ΑΤΟΜΑ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΚΑΠΟΙΟΝ ΓΝΩΣΤΟ ΜΕ ΣΚΠ

[Giota]

συμφωνω αλλα εμενα αυτο που με τρελενει αυτη τη στιγμη ειναι μια πιεση που εχω στο κεφαλι. σαν να μου το πατανε απο πανω. τι συμπτωμα πια ειναι αυτο? ελεοσ

[sofi]

ΚΙ ΕΓΩ ΤΟ ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ ΩΡΕΣ ΩΡΕΣ ΑΛΛΑ ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΜΗΝ ΑΓΧΩΝΟΜΑΙ.
ΕΙΝΑΙ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟ ΓΙΑΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ.
ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ....

[Biskoto10]

Εξαρτάται απο την κατάσταση του καθενός, βέβαια. Όσο πιο επίμονα είναι τα συμπτώματα, τόσο περισσότερο θα τα σκεφτόμαστε...

Ακριβως ετσι ειναι, απο την στιγμη που καποιος ξερει οτι εχει σκλ αλλα στην ουσια περπαταει,ζει κανονικα κτλ τοτε δεν εχει κανενα λογο να ειναι στις μαυρες του και αυτο που ειπα και γω ειναι να τα γραψουν ολα! Αν ομως εισαι σε καροτσι πως να μην εισαι στις μαυρες? Γιαυτο λοιπον καλα τα λογια και ολοι να ειναι καλα... αλλα οταν δεν ειναι καλα δεν κανουν τιποτα τα λογια.

[LL--MM]

Aυτό έλεγε κάποιο ιατρικό λεξικό που πήρε το μάτι μου: Οι σκληρυντiκοί βρίσκονται "σε κατάσταση ευφορίας", μέχρι τά πρώτα μεγάλα επεισόδια, μετά πέφτουν στην κατάθλιψη.

Ενας ομότιμος του Αιγινήτειου που ιδιωτεύει τώρα, διατείνεται ότι έχουμε και κρίσεις "κλαυθμών και γελώτων ανεξέλεγκτων" και ψευδευθυμία, δηλαδή στην πραγματικοτητα είμαστε σε κατάθλιψη, αλλά προσπαθούμε να το αρνηθούμε (πως τολμάμε) μιάζοντας έτσι τους άλλους με την αρρώστια μας.

Ως ένα σημείο, σαφώς ταυτιζόμαστε με ομοπαθείς (που έχουν γίνει φίλοι από καιρο) όταν τους παίρνει η κάτω βόλτα. Προσπαθούμε, βέβαια, να είμαστε εκεί γι αυτούς, όσο γίνεται, αλλά και οι ίδιοι επειδή βλέπουν τον εαυτό τους με τα μάτια μας, ακριβώς όσο εμείς με τα δικά τους, προσπαθούν να μας παρουσιάσουν την καλύτερη εικονα του εαυτού τους (σα να εγκλωβιζόμαστε ανάμεσα σε δυο καθρέφτες και την αίσθηση του απείρου που δίνουν) και συζητάμε την κατάσταση σαν ένα είδος κουτσομπολιού, όπως θα μιλάγαμε για φουστάνια, αυτοκίνητα, κότερα (ασχέτως άν δεν έχουμε τα μέσα να τα αποκτήσουμε)...

Βλέποντάς μας παραμερίζουν την κατάστασή τους, ενώ εμείς παραμερίζουμε την πιθανότητα να τη φτάσουμε. Η ΜΕΤΑΞΥ ΜΑΣ διαφορά είναι ΠΟΛΥ μικρή, σε τελευταία ανάλυση, η μάλλον, δεν υπάρχει...

[Nick]

Η αναπηρική καρέκλα είναι μεγάλος εφιάλτης. Αν όμως είναι να γίνει μέρος της ζωής μας, θα γίνει και θα πρέπει να προσαρμοστούμε στα νέα δεδομένα. Κι εγώ σαν φροντιστής το φοβάμαι πολύ αυτό. Γιατί η αναπηρική καρέκλα δεν είναι μόνο σωματική ανικανότητα αλλά και ψυχική. Δηλαδή, σίγουρα όταν είσαι καθηλωμένος η κατάθλιψη δεν παλεύεται με τίποτα. Χρειάζεται να βρεις τεράστια ψυχικά αποθέματα για να συνεχίσεις. Δεν μπορούμε όμως να ακυρώνουμε τόσους και τόσους ανθρώπους που ζούνε με βαριές αναπηρίες, ακρωτηριασμούς, αναπηρικές καρέκλες. Δεν μπορεί να ζούνε μόνο τη δυστυχία, θα ζούνε και την ευτυχία σε τέτοιο βαθμό που να έχει αξία η ζωή τους. Όσο για τις κρίσεις "κλαυθμών και γελώτων ανεξέλεγκτων" μάλλον ο επιστήμονας αναφέρεται στους αποτρελλαμένους πελάτες του.

[LL--MM]

Με αυτόν που έχω σχέση έχει έναν φίλο ο οποίος έχει ΣΚΠ, είναι εδώ και χρόνια στο κρεβάτι εντελώς ανάπηρος τον ταίζουν τον καθαρίζουν πιο σκατά δεν γίνεται,είναι μόνο 40, δεν θέλω να μου μιλάει γι αυτόν όταν πηγαίνει να τον δεί δεν θέλω να μου μιλάει.... στεναχωριέμαι ..... γιατί??? όχι μόνο γιατί μιλάμε για έναν ανάπηρο άνθρωπο αλλά ..... γιατί έχω κάτι κοινό μαζί του....

