Πώς να πάρω την απόφαση να κάνω παιδιά....έτσι?

[litsa]

Συμφωνώ οτι τα παιδιά τα κάνουμε για να προσφέρουμε, και όχι για να μας καλύψουν τα κενά μας...
μια χαρά τα λέει η Νικ..
μπλε αρκούδα αφου το αποφάσισες, όλα καλά θα πάνε, μην άγχεσαι.... και όσο για τον πυρετό, θα βρεις ένα φάρμακο, πχ εγώ απο όλα οσα δοκιμασα, το μισό μεσουλιντ με κρατάει μακριά απο τους πόνους...

ανασκουμπώσου και θα δεις ότι και θα δώσεις και θα πάρεις απο το παιδάκι σου, μην κάνεις άσχημες σκέψεις, και αν τις κάνεις, να τις διώχνεις γρήγορα μακριά!!
φιλιά σε όλους!!!

[LL--MM]

H Nick. και η mplearkouda έχουν απόλυτο δικαίο... Η απόφαση να προσπαθήσεις να κάνεις παιδι εξαρτάται, σε μαγάλο βαθμό, από την αντίδραση, την ουσιαστική στήριξη και την κατανόηση, δηλαδή, TOΥ ΑΜΕΣΟΥ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ ΣΟΥ, και πρώτα απ' όλα του ΠΑΤΕΡΑ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ... Επί τέλους, και δικό του παιδι, δε θα είναι;

ΚΑΙ ΑΣΦΑΛΩΣ ΟΧΙ από την αφ'υψηλού παρότρυνση των οποιωνδήποτε γύρω-γύρω...

Αφού κανένας μας δεν μπορεί να προβλέψει τα ΓΕΝΙΚΑ αυριανά προβλήματα, τουλάχιστον ας προσπαθήσουμε, όσο είναι δυνατόν, να "εξασφαλίσουμε" το αθώο παιδάκι ΜΑΣ, "προβλέποντας και περιορίζοντας" (που λέει ο λόγος, και στο όριο του δυνατού ) τις ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ των άλλων προβλημάτων, εκείνων που είναι απολύτως ΑΝΑΜΕΝΟΜΕΝΑ...

Χρόνια πολλά σε όλους,

Η γιαγιά η Κασσάνδρα

[ΧΑΜΟΓΕΛΑ!]

Καλησπέρα!!
Ή έχει παρεξηγηθεί αυτό που θέλω να πω ή μάλλον δεν το έγραψα σωστά.Κάποιοι το έχουν καταλάβει.Μόνο τον εαυτό μου δεν σκέφτομαι σε όλο αυτό το θέμα.Αυτό που θέλω να πω με λίγα λόγια είναι πως σαφώς ένα παιδί θα είναι μπαταρία για μένα,δίνοντάς μου πολλά σαν ένα παιδι στην μαμά του,κάνοντάς με ίσως κάποιες φορές να ξεχνάω ακόμα και το πρόβλημά μου-και το λέω αυτό γιατί πολλοί μου είπαν πως όταν φτάσει η ώρα και το κρατήσω στην αγκαλιά μου θα νιώσω τέτοια ευτυχία που δεν μοιάζει με τίποτα άλλο.ΑΛΛΑ ούτε εγώ ξέρω πως θα είμαι,θα εργάζομαι ή όχι θα περπατάω ή οχι, θα μπορώ να το κρατάω ή οχι και πολλά άλλα που για μένα ΠΡΕΠΕΙ να κάνει μια μάνα και που ονειρευόμουν να κάνω κι εγώ.Και εννοείται πως μπορεί μετά από 2 χρόνια να με πατήσει ένα φορτηγό και να σκοτωθώ.Μπορεί και να πεθάνω στα 95 μου και μέχρι τότε να είμαι μια χαρά.
Ας προσγειωθούμε όμως λιγάκι.Δεν θα ξεκινήσω,αν ξεκινήσω τελικά, μια εγκυμοσύνη ξέροντας πως μπορεί να μου συμβεί κάτι όπως συμβαίνει σε όλον τον κόσμο καθημερινά.Ξεκινάω έχοντας ΗΔΗ ένα συγκεκριμένο θέμα με την υγεία μου και με οχι και τόσο καλό ιστορικό.¨Αλλο το ένα και άλλο το άλλο.Το σκέφτομαι μήνες το θέμα.Αν ήμουνα επιπόλαιη θα σκεφτόμουνα όπως η νύφη μου πχ "αν δεν κάνω τώρα παιδιά που είμαι 26,πότε θα κάνω-κι επειδή δεν δουλεύω,τι έγινε?αν περιμένω να γίνω πλούσια....."Στο δικό μου μυαλό δεν είναι έτσι τα πράγματα.Και δεν παίζει να κάνω παιδί ΓΝΩΡΙΖΟΝΤΑΣ ΑΠΟ ΤΩΡΑ οτι δεν θα μπορώ να είμαι όπως πρέπει και μετά επειδή δεν θα μπορώ να ψάχνω κάποιον να μου το κρατάει-μεγαλώνει.Ούτε οι άλλοι μου φταίνε ούτε κι εκείνο το παιδί.
Ήθελα απλά να το ξεκαθαρίσω γιατί προφανώς δεν έγινα κατανοητή πράγμα για το οποίο μπορεί να ευθύνομαι κι εγώ.

