Σκλήρυνση κατά πλάκας
Μιμικαμ έγραψε:Συμφωνώ και επαυξάνω με ολα τα ανωτέρω....και να προσθέσω....θεωρώ οτι έχει προνοήσει η φύση εφοδιάζοντας τον καθένα απο μας με μια ασφαλιστική βαλβίδα προστασίας.....
Αυτό πίστευαν και οι μεγάλοι δάσκαλοι...ο Βούδας υποστήριζε.....να είσαι το λυχνάρι που φωτίζει το δρόμο σου.Μην ψάχνεις εξω απο τον εαυτό σου...
Και ο Χριστός, την ίδια αρχή διατύπωσε οταν είπε...η Βασιλεία των Ουρανών δεν βρίσκεται εδω 'η εκεί....βρίσκεται μέσα μας....
Στον καθένα μας έχει δοθεί το φάρμακο για να γιατρέψει τον εαυτό του....αρκεί να το βρεί και να το προσπαθήσει.....
Κωνσταντίνα έγραψε:Είναι πάντα θέμα επιλογής ο τρόπος που θα αποφασίσεις να ζήσεις, ακόμα κι αν αυτό που έχεις είναι ένα αριστερό βλέφαρο.
Θα το κρατήσεις κλειστό ή θα το ανοιγοκλείνεις;;;;;
Τι άλλο να ζητήσεις, ρε, δε σε φτάνει που ανοιγοκλείνεις το βλέφαρο; Kαι να το ανοιγοκλείνεις, θες και Κλώντ Μεντιμπιλ, ή όπως και να τη λένε... ΝΑ ΒΡΟΥΝ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΝΑ ΣΕ ΘΑΥΜΑΣΟΥΝ;;; Δε ντρέπεσαι;
Eκτός, αυτού, καταξοδεύεις και το ταμείο σου!
Μιμικαμ έγραψε:θεωρώ οτι έχει προνοήσει η φύση εφοδιάζοντας τον καθένα απο μας με μια ασφαλιστική βαλβίδα προστασίας.....
...Στον καθένα μας έχει δοθεί το φάρμακο για να γιατρέψει τον εαυτό του....αρκεί να το βρεί και να το προσπαθήσει.....
Αχ.... δυστυχώς, η προνοια της ...φύσης όσον αφορά στις ...βαλβίδες προστασίας, υπήρξε, μέχρι τώρα, τουλάχιστον, ανεπαρκής: Ποιά επιλογή υπάρχει εδώ; ΟΛΟΙ ΑΥΤΟΙ, ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΔΕΝ ΗΤΑΝ;;; Το φάρμακο δεν ήταν διαθέσιμο όμως, με την καλύτερη θέληση...https://www.google.com/#psj=1&q=%CF%83% ... E%B7%CF%82
Αυτό πίστευαν και οι μεγάλοι δάσκαλοι...ο Βούδας υποστήριζε.....να είσαι το λυχνάρι που φωτίζει το δρόμο σου.Μην ψάχνεις εξω απο τον εαυτό σου...
Oταν αυτός ο Βούδας επιδόθηκε στην ασκητική, προσπαθούσε να κάνει το μυαλό του τόσο δυνατό, ώστε να καταφέρει να ξεχάσει μέχρι και το σώμα του! Κάτι που προσπαθούμε να κάνουμε κι εμεις, δηλαδή, μα εκείνος κατάλαβε τελικά ότι έπαιρνε λάθος δρόμο: "Αμα παρατραβάς μια χορδή, θα σπάσει, άμα την παραλασκάρεις, δε θα παίζει." Βέβαια, και ονόμασε την απόλυτη ασκητική "νιρβάνα", το απόλυτο τίποτα. Στη ζωή αυτή, όμως, χρειαζόμαστε και απτά στοιχεία.
71ο λεπτό...
Σ'όοολο το φίλμ, μας επαναλαμβάνεται ο όρος "συμπόνοια", "compassion" κι ο Βούδας απ'αυτήν εμπνέεται, όχι ως "φιλανθρωπία, λύπηση και θαυμασμός της δυσκολίας" αλλά "κατανόηση και αλληλεγγύη στο δεδομένο πρόβλημα" Επιτρέπεται να ζήσουμε αυτήν τη ζωή, με τα σχετικά λιγότερο επίπονα στοιχεια της;110ο λεπτό
Και ο Χριστός, την ίδια αρχή διατύπωσε οταν είπε...η Βασιλεία των Ουρανών δεν βρίσκεται εδω 'η εκεί....βρίσκεται μέσα μας....
