Παιδιά, συμφωνώ ότι -μετά τη διάγνωση- γίνονται αναπόφευκτα γερά ξεσκαρταρίσματα σε όλες μας τις σχέσεις και άλλες διαλύονται, άλλες εξελίσσονται και γίνονται ουσιαστικότερες, πάντως μένουν αυτές που πραγματικά θέλουμε και χρειαζόμαστε, αλλά και δημιουργούνται καινούργιες ελπιδοφόρες και αναζωογονητικές.
Οσο για τις ερωτικές σχέσεις ας μην καταδικάζουμε κατ'ευθείαν κι αυτούς που "την κάνουν με ελαφρά πηδήματα" γιατί δεν ξέρω κατά πόσον είμαστε κι εμείς διαλλακτικοί, συνεργάσιμοι και "καλοί" μετά τη διάγνωση και για πόσο καιρό μάλιστα. Δεν μας βγαίνει πάντα από την αρχή η καλύτερη πλευρά του εαυτού μας και δεν είμαι σίγουρη εάν μπορεί ο άλλος (με τις δικές του δειλίες, ανυπομονησίες, ανοχές) να μας περιμένει όσο χρονικό διάστημα χρειάζεται ο καθένας από μας για να εξελιχθεί σε ένα πιο ώριμο άτομο (σε κάποιους από μας μπορεί να πάρει και χρόνια - ο άλλος δεν μπορεί να το ξέρει - εδώ δεν το ξέρουμε ούτε εμείς οι ίδιοι).
Το μόνο που μπορεί να σώσει την κατάσταση σ'αυτό το κομβικό σημείο είναι ο βαθμός στοιχειώδους ωριμότητας του καθενός, οι βάσεις της σχέσης και η ειλικρινής εξωτερίκευση των συναισθημάτων και των δύο για να μπορούν και οι δύο να ξέρουν με τι έχουν να κάνουν κάθε φορά.
Το λέω εξ ιδίας πείρας, γιατί εγώ χώρισα πέρυσι με τον άνδρα μου μετά από 20 χρόνια πολύ καλά μαζί (τα 7 τελευταία ούσα ασθενής), αλλά ενώ είχαμε τις βάσεις, δεν συμπορευθήκαμε στην ωριμότητα και δεν καταφέραμε να εξωτερικεύσουμε και οι δύο όλα όσα συσσωρεύαμε τα τελευταία 7 χρόνια κυρίως. Ο ένας ανοιγόταν ο άλλος κλεινόταν και το αντίστροφο και ήταν αδύνατο να συγχρονιστούμε, μέχρι που έγινε ανυπόφορη η συμβίωση παρ'ότι αγαπιόμασταν και αγαπιόμαστε ακόμη. Δεν μπορώ να τον κατηγορήσω ότι "με άφησε" γιατί κι εγώ δεν ήμουνα το καλύτερο παιδί άμοιρο ευθυνών. Το χεράκι μας το βάλαμε και οι δύο για τα καλά για να φτάσουμε σε αδιέξοδο.
Τώρα, όσον αφορά τις σχέσεις που θα μπορούσαν να εξελιχθούν σε κάτι αλλά ο άλλος "λακάει" μόλις ακούει ΣΚΠ κι αυτό είναι κατανοητό ως ένα βαθμό γιατί όταν είσαι περί τα 30 και στη φάση της φόρτσας της καριέρας σου, της επιθυμίας σου για οικογενειούλα κλπ και θέλεις να ξεκινήσεις με τους καλύτερους -κατά το δυνατόν- οιωνούς, είναι ανθρώπινο να σε φοβίζει λιγάκι να ξεκινάς ήδη με 1 το κρατούμενο (και λίγο τρομακτικούλι κρατούμενο λόγω έλλειψης πληροφόρησης και ίσως ανωριμότητας).
Αυτά!!!
Τα του Καίσαρος τω Καίσαρι.
Γι αυτό λοιπόν προσανατολιζόμαστε σε ενημερωμένα και όσο γίνεται ώριμα άτομα.
(Μόλις τα βρούμε, να κυκλοφορήσουμε παρακαλώ τα τηλέφωνά τους μέσω του forum, ώστε να έχουμε όλοι πρόσβαση
. Μην είμαστε και μοναχοφαγάδες!!! 
).
