Πάρτο απόφαση και λάβε δράση!

[ΑΝΔΡΕΑΣ]

γιαγιά Κασσάνδρα λίγη αισιοδοξία χρειάζομαι επειγόντως διακοπές η ανάλυση σου μου ανέβασε τη θερμοκρασία φιλακια

[Dhm]

Όλα αυτά που σκέφτομαι φυσικά και δεν τα νιώθω όλη την ώρα. Υπάρχουν στιγμές που καταριέμαι την ώρα και την στιγμή που έχω ότι έχω εννοείται! Απλώς λέω ότι από την στιγμή που το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να είμαστε αισιόδοξοι,γιατί όχι? Ίσως οι στιγμές που είμαστε καλά να είναι όλο και πιο λίγες,αλλά τις στιγμές που δεν είμαστε χάλια γιατί να μην τις χαιρόμαστε όσο πιο πολύ μπορούμε? Έχει νόημα να καθόμαστε και να σκεφτόμαστε την στιγμή που δεν θα νιώθουμε καλά? Αν το κάνουμε αυτό,τότε ναι, θα έρθει αυτή η στιγμή πολύ γρήγορα!
Μπορεί και να έχετε δίκιο και να μην την έχω δει την σκπ με το χειρότερό της πρόσωπο, μπορεί ακόμα να μην έχω να σκεφτώ πολύ σοβαρά άλλα θέματα,αλλά θέλω να πιστεύω πως εάν ήμουν όντως αδύναμη και είχα παραδώσει από την στιγμή της διάγνωσής μου τα όπλα τότε θα ήμουν ήδη χειρότερα! Έχω διαπιστώσει πάμπολλες φορές(όπως σίγουρα και πολλοί άλλοι) πόσο επιδρά η ψυχολογία μου στην κατάστασή μου!

Υ.γ.1: Εννοείται ότι η στάση μου δεν είναι επιθετική και σίγουρα κάτι ξέρετε κι εσείς παραπάνω.Εγώ ζω μόνο ένα χρόνο με την σκπ.
Υ.γ.2: Η ονομασία της σκπ ως ''αγαπημένη'' ήταν αρχικά ειρωνική. Αλλά δευτερευόντως εννοώ(όπως λέει και ο τίτλος του θέματός μου) πως πρέπει να συμφιλιωθούμε μαζί της και να μην την φοβόμαστε,αλλά να φοβάται αυτή εμάς! Γίνεται σαφέστερο αυτό που λέω,αν σκεφτεί κανείς πως πολλοί από εμάς δεν την λέμε καν με το όνομά της! ΣΚΛΗΡΥΝΣΗ ΚΑΤΑ ΠΛΑΚΑΣ την λένε και όλοι μαζί,αλλά και ο καθένας μόνος του θα ζήσουμε μια ζωή μαζί της αλλά και ξεχωριστά από αυτήν!
Υ.γ.3: Δεν ντρέπομαι ούτε και μετανιώνω που μιλάω σε ψυχολόγο. Ο κάθε άνθρωπος χρειάζεται έναν, πόσο μάλλον εμείς. Με έχει βοηθήσει πολύ και καμιά φορά θα τολμήσω να πω πως θα αντικαταστούσα μία ένεση ιντερφερόνης με τον ψυχολόγο μου!

[ΧΡΗΣΤΟΣ 76]

ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΧΑΡΟΥΜΕΝΟΣ? ΟΧΙ ΡΕ...ΨΕΥΤΙΚΟ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑΤΙ ΕΧΕΙΣ MS...
NA ΤΑ ΒΑΨΩ ΜΑΥΡΑ? ΝΑΙ ΡΕ...ΕΙΠΑΜΕ ΕΧΕΙΣ ΣΚΠ...

ΝΑ ΚΑΤΣΩ ΔΗΛΑΔΗ ΣΤΗΝ ΚΑΝΑΠΕΔΑΡΑ ΜΟΥ... ΚΑΙ ΤΙ? ΝΑ ΠΕΘΑΝΩ?
ΝΑ ΑΡΑΞΩ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΜΑΥΡΟ.... ΚΑΙ ΤΙ? ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΝΑ ΠΕΘΑΝΩ?