Είπε, όμως, και "Δώττε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ." Και μέσα μας να βρίσκεται ο Θεός, γύρω μας βρίσκεται ο Καίσαρας, και οι "άλλοι" (αυτοί που ο Σαρτρ αποκαλούσε "κόλαση"). Και, καλά, "Αγγελος γαρ κατά καιρόν κατέβαινε εν τη κολυμπήθρα και ετάραττε το ύδωρ":
Γιατί ο παραλυτικός λοιπόν έπρεπε να Τον περιμένει μεχρι να μπορέσει "να άρει τον κρέβατόν του και να περπατήσει"; Ο Αγγελος μόνο τρύπες στο νερό έκανε; Η παραβολή μας λέει κι ότι "δεν είχε συγγενείς να τον βοηθήσουν, να μπεί πρίν τους άλλους στη Βηθεσδα".
Ετσι ο Χριστός υποδεικνύει, γιατρεύοντάς τον, ότι αυτός ο "οιωνεί συνάδελφος" (αν όχι και όλοι οι άνθρωποι) είχε ανάγκη, δικαιούνταν ΚΑΙ υπέρτερης βοήθειας, ΟΠΩΣ της σύμπραξης των άλλων, κι αυτό, στην εδώ ζωή.
Και δε βρισκόμαστε ακόμα στη Βασιλεία των ουρανών. Κι ακόμα και να την ετοιμάζουμε ενεργά, τωρα είμαστε σ'αυτήν τού Καίσαρα: Κατά τους "νόμους" του αμερικάνου Μέρφι, που κι αν δεν είναι "τόοοοσο μεγάλος δάσκαλος", είναι δυστυχώς επαρκώς παρών στη ζωή μας, οι τρείς γνωστότεροι κανόνες του ΔΕ βασίζονται στην ηθική:
1)Η Μητέρα Φύση είναι σκύλα (Mother Nature is a bitch)
2)Στη ζωή μας, καθετί που μπορεί να πάει στραβά, θα πάει στραβα (In life, anything that can go wrong, will go wrong)
3)Όταν όλα πηγαίνουν όπως πρέπει, πρόσεξε διπλά, μάλλον πάλι έχεις παραβλέψει κάτι
(If everything goes as it should, look again, you have probably overlooked something)
Λυπάμαι, παιδιά, αλλά με τέτοια στοιχεία... πως γλιτώνουμε; πραγματικά στοιχεία, όμως, όχι μόνο πνευματικά... ΄
Χριστός και Βούδας δε φαινεται να διαφωνούν, ιδίως αν ερμηνεύονται οι συμβουλες τους για πράξεις κι όχι παραλείψεις... για τη ζωή που ζούμε τώρα...
Η γιαγιά η Κασσάνδρα
Μιμικαμ έγραψε:Κασσάνδρα μου, εντάξει σ'ολα αυτά που αναφέρεις....αλλά καλό είναι να μην ξεχνάμε, οτι ολα τα ανθρώπινα όντα είναι προιόντα της εξέλιξης και συμμετέχουν στην κληρονομιά του ανθρώπινου δυναμικού με ισα δικαιώματα.....
Μιμίκα μου, κάθε άλλο παρά διαφωνώ ότι έτσι θα έπρεπε να είναι, αλλά, όπως και να το κάνουμε, κάτι τέτοιο, απλούστατα, ΔΕΝ ΙΣΧΥΕΙκαι αυτό διότι:
Αυτά τα "δικαιώματα" είναι περίεργο φρουτο: ακόμα και να φύονται στη φύση, δεν υπάρχουν παρά μόνο όταν αναγνωρίζονται από κρατικές αρχές. Ακόμα και στη δημοκρατία, φτάνει ένα νομοθέτημα, ανάλογης ισχύος με το προηγούμενο σχετικό, για να τα καταργήσει. Ας μην ξεχνάμε, ότι η ισότητα που αναφέρεις, δε θέλει και πολύ για να καταπατηθεί...
Το να μην το αναγνωρίζουμε, είναι ο χειρότερος εχθρός όλων μας, μας κάνει να χάνουμε την κατανόηση του Βούδα...
μπορεί ο καθένας μας να αντλήσει απο την παρακαταθήκη αυτή των δυνατοτήτων, να τις διαμορφώσει σε δική του δημιουργία και να ανακαλύψει την δική του αλήθεια....
