sxeseis...

[Thor]

Καταρχην γλυκια μου μη γραφεις με greeklish ελεος

Και διαβαζοντας τα γραφομενα σου αυτο που σκεφτηκα ειναι οτι αν σκεφτεσαι ετσι γκαντεμικα
ειμαι σχεδον σιγουρος οτι ναι ολα θα πανε χαλια στη δικη σου ζωη και του συντροφου σου
Καλη συνεχεια

[ΑΝΝΑ59]

Καταρχην γλυκια μου μη γραφεις με greeklish ελεος

Και διαβαζοντας τα γραφομενα σου αυτο που σκεφτηκα ειναι οτι αν σκεφτεσαι ετσι γκαντεμικα
ειμαι σχεδον σιγουρος οτι ναι ολα θα πανε χαλια στη δικη σου ζωη και του συντροφου σου
Καλη συνεχεια

ΣΥΜΦΩΝΩ ΚΙ ΕΓΩ!!!!!...ΚΑΙ...Iris...σε παρακαλω...γραψε Ελληνικα...γιατι... ΚΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ....

[iris]

Καταρχην γλυκια μου μη γραφεις με greeklish ελεος

Και διαβαζοντας τα γραφομενα σου αυτο που σκεφτηκα ειναι οτι αν σκεφτεσαι ετσι γκαντεμικα
ειμαι σχεδον σιγουρος οτι ναι ολα θα πανε χαλια στη δικη σου ζωη και του συντροφου σου
Καλη συνεχεια

ΣΥΜΦΩΝΩ ΚΙ ΕΓΩ!!!!!...ΚΑΙ...Iris...σε παρακαλω...γραψε Ελληνικα...γιατι... ΚΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ....

Το ξερω οτι σκεφτομαι απαισιοδοξα απλα μου βγαινει αυθορμητα απο τη στιγμη που τα προβληματα υγειας που αφορουν τα οικογενειακα μου προσωπα δεν με εχουν αφησει σε ησυχια απο τα παιδικα μου χρονια μεχρι σημερα και νιωθω οτι αυτο με ακολουθει και στα προσωπικα μου.Αυτο με κανει να νιωθω οτι πνιγομαι .Τελως παντων ευχαριστώ που διαβασατε ολο αυτο το κατεβατο

[ΑΝΝΑ59]

Ευχομαι το ΚΑΛΥΤΕΡΟ για σενα και το συντροφο σου !!!!!!ΚΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΔΥΟ ΣΑΣ

[ΧΡΗΣΤΟΣ 76]

ΑΧ ΑΥΤΗ Η ΑΓΑΠΗ..... ΑΧ ΑΥΤΗ Η ΑΓΑΠΗ ΠΟΥ ΓΙΑ ΑΥΤΗ ΕΧΟΥΝ ΘΥΣΙΑΣΤΕΙ ΜΥΡΙΑΔΕΣ.....ΑΝ ΚΑΠΟΙΟΣ ΑΓΑΠΑΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ...ΔΕΝ ΦΕΥΓΕΙ.ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ ΣΕ ΟΛΑ. ΣΤΑ ΟΜΟΡΦΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΑΣΧΗΜΑ,ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΝΥΧΤΕΣ, ΜΕ MS,ΜΕ AIDS,ΜΕ ΚΑΡΚΙΝΟΥΣ ΜΕ ΟΛΕΣ ΤΟΥΤΕΣ ΕΔΩ ΤΙΣ ΑΓΩΝΙΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΟΝΟΥΣ... ΑΝ ΑΓΑΠΑΣ ΚΑΠΟΙΟΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΑΣΤΟΝ ΝΑ ΦΥΓΕΙ. ΑΝ ΓΥΡΙΣΕΙ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΟΣ ΣΟΥ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ.ΑΝ ΔΕΝ ΓΥΡΙΣΕΙ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΔΙΚΟΣ ΣΟΥ ΠΟΤΕ... ΘΑ ΜΟΥ ΠΕΙΤΕ ΛΟΓΙΑ.... ΛΟΓΙΑ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΠΡΑΞΕΙΣ.....

[LL--MM]

ΑΧ ΑΥΤΗ Η ΑΓΑΠΗ..... ΑΧ ΑΥΤΗ Η ΑΓΑΠΗ ΠΟΥ ΓΙΑ ΑΥΤΗ ΕΧΟΥΝ ΘΥΣΙΑΣΤΕΙ ΜΥΡΙΑΔΕΣ.....ΑΝ ΚΑΠΟΙΟΣ ΑΓΑΠΑΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ...ΔΕΝ ΦΕΥΓΕΙ.ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ ΣΕ ΟΛΑ. ΣΤΑ ΟΜΟΡΦΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΑΣΧΗΜΑ,ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΝΥΧΤΕΣ, ΜΕ MS,ΜΕ AIDS,ΜΕ ΚΑΡΚΙΝΟΥΣ ΜΕ ΟΛΕΣ ΤΟΥΤΕΣ ΕΔΩ ΤΙΣ ΑΓΩΝΙΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΟΝΟΥΣ... ΑΝ ΑΓΑΠΑΣ ΚΑΠΟΙΟΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΑΣΤΟΝ ΝΑ ΦΥΓΕΙ. ΑΝ ΓΥΡΙΣΕΙ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΟΣ ΣΟΥ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ.ΑΝ ΔΕΝ ΓΥΡΙΣΕΙ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΔΙΚΟΣ ΣΟΥ ΠΟΤΕ... ΘΑ ΜΟΥ ΠΕΙΤΕ ΛΟΓΙΑ.... ΛΟΓΙΑ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΠΡΑΞΕΙΣ...
Eδω με το Χρήστο συμφωνούμε απολύτως... ότι έτσι θα έπρεπε να είναι, τουλάχιστον... Είναι όμως;

Σχετικά με το ολο θεμα των σχεσεων και τις ανησυχιες γυρω απο αυτο θα ηθελα να μοιραστω κι εγω το προβλημα μου μαζι σας γιατι ενω δεν πασχω απο σκπ πασχει o συντροφος μου και ενω ειμαστε μαζι απο την πρωτη στιγμη που διαγνωστηκε εγω δεν εχω παψει να ειμαι διαλυμενη ψυχολογικα με αυτο το προβλημα υγειας συμφωνω απολυτα με την αποψη οτι αν καποιος εγκαταλειψει τον την συντροφο του για εναν τετοιο λογο δεν αξιζει να σπαταλας τον χρονο σου μαζι του αλλα κυριολεκτικα εχω διαλυθει ψυχολογικα απο το αγχος τησ εξελιξης που θα εχει η υγεια του συντροφου μου
Και που να δείς αυτός, άν τον αναγάζεις ν'αντιμετωπίσει τη δική σου τη διάλυση εκτός από τη δική του... Πραγματικά, ίσως δε χρειάζεται να σπαταλάει το χρόνο ΤΟΥ μαζύ σου, διότι εκτός από το άγχος της σκπ, θα έχει και αυτό του να του φύγεις τη χειρότερη στιγμή, όταν δε θα μπορεί... και να τον κάνεις να αισθάνεται ότι φταίει αυτός κι από πάνω...

και δεν μπορω να βγαλω απο το μυαλο μου τισ μαυρεσ σκεψεις που αφορουν το μελλον. Εχω και αναλαμπες αισιοδοξιας αλλα τις πιο πολλες φορες σκεφτομαι τελειως απαισιοδοξα. Εχω μοιραστει τισ ανυσυχιες μου μαζι του γυρω απο το θεμα της υγειας του και πλανταξα στο κλαμα μπροστα του λεγοντας οτι θελω να σε παντρευτω αλλα παραλληλα φοβαμαι κιολας γιατι η σκεψη και μονο οτι θα βρεθω ξαφνικα μονη μου να τα αντιμετωπισω ολα (π.χ. οικονομικα,η φροντιδα που θα παρεχω για τον ιδιο, και να μεγαλωσω και τα παιδια που πιθανον θα κανουμε κτλ.) με κανει να χανω τη γη κατω απο τα ποδια μου !!!
Τί ωραία υποστήριξη έχει ο άνθρωπος, έ; Ούτε ψύλος στον κόρφο του!...