ΟΧΙ ΚΥΡΙΑ ΜΟΥ...ΠΩΣ ΣΕ ΕΙΠΑΜΕ? Σ Κ Π ?
ΟΧΙ ΡΕ ΛΕΜΕ,,ΑΡΝΟΥΜΑΙ ΝΑ ΤΟ ΒΑΛΩ ΚΑΤΩ.ΤΕΛΟΣ.
ΑΡΝΟΥΜΑΙ ΝΑ ΚΑΤΣΩ ΚΑΙ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΩ... ΘΑ ΠΑΩ ΜΕ ΤΑ ΠΟΔΙΑ...ΚΑΙ ΑΝ ΔΕΝ ΕΧΩ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΑΥΤΗ...ΘΑ ΠΑΩ ΜΕ ΤΟ ΓΑΜΑΤΟ ΑΜΑΞΙΔΙΟ ΜΟΥ...ΚΑΙ ΑΝ ΔΕΝ ΕΧΩ ΑΜΑΞΙΔΟΥΜΠΑ...Ε ΤΟΤΕ...ΚΑΛΗ ΜΟΥ ΦΙΛΗ ΤΗΝ ΠΑΤΗΣΕΣ...ΘΑ ΠΑΩ ΣΕΡΝΩΝΤΑΣ.....ΓΙΑΤΙ ?
ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ ΓΟΥΣΤΑΡΩ...
ΚΑΘΕ ΠΡΩΙ...ΚΟΙΤΑΖΩ ΤΗΝ ΜΟΥΡΑΚΛΑ ΜΟΥ ΣΤΟΝ ΚΑΘΡΕΠΤΗ ΚΑΙ ΛΕΩ...
Π Α Μ Ε ΧΡΗΣΤΑΡΑ...
ΠΑΜΕ...Η ΜΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΙΑ ΣΟΥ..
ΖΗΣΕ....
ΟΝΕΙΡΕΨΟΥ...
ΚΑΤΑΚΤΗΣΕ ΚΑΘΕ ΛΕΠΤΟ ΠΟΥ ΠΕΡΝΑΕΙ...
ΤΟ ΕΙΠΑ ΣΕ ΜΙΑ ΦΙΛΗ...ΤΟ ΛΕΩ ΚΑΙ ΣΕ ΣΑΣ. ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΟΛΕΣ...

ΔΕΝ ΘΑ ΑΦΗΣΩ ΚΑΜΙΑ ΣΚΠ ΝΑ ΜΟΥ ΜΑΜΗΣΗ ΤΗΝ ΖΩΗ...ΟΧΙ ΔΑ...ΘΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΣΤΗΝ
ΓΩΝΙΑ...ΟΠΛΙΣΜΕΝΟΣ....ΜΕ ΤΑ ΑΣΤΕΙΡΕΥΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΚΑΙ ΧΑΜΟΓΕΛΑ ΜΟΥ...
ΟΠΛΙΣΜΕΝΟΣ ΜΕ ΑΓΑΠΗ....ΓΙΑ ΤΗΝ ΖΩΗ.....

ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΔΥΝΑΤΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ...ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟ ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΟ...ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΠΙΣΤΗ ΡΕ

ΑΡΝΟΥΜΑΙ...ΡΕ...ΝΑ ΠΕΘΑΝΩ..
ΑΡΝΟΥΜΑΙ..ΡΕ...ΝΑ ΠΕΣΩ...
ΑΡΝΟΥΜΑΙ ΡΕ ...ΝΑ ΒΓΑΛΩ ΤΟΝ ΣΚΑΣΜΟ....

ΑΥΤΑ ΤΑ ΛΙΓΑ ΚΑΛΟΙ ΜΟΥ ΦΙΛΟΙ ΚΑΙ ΟΜΟΡΦΕΣ ΦΙΛΕΣ ΜΟΥ...ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ...

ΠΑΜΕ ΡΕ,,, ΑΚΟΜΑ....?

