Καλημέρα στην παρέα,
επειδή μπήκαμε αναγκαστικά σε ένα κεφάλαιο που λέγεται αρρώστια, σκπ, δηλαδή χρόνια υπόθεση, "προικώα", έχουμε και την ευκαιρία να αποκτήσουμε εμπειρίες, πολλές εμπειρίες.
Η πρώτη διαπίστωση που κάνουμε είναι ότι δε μοιάζουμε (το ξεχνάμε όμως)
Η δεύτερη σκληρή είναι ότι δεν υπάρχει ίαση
Η τρίτη η φαρμακερή είναι ότι η αρρώστια εξελίσσεται, εκφυλίζεται και σε υποχρεώνει σε διαρρήξη, (διακοπή) της βιογραφίας σου τουλάχιστον όπως τη φανταζόσουνα

.
Η τέταρτη έχει να κάνει με τις επιλογές που κάνουμε στην αντιμετώπισή της
Η πέμπτη διαπίστωση (αυτή με κουράζει πολύ) είναι
η ασάφειά της

και η απόφαση που πρέπει να παίρνω πάνω σε κάτι που δεν γνωρίζω και δε θα μάθω ποτέ παρά εκ του αποτελέσματος της ενέργειάς μου
Υπάρχουν κι άλλα, αυτά που παρέθεσα ήταν πρόχειρες σκέψεις.................
Η Ιατρική μπορεί να αντιμετωπίζει μόνο τις οξείες φάσεις από αρρώστιες που έχουν ημερομηνία λήξης πχ γρίπη..............
Στις χρόνιες χάνει το στοίχημα, ξεγυμνώνεται και γελοιοποιείται πολλάκις.
Παρ' όλα αυτά εξακολουθεί να λειτουργεί ως αυθεντία και ενώ ξέρει ότι δεν έχει κάτι να προτείνει, το προτείνει ................ως "λύση".
Αυτό θυμώνει και θυμώνει πολύ, όχι εκείνους που από καλή συγκυρία ωφελούνται

, αλλά αυτούς (και είμαστε πολλοί) που παρά τη "συμμόρφωση", αποβληθήκαμε

.
Είναι κουτό να υπεραμυνόμαστε και οι δύο πλευρές (ωφελημένοι και μη), μιας ιστορίας που δεν γνωρίζουμε την έκβασή της.
Ας γίνει συζήτηση, επειδή είμαστε ομάδα και δεν έχουμε κάτι να μοιράσουμε