[LL--MM]

Kαι μια και φαίνεται ότι έχουμε μπλέξει κάποια θεματάκια τέτοια εδώ: ο Αρνολντ Σβαρτζενεγκερ, όσο κι άν ΔΕΝ επασχε από σκλήρυνση, ήταν έγκυος κι αυτός... Kατά τ'αλλα, κυβέρνησε την Καλιφόρνια μεν, την έφερε στην καταστροφή δε...

Η γιαγιά η Κασσάνδρα

[mplearkouda]

Καλησπέρα!!
Ή έχει παρεξηγηθεί αυτό που θέλω να πω ή μάλλον δεν το έγραψα σωστά.Κάποιοι το έχουν καταλάβει.Μόνο τον εαυτό μου δεν σκέφτομαι σε όλο αυτό το θέμα.Αυτό που θέλω να πω με λίγα λόγια είναι πως σαφώς ένα παιδί θα είναι μπαταρία για μένα,δίνοντάς μου πολλά σαν ένα παιδι στην μαμά του,κάνοντάς με ίσως κάποιες φορές να ξεχνάω ακόμα και το πρόβλημά μου-και το λέω αυτό γιατί πολλοί μου είπαν πως όταν φτάσει η ώρα και το κρατήσω στην αγκαλιά μου θα νιώσω τέτοια ευτυχία που δεν μοιάζει με τίποτα άλλο.ΑΛΛΑ ούτε εγώ ξέρω πως θα είμαι,θα εργάζομαι ή όχι θα περπατάω ή οχι, θα μπορώ να το κρατάω ή οχι και πολλά άλλα που για μένα ΠΡΕΠΕΙ να κάνει μια μάνα και που ονειρευόμουν να κάνω κι εγώ.Και εννοείται πως μπορεί μετά από 2 χρόνια να με πατήσει ένα φορτηγό και να σκοτωθώ.Μπορεί και να πεθάνω στα 95 μου και μέχρι τότε να είμαι μια χαρά.
Ας προσγειωθούμε όμως λιγάκι.Δεν θα ξεκινήσω,αν ξεκινήσω τελικά, μια εγκυμοσύνη ξέροντας πως μπορεί να μου συμβεί κάτι όπως συμβαίνει σε όλον τον κόσμο καθημερινά.Ξεκινάω έχοντας ΗΔΗ ένα συγκεκριμένο θέμα με την υγεία μου και με οχι και τόσο καλό ιστορικό.¨Αλλο το ένα και άλλο το άλλο.Το σκέφτομαι μήνες το θέμα.Αν ήμουνα επιπόλαιη θα σκεφτόμουνα όπως η νύφη μου πχ "αν δεν κάνω τώρα παιδιά που είμαι 26,πότε θα κάνω-κι επειδή δεν δουλεύω,τι έγινε?αν περιμένω να γίνω πλούσια....."Στο δικό μου μυαλό δεν είναι έτσι τα πράγματα.Και δεν παίζει να κάνω παιδί ΓΝΩΡΙΖΟΝΤΑΣ ΑΠΟ ΤΩΡΑ οτι δεν θα μπορώ να είμαι όπως πρέπει και μετά επειδή δεν θα μπορώ να ψάχνω κάποιον να μου το κρατάει-μεγαλώνει.Ούτε οι άλλοι μου φταίνε ούτε κι εκείνο το παιδί.
Ήθελα απλά να το ξεκαθαρίσω γιατί προφανώς δεν έγινα κατανοητή πράγμα για το οποίο μπορεί να ευθύνομαι κι εγώ.

