καλησπέρα,
έχω περίπου το ίδιο θέμα, είμαι με ενα παιδί περίπου 4 μήνες και μέσα σε αυτούς είχα μία ωση στην θωρακική μοίρα (που την είχα καταλάβει λόγω μονιμου μουδιάσματος στο πόδι και επαληθευτηκε με την MRI) οπότε χρειάστηκε να κάνω κορτιζόνη. Του είχα πει μέσα στις τόσες κουβέντες που κανεις στην αρχη μιας σχέσης πως είχα άλλα δύο περιστατικά στη ζωή μου πριν 2,5-3 χρονια αλλα είμαι καλά και δεν είναι σκπ (ο γιατρός ήταν αισιόδοξος και πιστεψε πως θα ήταν μεμονομένα περιστατικα). Επειδη ήταν μόνο δύο δεν πηρα κάποια θεραπεία με ιντερφερονες. Τώρα ο νευρολόγος μου μου είπε πως πρέπει να το σκεφτώ σοβαρά να ξεκινήσω θεραπεία και πως αυτός, αυτό είναι που μου προτείνει. Καθώς μιλόυσα με τον γιατρό και ήταν μποροστα και η μητέρα μου...αρχισε ένα τροπάριο με θέμα: Δεν λέμε πουθενα πως κανουμε αγωγή. Μόνο στους γονείς και στον συζυγο μας. Μου εξήγησε πως ο κόσμος είναι προκατειλημμένος και πως, ενω δεν είναι λογικό όταν ακουγεται κάτι τέτοιο σε μία παρέα πάντα υπάρχει "οικτος" στην ατμόσφαιρα. Δεν το βρίσκω παράλογο αλλα γενικά έχω την τάση να συζητάω για όλα αυτά με τους φιλους μου κλπ. Στο αγόρι μου όμως να το πω? ξερω πως θα το καταλάβει (γιατι στην οικογένεια του υπάρχει ιστορικό καρκίνου και εξαιτάιζονται όλοι συχνα) αλλα δεν θέλω σε καμία περιπτωση να συνδιάσει στο μυαλό του την εννοια της αρρωστης με το ονομα μου. Ούτε φροντίδα θέλω ούτε τιποτα. και απο την άλλη όταν θα βλέπει τα σημάδια απο τις ενεσεις τι θα του λέω ? με τσιμπησε κουνουπι?
ΥΓ: αφήνουν σημαδια οι υποδοριες ενεσεις?
ΥΓ: τελικά τι έκανες? το είπες?
) .... να μου λέει όλα αυτά τα "ωραία" που μου λέει ως τώρα... και μόλις του πω τι μου συμβαίνει.... να αλλάξει πεντακόσια χρώματα, να του έρθει έντονος βραχνάς.... να θυμηθεί πως μόλις είχε μια δουλεία που είχε ξεχάσει... να πάει στο περίπτερο για τσιγάρα (που δεν καπνίζει)... γενικά να φροντίσει να την κάνει με ελαφρά και να εξαφανιστεί μια για πάντα από την ζωή μου.... (εδώ να γελάσω ή να κλάψω??? εν μέρη θα έχει λίγο πλάκα το σκηνικό ... χεχε )