[litsa]

αισιοδοξία !!!! αλλιώς την έχουμε ''κάτσει''

[Κωνσταντίνα]

"Πάρτο απόφαση και λάβε δράση"
Δήμητρα μου αρέσει ο τρόπος που σκέφτεσαι
Φαίνεται πως η μανούλα σου σε "εμβολίασε" με κείνο το συστατικό που θα σε οδηγεί πάντα στο φως.
Ο τίτλος της δημοσίευσής σου με εκφράζει, επειδή ο δράστης της ζωής σου είσαι εσύ.
Πάρτο απόφαση, στο μυαλό μου ερμηνεύεται ως ξεκίνα να ζεις, με τα νέα δεδομένα.
Λάβε δράση σημαίνει, ξεκόλλα από το παρελθόν και φτιάξε τις νέες συνθήκες και προοπτικές που θα σου δίνουν χαρά.
Δήμητρα η σκλήρυνση είναι μια νόσος που σίγουρα δεν είναι παιδική χαρά, αλλά εσύ κορίτσι μου θα πάρεις τα καλύτερα "δώρα", που μπορεί να αντλήσει ένας άνθρωπος, όταν έρχεται αντιμέτωπος με καταστάσεις που του υπενθυμίζουν τη φθαρτότητά του και θέτουν υπό αμφισβήτηση τη φυσιολογικότητά του.
Χαίρομαι κοριτσάκι μου που επέλεξες να βαδίσεις το δύσκολο και πολλέςφορές επώδυνο δρόμο της διεύρυνσης με τον ψυχολόγο.
Σου μιλώ βιωματικά

[LL--MM]

Λυπάμαι που σας το βγάζω σεντόνι, θέλω ν'απαντήσω σε όσους μπορώ απο δω...

Όλα αυτά που σκέφτομαι φυσικά και δεν τα νιώθω όλη την ώρα. Υπάρχουν στιγμές που καταριέμαι την ώρα και την στιγμή που έχω ότι έχω εννοείται! Απλώς λέω ότι από την στιγμή που το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να είμαστε αισιόδοξοι,γιατί όχι? Ίσως οι στιγμές που είμαστε καλά να είναι όλο και πιο λίγες, αλλά τις στιγμές που δεν είμαστε χάλια γιατί να μην τις χαιρόμαστε όσο πιο πολύ μπορούμε? Έχει νόημα να καθόμαστε και να σκεφτόμαστε την στιγμή που δεν θα νιώθουμε καλά? Αν το κάνουμε αυτό,τότε ναι, θα έρθει αυτή η στιγμή πολύ γρήγορα!
Καλά κι ωραία όλ'αυτά, μα δώσε πρώτα-πρώτα μια ευκαιρία στον εαυτό σου και στη σχολή της επιλογής σου, κοίταξε να εκπληρώσεις τις απαιτήσεις τις: Μην τη σκέφτεσαι σε σχέση με τη σκπ, δεν έχει νόημα: Είναι ο ευκολώτερος τρόπος να βγάλεις τη σκπ στην άκρη... Πέρασες τις εξετάσεις σου, και σου ευχόμαστε τα καλύτερα για την παρούσα εξεταστική: για τα συμπτώματα της σκπ, θα τα σκεφτείς όταν γίνουν αισθητά κι όχι πρίν...

Μπορεί και να έχετε δίκιο και να μην την έχω δει την σκπ με το χειρότερό της πρόσωπο, μπορεί ακόμα να μην έχω να σκεφτώ πολύ σοβαρά άλλα θέματα,
Μην υποτιμάς τον εαυτό σου και τις απαιτήσεις της σχολής σου, είπαμε... Αυτά είναι για την ώρα τα σοβαρότερα για σένα. Όσο για το χειρότερο πρόσωπο της σκπ, θα το φροντίσεις ΟΤΑΝ έρθει, γιατι να σου τρώει τώρα το χρόνο τζάμπα;

αλλά θέλω να πιστεύω πως εάν ήμουν όντως αδύναμη και είχα παραδώσει από την στιγμή της διάγνωσής μου τα όπλα τότε θα ήμουν ήδη χειρότερα! Έχω διαπιστώσει πάμπολλες φορές(όπως σίγουρα και πολλοί άλλοι) πόσο επιδρά η ψυχολογία μου στην κατάστασή μου!
Αναφέραμε ήδη τη σχέση μεταξύ ψυχολογίας και ασθενειών: Προσωπικά πιστεύω ότι υπερεκτιμάται η πρώτη, αλλά ο καθένας μας έχει τους τρόπους του να περιορίζει την παρουσία της σκπ στη ζωή του...

