ΤΙΤΛΟΣ: "Ξέφυγα από ένα κακό όνειρο"
Ιστορίες γι'αγρίους, αλλά μην ξεχνάμε και τη διαφήμηση...
Στο περιοδικό του νοσοκομείου της πόλης όπου μεγάλωσα, και όπου έτυχε να διαγνωστώ, βρίσκεται η ακόλουθη ιστορία:
Το 2006, μια ομοπαθής μας πέρασε τέσσερεις μήνες στο παράρτημα βαρύτερων περιστατικών, μέχρι να έρθει η ώση της σε λογαριασμό: Αρχικά, όντως η καταστολή των φλεγμονών απαίτησε "μεγάλες" δόσεις κορτιζόνης, φυσιοθεραπείας, εργοθεραπείας, μέχρι και λογοπεδίας.
Της ανακοίνωσαν τη μορφή «εξάρσεων-υφαίσεων», δίχως να της πουν ότι οι άλλες έπονται (δε θα το’χει πιά καταλάβει;;;
)
"Παρά την κούραση, μπόρεσε να μιλήσει και να περπατήσει". (!!! Τα γνωστά σε όλους μας, δηλαδή...)
Της δόθηκε αγωγή "ώστε να περιοριστεί ο αριθμός των ώσεων" (πρέπει για Ρεμπίφ να επροκειτο, αυτό ταΐζουν εκεί) και την έπιασε καλά ένα χρόνο μέχρι που άρχισε να κάνει ώσεις κάθε μήνα, και κάθε φορά, λούστηκε τα πενθήμερα σχήματα.
Η οικογένεια, αλλά κι ο «Δρ. Χίμλερ» στάθηκαν πάντα παρόντες...
Και όσοι είχαν την ατυχία να υποστούν το Δρα αυτόν αναρωτήθηκαν τι το ιδιαίτερο είχε η πάσχουσα, εκτος του ότι όντως στη φωτογραφία σκάει και λάμπει: Είναι γνωστότερος για αποφθέγματα του τύπου: «Δεν είμαι εδώ για να σου κρατάω το χέρι».
Ή, «Αν δε θες την κορτιζόνη, θα βρεθείς δίχως εμένα!» ή "τι κακός που είμαι!"
ΠΩΣ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΝΟΥΝ ΚΑΙ ΜΑΣ ΠΙΑΝΟΥΝ ΜΕ ΤΕΤΟΙΕΣ ΑΠΕΙΛΕΣ;;;
Απάντηση: Το 2009, εξ αιτίας όοοολων των φαρμάκων που πήρε, (εκτός του Ρεμπίφ, τουλάχιστον 6 πενθήμερα σχήματα το 2007-8 και ένας θεός ξέρει πόσα μπόλους το 2006)
η κοπέλα υπέστη μια ασηπτική οστεονέκρωση που την ανάγκασε να υποβληθεί σε ολική αρθροπλαστική ισχύου, σε ηλικία περίπου 29 ετών...
Κι επειδή ο "Δρ. Χίμλερ" πλησίαζε τότε τη σύνταξη, έκανε την ανάγκη φιλοτιμία και ανάδειξε την τόόόοση καταδεκτικότητά του,
σπάνιο φαινόμενο:
Άρχισε να την ποτίζει πλέον τυσαμπρί: (όσο θυμάμαι το λούσιμο που είχα φάει όταν του ανέφερα την ουσία αυτήν λίγο πρίν βγεί στην αγορά: «Που το έμαθες εσύ αυτο, ποιός στο σύστησε; Αφού θες να πας αλλού, γύρνα στη χώρα σου, εδώ κάνουμε ότι λέω εγώ».
(Τ'όνομα των φαρμάκων δεν αναφέρεται πουθενά στο άρθρο, αλλά απο τις περιγραφές παραείναι εμφανές στους γνώστες.)
Κατά τ’άλλα, η κοπέλα δουλεύει μονο 50% πλέον «διότι με περισσότερο, κουράζεται» (Στα 32, είναι ακόμα πολύ νεα, πως να της επιβάλλει να σταματήσει εντελώς να δουλεύει;) αλλά έτσι μπορεί και κάνει "ωραία πράματα", όπως περίπατο στο σκύλο των γονιών της
, άρχισε και φίτνες, (ποιός τη χάρη της!!!) και «η σκπ δεν πρέπει να την εμποδίσει να κάνει παιδιά» (15 χρόνια πίσω, άλλα μας έλεγαν εκεί...) Τεσπα, έτερο είμισυ δεν αναφέρθηκε στο άρθρο... Η ίδια λέει: "Δεν έχει νόημα να προγραμματίζω τίποτα, "αφήνομαι να ζήσω"... (στην τοπική γλώσσα το νόημα ειναι διπλό: "Αφήνομαι να με ζουν άλλοι")
Ευτυχώς πλέον στη σύνταξη, ο γεροντοκοριασμένος "Δρ. Χίμλερ" είχε ήδη από καιρό δεόντως πιπιλήσει ότι μένει απ'το μυαλό της Κασσάνδρας: "σε ώση, ξέρεις πως μπαίνεις, δεν ξέρεις πως βγαίνεις". Έτσι, μετά το πλύσιμο εγκεφάλου, αυτή δε θέλει ν'αφήσει το ρεμπίφ, παρά την επιδείνωση της, και απορρίπτει τα νευροντίν και τα λύρικα, διότι φοβάται τις επιπλοκές που δεν είδε ακόμα (τα χειρότερά τους...
Φταίει κι η Κασσάνδρα που δεν "αφήνεται να ζήσει" αλλά προσπαθεί να ζει δίχως ν'αφήνεται...
ΕΡΩΤΗΜΑ: Έκανε κανένας εδώ αρθροπλαστική και κατά πόσο η κορτιζόνη έγινε αιτία της επέμβασης; Οι πλέον μεγαλύτεροι από μας, τι ρισκάρουν;
Η ανοσοκαταστολές "ΜΑΣ" πόσο καθυστέρησαν την πορεία της ανάρρωσης;;;
Βλέπετε πόσο εμείς φταίμε που δε γινόμαστε καλά; Αφού αυτή είναι ακόμα όρθια, εμείς φταίμε που είμαστε σε τέτοιες καταστάσεις...
Η γιαγιά η Κασσάνδρα