Προερχομαι απο μια οικογενεια η οποια απο τοτε που τη θυμαμαι μια ζωη ερχοταν αντιμετωπη με σοβαρα προβληματα υγειας. Η μητερα μου εκανε μαστεκτομη λογω του καρκινου που εμφανισε στα 60 της περιπου , η γιαγια μου ειχε alzhaimer και ημουν δημοτικο ακομα οταν η θεια μου , εγω και η αδερφη μου γειροκομουσαμε και φροντιζαμε με οποιο τροπο μπορουσαμε την ανυμπορη πια ηληκιωμενη γιαγια μου, και τοσα αλλα ακομα που αν τα αναφερω ειμαι σιγουρη οτι θα δωσω την εντυπωση πως τα φανταστηκα κιολας για να εντυπωσιασω και να δικαιολογηθω.
ΟΧΙ, διότι εμείς ξέρουμε (θα έπρεπε πλέον να έχουμε καταλάβει) πως είναι ανθρώπινα. ΕΣΥ ΟΜΩΣ;;; Και με όλη την πειρα σου που αναφερεις...

Αυτο που θελω να πω ειναι πως βρισκομαι σε τρομερο διλυμα ηθηκο και συναισθηματικο αφου απο τη μια δε θελω να χαλασω μια σχεση που σε γενικες γραμμες ειναι καλη και δυσκολα πιστευω να ξαναβρεθει στη ζωη μου και απο την αλλη δεν ξερω ποσες ακομη κακοτυχιες υγειας μπορω ακομα αν αντεξω αφου απο τοτε που με θυμαμαι ειμαι μια ζωη χωμενη μεσα στα προβληματα.
Δε σε υποχρεώνει και κανένας να μείνεις μαζί του... Εξ άλλου, "το χρέος σου στους ανάπηρους" το έκανες ήδη...

Ειμαι τοσο αναποφασιστη που νιωθω οτι κανω κακο και σε μενα και στον συντροφο μου γιατι αν αποφασισω οτι δεν μπορω να ρισκαρω να τον παντρευτω θα του εχω σπαταλησει πολυτιμο χρονο απο τη ζωη του και θα τον εχω πληγωσει ανεπανορθωτα.Τι σε νοιάζει; Εσύ έχεις τη σκπ; Αυτός την έχει...

Ειναι η δευτερη σχεση που κανω στη ζωη μου και η πρωτη μακροχρονια με προοπτικη γαμου και ειναι κυριολεκτικα αδικο να νιωθω μονιμως ανασφαλεια και να μην μπορω να κανω ονειρα γιατι η απαιδιοδοξια και η αβεβαιοτητα της εξελιξης της νοσου μου εχει δεσει τα χερια.
Γιατί, ο σύντροφός σου τί νομίζεις ότι νοιώθει;
Τεχνικά, πλέον, υπάρχουν τώρα πολλές ελπίδες περισσότερες απ'όσες ήταν πριν μερικά χρόνια... Γενικά όλοι, "σαν τους υγιείς" ζούμε, όσο και όπως μπορούμε... Μερικοί κάνουν "περισσότερα και καλύτερα," μάλιστα, ιδίως όταν η σκπ δεν τους έχει χτυπήσει πολύ βαριά, κάνουν και σα να μην υπήρχε... Δεν είναι η περιπτωση όλων μας, αλλά όσοι τα καταφέρνουν, γιατί όχι;;;

