Σας ευχαριστω και πάλι όλες! Είστε πραγματικά η καθεμιά ξεχωριστά πρότυπο προς μίμηση!
Φαιδρα μου, σίγουρα εσυ και ως πάσχουσα και ως κόρη ασθενούς, καταλαβαίνεις και τις δυο πλευρές και οι συμβουλές σου ειναι πολυ χρήσιμες! Σ ευχαριστω! Όντως ετσι ηταν με την ιντερφερονη και η μαμα μου. Έχεις δίκιο και για τα placebo απλα, ίσως εγω, ως έξω απο τοσο μεγάλες περιπέτειες βλέπω ακόμα τους γιατρούς ως θεούς που πάντα κατι θα έχουν για σένα. Βέβαια η μαμα μου όπως και οι περισσότεροι απο εσάς έχουν βιώσει το αντίθετο στο πετσί τους.
Κυρία Κωνσταντίνα πραγματικά τα λόγια σας ειναι πολυ ανακουφιστικά. Βέβαια δυστυχώς το καταλάβαμε όλοι μας τώρα που ειναι κάπως αργα. Αν δεν είχε επιλέξει αυτόν τον γιατρό το 2000 που πρωτοπήγε ίσως δεν ηταν τώρα σε καροτσάκι. Αλλα δεν εχει σημασία να τα σκεφτόμαστε αυτα. Τώρα το μόνο που με νοιάζει ειναι να ειναι ήρεμη και χαρούμενη. Και προς θεού να μην καταθέσει τα όπλα, όπως εύχομαι για όλες σας, με την επιλογή της να μην ακολουθήσει μια αγωγή.
Κυρία Λιτσα μου ναι! Τους ορους τους εχει σταματήσει πάνω απο μια πενταετία τώρα, πριν μπει στην ιντερφερονη όπου έκατσε 1,5 χρόνο και, οσπου σταμάτησε καθε αγωγή. Βέβαια όπως ξανά είπα τώρα δεν εχει και πολλές επιλογές αφού, κινητικά τουλάχιστον δεν μπορεί να επανέλθει. Δόξα το θεό ομως, ειναι κατα τα αλλα καλα! Απο άποψη ενέργειας και κούρασης. Δυστυχώς ομως δεν εχει καθόλου αυτονομία. Τέλοσπαντων, όσο για μενα ναι Σπουδάζω στο πανεπιστήμιο εδω στην θεσσαλονικη διεθνείς σχέσεις και οικονομικά, στο Μακεδονίας. Ηταν μια επιλογή που την διάλεξα και με γνώμονα την πόλη γιατι λόγω του οτι ο αδερφός μου ειναι στην Γερμανία για μεταπτυχιακό, δεν ηθελα να την αφήσουμε και οι δυο. Επειδη δεν μπορεί να κάνει πολλα πράγματα να απασχολήθει μόνο το να μας περιποιείται ειναι πολυ σημαντικό για αυτήν. Όταν έφυγε ο αδερφός μου την έβλεπα καθε μέρα να κλαίει ετσι δεν ηθελα να φύγω και εγω.
Κυρία Σουλα σας ευχαριστω για τα καλα σας λόγια
Συγνώμη αν σας κούρασα με τις μεγάλες μου δημοσιεύσεις απλα ειναι και ένας τρόπος να μάθω να ζω με αυτο γιατι για πολλα χρόνια ήμουν σε μια μεγάλη άρνηση για το θέμα, γεγονός που με γεμίζει τύψεις γιατι έβλεπα τα πράγματα που δεν μπορούσε να κάνει η μαμα μου μαζί μου μεγαλύτερα απο την ιδια την ευτυχία να την εχω. Ετσι στερούσαν απο την μαμα μου στιγμές μαζί μου αλλα και τη στερουμουν η ιδια. Πλέον εχω κάνει μεγάλα βήματα να το αντιμετωπίσω αλλα ακόμα δεν μιλάω με άνεση για αυτο χωρίς να κλαιω ή να το αποφεύγω. Ειναι η πρωτη φορα.
Και πάλι σας ευχαριστω που με ακούτε, φιλακια σε όλες και να στε πάντα δυνατές!