Εδώ ειναι που σε χάνω, σγχέεις τις δυνατότητες με τα δικαιώματα, κάτι τέτοιο δεν ίσχυε ποτέ, αρχίζοντας από το σύστημα των ταξικών διαφορών στην Ινδία: και πως μπορείς να συγκρίνεις τις δυνατότητες αυτές "του καθένα/καθεμίας" στα πρώτα κλιπ που έβαλα, έναντι αυτών που τους έστειλαν εκει; ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΓΙΝΕΙ Η ΔΙΑΦΟΡΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΠΡΑΚΤΙΚΑ;
Θεωρώ, οτι ο καθένας μας είναι προσωπικός αρχιτέκτονας του εαυτού του.... ολοι μπορούν να κάνουν κάτι που μπόρεσε να κάνει ενας μας.....
Το ξέρω πως δε μπορεί να το εννοείς έτσι, αλλά η φράση μου θυμίζει τα golden boys: για να κρατήσουν τη δουλειά τους, οφείλουν να κλέβουν όσο περισσοτερα μπορουν κι ανταγωνιστικά με συναδέλφους: Για ποιά αρχιτεκτονική μιλάμε;;; Είναι υπερβολικά πολλά τα στοιχεία από τα οποία εξαρτώμαστε, ΟΛΟΙ. Στα κλιπάκια, π.χ., πόσο μπορεί να ίσχυε αυτό;
Κι επειδή η Σιμόν Βέιλ που πέρασε από τα στρατόπεδα (του Χίτλερ, αυτή) κατάφερε κι έγινε μετά δικαστικός και υπουργός, κι αναγκαζόμαστε εμείς να υποστούμε την "Ευρώπη της" σήμερα, σημαίνει ότι όοοολα τα εκατομμύρια που ξεπαστρεύτηκαν εκεί έφταιγαν που δε γλίτωσαν, δε γυρίσαν και δεν κάναν τόσα κι άλλα τόσα; κι η ίδια, επέλεξε να πάει εκεί;
Και ο Α. Σολτζενίτσιν που πηγε κι ο ίδιος στο Γκουλαγκ κι ήταν όντως μεγάλος συγγραφέας:Πόσο τον γλίτωσε αυτό; Και πόσο θα γλίτωνε τους συγκρατούμενους η συγγραφή ενός βιβλίου αν όλοι έγραφαν από ένα; Εδώ είναι που η βουδιστική "συμπόνοια" και κατανόηση θα μπορούσε, ίσως, να μαλακώσει κατά το δυνατό τις δυσκολίες, αλλά μέσα εκεί, υπήρχαν και μαφίες, που το κράτος ανέχονταν, για το διαίρει και βασίλευε...
Δεν αμφισβητώ ότι κάνει καλό, ως ένα σημείο, να φανταζόμαστε πως φταίμε εμείς για να νομίζουμε ότι κάτι μπορεί ν'αλλάξουμε έτσi, αλλά τουλάχιστον, να ξέρουμε πως και γιατι...
Καλό μας κουράγιο...
Κωνσταντίνα έγραψε:Καλημέρα στην παρέα,
Κασσάνδρα μου δεν πρόκειται ποτέ να "συναντηθούμε"(πνευματικά), γιατί πολύ απλά βλέπεις ακόμα την ασθένειά σου ως "εχθρό", ως κενό ύπαρξης και ως τιμωρία,
Είναι πολύ δυσάρεστο δεδομένο, βέβαια, και σαφως είναι πολλά που θα μπορούσαν να είναι καλύτερα, αλλά η "τιμωρία" που κολλάει;
γι' αυτό και όλα σου τα επιχειρήματα έχουν να κάνουν με τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τη μαφία και την αδικία.
Δε χρειάζεται ν'αναδείξω εγώ τα δεδομένα, ποιός εδώ τα θεωρεί δίκαια; είναι αυταπόδεικτα, τις επιπτώσεις απάνω μας όμως, και το πως θα τις αποφύγουμε παντοιοτρόπως, ναι, τις αναφέρω, διότι είναι μέρος της ζωής μας, μαζι με τους παραληλλισμούς που δε θεωρείς επαρκείς. Αν εσύ τις "αποδέχεσαι", εγώ, ευχαριστώ, αποδοχή δε θα πάρω...
Θα σου μιλήσω για μένα. Αν Επέλεγα να αντιμετωπίσω την αρρώστια μου και κατ' επέκταση την αναπηρία μου ως Καιάδα ή ισόβια δεσμά, θα έχανα την ταυτότητά μου, θα αισθανόμουν αβοήθητη, δεν θα επιννοούσα στρατηγικές για να βγω από την κατάθλιψη που φέρνει η αδυναμία.