Στο περιοδικό του νοσοκομείου της πόλης όπου μεγάλωσα, και όπου έτυχε να διαγνωστώ, βρίσκεται η ακόλουθη ιστορία:
Το 2006, μια ομοπαθής μας πέρασε τέσσερεις μήνες στο παράρτημα βαρύτερων περιστατικών, μέχρι να έρθει η ώση της σε λογαριασμό: Αρχικά, όντως η καταστολή των φλεγμονών απαίτησε "μεγάλες" δόσεις κορτιζόνης, φυσιοθεραπείας, εργοθεραπείας, μέχρι και λογοπεδίας.
Της ανακοίνωσαν τη μορφή «εξάρσεων-υφαίσεων», δίχως να της πουν ότι οι άλλες έπονται (δε θα το’χει πιά καταλάβει;;;

"Παρά την κούραση, μπόρεσε να μιλήσει και να περπατήσει". (!!! Τα γνωστά σε όλους μας, δηλαδή...)
Της δόθηκε αγωγή "ώστε να περιοριστεί ο αριθμός των ώσεων" (πρέπει για Ρεμπίφ να επροκειτο, αυτό ταΐζουν εκεί) και την έπιασε καλά ένα χρόνο μέχρι που άρχισε να κάνει ώσεις κάθε μήνα, και κάθε φορά, λούστηκε τα πενθήμερα σχήματα.
Η οικογένεια, αλλά κι ο «Δρ. Χίμλερ» στάθηκαν πάντα παρόντες...



Και όσοι είχαν την ατυχία να υποστούν το Δρα αυτόν αναρωτήθηκαν τι το ιδιαίτερο είχε η πάσχουσα, εκτος του ότι όντως στη φωτογραφία σκάει και λάμπει: Είναι γνωστότερος για αποφθέγματα του τύπου: «Δεν είμαι εδώ για να σου κρατάω το χέρι».
Ή, «Αν δε θες την κορτιζόνη, θα βρεθείς δίχως εμένα!» ή "τι κακός που είμαι!"



