν πιο "ήπιες", ΘΑ......
Κανένα από αυτά τα ΘΑ, δεν έγινε (τουλάχιστον σε εμένα, γιατί όλοι οι οργανισμοί δεν είναι ίδιοι ).
Ταυτόχρονα άρχισα το ψάξιμο (που συνεχίζεται μέχρι και σήμερα), για την πάθηση, για τα σκευάσματα αυτά που τα χαρακτηρίζουν ΘΕΡΑΠΕΙΕΣ, ψάξιμο που με έφερε σε επαφή με επιστήμονες, ερευνητικά κέντρα και εργαστήρια σε Ρωσία, Αμερική, Ισραήλ, Καναδά, Αυστραλία....
Και φυσικά, η αγωγή, αγωγή, ο πυρετός μόνιμος κάθε φορά που τρυπιώμουν, Α, ξέχασα και τα "άλλα" που κάνουν παρέα στην πάθηση.....
Διαβήτης, Υπέρταση, και κάποια άλλα ψιλολόγια (ότι έχει κανείς, καλό είναι, ειδικά αν δεν το έχει δανειστεί. Αυτή είναι η θεωρία μου για να σπάω πλάκα με το χάλι μου).
Ολα αυτά τα χρόνια, διάβαζα και άκουγα ΚΥΡΙΩΣ ΣΕ ΚΑΠΟΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ Μ.Μ.Ε, ΓΙΑ ΝΕΕΣ ΘΕΡΑΠΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΚΠ, τα γνωστά "πυροτεχνήματα", τα τακτικά, που έριχναν το "τυράκι" της ελπίδας, κάτι που δεν σταμάτησε βέβαια να συμβαίνει, και σαν πυροτεχνήματα, όπως είναι φυσικό, εσβηναν, αφήνοντας τους ευκολόπιστους με την απογοήτευση.
Φτάσαμε στο σήμερα, με αστάθεια στο βάδισμα, δυσκινησία κυρίως των αριστερών άκρων, και φυσικά τα γνωστά μουδιάσματα, μόνιμη κόπωση (ε ρε γλέντια και δωράκια), και μετά από τα ενέσιμα σκευάσματα πήγαμε στο χάπι.
Το ψάξαμε καλά με το γιατρό μου να δούμε σύμφωνα με αυτά που έχω ΤΙ μπορώ να πάρω, το βρήκαμε, και είμαι στην τέταρτη μέρα, χωρίς κάποια παρενέργεια.
Βέβαια, είμαι στα 120 άρια.... Είναι ακόμα αρχή, και δε ξέρουμε τι θα γίνει στη συνέχεια με τα 240 άρια.
Θα δείξει.... Οχι τίποτα άλλο, αλλά σαν οργανισμός είμαι και πολύ τρέχα γύρευε.....
Χθές, που πήγα τα αποτελέσματα της αιματολογικής μου σε ένα φίλο παθολόγο, μόλις είδε το ζάχαρο τρόμαξε 238.
Βέβαια, ΖΩ με αυτά τα νούμερα, που όταν κάνω "ατομικό ρεκόρ" φτάνω Ολυμπιάδα 367, 380, (πάει ανάλογα την.... προπόνηση).
Ακόμα στέκομαι στα πόδια μου.....
ΠΩΣ; Πιστέψτε με φίλοι μου, αυτό ούτε εγώ, ούτε η επιστήμη μπορεί να το εξηγήσει.....
Τελικά, το "ταμείο" έχει "έσοδα", και έξοδα από εκείνα που ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΤΑ ΘΕΛΕΙ.
Σας ευχαριστώ για το χρόνο σας!
Δε ξέρω πως μου την έδωσε σήμερα, και είπα να κάνω μια "ανασκόπηση" , ενα "ταμείο" που λέει ο φίλος μου ο Νικόλας για τη μέχρι τώρα εξέλιξη στα της πάθησης μου, της πάθησής μας, αυτού του απρόβλεπτου και απρόσκλητου επισκέπτη που ήρθε και έμεινε στον καθένα μας.....
Δέκα χρόνια γεμάτα λοιπόν, με ταλαιπωρεί, με ότι σημαίνει αυτό, δέκα χρόνια τον πολεμώ λυσσαλέα, και όπως μου είπε ένας φίλος ψυχολόγος, αν δεν το πολεμούσα, ΙΣΩΣ να ήμουν τώρα σε καροτσάκι...
Η αλήθεια είναι, πώς τον πρώτο καιρό που είχα πληροφορηθεί πως η ΣΚΠ είχε γαντζωθεί από πάνω μου, δεν μιλιόμουν, δεν ήθελα ούτε καλημέρα να ακούσω που λένε....
Ευτυχώς, ξεπέρασα το αρχικό σοκ, είπα "αει σιχτίρ ότι είναι να γίνει ας γίνει, εγώ θα ζήσω όπως ζούσα, και ότι θέλει ας έρθει".