Οι καταστάσεις τις οποίες βιώνουμε είναι δύσκολες, αλλά γιατι (ασχέτως των ονομάτων) σε κάνουν ΑΥΤΕΣ να χάσεις ΚΑΙ την ταυτοτητά σου; Από πότε είναι θέμα επιλογής οι δυσκολίες;;; Αν η μυϊκή αδυναμία είναι που σου φέρνει κατάθλιψη γιατί φταίς εσύ γι'αυτό; (εκτός αν το αποδέχεσαι) Κι αν οι "στρατηγικές" σου δεν είναι, ακριβως, συστατικο στοιχείο μιάς μάχης, τι είναιΠολεμάς να βγείς, δηλαδή, από την επίπτωση της επίπτωσης.
Επιμένεις να θεωρείς (εξυπηρετεί αυτό, βρες το.....) ότι η σκπ δεν είναι υπόθεση προσωπική, αλλά ευθύνη ενός κακού νομοθέτη που μας κάνει δύσκολη τη ζωή μας.
Σου αφήνω την ευθύνη αυτής της φράσης...Τίνος ευθύνη είναι το κοινωνικό κράτος; (αυτό που δεν υπάρχει αλλά τεσπα...)
viewforum.php?f=24 Ευτυχώς που ΔΕΝ παίρνουμε όλοι εδώ τη σκπ ώς "προσωπική".
Δε βάζεις και καμια δημοσκόπηση να δουμε ποιός τη θεωρεί τέτοια
Μακάρι ο νομοθέτης να ήταν κι αυτός με το μέρος μας. Φαντάσου όμως να μην έχουμε με μας ούτε εμάς.
Εδώ σε χάνω εντελώς: Ακριβώς έτσι δε μας έχουμε "μαζί μας", μα "εναντιον μας", κουραστηκαμε, συμπράττουμε στην κατάσταση. Και το "μακάρι" σε τι βοηθάει;;;
Τους γιατρούς μετά τους πρόσθεσες, δεν τους είδα, αλλά είναι παντού,
ιδίως στις κοινωνικές υπηρεσίες...
Θα παραμέναμε να γκρινιάζουμε μονίμως για τις ευθύνες των άλλων αγνοώντας τη δική μας.
Η εξίσωση ευθυνών άσχετης επιρροής στο αποτέλεσμα ποιά έννοια μπορεί να έχει; Αρνείσαι ν'αντιμετωπίσεις προβλήματα επειδή βαριέσαι τη γρίνια;
Γιατί πώς να το κάνουμε βρε Κασσάνδρα, αν δεν "συνομιλήσεις" με την ασθένειά σου, προκοπή δε θα δεις.
Στο σχολείο με μάθαν ότι οι συνομιλίες με όσους δε μου μιλάν δεν έχουν νοημα, οφείλουμε όμως, ν'αποφεύγουμε τις επιπτώσεις τους όσο μπορούμε. Οπότε σε ποιά "προκοπή" αναφέρεσαι; Τι νομίζεις ότι ψάχνω ή ότι θα έπρεπε να βρώ, δηλαδή;
Αν η σύγκρουση είναι η μοναδική σου σχέση, θα διαβάζεις για "επιτεύγματα αναπήρων" και θα ψάχνεις να βρεις ψεγάδια πίσω από την υπέρβαση, προσπαθώντας να πείσεις ως αντίδικος. Σε τι και σε ποιο πράγμα ακριβώς;;;
Στις "συγγρούσεις" όπως λες, το κείμενο σου με ξεπερνάει κατά πολύ: Δεν είναι στην υπέρβαση που "βρίσκω ψεγάδι", πόσο μάλλον στο άτομο, μα στην έλλειψη σκοπού της σύγκρισης. Γιατί από άνθρωπος όπως όλοι που ήταν ο Ντομινίκ, γίνεται "ανάπηρος επιτευγματίας" και χάνει έτσι την ταυτότητά του, όντας το "παράδειγμα προς μίμηση"... Το "χρηματιστήριο δυστυχιών" είναι ανήθικη νοοτροπία.
Ρώτα κι άλλους που΄γραψαν εδώ: viewtopic.php?f=44&t=3341 Και μην ψάχνεις δίκες εκεί που δεν υπάρχουν.