Δε θελω να πληγωσω κανεναν και ζηταω συγνωμη που σε ενα forum σαν κια αυτο ενω πρεπει να υπαρχει αισιοδοξια και αλληλουποστηριξη θετω την αλλη πλευρα των πραγματων απο την οπτικη του συντοφου του πασχοντος αλλα απο τη στιγμη που το εμαθα κλαιω σχεδον καθε μερα και αναρωτιεμαι γιατι ετυχε κι αυτο σε μενα και σ'αυτον
Δε θα σου δώσω εγώ συχωροχάρτι, σ'εκείνον να το ζητήσεις, διότι δεν ειμαι εγώ που θ'αναρωτιέμαι "τι έφταιξα και με παράτησε η Ίρις..." Και να τον παρατήσεις σύξυλο, δεν ξέρεις ποτέ, άν αυτός που θα βρείς μετά δεν αρρωσήσει αργότερα ή δεν πάθει κάποιο ατύχημα- ή εσύ η ίδια, επι τέλους... Θα σ'άρεσε να σε παρατήσουν ΕΣΕΝΑ στο καροτσάκι σε τέτοια περίπτωση;;; Τουλάχιστον, μέχρι να γίνουν αυτά τα δυσάρεστα, ευχαριστηθείτε τη ζωή σας...
ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΙΝΑΙ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ "ΜΙΑ ΑΡΡΩΣΤΙΑ"... ΚΑΙ ΚΑΤΑΛΑΒΕ ΤΟ, ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΚΑΝΕΝΑ ΣΥΜΒΟΛΑΙΟ ΝΑ ΕΊΜΑΣΤΕ ΥΓΙΕΊΣ ΚΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ ΟΛΗ ΜΑΣ ΤΗ ΖΩΗ... ΟΥΤΕ ΚΑΝ ΓΙΑ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ...

Θελω να νιωσω αισιοδοξια και να βρεθει η τελικη θεραπεια αλλα δεν το κοβω να γινεται συντομα κι αυτο με θλιβει ακομα περισσοτερο
Κι εγώ θέλω τον ουρανό με τ'αστρα, τη θάλασσα με τα ψάρια και τον κάμπο με τα λούλουδα... Μου επιτρέπεις να ζήσω, έστω και δίχως αυτά;

Η γιαγιά η Κασσάδρα

[iris]

ΑΧ ΑΥΤΗ Η ΑΓΑΠΗ..... ΑΧ ΑΥΤΗ Η ΑΓΑΠΗ ΠΟΥ ΓΙΑ ΑΥΤΗ ΕΧΟΥΝ ΘΥΣΙΑΣΤΕΙ ΜΥΡΙΑΔΕΣ.....ΑΝ ΚΑΠΟΙΟΣ ΑΓΑΠΑΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ...ΔΕΝ ΦΕΥΓΕΙ.ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ ΣΕ ΟΛΑ. ΣΤΑ ΟΜΟΡΦΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΑΣΧΗΜΑ,ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΝΥΧΤΕΣ, ΜΕ MS,ΜΕ AIDS,ΜΕ ΚΑΡΚΙΝΟΥΣ ΜΕ ΟΛΕΣ ΤΟΥΤΕΣ ΕΔΩ ΤΙΣ ΑΓΩΝΙΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΟΝΟΥΣ... ΑΝ ΑΓΑΠΑΣ ΚΑΠΟΙΟΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΑΣΤΟΝ ΝΑ ΦΥΓΕΙ. ΑΝ ΓΥΡΙΣΕΙ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΟΣ ΣΟΥ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ.ΑΝ ΔΕΝ ΓΥΡΙΣΕΙ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΔΙΚΟΣ ΣΟΥ ΠΟΤΕ... ΘΑ ΜΟΥ ΠΕΙΤΕ ΛΟΓΙΑ.... ΛΟΓΙΑ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΠΡΑΞΕΙΣ...
Eδω με το Χρήστο συμφωνούμε απολύτως... ότι έτσι θα έπρεπε να είναι, τουλάχιστον... Είναι όμως;

