Σκλήρυνση κατά πλάκας
ενταξει , δεν του ζητάω και τίποτα ιδιαίτερο.. 
ΧΑΜΟΓΕΛΑ! έγραψε:Καλημέρα σε όλους.
Σχετικά με το θέμα σχέσεων,έχω να πω πως ναι,είναι δύσκολο πολύ να βρεις έναν άνθρωπο να είναι δίπλα σου σε όοοοοολο αυτό που περνάμε όλοι μας,ο καθένας με τα δικά του,αλλά κάποια στιγμή όλοι τον βρίσκουμε τον άνθρωπό μας.Κι αν πραγματικά σε νοιάζεται κάποιος,είναι δίπλα σου στα ΠΑΝΤΑ!!!!Εγώ πιστεύω άλλωστε πως όντως η ζωή μας ξαφνικά αλλάζει εντελώς μόλις γνωρίσουμε την σκπ αλλά παντα σκέφτομαι ότι υπάρχουν και πολύ χειρότερες παθήσεις και καταστάσεις και έτσι παίρνω κουράγιο να συνεχίσω.Και το λέω αυτό γιατί ειδικά στις αρχές που έμαθα τι έχω και ξεκίνησα κορτιζόνες και ενέσεις,η ψυχολογία μου ήταν χάλια και ακόμα κι αν υπήρχε ένας άνθρωπος να με στηρίξει
(που υπήρχε) όχι μόνο δεν το έβλεπα αλλά δεν άφηνα περιθώρια ούτε στον εαυτό μου,να το δω αλλιώς, αλλά ούτε και στους άλλους να μου το δείξουν ή να μου το πουν γιατί δεν έβγαινα από το σπίτι αφενός άρα που να με δουν και αφετέρου γιατί δεν πίστευα κι εγώ ότι θα με θέλει-αντέξει-υπομένει κάποιος όταν μάθει τι παίζει με την υγεία μου.
Η ψυχολογία μας παίζει σημαντικό ρόλο και το ξέρουμε.Ας την έχουμε εμείς στα ύψη με θετικές σκέψεις και ΧΑΜΟΓΕΛΑ και όλα θα γίνουν.Και είμαι σίγουρη πως όσοι από εσάς είναι μόνοι τους,θα βρείτε έναν άνθρωπο να σας πει ότι μου είπε και μένα ο άνθρωπός μου.
"Θέλω να είμαι δίπλα σου,ακόμα κι αν χρειαστεί να σε κουβαλάω στον ώμο για μια ζωή"
Γιατί η ζωή είναι σαν ένα παιχνίδι με τράπουλα.Δεν έχει τόση σημασία τι χαρτιά παίρνεις στο μοίρασμα,αλλά ο τρόπος που επιλέγεις να παίξεις με αυτά(όπως λέει και κάποιος γνωστός)
Teo έγραψε:Εγώ απλά θέλω να σημειώσω τη διαφορά του να είσαι ήδη σε μια σχέση όταν διαγνωστείς, με το να διαγνωστείς και μετά να προσπαθήσεις να προσεγγίσεις κάποιον ανθρωπο.Πρότασή μου: ΚΑΙ σε αυτόν τον τομέα "ξέχασε τη ΣκΠ και θα σε ξεχάσει κι εκείνη". Τίποτε δεν έχεις, βάλτο στο μυαλό σου, για να σού βγουν οι άλλες ιδέες. ΟΚ, (1) δεν το επέλεξες ούτε ευθύνεσαι γι' αυτό και (2) δεν είναι μεταδοτικό. Μ' αυτά τα δυο κατα νου μπορείς να ξεκινήσεις μια ΣΧΕΣΗ, χωρίς να σκέφτεσαι (από την 1η ημέρα) γάμους, παιδιά κι εγγόνια. Και βλέπουμε... Μπορεί να μην ταιριάξετε στην κουζίνα: ξέρεις τί δράμα είναι ο ένας να θέλει κρέας κι άλλος ψάρι, ο ένας ρύζι κι ο άλλος μακαρόνια;
Ναι, υπάρχει διαφορά. Αλλά κι εγώ έχω διαφορετική άποψη από τη δική σου, Teo.
