ΜΙΑ ΑΠΟΡΙΑ

[NOBODY]

Αγαπητές φίλες και αγαπητοί φίλοι, έχω μια απορία όλο αυτό τον καιρό και θα ήθελα ειλικρινά να ακούσω τις απόψεις σας. Μπορεί να είναι χαζή η απορία μου και η ερώτηση που θα κάνω. Με αυτή την ασθένεια, που έτυχε και σε μένα, θα μπορούσα άραγε να πάω εξωτερικό για σπουδές ή θα ήταν κάτι το παρακινδυνευμένο και επικίνδυνο ; Θα ήταν ιδιαίτερη τιμή για μένα να ακούσω τις τοποθετήσεις σας.

[Γιάννης]

Αν δεν έχεις κινητικά προβλήματα όλα μπορούν να γίνουν φυσιολογικά. Σε τι κατάσταση είσαι;

[NOBODY]

Αγαπητέ φίλε Γιάννη, είμαι ακόμα στην αρχή - αρχή, καθώς την σκλήρυνση την πήρα χαμπάρι πριν 2 χρόνια και ο γιατρός μου, μου είπε ότι είμαι στο ξεκίνημα ουσιαστικά.

[Γιάννης]

Μην ψήνεσαι με στερεότυπα γιατρών που τη μαλακια την έχουν έτοιμη στα χείλη. Δύο χρόνια δεν είναι ούτε η αρχή ούτε το τέλος. Υπάρχουν κάποιοι που σε δύο χρόνια είναι στο καρότσι. Υπάρχουν άλλοι που σε είκοσι χρόνια είναι καλά.
Αν πας εξωτερικό μην πας Γαλλία, εκεί μπορεί να σου πέσει ο ουρανός στο κεφάλι.

[Στάθης]

Nobody μην σε προσδιορίζει η πάθηση. Καλύτερα, προσδιόρισε την εσύ. Ο χρόνος είναι άχρονος στην περίπτωσή μας και αυτό το βλέπουμε και μεταξύ μας.

Δίνοντας ένα κίνητρο ενδυνάμωσης και υπευθυνότητας θέτεις την πάθηση υπό τον έλεγχο σου. Είναι σαν να υπερβαίνεις τον φόβο που είναι η λερναία ύδρα αυτής της πάθησης. Η μόνη μου συμβουλή είναι στο θέμα του στρες. Το στρες μας αποδιοργανώνει και μας κάνει ευάλωτους. Οι σπουδές είναι ένα ευχάριστο ταξίδι, ψυχικής και νοητικής ενδυνάμωσης αλλά και υπευθυνότητας όταν το κάνουμε με Αγάπη. Εκεί το στρες δεν μπορεί να υπάρξει. Εάν αποφασίσεις να πορευτείς σε αυτό το ταξίδι, κάνε το με όλη σου την Καρδιά και Θέληση.