Υ.γ.1: Εννοείται ότι η στάση μου δεν είναι επιθετική και σίγουρα κάτι ξέρετε κι εσείς παραπάνω. Εγώ ζω μόνο ένα χρόνο με την σκπ.
Και όσο γρηγορότερα κοιτάξεις την κανονική σου ζωή, τόσο θα την περιορίσεις...

Υ.γ.2: Η ονομασία της σκπ ως ''αγαπημένη'' ήταν αρχικά ειρωνική. Αλλά δευτερευόντως εννοώ(όπως λέει και ο τίτλος του θέματός μου) πως πρέπει να συμφιλιωθούμε μαζί της και να μην την φοβόμαστε,αλλά να φοβάται αυτή εμάς! Γίνεται σαφέστερο αυτό που λέω,αν σκεφτεί κανείς πως πολλοί από εμάς δεν την λέμε καν με το όνομά της! ΣΚΛΗΡΥΝΣΗ ΚΑΤΑ ΠΛΑΚΑΣ την λένε και όλοι μαζί, αλλά και ο καθένας μόνος του θα ζήσουμε μια ζωή μαζί της αλλά και ξεχωριστά από αυτήν!
Είναι φυσικό να τη φοβάσαι ακόμα, ώς φρεσκοδιαγνωσμένη: Όσο για τα ονοματα, είναι γι'ανθρώπους κι όχι για αρρώστιες, κι αυτές δε "φοβούνται" τους ανθρώπους, δυστυχώς... Δεν είναι παρά συμπτώματα, έστω και η ματιά των άλλων πάνω μας

Υ.γ.3: Δεν ντρέπομαι ούτε και μετανιώνω που μιλάω σε ψυχολόγο. Ο κάθε άνθρωπος χρειάζεται έναν, πόσο μάλλον εμείς. Με έχει βοηθήσει πολύ και καμιά φορά θα τολμήσω να πω πως θα αντικαταστούσα μία ένεση ιντερφερόνης με τον ψυχολόγο μου!
Προφανώς, δεν είχαμε να κάνουμε με τούς ίδιους...

Τυχερός, προσωπικά, δεν αισθάνθηκα ποτέ που η ζωή μου έγινε σκατά. (...) Εννοείς την ψυχική δύναμη για να εχει τα χάλια που έχει; Προτιμώ τη σωματική.
Πάλι με καλύπτεις, Σταύρο: Ποιός θέλησε ποτέ του ν'αγιάσει;

Στα 15 μου, ειχα γοητευτεί από κάποιο γείτονα στην πολυκατοικία όπου έμενα, 19άρη τότε πρωτοετή φοιτητή ιατρικής. Είναι διαβητικός τύπου1. Εχοντας σπάσει το πόδι μου, τον συνάντησα τυχαία στο νοσοκομείο και κολακεύτηκα πολύ που μου πρότεινε να πάω να δώ την παρέμβασή του σε ένα σεμινάριο για διαβητικούς: "Αισθάνομαι πολύ τυχερός, προτιμώ να έχω MOOONO διαβήτη, ιδίως απέναντι σε αυτούς που δεν έχουν χέρια ή πόδια, ή είναι τυφλοί, ή σκληρυντικοί, κλπ κλπ."
Ο καθηγητής, διαβητικός 1 κι ο ίδιος (εκείνος όμως, σε αντίθεση με κάποιους νευρολόγους Θεσσαλονίκης, ΔΕΝ είχε βγάλει βούκινο την πάθησή του, για να "μας βοηθήσει ψυχολογικά" τάχα, ούτε και να μας τσιμπήσει κι ώς πελάτες) πήρε ανάποδες:
"Σε καλό σου, όταν σε περιμένει μια Κασσάνδρα στην άλλη άκρη της πόλης στις δύο, και στις δυόμισυ σου χαλάει η μοτοσυκλέτα, θα αισθανθείς τυχερός διότι μόνο η μοτοσυκλέτα σου χάλασε κι όχι το αυτοκίνητο του μπαμπά ;" Δε θα'χει δικαιο να σε παρατήσει το κορίτσι;"
Αν και βεβαίωσα τον καθηγητή ότι θέλοντας και μή, θα ξαναβλεπόμασταν στο ασανσέρ, ο "χεριαπόδιας" αυτός απογοήτευσε πολυ τη γοητεία που μου είχε εμπνεύσει, υποβαθμίζοντας την πάθηση του (την οποία γνώριζα από καιρό) αλλά ιδίως επειδή την έβαζε τοοοσο πανω από μένα!
Φυσικά, τότε ακόμα ούτε κινητά υπήρχαν, ούτε και υποπτευόμουν ότι είχα σκπ η ίδια... Φανταστείτε τι θα του έσερνα!