Περιμένω βέβαια τον αντίλογό σου και η "κόντρα" καλά κρατεί;;;;;;;;;;
Μερικοί επιμένουν να βλέπουν κόντρες να κρατάν, εγώ απλά στοιβάζω στοιχεία αντικειμενικά, αν εσύ αρνείσαι να δείς τη σχέση μεταξύ τους
LL--MM έγραψε:Την "κόντρα" την έβαλα με σημαδάκια(μου διαφεύγει ο γραμματικός τους όρος) για να δηλώσω ακριβώς ότι δεν πρόκειται για σύγκρουση, αλλά διαφορά απόψεων.Το καλά κρατεί το έγραψα για να δηλώσω ότι αυτά που πιστεύεις και πιστεύω είναι ακράδαντα.Δεν πειράζει που διαφέρουν οι πεποιθήσεις μας.Εγώ όπως κι εσύ φαντάζομαι προσπαθώ να με υποστηρίζω με ότι μου έχει αφήσει η σκπ.Κωνσταντίνα έγραψε:Καλημέρα στην παρέα,
Κασσάνδρα μου δεν πρόκειται ποτέ να "συναντηθούμε"(πνευματικά), γιατί πολύ απλά βλέπεις ακόμα την ασθένειά σου ως "εχθρό", ως κενό ύπαρξης και ως τιμωρία,
Λάθος, είναι πολύ δυσάρεστο στοιχειο, βέβαια, μα εσύ εισαι που βάζεις ενοχές εκεί που ακριβώς, δεν έχουν καμία θέση.
Κασσάνδρα δε σου κρύβω ότι η απάντησή μου νιώθω ότι είναι περιττή, όχι επειδή κατέχω την αλήθεια, αλλά είμαστε δύο άλλοι κόσμοι κι ας πάσχουμε από την ίδια νόσο.Όταν λέω δε θα "συναντηθούμε" ποτέ εννοώ ότι αυτά που υποστηρίζεις είναι πολύ έξω από τα πιστεύω μου.
Οι ένοχές είναι άσχετες τόσο όσο.Ρώτα μερικούς σκληρυντικούς να σου πουν ποια είναι η σχέση τους με τις ενοχές και θα εκπλαγείς.Χαίρομαι για σένα που σου είναι ξένες.
γι' αυτό και όλα σου τα επιχειρήματα έχουν να κάνουν με τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τη μαφία και την αδικία.
Δε χρειάζεται ν'αναδείξω εγώ την "αδικία", είναι αυταπόδεικτη, τις επιπτώσεις απάνω μας όμως, ναι.
Τα έχουμε ξαναπεί.Όσο και να χτυπηθούμε για την αδικία της ζωής που μας έτυχε η σκπ, το μόνο που καταφέρνουμε είναι να κυνηγάμε την ουρά μας.Ας εκθέτουμε τις επιπτώσεις ξανά και ξανά, να κάνουμε και μήνυση για να βρούμε το χαμένο μας δίκιο.Δεν καταλαβαίνω σε τι θα με βοηθήσει η έκθεση επιπτώσεων και όχι ας πούμε η στρατηγική αντιμετώπισής τους.
Θα σου μιλήσω για μένα.Αν Επέλεγα να αντιμετωπίσω την αρρώστια μου και κατ' επέκταση την αναπηρία μου ως Καιάδα ή ισόβια δεσμά, θα έχανα την ταυτότητά μου, θα αισθανόμουν αβοήθητη, δεν θα επιννοούσα στρατηγικές για να βγω από την κατάθλιψη που φέρνει η αδυναμία.
Από πότε είναι θέμα επιλογής;;; Κι αν οι "στρατηγικές" δεν είναι, ακριβως, συστατικο στοιχείο μιάς μάχης, τι είναι
Μα αν δεν είναι επιλογή το αν θα κάτσω να κοιτάζω το ταβάνι ή θα κάτσω να γράψω ένα βιβλίο, τι άλλο θα μπορούσε να είναι εκτός από στρατηγική που την επιννόησα έπειτα από εσωτερική διαπραγμάτευση;;;Κατάλαβα ευτυχώς νωρίς ότι ο θυμός, τα παράπονα και η ανημπόρια δε μου ταιριάζουν, δε μου δίνουν χαρά.
Επιμένεις να θεωρείς (εξυπηρετεί αυτό, βρες το.....) ότι η σκπ δεν είναι υπόθεση προσωπική, αλλά ευθύνη ενός κακού νομοθέτη που μας κάνει δύσκολη τη ζωή μας.
Σου αφήνω την ευθύνη αυτής της φράσης...
