Η ελπίδα, έστω και αβάσιμη πολλές φορές, οπλίζει με δύναμη, υπομονή και καρτερικότητα τους ανθρώπους. Το ό,τι αποφασίζει και τολμά κάποιος (τουλάχιστον από τα παιδιά του forum που γνωριζόμαστε), είναι προϊόν ώριμης σκέψης, τόλμης, ρίσκου κι΄ αν το θέλεις απόγνωσης. Δεν πρέπει ν΄ απογοητεύουμε αυτούς που έχουν αποφασίσει να τολμήσουν έστω και ρισκάροντας. Άλλωστε η ασθένειά μας, έχει τον προσωπικό της χαρακτήρα και ιδιαιτερότητα στον καθένα μας ξεχωριστά. Σε κάποιον η αντλία ή η όποια αντλία, μπορεί να προσφέρει μια καλύτερη ποιότητα ζωής και σε κάποιον άλλον, όπως στον φίλο μας τον Κώστα, να κάνει το αντίθετο. Το ρίσκο δυστυχώς ή ευτυχώς έχει μπει για τα καλά στη ζωή μας. Καλή, σωστή και απαραίτητη η ενημέρωση, όμως ας μην ξεχνάμε πως η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία!
H μεγαλύτερη ηθική ικανοποίηση είναι να βλέπεις τη φωτεινότητα που εκπέμπει ένα ευχαριστημένο πρόσωπο και να ξέρεις ότι έχεις συμβάλλει κι΄ εσύ σ΄ αυτό.
. Να αναδιατυπώσω;