Σχετικά με το ολο θεμα των σχεσεων και τις ανησυχιες γυρω απο αυτο θα ηθελα να μοιραστω κι εγω το προβλημα μου μαζι σας γιατι ενω δεν πασχω απο σκπ πασχει o συντροφος μου και ενω ειμαστε μαζι απο την πρωτη στιγμη που διαγνωστηκε εγω δεν εχω παψει να ειμαι διαλυμενη ψυχολογικα με αυτο το προβλημα υγειας συμφωνω απολυτα με την αποψη οτι αν καποιος εγκαταλειψει τον την συντροφο του για εναν τετοιο λογο δεν αξιζει να σπαταλας τον χρονο σου μαζι του αλλα κυριολεκτικα εχω διαλυθει ψυχολογικα απο το αγχος τησ εξελιξης που θα εχει η υγεια του συντροφου μου
Και που να δείς αυτός, άν τον αναγάζεις ν'αντιμετωπίσει τη δική σου τη διάλυση εκτός από τη δική του... Πραγματικά, ίσως δε χρειάζεται να σπαταλάει το χρόνο ΤΟΥ μαζύ σου, διότι εκτός από το άγχος της σκπ, θα έχει και αυτό του να του φύγεις τη χειρότερη στιγμή, όταν δε θα μπορεί... και να τον κάνεις να αισθάνεται ότι φταίει αυτός κι από πάνω...

και δεν μπορω να βγαλω απο το μυαλο μου τισ μαυρεσ σκεψεις που αφορουν το μελλον. Εχω και αναλαμπες αισιοδοξιας αλλα τις πιο πολλες φορες σκεφτομαι τελειως απαισιοδοξα. Εχω μοιραστει τισ ανυσυχιες μου μαζι του γυρω απο το θεμα της υγειας του και πλανταξα στο κλαμα μπροστα του λεγοντας οτι θελω να σε παντρευτω αλλα παραλληλα φοβαμαι κιολας γιατι η σκεψη και μονο οτι θα βρεθω ξαφνικα μονη μου να τα αντιμετωπισω ολα (π.χ. οικονομικα,η φροντιδα που θα παρεχω για τον ιδιο, και να μεγαλωσω και τα παιδια που πιθανον θα κανουμε κτλ.) με κανει να χανω τη γη κατω απο τα ποδια μου !!!
Τί ωραία υποστήριξη έχει ο άνθρωπος, έ; Χαρά στο κουράγιο του...

Προερχομαι απο μια οικογενεια η οποια απο τοτε που τη θυμαμαι μια ζωη ερχοταν αντιμετωπη με σοβαρα προβληματα υγειας. Η μητερα μου εκανε μαστεκτομη λογω του καρκινου που εμφανισε στα 60 της περιπου , η γιαγια μου ειχε alzhaimer και ημουν δημοτικο ακομα οταν η θεια μου , εγω και η αδερφη μου γειροκομουσαμε και φροντιζαμε με οποιο τροπο μπορουσαμε την ανυμπορη πια ηληκιωμενη γιαγια μου, και τοσα αλλα ακομα που αν τα αναφερω ειμαι σιγουρη οτι θα δωσω την εντυπωση πως τα φανταστηκα κιολας για να εντυπωσιασω και να δικαιολογηθω.
ΟΧΙ, διότι εμείς ξέρουμε (θα έπρεπε πλέον να έχουμε καταλάβει) πως είναι ανθρώπινα. ΕΣΥ ΟΜΩΣ;;; Και με όλη την πειρα σου που αναφερεις...

Αυτο που θελω να πω ειναι πως βρισκομαι σε τρομερο διλυμα ηθηκο και συναισθηματικο αφου απο τη μια δε θελω να χαλασω μια σχεση που σε γενικες γραμμες ειναι καλη και δυσκολα πιστευω να ξαναβρεθει στη ζωη μου και απο την αλλη δεν ξερω ποσες ακομη κακοτυχιες υγειας μπορω ακομα αν αντεξω αφου απο τοτε που με θυμαμαι ειμαι μια ζωη χωμενη μεσα στα προβληματα.
Δε σε υποχρεώνει και κανένας να μείνεις μαζί του... Εξ άλλου, "το χρέος σου στους ανάπηρους" το έκανες ήδη...

Ειμαι τοσο αναποφασιστη που νιωθω οτι κανω κακο και σε μενα και στον συντροφο μου γιατι αν αποφασισω οτι δεν μπορω να ρισκαρω να τον παντρευτω θα του εχω σπαταλησει πολυτιμο χρονο απο τη ζωη του και θα τον εχω πληγωσει ανεπανορθωτα.Τι σε νοιάζει; Εσύ έχεις τη σκπ; Αυτός την έχει...

