Μια ερώτηση.
Ας πούμε ότι σου δίνουν ένα φάρμακο που τηρεί τις υποσχέσεις του και εξαφανίζει τις υποτροπές. Τις ξεχνάς τελείως! Το τίμημά του είναι ότι σου καταστέλλει το ανοσοποιητικό σε τέτοιο βαθμό, που κι΄ ένα απλό κρυολόγημα μπορεί να σε «στείλει». Οπότε ταμπουρώνεσαι στο σπίτι σου και απαγορεύεται να βγεις έξω και να έρθεις σ΄ επαφή με ανθρώπους και ιδιαίτερα με παιδιά. Τώρα αν έχεις παιδιά δικά σου και μάλιστα πηγαίνουν και σχολείο, που σημαίνει ότι μπορεί να «κουβαλήσουν» οποιαδήποτε αρρώστια, αρχίζεις να ψάχνεις για ανάδοχη οικογένεια! Τι κάνεις; Το παίρνεις το φάρμακο ή όχι; Και για να διευκολύνω λίγο την απάντηση, λέω πως άντε και δεν έχεις παιδιά. Πρέπει όμως να στερηθείς παντελώς και για άγνωστο χρονικό διάστημα (πιστεύω πολύ μεγάλο), οποιαδήποτε κοινωνική σου συναναστροφή. Το παίρνεις το φάρμακο;!
Δεν μιλάω θεωρητικά, μιλάω για το Lemtrada!
Αυτό σχολιάζουμε φίλε dm123. Συνήθως το τίμημα των παρενεργειών των φαρμάκων που μας προτείνουν, είναι εξαιρετικά δυσανάλογο σε σχέση με τα αμφισβητούμενα και εικάζοντα οφέλη τους! Έτσι μοιραία οδηγούμαστε στο να επιλέγουμε φάρμακα ανάλογα με τις παρενέργειές τους όπως πολύ σωστά λέει ο Στάθης. Γι΄ αυτό τουλάχιστον εγώ είμαι τόσο επιφυλακτικός και με συγκρατημένο ενθουσιασμό για κάθε νέα φαρμακευτική «βόμβα» υποσχέσεων που σκάει κάθε λίγο και λιγάκι για ν΄αποσυρθεί σιγά – σιγά, όταν θάχει βγάλει πια τα λεφτά της και θάχει βγει ο αντικαταστάτης της.
Μέσα στην ατυχία της αρρώστιας που με βρήκε, ευχαριστώ την τύχη μου, που έχω τη μορφή της που δεν επιδέχεται θεραπεία με φάρμακα. Έτσι γλυτώνω από το κάθε λίγο και λιγάκι δίλημμα της επιλογής. Και κυρίως, συνεχίζω να είμαι με τους φίλους μου κι΄ ας τους βλέπω από χαμηλά από το ύψος του αμαξιδίου που βρίσκομαι.
Ας πούμε ότι σου δίνουν ένα φάρμακο που τηρεί τις υποσχέσεις του και εξαφανίζει τις υποτροπές. Τις ξεχνάς τελείως! Το τίμημά του είναι ότι σου καταστέλλει το ανοσοποιητικό σε τέτοιο βαθμό, που κι΄ ένα απλό κρυολόγημα μπορεί να σε «στείλει». Οπότε ταμπουρώνεσαι στο σπίτι σου και απαγορεύεται να βγεις έξω και να έρθεις σ΄ επαφή με ανθρώπους και ιδιαίτερα με παιδιά. Τώρα αν έχεις παιδιά δικά σου και μάλιστα πηγαίνουν και σχολείο, που σημαίνει ότι μπορεί να «κουβαλήσουν» οποιαδήποτε αρρώστια, αρχίζεις να ψάχνεις για ανάδοχη οικογένεια! Τι κάνεις; Το παίρνεις το φάρμακο ή όχι; Και για να διευκολύνω λίγο την απάντηση, λέω πως άντε και δεν έχεις παιδιά. Πρέπει όμως να στερηθείς παντελώς και για άγνωστο χρονικό διάστημα (πιστεύω πολύ μεγάλο), οποιαδήποτε κοινωνική σου συναναστροφή. Το παίρνεις το φάρμακο;!
Δεν μιλάω θεωρητικά, μιλάω για το Lemtrada!
Αυτό σχολιάζουμε φίλε dm123. Συνήθως το τίμημα των παρενεργειών των φαρμάκων που μας προτείνουν, είναι εξαιρετικά δυσανάλογο σε σχέση με τα αμφισβητούμενα και εικάζοντα οφέλη τους! Έτσι μοιραία οδηγούμαστε στο να επιλέγουμε φάρμακα ανάλογα με τις παρενέργειές τους όπως πολύ σωστά λέει ο Στάθης. Γι΄ αυτό τουλάχιστον εγώ είμαι τόσο επιφυλακτικός και με συγκρατημένο ενθουσιασμό για κάθε νέα φαρμακευτική «βόμβα» υποσχέσεων που σκάει κάθε λίγο και λιγάκι για ν΄αποσυρθεί σιγά – σιγά, όταν θάχει βγάλει πια τα λεφτά της και θάχει βγει ο αντικαταστάτης της.
Μέσα στην ατυχία της αρρώστιας που με βρήκε, ευχαριστώ την τύχη μου, που έχω τη μορφή της που δεν επιδέχεται θεραπεία με φάρμακα. Έτσι γλυτώνω από το κάθε λίγο και λιγάκι δίλημμα της επιλογής. Και κυρίως, συνεχίζω να είμαι με τους φίλους μου κι΄ ας τους βλέπω από χαμηλά από το ύψος του αμαξιδίου που βρίσκομαι.
H μεγαλύτερη ηθική ικανοποίηση είναι να βλέπεις τη φωτεινότητα που εκπέμπει ένα ευχαριστημένο πρόσωπο και να ξέρεις ότι έχεις συμβάλλει κι΄ εσύ σ΄ αυτό.
“Η φύση θεραπεύει, η επιστήμη καθοδηγεί, η πίστη ολοκληρώνει.”