Μην ανησυχείς, είχα καταλάβει από το αρχικό σου μήνυμα πως έτσι ακριβώς όπως περιγράφεις το αισθάνεσαι. Απλά ήθελα να σου πω πως δεν πρέπει να νοιώθεις παράξενα που αισθάνεσαι έτσι, και ούτε να λαμβάνεις υπόψη τα όσα σου λένε οι διάφοροι γιατί κι εμένα μου έλεγαν διάφορα επί του θέματος, δεν είναι αυτοί που έχουν MS αλλά εσύ. Και όποιος είναι έξω απο το χωρό ξέρει πολλά τραγούδια. Προφανώς με όλα αυτά που σκέφτεσαι και σε απασχολούν, σίγουρα επιπόλαια δεν είσαι, και σίγουρα δεν είσαι η μόνη που νοιωθεις έτσι. Είναι απολύτως αναμενόμενο για κάποιον που έχει μια πάθηση σαν τη δική μας, να κάνει όλες αυτές τις σκέψεις, και είναι πολύ εύκολο να σε κάνουν να διερωτάσαι αν είσαι παράλογη ή υπερβολική οι διάφοροι γνωστοί και φίλοι. Εγώ έτσι είχα πάθει. Αναγνωρίζω ότι είχαν καλές προθέσεις, αλλά δεν είναι αυτοί που έχουν το πρόβλημα, και σίγουρα δεν μπορούν να καταλάβουν. Εμένα ακόμη και οι γονείς μου, που έχουν κάθε καλή πρόθεση να βοηθήσουν, και με είχανε ζαλίσει το κεφάλι για το θέμα, δεν αντιλαμβάνονται πιστεύω ή δεν θέλουν να αντιληφθούν τι διαστάσεις μπορεί να πάρει αυτή η πάθηση και για αυτό μου λένε πάντα ότι είμαι υπερβολική. Όταν τους πω δεν ξέρω μέχρι πότε θα μπορώ να δουλεύω, θεωρούν ότι τα βλέπω όλα μαύρα. Και όταν τους πω ότι πήγα να δω παιδικά καρότσια και δεν μπορώ να τα σηκώνω γιατί για μένα είναι βαριά πάλι λένε ότι υπερβάλλω.
Με όλα τούτα που έχει αυτή η πάθηση, θα ήμουν χαζή να μην νοιώθω όπως νοιώθεις κι εσύ. Η απόφαση είναι αποκλειστικά δική σου, και θα συμπεριλάβεις διάφορα υπόψην μέχρι να αποφασίσεις. Και σίγουρα δεν είναι καθόλου εύκολο.
Άντε καλή χρονιά μας εύχομαι και καλό κουράγιο!

