Θα τολμούσα κι΄ εγώ να το διεκδικήσω, αν δεν υπήρχε η ανασφάλεια ότι μπορεί να μου δώσουν μόνον του ετέρου προσώπου (που είναι και λιγότερο χρηματικά). Κι΄ αυτό διότι η σύνταξη και το εξωιδρυματικό, είναι αυτή τη στιγμή τα μοναδικά μου εισοδήματα.
Αν διαβάζει κάποιος αρμόδιος ή βουλευτής, ας κάνει το παρακάτω ερώτημα στη βουλή.
"Γιατί δεν δικαιούται ταυτόχρονα με το εξωιδρυματικό επίδομα και το αντίστοιχο του ετέρου προσώπου, ένα άτομο με 90% αναπηρία, το οποίο χρειάζεται επί εικοσιτετραώρου βάσεως επίβλεψη και βοήθεια από άλλο άτομο; Είναι παράλογο να προβλέπεται για το άτομο αυτό μία μικρή αποδοχή, δεδομένου ότι δεν μπορεί να εργαστεί εφ΄ όσων πρέπει σε όλη τη διάρκεια της ημέρας να επιβλέπει το ΑμεΑ; Η βοήθεια αυτή δεν αποτελεί μία μορφή εργασίας και μάλιστα επιπέδου κοινωνικού λειτουργήματος;! Αυτό σε ό,τι αφορά βοήθεια που προσφέρεται από συγγενικό πρόσωπο. Αν το ΑμεΑ δεν έχει συγγενείς που μπορούν να το φροντίζουν, δεν είναι υποχρεωμένο ν΄ αναζητήσει εξωτερική βοήθεια έναντι μισθώματος;"
H μεγαλύτερη ηθική ικανοποίηση είναι να βλέπεις τη φωτεινότητα που εκπέμπει ένα ευχαριστημένο πρόσωπο και να ξέρεις ότι έχεις συμβάλλει κι΄ εσύ σ΄ αυτό.