ΠΩΣ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΝΟΥΝ ΚΑΙ ΜΑΣ ΠΙΑΝΟΥΝ ΜΕ ΤΕΤΟΙΕΣ ΑΠΕΙΛΕΣ;;;




Απάντηση: Το 2009, εξ αιτίας όοοολων των φαρμάκων που πήρε, (εκτός του Ρεμπίφ, τουλάχιστον 6 πενθήμερα σχήματα το 2007-8 και ένας θεός ξέρει πόσα μπόλους το 2006)
η κοπέλα υπέστη μια ασηπτική οστεονέκρωση που την ανάγκασε να υποβληθεί σε ολική αρθροπλαστική ισχύου, σε ηλικία περίπου 29 ετών...

Κι επειδή ο "Δρ. Χίμλερ" πλησίαζε τότε τη σύνταξη, έκανε την ανάγκη φιλοτιμία και ανάδειξε την τόόόοση καταδεκτικότητά του,



Άρχισε να την ποτίζει πλέον τυσαμπρί: (όσο θυμάμαι το λούσιμο που είχα φάει όταν του ανέφερα την ουσία αυτήν λίγο πρίν βγεί στην αγορά: «Που το έμαθες εσύ αυτο, ποιός στο σύστησε; Αφού θες να πας αλλού, γύρνα στη χώρα σου, εδώ κάνουμε ότι λέω εγώ».
(Τ'όνομα των φαρμάκων δεν αναφέρεται πουθενά στο άρθρο, αλλά απο τις περιγραφές παραείναι εμφανές στους γνώστες.)
Κατά τ’άλλα, η κοπέλα δουλεύει μονο 50% πλέον «διότι με περισσότερο, κουράζεται» (Στα 32, είναι ακόμα πολύ νεα, πως να της επιβάλλει να σταματήσει εντελώς να δουλεύει;) αλλά έτσι μπορεί και κάνει "ωραία πράματα", όπως περίπατο στο σκύλο των γονιών της

Ευτυχώς πλέον στη σύνταξη, ο γεροντοκοριασμένος "Δρ. Χίμλερ" είχε ήδη από καιρό δεόντως πιπιλήσει ότι μένει απ'το μυαλό της Κασσάνδρας: "σε ώση, ξέρεις πως μπαίνεις, δεν ξέρεις πως βγαίνεις". Έτσι, μετά το πλύσιμο εγκεφάλου, αυτή δε θέλει ν'αφήσει το ρεμπίφ, παρά την επιδείνωση της, και απορρίπτει τα νευροντίν και τα λύρικα, διότι φοβάται τις επιπλοκές που δεν είδε ακόμα (τα χειρότερά τους...
Φταίει κι η Κασσάνδρα που δεν "αφήνεται να ζήσει" αλλά προσπαθεί να ζει δίχως ν'αφήνεται...


ΕΡΩΤΗΜΑ: Έκανε κανένας εδώ αρθροπλαστική και κατά πόσο η κορτιζόνη έγινε αιτία της επέμβασης; Οι πλέον μεγαλύτεροι από μας, τι ρισκάρουν;
Η ανοσοκαταστολές "ΜΑΣ" πόσο καθυστέρησαν την πορεία της ανάρρωσης;;;
Βλέπετε πόσο εμείς φταίμε που δε γινόμαστε καλά; Αφού αυτή είναι ακόμα όρθια, εμείς φταίμε που είμαστε σε τέτοιες καταστάσεις...
Η γιαγιά η Κασσάνδρα
Τελευταία επεξεργασία από το μέλος LL--MM την Τρί Δεκ 31, 2013 10:12 pm, έχει επεξεργασθεί 6 φορές συνολικά.
Για να επικρατήσει το κακό, αρκεί όλοι οι καλοί άνθρωποι να μην κάνουν τίποτα Εdmund Burke