Το άγχος είναι κάτι που το έχουν οι περισσότεροι.
Προσωπικά όπως είπα, δεν αγχώνομαι και εξηγούμαι:
1) Όλοι ξέρουν ότι το άγχος κάνει κακό ποικιλοτρόπως.
2) Όλοι ξέρουν ότι πολλά πράγματα εξαρτώνται και απ'το χέρι μας (δε μιλάω για την σκπ).
3) Όλοι επίσης ξέρουν ότι αυτά που δεν είναι στο χέρι μας, οφείλουμε πρωτίστως στον εαυτό μας να τα παλεύουμε μέχρι τελικής πτώσεως.
Ρωτώ λοιπόν:
Αφού όλοι γνωρίζετε τα παραπάνω, γιατί αφήνετε το άγχος να σας κυριεύει και να σας καθηλώνει?
Γιατί του επιτρέπετε να ορίζει τις αποφάσεις σας, τις κινήσεις σας σε όλους τους χώρους και τελικά στην ίδιά σας την ζωή?
Ζητάω συγνώμη αν ακούγομαι σκληρός ή αναίσθητος, αλλά πιστέψτε με, δεν είμαι τίποτα από τα δύο. Η γυναίκα μου, όταν την γνώρισα ήταν κυριολεκτικά λουσμένη στο άγχος.
Πολλά χρόνια το συζητάγαμε συχνά και της έλεγα αυτά που γράφω και εδώ μιας και ποτέ δεν πείστηκα ότι το άγχος είναι πιο δυνατό από τον καθένα μας.
Η γυναίκα μου τώρα, είναι φοβερά πιο ήρεμη στη ζωή της.
Βεβαίως στεναχωρήθηκε με τη διάγνωσή μου αλλά ποτέ δεν αγχώθηκε. Από την πρώτη στιγμή πήραμε ταυτόχρονα την απόφαση να την πολεμήσουμε την άσπονδη φίλη και πειστήκαμε από την αρχή ότι, ό,τι και αν προσπαθήσει, θα την κερδίζουμε.
Μέχρι τώρα, όλα καλά, μετά από πολλές ώσεις και χωρίς τεράστια προβλήματα.
Πιστεύω το ίδιο, μπορούν να κάνουν όλοι και ίσως κάποιοι, πολύ καλύτερα και από μένα που τα λέω.
Εδώ ρε παιδιά, παλεύουμε με μία ασθένεια σκληρή και ανίατη, κάθε μέρα με όλη μας τη δύναμη.
Θα αφήσουμε το άγχος, που είναι κάτι που ξεπερνιέται, να τα κάνει πλακάκια με την σκπ και να μας γονατίζει??
Ε όχι!!!
Πάγκαλε, έχε χάρη που ο διάολος δεν είναι τόσο δυνατός να σε πάρει και να σε σηκώσει!!!