LLMM μου. πόσοοο δίκιο έχεις!
(όπως είχε πει κάποτε η LLMM) (Αχ, αυτή η Σοφία μας!!! ) η στάση μας καθορίζεται από τη θέση μας.
Πραγματικά, αλλά γιατί να φύγουμε; Δε έχουμε κανένα λόγο να ντρεπόμαστε, ούτε και να το παίζουμε δυνατοί: Γιατί;;; μια καλή κουβέντα ας πουμε στους άλλους, όπως κάνουμε κι εδώ...

Οι ζήλιες του είδους είναι φυσικές κι ανθρώπινες, δεν είναι αναγκαστικά και φθονερές: Η ασφάλεια του να είσαι καλά (ακόμα και σχετικά) είναι σημαντική για όλους μας, κι ας μην τ'ομολογούμε, ας βρούμε όμως τον εαυτό μας, πριν υπάρξουν τοσα προβλήματα που να καταστεί ανέφικτο...

γιαγιά Κασσάνδρα λίγη αισιοδοξία χρειάζομαι επειγόντως διακοπές η ανάλυση σου μου ανέβασε τη θερμοκρασία φιλακια
Φίλε μου Ανδρέα, λυπάμαι πολύ που σ'έσκασα πάλι, δεν είχα κακή πρόθεση : Το μόνο που μπορώ να σου προσφέρω είναι αυτό εκτός άν προτιμάς αυτό

[ΑΝΔΡΕΑΣ]

"ΑΝΔΡΕΑΣ"] γιαγιά Κασσάνδρα λίγη αισιοδοξία χρειάζομαι επειγόντως διακοπές η ανάλυση σου μου ανέβασε τη θερμοκρασία φιλακια
Φίλε μου Ανδρέα, λυπάμαι πολύ που σ'έσκασα πάλι, δεν είχα κακή πρόθεση : Το μόνο που μπορώ να σου προσφέρω είναι αυτό εκτός άν προτιμάς αυτό [/quote][/quote]
άμεση αντίδραση: καταπληκτική προσφορά, μου κάνουν και τα δυο ευχαριστώ

[Βασιλικη T.]

Καλώς ή κακώς η ΣΚΠ σε αλλάζει.
εχω διαγνωστει πρόσφατα κι εγω, κι έχω περάσει απο πολλά ψυχολογικά στάδια! Ακόμα περνάω και νομίζω είναι κάτι που δεν θα σταματίσει να συμβαίνει μιας και με τον τρόπο της η ΣΚΠ (είτε αυτό λέγεται όση είτε εξαιταση ρουτίνας) θα με κραταει σε εγρηγορση. Ευτυχώς ακόμα δεν έχω οικονομικά προβλήματα και αυτό φυσικά βοηθάει στο να είσαι πιο θετικός.
Θεωρώ πως η Δημητρα έχει σωστή άποψη γιατι έιναι μικρή και έτσι θα πρέπει να σκεφτεται.. αν είναι να την πάρει απο κάτω απο τώρα τι θα γίνει σε 10 χρόνια που θα έχει ένα σωρο καθημερινά προβλήματα. Η καλή διαθεση και αντιμετωπιση είναι κάτι που χτίζεται απο νωρίς και σε βοηθάει να προχωρησεις.
Εμένα όλο αυτο με τη ΣΚΠ με εχει τρελανει ψυχολογικά ... κάνω ότι βλακεια υπάρχει γιατι έτσι νομιζω πως ζω .... αλλα τελικα νομιζω πως ετσι πλησιάζω στην καταθλιψη.