[Κώστας]

Συμφωνώ με την Nick.
Όσο κι΄αν το θέλουμε και πραγματικά το προσπαθούμε, ένα παιδί που γεννιέται και μεγαλώνει μ΄ ένα γονιό που πάσχει από σκλήρυνση, μοιραία αποκτά διάφορα μικρά ή μεγάλα ψυχολογικά προβλήματα, ιδιαίτερα αν είναι το μοναδικό παιδί της οικογενείας. Γνωρίζετε πολύ καλά πως εκτός από κινητικά προβλήματα που ίσως δεν έχετε ή σκλήρυνση επιρρεάζει αρκετά και την γενικότερη συμπεριφορά μας. Αυτή η συμπεριφορά όσο κι΄ αν το προσπαθούμε και δεν το θέλουμε "βγαίνει" και στο παιδί. Τα παιδιά σίγουρα καταλαβαίνουν πολύ περισσότερα απ΄ όσα εμείς νομίζουμε. Έχουν όμως και κάποια όρια. Έτσι ένα παιδί που πρέπει να συμβιβαστεί με την εικόνα του γονιού του που πάσχει από ΣΚΠ, δημιουργεί μέσα στο μυαλό του διάφορα σενάρια που προσπαθούν να του δώσουν εξήγηση γιατί η μαμά του ή ο μπαμπάς του δεν μπορεί να περπατήσει καλά, γιατί οι γονείς των άλλων φίλων του δεν έχουν παρόμοιο πρόβλημα, τι ν΄ απαντήσει όταν οι φίλοι του τον ρωτάνε τι έχει η μαμά ή ο μπαμπάς σου και περπατάει περίεργα κλπ. Όλα αυτά σε μια παιδική ψυχή δημιουργούν διάφορα ψυχολογικά προβλήματα που εκδηλώνονται με νευρικότητα, αυταρχισμό, αντικοινωνικότητα, μελαγχολία και άλλα.
Πραγματικά, πέρα από κάθε ενθουσιασμό και "ντοπάρισμα" πως θα είμαστε εντάξη και θα τα καταφέρουμε, είναι πολύ δύσκολη η απόφαση για το αν κάποιος πρέπει ή όχι να κάνει παιδί ενώ πάσχει από ΣΚΠ. Σίγουρα, η όποια απόφαση θα ήταν ευκολότερη αν ξέραμε έστω και στο περίπου τι θα μας "ξημερώσει" αύριο. Αυτό δυστυχώς προς το παρόν είναι αδύνατον. Έτσι παρά την όποια καλή μας θέληση, θεωρώ πως ένα παιδί που μεγαλώνει με γονιό που πάσχει από ΣΚΠ, είναι πολύ δύσκολο να παραμείνει αλώβητο.
Όλα όσα σας είπα αποτελούν προσωπική άποψη και εμπειρία μετά από 9.5 χρόνια από τη στιγμή που απέκτησα τον γιό μου, κάτι που φυσικά και δεν έχω μετανοιώσει.

[Giota]

οι αποψεισ πολλεσ. ο καθενασ σκεφτεται με τον δικο του τροπο. εκανα παιδι γιατι το ηθελα πολυ. αν αποκτησει ψυχολογικα δεν θα ειναι απο την δικη μου παθηση. βλεπω κ τουσ υγειης ολοι μερα τρεχουν στισ δουλειεσ τουσ κ τα παιδια με παπουδεσ κ οταν ειναι να τα πανε βολτα ειναι κουρασμενοι κ αλλοι τα πανε. το ζω αυτο καθημερινα. ολο γιαγιαδεσ παπουδεσ με παιδακια. θα μπορω να τον παω να παιξει κ εγω να πινω καφε διπλα του. θα τρεχει ο μπαμπασ του κ εγω οσο μπορω. αν δεν μπορω θα τον περιμενω σπιτι. κ αν βγει θεραπεια σε πεντε δεκα χρονια? κ αν εγω σε πεντε δεκα χρονια ειμαι οπωσ ειμαι τωρα? τελοσ παντων εχω δει πολλα τραγικα που δεν εχουν σκπ οι γονεισ. ειναι πωσ μεγαλωνεισ το παιδι πιστευω πωσ του φαιρεσε ποσο το αγαπασ. ποσο μπορεισ να του δωσεισ να καταλαβει. δεν ειμαι φυτο σε ενα κρεβατι. με καποιο τροπο θα του χαριζω αυτα που θα ζηταει. κ εγω μεγαλωσα χωρισ πατερα κ την μαμα να δουλευει ολη μερα. βολτεσ πολυ λιγεσ.αλλα δεν μου ελειπε ποτε τιποτα. με την αγαπη τησ τισ ωρεσ που ειμασταν μαζι την ενοιωθα παντα εκει. αυτα.