Ειναι η δευτερη σχεση που κανω στη ζωη μου και η πρωτη μακροχρονια με προοπτικη γαμου και ειναι κυριολεκτικα αδικο να νιωθω μονιμως ανασφαλεια και να μην μπορω να κανω ονειρα γιατι η απαιδιοδοξια και η αβεβαιοτητα της εξελιξης της νοσου μου εχει δεσει τα χερια.
Γιατί, ο σύντροφός σου τί νομίζεις ότι νοιώθει;
Τεχνικά, πλέον, υπάρχουν τώρα πολλές ελπίδες περισσότερες απ'όσες ήταν πριν μερικά χρόνια... Γενικά όλοι, "σαν τους υγιείς" ζούμε, όσο και όπως μπορούμε... Μερικοί κάνουν "περισσότερα και καλύτερα," μάλιστα, ιδίως όταν η σκπ δεν τους έχει χτυπήσει πολύ βαριά, κάνουν και σα να μην υπήρχε... Δεν είναι η περιπτωση όλων μας, αλλά όσοι τα καταφέρνουν, γιατί όχι;;;

Δε θελω να πληγωσω κανεναν και ζηταω συγνωμη που σε ενα forum σαν κια αυτο ενω πρεπει να υπαρχει αισιοδοξια και αλληλουποστηριξη θετω την αλλη πλευρα των πραγματων απο την οπτικη του συντοφου του πασχοντος αλλα απο τη στιγμη που το εμαθα κλαιω σχεδον καθε μερα και αναρωτιεμαι γιατι ετυχε κι αυτο σε μενα και σ'αυτον
Δε θα σου δώσω εγώ συχωροχάρτι, σ'εκείνον να το ζητήσεις, διότι δεν ειμαι εγώ που θ'αναρωτιέμαι "τι έφταιξα και με παράτησε η Ίρις..." Και να τον παρατήσεις σύξυλο, δεν ξέρεις ποτέ, άν αυτός που θα βρείς μετά δεν αρρωσήσει αργότερα ή δεν πάθει κάποιο ατύχημα- ή εσύ η ίδια, επι τέλους... Θα σ'άρεσε να σε παρατήσουν ΕΣΕΝΑ στο καροτσάκι σε τέτοια περίπτωση;;; Τουλάχιστον, μέχρι να γίνουν αυτά τα δυσάρεστα, ευχαριστηθείτε τη ζωή σας...
ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΙΝΑΙ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ "ΜΙΑ ΑΡΡΩΣΤΙΑ"... ΚΑΙ ΚΑΤΑΛΑΒΕ ΤΟ, ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΝΕΝΑ ΣΥΜΒΟΛΑΙΟ ΝΑ ΕΊΜΑΣΤΕ ΥΓΙΕΊΣ ΚΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ ΟΛΗ ΜΑΣ ΤΗ ΖΩΗ... ΟΥΤΕ ΚΑΝ ΓΙΑ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ...

Θελω να νιωσω αισιοδοξια και να βρεθει η τελικη θεραπεια αλλα δεν το κοβω να γινεται συντομα κι αυτο με θλιβει ακομα περισσοτερο
Κι εγώ θέλω τον ουρανό με τ'αστρα, τη θάλασσα με τα ψάρια και τον κάμπο με τα λούλουδα... Μου επιτρέπεις να ζήσω, έστω και δίχως αυτά;

Η γιαγιά η Κασσάδρα

Αν κρινω απο τα γραφόμενα τοτε οχι μονο ειμαι αναξια να ζησω μαζι του αλλα και αναξια να υπαρχω.Η σκπ δεν επηρεάζει και διαλύει ψυχολογικα τον πάσχοντα αλλα και τους ανθρώπους που τους αγαπάνε αλλιώς χωρίς δεύτερη σκέψη φεύγουν και πολλές φορές χωρίς να αφήσουν σημεία ζωής.
Συγνωμη που δεν σκεφτηκα καλυτερα πριν γράψω τους προβληματισμους μου αλλα μπορω να πω πως τα σχολια ηταν κατι παραπανω απο διαφωτιστικα.Ευχαριστώ για την απάντηση και πάλι συγνώμη για τις ρατσιστικές μου σκέψεις αν και ειμαι και ανάξια να ζητώ συγνώμη