αν είναι ρε παιδιά ας πεθανουμε απο ΣΚΠ και όχι απο στεναχωρια που έχουμε ΣΚΠ.

Οσον αφορά τα οικονομικά προβλήματα... γιατι δεν όργανωνουμε εμεις που δεν τα έχουμε (ή τουλάχιστον οχι σε βαθμο επιβίωσης) κάποιο ταμείο αλληλοστηριξης .... τόσοι είμαστε εδω μέσα!!!!!!

[LL--MM]

Γιατί σας τα λέω αυτά ειδικά σήμερα?(εκτός από το ότι θέλω να τα πω για να τα εμπεδώσω κι εγώ καλύτερα)
Δε θέλω να σε στενοχωρήσω, αλλά αυτό είναι το σημαντικότερο: δε φαίνεσαι να τα έχεις εμπεδώσει καν η ίδια, όσο κι άν μας επαναλαμβάνεις πως αυτό αισθάνεσαι... Και ειναι κρίμα να μη θες να τ'ομολογήσεις ούτε στον εαυτό σου...
Στο λεωφορείο είδα μια γυναίκα. Μία γυναίκα με μπαστούνι και μαύρους κύκλους. Δεν θα μου έκανε τόση εντύπωση εάν δεν ήξερα...Μία μέρα με είχε πιάσει στην στάση του λεωφορείου και χωρίς καν να την ξέρω άρχισε να μου λέει για τον καρκίνο που έχει και από ότι κατάλαβα συνέχεια κάνει μεταστάσεις. Την έχω δει και άλλες μέρες στο αστικό και την ακούω συνέχεια να λέει το πρόβλημά της, δεν νομίζω την έχω δει ποτέ να χαμογελάει.
Αυτή φταίει η χαζή που κάθεται να μιζεριάζει, ενώ δεν της φταίει κανείς... Πώς τόλμησε; ΕΤΣΙ;;;

Που θέλω να καταλήξω? Δεν λέω, είναι πολύ δύσκολο θέμα ο καρκίνος, αλλά γίνεται ακόμα δυσκολότερο όταν έχεις τέτοια αντιμετώπιση. Σε αυτό το σημείο να πω ότι πριν 10 χρόνια είχε διαγνωσθεί και η μητέρα μου με καρκίνο του μαστού. Πως το ξεπέρασε? Με την δύναμη της θέλησης(μου είπε πρόσφατα που την ρώτησα σε μία στιγμή απελπισίας μου)-εε εντάξει και με χημειοθεραπείες!
Σώπα! Mας λες, δηλαδή, πως ούτε λίγο, ούτε πολύ, επειδή ο καρκίνος της μητέρας σου ξεπεράστηκε, κανένας καρκινοπαθής δεν έχει πλέον "δικαίωμα" να μη γίνει καλά... ή τουλάχιστον, να γρινιάξει επί του θέματος... κι ότι για τις μεταστάσεις, φταίει μόνη της η συνταξιδιώτισσα αυτή επειδή ...δε χαμογελάει...

Που θέλω να καταλήξω? Τι θα κερδίσουμε αν καθόμαστε συνέχεια και μιζεριάζουμε, ξεψειρίζουμε τα προβλήματά μας (που δεν λέω πως δεν έχουμε) και καταριόμαστε την κάθε στιγμή που διαγνωσθήκαμε με την ΣΚΠ?
ΜΑ ΔΕΝ τίθεται τέτοιο θέμα: Το μιζέριασμα είναι κάποτε ένα στάδιο, μα το ξεψείρισμα απαραίτητο στην αντιμετώπιση των προβληματων ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΕΙ Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ, ιατρικών και μη, oι κατάρες άχρηστες, αν κι ανακουφιστικές.