Σε αυτό πρέπει να πω πως με βοήθησε και αυτό που μου είπε η πρώτη γιατρός μου, πως "δεν θα ειναι εκείνη που θα μου πει μη κάνεις αυτό, η εκείνο, απλά, να πράττεις σύμφωνα με τις αντοχές σου, και ο οργανισμός σου θα σε κατευθύνει".
Και άρχισα την αγωγή με avonex, το οποίο ήταν σαν έκρηξη βόμβας στον οργανισμό μου κάθε φορά που το έκανα.
Οταν με ενημέρωσαν για το φάρμακο, μου είχαν πεί πως οι παρενέργειες του που με έκαναν σαν το σεράγιεβο, υψηλός πυρετός κλπ, κλπ, με τον καιρό, ΘΑ μειωνόταν, ΘΑ γινόταν πιο "ήπιες", ΘΑ......
Κανένα από αυτά τα ΘΑ, δεν έγινε (τουλάχιστον σε εμένα, γιατί όλοι οι οργανισμοί δεν είναι ίδιοι ).
Ταυτόχρονα άρχισα το ψάξιμο (που συνεχίζεται μέχρι και σήμερα), για την πάθηση, για τα σκευάσματα αυτά που τα χαρακτηρίζουν ΘΕΡΑΠΕΙΕΣ, ψάξιμο που με έφερε σε επαφή με επιστήμονες, ερευνητικά κέντρα και εργαστήρια σε Ρωσία, Αμερική, Ισραήλ, Καναδά, Αυστραλία....
Και φυσικά, η αγωγή, αγωγή, ο πυρετός μόνιμος κάθε φορά που τρυπιώμουν, Α, ξέχασα και τα "άλλα" που κάνουν παρέα στην πάθηση.....
Διαβήτης, Υπέρταση, και κάποια άλλα ψιλολόγια (ότι έχει κανείς, καλό είναι, ειδικά αν δεν το έχει δανειστεί. Αυτή είναι η θεωρία μου για να σπάω πλάκα με το χάλι μου).
Ολα αυτά τα χρόνια, διάβαζα και άκουγα ΚΥΡΙΩΣ ΣΕ ΚΑΠΟΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ Μ.Μ.Ε, ΓΙΑ ΝΕΕΣ ΘΕΡΑΠΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΚΠ, τα γνωστά "πυροτεχνήματα", τα τακτικά, που έριχναν το "τυράκι" της ελπίδας, κάτι που δεν σταμάτησε βέβαια να συμβαίνει, και σαν πυροτεχνήματα, όπως είναι φυσικό, εσβηναν, αφήνοντας τους ευκολόπιστους με την απογοήτευση.
Φτάσαμε στο σήμερα, με αστάθεια στο βάδισμα, δυσκινησία κυρίως των αριστερών άκρων, και φυσικά τα γνωστά μουδιάσματα, μόνιμη κόπωση (ε ρε γλέντια και δωράκια), και μετά από τα ενέσιμα σκευάσματα πήγαμε στο χάπι.
Το ψάξαμε καλά με το γιατρό μου να δούμε σύμφωνα με αυτά που έχω ΤΙ μπορώ να πάρω, το βρήκαμε, και είμαι στην τέταρτη μέρα, χωρίς κάποια παρενέργεια.
Βέβαια, είμαι στα 120 άρια.... Είναι ακόμα αρχή, και δε ξέρουμε τι θα γίνει στη συνέχεια με τα 240 άρια.
Θα δείξει.... Οχι τίποτα άλλο, αλλά σαν οργανισμός είμαι και πολύ τρέχα γύρευε.....
Χθές, που πήγα τα αποτελέσματα της αιματολογικής μου σε ένα φίλο παθολόγο, μόλις είδε το ζάχαρο τρόμαξε 238.
Βέβαια, ΖΩ με αυτά τα νούμερα, που όταν κάνω "ατομικό ρεκόρ" φτάνω Ολυμπιάδα 367, 380, (πάει ανάλογα την.... προπόνηση).
Ακόμα στέκομαι στα πόδια μου.....
ΠΩΣ; Πιστέψτε με φίλοι μου, αυτό ούτε εγώ, ούτε η επιστήμη μπορεί να το εξηγήσει.....
Τελικά, το "ταμείο" έχει "έσοδα", και έξοδα από εκείνα που ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΤΑ ΘΕΛΕΙ.
Σας ευχαριστώ για το χρόνο σας!
αλλα καλα κανεις, μια διπλωπια να ξαναματαεπισκεφτει και τις μονες αναρτησεις που θα μπορουμε να διαβασουμε θα ειναι οι δικες σου 
“Η φύση θεραπεύει, η επιστήμη καθοδηγεί, η πίστη ολοκληρώνει.”