[soulla]

ΠΟΛΥ ΣΩΣΤΑ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ ΚΟΡΙΤΣΙ ΜΟΥ..ΡΕΑΛΙΣΜΟς ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΔΥΣΤΥΧΩς ΕΧΕΙς ΔΙΚΙΟ ΣΚΕΨΟΥ ΚΑΙ ΚΡΙΝΕ ΕΣΥ ΜΟΝΟ ΜΠΟΡΕΙς ΝΑ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕΙς ΕΙΜΑΙ ΣΙΓΟΥΡΗ ΟΤΙ ΑΓΑΠΑς ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΣΟΥ ΑΛΛΑ ΦΟΒΑΣΑΙ ΟΜΩς ΝΑ ΞΕΡΕΙς ΟΤΙ ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΙΓΟΥΡΟ ΚΑΙ ΚΑΝΕΝΑς ΔΕΝ ΔΙΝΕΙ ΕΓΓΥΗΣΗ ΥΓΕΙΑΣ

[EFFIE]

Σχετικά με το ολο θεμα των σχεσεων και τις ανησυχιες γυρω απο αυτο θα ηθελα να μοιραστω κι εγω το προβλημα μου μαζι σας γιατι ενω δεν πασχω απο σκπ πασχει o συντροφος μου και ενω ειμαστε μαζι απο την πρωτη στιγμη που διαγνωστηκε εγω δεν εχω παψει να ειμαι διαλυμενη ψυχολογικα με αυτο το προβλημα υγειας συμφωνω απολυτα με την αποψη οτι αν καποιος εγκαταλειψει τον την συντροφο του για εναν τετοιο λογο δεν αξιζει να σπαταλας τον χρονο σου μαζι του αλλα κυριολεκτικα εχω διαλυθει ψυχολογικα απο το αγχος τησ εξελιξης που θα εχει η υγεια του συντροφου μου και δεν μπορω να βγαλω απο το μυαλο μου τισ μαυρεσ σκεψεις που αφορουν το μελλον. Εχω και αναλαμπες αισιοδοξιας αλλα τις πιο πολλες φορες σκεφτομαι τελειως απαισιοδοξα.Εχω μοιραστει τισ ανυσυχιες μου μαζι του γυρω απο το θεμα της υγειας του και πλανταξα στο κλαμα μπροστα του λεγοντας οτι θελω να σε παντρευτω αλλα παραλληλα φοβαμαι κιολας γιατι η σκεψη και μονο οτι θα βρεθω ξαφνικα μονη μου να τα αντιμετωπισω ολα (π.χ. οικονομικα,η φροντιδα που θα παρεχω για τον ιδιο, και να μεγαλωσω και τα παιδια που πιθανον θα κανουμε κτλ.) με κανει να χανω τη γη κατω απο τα ποδια μου !!!
Προερχομαι απο μια οικογενεια η οποια απο τοτε που τη θυμαμαι μια ζωη ερχοταν αντιμετωπη με σοβαρα προβληματα υγειας.Η μητερα μου εκανε μαστεκτομη λογω του καρκινου που εμφανισε στα 60 της περιπου , η γιαγια μου ειχε alzhaimer και ημουν δημοτικο ακομα οταν η θεια μου , εγω και η αδερφη μου γειροκομουσαμε και φροντιζαμε με οποιο τροπο μπορουσαμε την ανυμπορη πια ηληκιωμενη γιαγια μου, και τοσα αλλα ακομα που αν τα αναφερω ειμαι σιγουρη οτι θα δωσω την εντυπωση πως τα φανταστηκα κιολας για να εντυπωσιασω και να δικαιολογηθω.
Αυτο που θελω να πω ειναι πως βρισκομαι σε τρομερο διλυμα ηθηκο και συναισθηματικο αφου απο τη μια δε θελω να χαλασω μια σχεση που σε γενικες γραμμες ειναι καλη και δυσκολα πιστευω να ξαναβρεθει στη ζωη μου και απο την αλλη δεν ξερω ποσες ακομη κακοτυχιες υγειας μπορω ακομα αν αντεξω αφου απο τοτε που με θυμαμαι ειμαι μια ζωη χωμενη μεσα στα προβληματα.
Ειμαι τοσο αναποφασιστη που νιωθω οτι κανω κακο και σε μενα και στον συντροφο μου γιατι αν αποφασισω οτι δεν μπορω να ρισκαρω να τον παντρευτω θα του εχω σπαταλησει πολυτιμο χρονο απο τη ζωη του και θα τον εχω πληγωσει ανεπανορθωτα.
Ειναι η δευτερη σχεση που κανω στη ζωη μου και η πρωτη μακροχρονια με προοπτικη γαμου και ειναι κυριολεκτικα αδικο να νιωθω μονιμως ανασφαλεια και να μην μπορω να κανω ονειρα γιατι η απαιδιοδοξια και η αβεβαιοτητα της εξελιξης της νοσου μου εχει δεσει τα χερια .
Δε θελω να πληγωσω κανεναν και ζηταω συγνωμη που σε ενα forum σαν κια αυτο ενω πρεπει να υπαρχει αισιοδοξια και αλληλουποστηριξη θετω την αλλη πλευρα των πραγματων απο την οπτικη του συντοφου του πασχοντος αλλα απο τη στιγμη που το εμαθα κλαιω σχεδον καθε μερα και αναρωτιεμαι γιατι ετυχε κι αυτο σε μενα και σ'αυτον
Θελω να νιωσω αισιοδοξια και να βρεθει η τελικη θεραπεια αλλα δεν το κοβω να γινεται συντομα κι αυτο με θλιβει ακομα περισσοτερο