Δεν λέω, είναι κάτι με το οποίο θα ζούμε όλη μας την ζωή, για αυτόν όμως ακριβώς τον λόγο πρέπει να συμφιλιωθούμε μαζί της,(όπως λένε κάποιοι, να γίνουμε φίλες-φίλοι μαζί της). Και γιατί όχι, και να την αγαπήσουμε που μας έδωσε την ευκαιρία να δούμε κάποια πράγματα αλλιώς και να εκτιμήσουμε κάποια αλλά καλύτερα!
Για κάποιαν που "θέλει να καταλήξει" ΔΙΧΩΣ ΚΑΝ "να λέει" (να συνδέει) τη δυσκολία των ΑΜΕΣΩΝ προβλημάτων με την κατάληξη, δε βγαζεις και πολύ νόημα: Ν'απομονώσουμε τη σκπ χρειάζεται, κι όχι βάσει υποκειμενικών στοιχείων.
"Δε λες πως δεν έχουμε" Δύο αρνήσεις, όμως, κάνουν μια κατάφαση... ΧΩΡΙΣ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Να τολμήσω (και πάλι) να σου προτείνω να θυμηθείς τους λόγους που σ'εκαναν ν'αγαπήσεις το περιεχόμενο των σπουδών σου, άσχετα με τη σκπ;;; ΕΔΩ χρειάζεσαι να "λάβεις δράση" όπως λες. Κατάλαβέ το, αγάπη και σκπ ΔΕΝ ΠΑΝΕ ΜΑΖΙ: Μόνο κακό θα κάνεις στον εαυτό σου έτσι.

Με κάθε καλή προθεση ,
Η γιαγιά η Κασσάνδρα

Υ.Γ.: Κι αυτή είναι μια από τις φορές όπου ο Χρήστος με βρίσκει απολύτως σύμφωνη!

[ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΠΡΩΤΟΓΕΡΟΣ]

Πιστεύω ότι η συζήτηση για τον χαρακτηρισμό της ΣΚΠ έτσι ή αλλιώς έχει περισσότερο φιλοσοφικό χαρακτήρα. Από όλη αυτή την συζήτηση η ουσία είναι τα λεγόμενα της Άννας. Αυτή είναι η αληθινή πραγματικότητα και εξηγούμαι . Πάσχω από την λεγάμενη 20 περίπου χρόνια και συνεχίζω να ασκώ το επάγγελμα του δικηγόρου , στις πρόσφατες εκλογές με είχαν διορίσει αναπληρωματικό δικαστικό αντιπρόσωπο στην ΄Β Αθηνών . Το Σάββατο πριν τις εκλογές τηλεφωνεί η γραμματέας και με μεγάλη χαρά μου ανακοινώνει τον διορισμό μου για την επόμενη μέρα σε εκλογικό τμήμα στο Αιγάλεω, της εξηγώ για την αρρώστια ότι κινούμαι με μαγγούρα αλλά αυτή τίποτα . Με προειδοποιεί ότι σε περίπτωση μη εμφάνισης μου θα ενημερώσει εισαγγελέα θα στείλει αστυνομία να συλλάβουν τον εγκληματία κλπ κλπ . Εγώ πηγαίνω στα δικαστήρια αμέσως . Με βλέπει η γραμματέας και για άγνωστους λόγους μου αναφέρει ότι θυμήθηκε ποιος είμαι και έπαιρνε τηλέφωνο να με ειδοποιήσει αλλά εγώ δεν απαντούσα . Φυσικά δεν με διόρισε πουθενά να μην χαλάσω και την τάξη της εκλογικής διαδικασίας με την έγχρωμη μαγκούρα που κουβάλαγα . Τα χρήματα των εκλογών μέχρι σήμερα δεν έχουν δοθεί . Δυστυχώς η ώρα είναι 0.30 και σε λίγο παίζει η Ελλάδα . Θα συνεχίσω αύριο, καληνύχτα .