[litsa]

μπράβο Giota!!! ωραία αντιμετώπιση... να εισαι καλά και να χαίρεσαι το παιδάκι σου και τον αγαπημένο σου!!!

[LL--MM]

Δεν είναι και όλοι οι άνθρωποι οι ίδιοι, ούτε η σκπ στον καθένα, πόσο μάλλον τα μέλη μιας οικογένειας: 'Ετσι, δεν επηρεάζονται όλα τα παιδιά με τον ίδιο τρόπο: Μας είπε η Κατερινα για τις αντιδράσεις της οικογένειάς της: Ακόμα, λοιπόν, και στην ίδια οικογένεια, ορισμένα άτομα ΔΕ δείχνουν μεταξύ τους την αλληλεγγύη που θα έπρεπε να μπορεί να θεωρεί ο καθένας φυσική, αλλά επιμένουν να αγνοούν τα όποια προβλήματα παρουσιάζονται, διότι ντρέπονται γι αυτά...

Οι γιατροί υποβαθμίζουν τα συμπτώματά μας γιατί βαριούνται, κι ιδίως τώρα, φοβούνται μη μας δωθούν, βάσει της υπογραφής τους, όσα δικαιούμαστε λόγω σκπ...
Οι συνάδελφοι για να "διορθώσουν" κάποια σωστή κατάσταση που χειριστήκαμε για να "μη σκάσει μύτη ο ανάπηρος, κλπ, κλπ...
Στις δημόσιες υπηρεσίες, παροτρύνονται αυτοί που "δεν έχουν εύκολη πρόσβαση παντού" να στέλνουν "τους δικούς τους" να διαβάζουν δημόσια κείμενα, κλπ...
Και, παρόλα αυτά εμείς θέλουμε το παιδί μας να κρατιέται απάνω μας με ασφάλεια, και να μην πέσει και σπάσει πουθενά... Πόσο μπορούμε ακόμα να το κάνουμε;;;

Μετά θέλουμε να μιλάμε για την "ευαισθητοποίηση της κοινωνίας"... Κούνια που μας κούναγε... Και δε θ'αλλάξει τίποτα, ιδίως στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε...

ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΙΔΙΟΙ δεν είμαστε που θέλουμε ν'αγνοούμε τα όσα προβλήματα, προερχονται, κυρίως, απ'αυτούς που, απο την άλλη μεριά, επιμένουν ότι "όλα είναι στη φαντασία μας";;; Προφασίζονται ότι "η σκπ δεν είναι τίποτα", οπότε εμείς είμαστε τεμπέληδες και μή συνεργάσιμοι, βρίσκοντας εκεί πάτημα αποκλεισμού (ανθρώπινα αλλά κι επαγγελματικά) επειδή "φταίμε εμείς...":

Δεν ξέρω τι στομάχι έχεις για τον πόλεμο που ετοιμάζεσαι να ανοίξεις με την ρατσιστική κοινωνία μας.
Η κοινωνία; ΑΣΦΑΛΩΣ, αλλά και με τα συμπτώματα τής αρρώστιας, μην τα ξεχνάμε... ΔΕ ΜΑΣ ΞΕΧΝΑΝ ΟΥΤΕ ΑΥΤΑ

Κι από την άλλη, κι εμείς "πάμε πάσο" για να μην ταράξουμε τα νερά και να πάμε "με τη ροή..."

Κι επιμένουμε (όλοι το κάνουμε, λίγο-πολύ) να υποβαθμίζουμε τη σκπ, θέλοντας να πιστέψουμε ότι ΕΜΕΙΣ θα τα καταφέρουμε, δηλαδή ότι "είμαστε υγιείς" και "ξεπερνάμε την αντιξοότητα": ΠΡΑΚΤΙΚΑ, ΟΜΩΣ, ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΥΤΟ;

Ασφαλώς και υπάρχουν οικογένειες με σοβαρά προβλήματα που κανένα μέλος τους δεν πάσχει από σκπ. Ούτε ΟΛΟΙ οι πάσχοντες από σκπ έχουν ανυπέρβλητα προβλήματα στην καθημερινότητά τους. Για ένα ΠΟΛΥ ικανό ποσοστό όμως, η σκπ ΕΠΙΒΑΡΎΝΕΙ τα άλλα προβλήματα, που, κανονικά θα μπορούσαν να είχαν λυθεί ομαλά...