Δε βάζεις και καμια δημοσκόπηση να δουμε ποιός τη θεωρεί τέτοια
Μακάρι ο νομοθέτης να ήταν κι αυτός με το μέρος μας. Φαντάσου όμως να μην έχουμε με μας ούτε εμάς.
Εδώ σε χάνω εντελώς: Ακριβώς έτσι δε μας έχουμε "μαζί μας", μα "εναντιον μας". Και το "μακάρι" σε τι βοηθάει;;;
Πάλι δε με κατάλαβες.Η νόσος μας είναι υπόθεση προσωπική είτε το θέλουμε είτε όχι και ο δρόμος μας είναι μοναχικός.
Μακάρι να έχουμε την τύχη ενός καλού συντρόφου δίπλα μας, δυο φίλων άνευ όρων, ενός γιατρού και ενός νομοθέτη ανθρώπου, που θα βοηθήσουν σ' αυτό που αν δεν φροντίσουμε πρώτα εμείς τότε δεν πρόκειται να βιώσουμε χαρά ακόμα κι αν ήταν όλα όπως τα θέλουμε.
Θα παραμέναμε να γκρινιάζουμε μονίμως για τις ευθύνες των άλλων αγνοώντας τη δική μας.
Η εξίσωση ευθυνών άσχετης επιρροής στο αποτέλεσμα ποιά έννοια μπορεί να έχει; Αρνείσαι ν'αντιμετωπίσεις προβλήματα επειδή βαριέσαι τη γρίνια;
Κασσάνδρα δεν εξισώνω τις ευθύνες τις δικές μου με αυτές της πολιτείας.Της πολιτείας είναι μεγάλες αλλά δεν μπορώ να "σαπίσω" εξαιτίας της ανεπάρκειάς τους.Θυμώνω, σιχτιρίζω, βρίζω, όπου μπορώ διαμαρτύρομαι.Θα ήταν άδικο για μένα να παραπονιέμαι συνεχώς γι αυτά που λείπουν και να χάνω τη χαρά αυτών που θα δημιουργήσω με τα λίγα που έχω.
Γιατί πώς να το κάνουμε βρε Κασσάνδρα, αν δεν "συνομιλήσεις" με την ασθένειά σου, προκοπή δε θα δεις.
Στο σχολείο με μάθαν ότι οι συνομιλίες με τ'αναπόφευκτα δεν έχουν νοημα, οφείλουμε όμως, ν'αποφεύγουμε τις επιπτώσεις τους όσο μπορούμε. Οπότε σε ποιά "προκοπή" αναφέρεσαι;
Στην προκοπή που είδε ο Ντομινίκ με το αριστερό του βλέφαρο.Τι πιο αναπόφευκτο απ' αυτό;;;Αυτός βρήκε νόημα.
Αν η σύγκρουση είναι η μοναδική σου σχέση, θα διαβάζεις για "επιτεύγματα αναπήρων" και θα ψάχνεις να βρεις ψεγάδια πίσω από την υπέρβαση, προσπαθώντας να πείσεις ως αντίδικος. Σε τι και σε ποιο πράγμα ακριβώς;;;
Στις "συγγρούσεις" όπως λες, το κείμενο σου με ξεπερνάει κατά πολύ: Δεν είναι στην υπέρβαση που "βρίσκω ψεγάδι"
Αν σε θυμώνει που ο κόσμος ποστάρει ανάπηρους που υπερβαίνουν, γίνεται όχι για σύγκριση και να μετρηθούμε αν εμείς έχουμε τα "κότσια", αλλά για τη δύναμη του ανθρώπου που έχει θέληση.Για να θαυμάσεις το ανθρωπίνως αδύνατο κι όμως εφικτό.Εγώ υποκλίνομαι
Ρώτα κι άλλους που΄γραψαν εδώ: viewtopic.php?f=44&t=3341 Και μην ψάχνεις δίκες εκεί που δεν υπάρχουν.[/color]
Αν σου πω ότι το μόνο που με ενδιαφέρει είναι να προτείνω μια σχέση με την αρρώστια μας πέρα από το θυμό και όχι να κάνω δίκες.......Εξάλλου δεν είμαι δικηγόρος.
Περιμένω βέβαια τον αντίλογό σου και η "κόντρα" καλά κρατεί;;;;;;;;;;
Μερικοί επιμένουν να βλέπουν κόντρες να κρατάν, εγώ απλά στοιβάζω στοιχεία αντικειμενικά, αν εσύ αρνείσαι να δείς τη σχέση μεταξύ τους