εχεις καταδικασει και εσενα και τον ανθρωπο σου μια ωρα αρχιτερα...κριμα

[billios]

Θα συμφωνησω με την LL-MM.Νομιζω πως πρεπει να φυγεις απο αυτη τη σχεση οσο ειναι ακομα νωρις και για τους δυο,χωρις παιδια και διαζυγια και περιτα εξοδα και στενοχωριες.Αυτος ο δρομος εχει πολλα αδιεξοδα και κανεις δεν μπορει να σου πει ποτε με ποιον τροπο και αν θα συμβει κατι ασχημο,μονο η ψυχολογικη πιεση η αγωνια το αγχος και ο φοβος που νιωθει ειναι υπερ αρκετα για να δημιουργησουν μια σκατοκατασταση που αν δεν εισαι διαθετιμενη να βιωσης καλλιτερα να φυγεις,κανεις δεν θα σε πει αναξια και ουτε εισαι διαθετιμενη να κουβαλησεις τον σταυρο καποιου αλλου.Ολοι ειχαμε φανταστει την ζωη μας καπως διαφορετικα αυτο ειναι σιγουρο,φαντασου μονο οταν αυτος θα σε κοιταζει και θα σε βλεπει να μαραζωνεις [για τους λογους που προεγραψες] ποσο κακο θα του κανει! Καλλιτερα τωρα για να μπορεσει κι αυτος να διαχειριστει την ζωη του,εγω που στα λεω αυτα προσπαθησα να διωξω μακρια μου την γυναικα μου με τα δυο μου παιδια οταν διαγνωστηκα,δεν τα καταφερα,προσπαθω να κρυβομαι και απο αυτην και απο τα παιδια οσο μπορω αλλα ξερω καλα μεσα μου οτι δεν ειμαι αρκετος....εχω χασει κυβικα πολλα....δινω ομως την δικια μου μαχη οπως ξερω οτι δινει και αυτη τη δικια της χαριζοντας μου χαμογελα και ανασες απλοχερα και το χερι της ειναι παντα διπλα στο δικο μου χωρις να περιμενει ανταποδωση....εισαι διαθετιμενη για αυτα?