Κι όπως είπε κι ο Γιώργος, έχουμε πόλεμο: Κάποιοι μακρυνοί πρόγονοι έλεγαν: "Si vis pacem, para belli" (Αν θες την ειρήνη, ετοίμαζε τον πόλεμο!)
"Κράτα τους φίλους σου από κοντά και τους εχθρούς σου από κοντύτερα" Εγώ θα τολμήσω να κλείσω μ'αυτή τη φρασούλα που αποδίδεται τόσο στον Ιταλό Νικολό Μακιαβέλλι http://ebooks.adelaide.edu.au/m/machiav ... olo/m149a/ *
όσο και στον Κινέζο αρχιστράτηγο Ζουν Τσου: http://en.wikipedia.org/wiki/The_Art_of_War **
Κι έχει γεμίσει ο ιστός από παιχνίδια με αυτό το όνομα: Είναι κανένας εδώ που να πιστεύει ότι η ΣΚΠ είναι παιχνίδι;;;

H γιαγιά η Κασσάνδρα

*,**: Από τα συγγράμματα τιτλοφορούμενα "Η Τέχνη του Πολέμου", στα Ιταλικά και στα Κινέζικα, αντίστοιχα... (και όχι, το δεύτερο ΔΕΝ το διάβασα στο πρωτότυπο... )

[eleni POL]

κατ αρχην συμφωνω και μπραβο στον τροπο σκεψης με τη γιωτα .
κατερινα μου πιστευω οτι ολες οι προηγουμενες αποψεις περνανε απο το μυαλο σου καθως και ολων μας.σιγουρα τα παιδιά μας κατι χανουν απο εμας αλλα και κατι κερδιζουν.
χανουν απλα πραγματα, παρτυ,τρεξιμο,καλη διάθεση,χρονο, ανησυχια γιατι ποναει το ποδαράκι της μαμας και προβληματισμο για ολα αυτα που ψιθυρίζονται και δεν μπορεις να τα πεις κι όλα.
κερδίζουν ομως σε ουσιαστική ενασχόληση με αυτα,γινονται πιο αυτοδύναμα γιατι τα αφήνεις να κάνουν πράγματα μόνα τους ,δεν τα καλομαθαίνεις σκεφτόμενη οτι αύριο ίσως δεν μπορείς να τα ντύσεις και να τα πλύνεις
.τα μαθαίνεις οτι δεν εχει σημασία να ειναι πάντα σιδερωμένα τα ρούχα τους και μπορεις να τρως καμμια φορά και προχειρα η το μεσημεριανό περίσευμα το βραδυ.
να σου πω κιολας κατερίνα μου οτι οι γιατροί δεν είναι σίγουροι ουτε για τη μορφή της σκπ που εχει ο καθένας ουτε για το πως θα παει.υπάρχουν περιπτώσεις που ενω έπαιρναν θεραπεία για σκπ αποδείχτηκε οτι ηταν κατι άλλο,ισως ενα 80 % να ισχύει αλλά κι εγω δεν το πολυπιστευω. αποδειξη ειναι οτι το παλεύουν να συμφωνήσουν σε ορισμένα πράγματα και μαλλον για χαρη του χρήματος.
τέλος υπαρχουν πολλες περιπτωσεις που εχουν 1 2 ωσεις σε ολη τους τη ζωη διαγνωσμενοι σκπ η μη.πιστεύω οτι προσέχεις πιο πολύ τον εαυτό σου αν εχεις παιδι-α. να εισαι καλα θα ειμαστε μαζι σου σ οτι χρειαστείς οτι κι αν αποφασίσεις . xxx