Πολύ συχνά σε αυτό το forum, αλλά πιθανόν και γενικότερα, η διαθέσιμη γκάμα φαρμάκων με ένδειξη για τη ΠΣ αναφέρεται ως θεραπεία. Ωστόσο, τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι και η διαπίστωση αυτή έχει σημαντικότερες συνέπειες απ' όσο φαίνεται αρχικά.
Καταρχάς, τα ίδια τα φαρμακευτικά σκευάσματα αυτοαποκαλούνται διπλωματικά ως "τροποποιητικά της ασθένειας", που με μια απροκατάληπτη ανάγνωση σημαίνει ότι είτε βελτιώνουν είτε επιδεινώνουν την υπάρχουσα κατάσταση. Σε κάθε περίπτωση, ΔΕΝ αποτελούν θεραπεία με την απλή έννοια της λέξης.
Από την άλλη, έρχονται να γεμίσουν το κενό που δημιουργεί η άρρητη και γενικευμένη πεποίθηση ότι για κάθε πάθηση υπάρχει και η κατάλληλη (=επιτυχημένη) φαρμακευτική αγωγή. Είναι πολύ δύσκολο να συλληφθεί η πιθανότητα ότι κάποια ασθένεια δεν έχει το φαρμακευτικό της αντίστοιχο. Η ιδέα αυτή προσκρούει στον τοίχο της ανασφάλειας και απορρίπτεται εν τη γεννέσει της. Έτσι, οποιοδήποτε φάρμακο-υποψήφιος τολμήσει να προτείνει κάτι σαν λύση, γίνεται αμέσως αποδεκτό και ο πήχυς ανοχής των παρενεργειών του υψώνεται θεαματικά.
Όμως η αποτίμηση ενός φαρμάκου δεν πρέπει να γίνεται εις βάρος των παράπλευρων συνεπειών του. Τι νόημα έχει η μεταφορά υγείας από ένα σημείο του σώματος σε ένα άλλο; Για ποιό λόγο να λαμβάνεις ένα φάρμακο όταν η επιθυμητή του δράση είναι αβέβαιη, ενώ η ανεπιθύμητη μάλλον σίγουρη;
Επομένως, η αποδοχή της υφιστάμενης συνταγογραφούμενης χημείας ως θεραπείας το μόνο που κατορθώνει είναι να γεμίσει ενοχές τον πάσχοντα. Του δημιουργεί τη ψευδή εντύπωση ότι ο λόγος της αποτυχημένης αντιμετώπισης της πάθησής του είναι ο ίδιος που κάτι δεν κάνει καλά ή δεν είναι αρκετά δυνατός ή δεν έχει όση ανεβασμένη ψυχολογία χρειάζεται. Ταυτόχρονα του εμφυσά ένα σωρό φοβίες ενώπιον μιας πιθανής διακοπής, του υπενθυμίζει σαν διαβολάκι στο αυτί ότι αυτή είναι η μοναδική επιλογή που έχει και έτσι τον ρίχνει βαθύτερα μέσα στα δίχτυα των παλιών και των επερχόμενων φαρμάκων.
Ο καθένας γνωρίζει το σώμα του καλύτερα από οποιονδήποτε θεραπευτή. Αφουγκραστείτε το όταν στέλνει τα μηνύματά του, μην το ταλαιπωρείτε άδικα. Ευτυχώς η λύση βρίσκεται στην αυγή της.
Καταρχάς, τα ίδια τα φαρμακευτικά σκευάσματα αυτοαποκαλούνται διπλωματικά ως "τροποποιητικά της ασθένειας", που με μια απροκατάληπτη ανάγνωση σημαίνει ότι είτε βελτιώνουν είτε επιδεινώνουν την υπάρχουσα κατάσταση. Σε κάθε περίπτωση, ΔΕΝ αποτελούν θεραπεία με την απλή έννοια της λέξης.
Από την άλλη, έρχονται να γεμίσουν το κενό που δημιουργεί η άρρητη και γενικευμένη πεποίθηση ότι για κάθε πάθηση υπάρχει και η κατάλληλη (=επιτυχημένη) φαρμακευτική αγωγή. Είναι πολύ δύσκολο να συλληφθεί η πιθανότητα ότι κάποια ασθένεια δεν έχει το φαρμακευτικό της αντίστοιχο. Η ιδέα αυτή προσκρούει στον τοίχο της ανασφάλειας και απορρίπτεται εν τη γεννέσει της. Έτσι, οποιοδήποτε φάρμακο-υποψήφιος τολμήσει να προτείνει κάτι σαν λύση, γίνεται αμέσως αποδεκτό και ο πήχυς ανοχής των παρενεργειών του υψώνεται θεαματικά.
Όμως η αποτίμηση ενός φαρμάκου δεν πρέπει να γίνεται εις βάρος των παράπλευρων συνεπειών του. Τι νόημα έχει η μεταφορά υγείας από ένα σημείο του σώματος σε ένα άλλο; Για ποιό λόγο να λαμβάνεις ένα φάρμακο όταν η επιθυμητή του δράση είναι αβέβαιη, ενώ η ανεπιθύμητη μάλλον σίγουρη;
Επομένως, η αποδοχή της υφιστάμενης συνταγογραφούμενης χημείας ως θεραπείας το μόνο που κατορθώνει είναι να γεμίσει ενοχές τον πάσχοντα. Του δημιουργεί τη ψευδή εντύπωση ότι ο λόγος της αποτυχημένης αντιμετώπισης της πάθησής του είναι ο ίδιος που κάτι δεν κάνει καλά ή δεν είναι αρκετά δυνατός ή δεν έχει όση ανεβασμένη ψυχολογία χρειάζεται. Ταυτόχρονα του εμφυσά ένα σωρό φοβίες ενώπιον μιας πιθανής διακοπής, του υπενθυμίζει σαν διαβολάκι στο αυτί ότι αυτή είναι η μοναδική επιλογή που έχει και έτσι τον ρίχνει βαθύτερα μέσα στα δίχτυα των παλιών και των επερχόμενων φαρμάκων.
Ο καθένας γνωρίζει το σώμα του καλύτερα από οποιονδήποτε θεραπευτή. Αφουγκραστείτε το όταν στέλνει τα μηνύματά του, μην το ταλαιπωρείτε άδικα. Ευτυχώς η λύση βρίσκεται στην αυγή της.