Όπως και να το κάνουμε είναι πολύ διαφορετικά πράγματα. Όταν είσαι ήδη με κάποιον, ξέρεις οτι σε αγαπάει,
Ποιός το "υπογράφει" αυτό; Ποιός λέει ότι ο μόνος λόγος για να είναι κάποιος μαζί σου είναι επειδή σε αγαπάει;
ξέρεις ότι παρόλο που θα ζυγίσει τα πραγματα (για το αν πρέπει ή οχι να μείνει με σένα που είσαι άρρωστος) στις περισσότερες των περιπτώσεων θα μείνει μαζί σου γιατι σε αγαπάει.
Όταν όμως πας να ξεκινήσεις κατι? Ο άλλος δεν έχει προλάβει να αναπτύξει όλα αυτά τα συναισθήματα που θα τον/την κρατήσουν κοντά σου (και δε μιλώ για συναισθήματα τυπου: λύπηση, οίκτο κτλ, αλλά για αγάπη και αφοσίωση).
Εδώ είναι η μεγάλη διαφορά μας, χαρακτήρα ή νοοτροπίας: εγώ θέλω να πάρει κάποιος απόφαση ΠΡΙΝ αναπτύξει τα συναισθήματα, για να την πάρει με το μυαλό, όχι με το συναίσθημα.
Επόμενο είναι τότε να ζυγίσει πάλι τα πράγματα και να μη γύρει υπέρ σου αυτή τη φορά ο ζυγός.
Αν είναι να γύρει υπέρ μου, επειδή αποφάσισε συναισθηματικά, μη σώσει και γύρει. Στον πρώτο θυμό θα μού πετάξει "εγώ που σε ανέχομαι, μωρή άρρωστη". Και τότε τέσσερις δεν θα τον βγάλουν απ' τα χέρια μου - ακόμη έχω καλό grasp!
Δεν ξέρω πως ακούγονται αυτά που γράφω, ούτε τα γράφω με μεμψίμοιρη διάθεση.
Ουδέτερη διάθεση θα έλεγα: υποστηρίζεις τη μία άποψη υπέρ της άλλης. Άποψή σου, σεβαστή!
Απλά διαπιστώνω κάτι που ίσως να με γλυτώσει από μια πιθανή σταναχώρια λόγω απόρριψης.
Και πάλι εξαρτάται από το χαρακτήρα/νοοτροπία αλλά και από το χώρο που κινείσαι.
Εύα έγραψε:...Μπορεί να μην ταιριάξετε στην κουζίνα: ξέρεις τί δράμα είναι ο ένας να θέλει κρέας κι άλλος ψάρι, ο ένας ρύζι κι ο άλλος μακαρόνια;πωωωωωωωωπωωωωω τι μεγαλη κουβεντα!... χωρις πλακα! το φαι μπορει να ειναι προβλημα!
Teo έγραψε:Κάτσε, Τεό, να το πω πιο ξεκάθαρα. Κατά τη δική μου γνώμη, που ζητάω απόφαση με τον εγκέφαλο, στις δικές μας περιπτώσεις, ο υποψήφιος σύντροφος ενός ατόμου με ΣκΠ πρέπει να εξετάζει το θέμα σε δύο επίπεδα:
Μα πώς είναι δυνατόν να αποφασίσει κάποιος να μείνει μαζί σου (είτε είσαι ασθενής, είτε υγειής) αν δεν έχει προλάβει να σε αγαπήσει ή έστω να νιώσει για σένα κάποια πράγματα.
Σαφώς και δεν είπα να σκύβουμε το κεφάλι και να μας παίρνει από κάτω, αλλά να είμαστε και λίγο ρεαλιστές οτι δεν είναι πλέον το ίδιο εύκολο.