Οσο για τις ερωτικές σχέσεις ας μην καταδικάζουμε κατ'ευθείαν κι αυτούς που "την κάνουν με ελαφρά πηδήματα" γιατί δεν ξέρω κατά πόσον είμαστε κι εμείς διαλλακτικοί, συνεργάσιμοι και "καλοί" μετά τη διάγνωση και για πόσο καιρό μάλιστα. Δεν μας βγαίνει πάντα από την αρχή η καλύτερη πλευρά του εαυτού μας και δεν είμαι σίγουρη εάν μπορεί ο άλλος (με τις δικές του δειλίες, ανυπομονησίες, ανοχές) να μας περιμένει όσο χρονικό διάστημα χρειάζεται ο καθένας από μας για να εξελιχθεί σε ένα πιο ώριμο άτομο (σε κάποιους από μας μπορεί να πάρει και χρόνια - ο άλλος δεν μπορεί να το ξέρει - εδώ δεν το ξέρουμε ούτε εμείς οι ίδιοι).
Το μόνο που μπορεί να σώσει την κατάσταση σ'αυτό το κομβικό σημείο είναι ο βαθμός στοιχειώδους ωριμότητας του καθενός, οι βάσεις της σχέσης και η ειλικρινής εξωτερίκευση των συναισθημάτων και των δύο για να μπορούν και οι δύο να ξέρουν με τι έχουν να κάνουν κάθε φορά.
Το λέω εξ ιδίας πείρας, γιατί εγώ χώρισα πέρυσι με τον άνδρα μου μετά από 20 χρόνια πολύ καλά μαζί (τα 7 τελευταία ούσα ασθενής), αλλά ενώ είχαμε τις βάσεις, δεν συμπορευθήκαμε στην ωριμότητα και δεν καταφέραμε να εξωτερικεύσουμε και οι δύο όλα όσα συσσωρεύαμε τα τελευταία 7 χρόνια κυρίως. Ο ένας ανοιγόταν ο άλλος κλεινόταν και το αντίστροφο και ήταν αδύνατο να συγχρονιστούμε, μέχρι που έγινε ανυπόφορη η συμβίωση παρ'ότι αγαπιόμασταν και αγαπιόμαστε ακόμη. Δεν μπορώ να τον κατηγορήσω ότι "με άφησε" γιατί κι εγώ δεν ήμουνα το καλύτερο παιδί άμοιρο ευθυνών. Το χεράκι μας το βάλαμε και οι δύο για τα καλά για να φτάσουμε σε αδιέξοδο.
Τώρα, όσον αφορά τις σχέσεις που θα μπορούσαν να εξελιχθούν σε κάτι αλλά ο άλλος "λακάει" μόλις ακούει ΣΚΠ κι αυτό είναι κατανοητό ως ένα βαθμό γιατί όταν είσαι περί τα 30 και στη φάση της φόρτσας της καριέρας σου, της επιθυμίας σου για οικογενειούλα κλπ και θέλεις να ξεκινήσεις με τους καλύτερους -κατά το δυνατόν- οιωνούς, είναι ανθρώπινο να σε φοβίζει λιγάκι να ξεκινάς ήδη με 1 το κρατούμενο (και λίγο τρομακτικούλι κρατούμενο λόγω έλλειψης πληροφόρησης και ίσως ανωριμότητας).
Αυτά!!!
Τα του Καίσαρος τω Καίσαρι.
Γι αυτό λοιπόν προσανατολιζόμαστε σε ενημερωμένα και όσο γίνεται ώριμα άτομα.
(Μόλις τα βρούμε, να κυκλοφορήσουμε παρακαλώ τα τηλέφωνά τους μέσω του forum, ώστε να έχουμε όλοι πρόσβαση
. Μην είμαστε και μοναχοφαγάδες!!! ).Though the truth may vary, this ship will carry our bodies safe to shore
Το τελευταίο που θα ήθελα να κάνω θα ήταν να σου παιξω την ...Πολυάννα, που ευχαριστιόταν να βρίσκει κάτι ευχάριστο ακόμα και στα πιό δυσάρεστα: όμως, ακόμα και άν η σχέση σου εξαφανίστηκε, σκέψου πώς θα αισθανόσουν άν ήσουν στη θέση της συζύγου της εκατέρωθεν ιστορίας: Πές "Είναι τελικά πολύ ευχάριστο που δεν την είχες ήδη στεφανωθεί 
"