Φαιδρα μου, σίγουρα εσυ και ως πάσχουσα και ως κόρη ασθενούς, καταλαβαίνεις και τις δυο πλευρές και οι συμβουλές σου ειναι πολυ χρήσιμες! Σ ευχαριστω! Όντως ετσι ηταν με την ιντερφερονη και η μαμα μου. Έχεις δίκιο και για τα placebo απλα, ίσως εγω, ως έξω απο τοσο μεγάλες περιπέτειες βλέπω ακόμα τους γιατρούς ως θεούς που πάντα κατι θα έχουν για σένα. Βέβαια η μαμα μου όπως και οι περισσότεροι απο εσάς έχουν βιώσει το αντίθετο στο πετσί τους.
Κυρία Κωνσταντίνα πραγματικά τα λόγια σας ειναι πολυ ανακουφιστικά. Βέβαια δυστυχώς το καταλάβαμε όλοι μας τώρα που ειναι κάπως αργα. Αν δεν είχε επιλέξει αυτόν τον γιατρό το 2000 που πρωτοπήγε ίσως δεν ηταν τώρα σε καροτσάκι. Αλλα δεν εχει σημασία να τα σκεφτόμαστε αυτα. Τώρα το μόνο που με νοιάζει ειναι να ειναι ήρεμη και χαρούμενη. Και προς θεού να μην καταθέσει τα όπλα, όπως εύχομαι για όλες σας, με την επιλογή της να μην ακολουθήσει μια αγωγή.
Κυρία Λιτσα μου ναι! Τους ορους τους εχει σταματήσει πάνω απο μια πενταετία τώρα, πριν μπει στην ιντερφερονη όπου έκατσε 1,5 χρόνο και, οσπου σταμάτησε καθε αγωγή. Βέβαια όπως ξανά είπα τώρα δεν εχει και πολλές επιλογές αφού, κινητικά τουλάχιστον δεν μπορεί να επανέλθει. Δόξα το θεό ομως, ειναι κατα τα αλλα καλα! Απο άποψη ενέργειας και κούρασης. Δυστυχώς ομως δεν εχει καθόλου αυτονομία. Τέλοσπαντων, όσο για μενα ναι Σπουδάζω στο πανεπιστήμιο εδω στην θεσσαλονικη διεθνείς σχέσεις και οικονομικά, στο Μακεδονίας. Ηταν μια επιλογή που την διάλεξα και με γνώμονα την πόλη γιατι λόγω του οτι ο αδερφός μου ειναι στην Γερμανία για μεταπτυχιακό, δεν ηθελα να την αφήσουμε και οι δυο. Επειδη δεν μπορεί να κάνει πολλα πράγματα να απασχολήθει μόνο το να μας περιποιείται ειναι πολυ σημαντικό για αυτήν. Όταν έφυγε ο αδερφός μου την έβλεπα καθε μέρα να κλαίει ετσι δεν ηθελα να φύγω και εγω.
Κυρία Σουλα σας ευχαριστω για τα καλα σας λόγια
Συγνώμη αν σας κούρασα με τις μεγάλες μου δημοσιεύσεις απλα ειναι και ένας τρόπος να μάθω να ζω με αυτο γιατι για πολλα χρόνια ήμουν σε μια μεγάλη άρνηση για το θέμα, γεγονός που με γεμίζει τύψεις γιατι έβλεπα τα πράγματα που δεν μπορούσε να κάνει η μαμα μου μαζί μου μεγαλύτερα απο την ιδια την ευτυχία να την εχω. Ετσι στερούσαν απο την μαμα μου στιγμές μαζί μου αλλα και τη στερουμουν η ιδια. Πλέον εχω κάνει μεγάλα βήματα να το αντιμετωπίσω αλλα ακόμα δεν μιλάω με άνεση για αυτο χωρίς να κλαιω ή να το αποφεύγω. Ειναι η πρωτη φορα.
Και πάλι σας ευχαριστω που με ακούτε, φιλακια σε όλες και να στε πάντα δυνατές!
Μ' αρέσουν οι άνθρωποι που η ψυχή τους ειναι πιο βαθειά απο την πληγή τους