Κάπου μπλέξαμε: Όχι τόσο γιατί θεωρούμε (λανθασμένα, για τους περισσότερους) ότι η σκπ ισοδυναμεί με αναπηρία (για την οποία, όμως, πλοιρούμε όλοι, ή περίπου, τα ιατρικά και κοινωνικά κριτήρια), αλλά κυρίως γιατί, ακόμα και εμείς οι ίδιοι, αποκλείουμε/αγνοούμε άτομα με τα οποία έχουμε αυτήν την πολύ επίπονη κοινή παράμετρο, και, είτε μας αρέσει είτε όχι, όπως ακριβώς ορισμένοι λιγότερο ανάπηροι ή υγιείς μας δείχνουν συχνά ότι η ύπαρξή μας... τους βάζει σε δύσκολη θέση. Συχνα οι καταρτισμένοι γιατροί μας αποκλείουν ακόμα και από τη γνώση της αρρώστιας μας για τον ίδιο λόγο,ή, ακόμα χειρότερα, για να απευθυνθούν σε μας, μας βεβαιώνουν ότι έχουν σκπ οι ίδιοι... (δίχως να έχουν φυσικά, αλλά και άν είχαν πράγματι σκπ, και το έκρυβαν, πόσο καλύτεροι θα ήταν;;;) Ασφαλώς, γι' αυτούς, είμαστε παιδιά κατώτερου Θεού, οπότε μας κάνουν "χάρη" να κατέβουν στο επίπεδό μας... Ας βγάλουμε τη γλώσσα σ'αυτούς τους υγιείς Δε μας περιποιεί "τιμή" να είμαστε σαν και δαύτους
Σία μου, καλό κουράγιο: Ας μάθουμε, τουλάχιστον, να επιλέγουμε τους εχθρούς μας: Μάλλον, δηλαδή, αυτοί μας επιλέγουν... Είναι αυτονόητο ότι δε θα αποφύγουμε τη σκπ αποφεύγοντας τους σκπ, αλλά χειριζόμενοι τα συμπτώματα όπως μπορούμε... ομολογουμένως, είναι δύσκολο για όλους μας...

Ίσως το μόνο αισιόδοξο για εμάς τους νεώτερους με ΣΚΠ είναι ότι την τελευταία 15ετία υπάρχουν φάρμακα που αντιμετωπίζουν την ασθένεια και ο θεός βοηθός.

Δυστυχώς, ο εν λόγω ομότιμος επιστήμων αναφέρεται αυτολεξί σε μας τους απομυελινωμένους, και χρειαζόμαστε, λέει, και κοινωνικούς λειτουργούς... Είδα κι εγώ μια τέτοια στο Αιγινήτειο, (και τη βοηθό της, σε ένα ραντεβού με άλλον αναπληρωτή και τους βοηθούς του), η ιστορία ήταν εντελώς "για αγρίους"... Φάρμακα γι' αυτού του είδους την ασθένεια (των επιστημόνων κ.ά. υγειών) δε βγάζουν οι φαρμακευτικές εταιρίες...

Βλέπε "μύθοι" στο ψαχτήρι της ΓΕΝΙΚΗΣ ΣΥΖΗΤΗΣΗΣ...
Η γιαγιά η Κασσάνδρα

[litsa]

μπορεί λου λου μου μου - μου να τα λες λίγο επιστημονικά... αλλά συμφωνώ μαζί σου με τους καταρτισμένους...

και ποιος σας είπε ότι η κατάθλιψη δεν παλεύεται ή δεν θεραπεύεται??

[soulla]

ΑΠΟ ΤΑ ΟΣΑ ΕΙΠΕ Η ΛΟΥ ΛΟΥ ΜΟΥ ΜΟΥ [:lol: ΠΟΛΥ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΠΕ Η ΛΙΤΣΑ ]ΣΥΝΦΩΝΩ ΚΑΙ ΕΠΑΥΞΑΝΩ ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΕΙΧΑ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ ΚΑΙ ΘΑ ΤΗΝ ΤΣΑΚΙΖΑ ΤΗΝ ΚΑΡΙΟΛΑ ΑΥΤΟ ΝΟΜΙΖΩ ΜΑς ΚΑΝΕΙ ΟΤΙ ΘΕΛΕΙ

[LL--MM]

Κάπου σας έχασα, βρε κορίτσια, γιατί μιλάμε ακριβώς

[Nick]

Αυτό που περιγράφεις LL-MM με μία λέξη λέγεται "περιθωριοποίηση". Αυτό συμβαίνει. Όταν κάποιος έχει "αναπηρίες" δημιουργεί "προβλήματα" στην κοινωνία. Όπως είπε και ένας πνευμονολόγος στον πατέρα μου στον οποίο διέγνωσε ΧΑΠ, "κάπνισες, κάπνισες και τώρα καλούμαστε εμείς οι φορολογούμενοι να σου πληρώνουμε τα φάρμακα". Ένας χρόνιος ασθενής για τους απέξω που δεν τον νιώθουν-νοιάζονται, είναι χρόνιος μπελάς και ξεβόλεμα. Εικόνα που σε βάζει να σκέφτεσαι τις πραγματικές αξίες της ζωής, κάτι που στη σημερινή κοινωνία είναι κατάρα. Γιατί σήμερα δεν θέλουμε να σκεφτόμαστε με αγάπη για τον συνάνθρωπο, συντροφικότητα, αλληλεγγύη, αλλά με λατρεία για το χρήμα και τα υλικά αγαθά. Σήμερα θέλουμε να καλοπερνάμε και η ιδέα ότι στο μέλλον θα πρέπει να προσπαθούμε πιο πολύ για τα πιο απλά της καθημερινότητας μας προκαλεί αποστροφή.