MSSociety.gr

ΤΣΑΠΡΟΥΝΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ έγραψε:Κυριες και κυριοι,

Μετα απο πολλες σκεψεις (οπως ολοι μας) κατεληξα στα εξης

1. Αν ειμασταν 90 χρονων και "νοιωθαμε" οτι ο Χαρος ηταν διπλα μας και ειχαμε δυο λεπτα χρονο ζωης, ολοι ενδομυχα δεν θα "ζητουσαμε" μια μικρη παραταση εστω και ενος λεπτου ?
Αν η απαντηση ειναι ναι, μηπως καθε λεπτο που περναει και χανεται με ψυχολογικα down η' "κλαματα" ειναι χαμενο ? μηπως πρεπει να χαιρομαστε το κιαθε λεπτο ανεξαρτητα "καταστασης" ?? μηπως δεν ξαναγυρνα ??

2. Αν ο γιατρος μας ελεγε οτι ειχαμε καρκινο (μακρυα απο ολους) και εχουμε ακομη 60 ημερες ζωης, τι θα καναμε ?? θα κλαιγαμε εστω και ενα λεπτο χανοντας το η' θα περναγαμε τις 59 καλυτερες ημερες της ζωης μας ??

Απαντηστε στα ερωτηματα αυτα και αναλογα με τις προσωπικες σας απαντησεις, πορευτειτε

Καλημερα Γιαννη.. Θα σου πω εγω τι σκεφτομαι γι αυτα που ειπες.. Μας λενε οτι ερχεται ενα καλυτερο αυριο για την σκπ και ολα θα ειναι καλα, μπορει εγω ας πουμε να εχω καποια κινητικη "δυσκολια" αλλα εχω και αλλα πολλα θετικα να σκεφτομαι.. Θα λεγα οτι μπορει να μν ανταλλαζα αυτα που απεκτησα (πνευματικα κυριως) με την υγεια μου και μια "πεζη" ζωη οπου θα ημουν ενας κλασικος ισως και "ελαφρομυαλος" 20χρονος.. Ξερω ποσο αχαριστος μπορει να ειμαι οταν "χαλιεμαι" για την κατασταση μου, αλλα οταν σηκωνομαι να περπατησω και δν "παει" η οταν αυτη η κατασταση δν μ αφηνει να κανω την ζωη μου οπως θα ηθελα, δν μπορω να σκεφτω ολα αυτα τα καλα που απεκτησα.. Αυτο που με απασχολει ειναι το ΤΩΡΑ. Αν το αυριο θα ειναι καλο η οχι δν με νοιαζει.. Και ναι πρεπει να σκεφτομαστε αυτα που εχουμε και μμπορουμε να ζησουμε και οχι αυτα που μας κραταν πισω.. Συμφωνω απολυτα και μακαρι να μπορουσα να το κανω και στην πραξη, αλλα ειναι δυσκολο γιατι κουβαλαω ανθρωπινο και αδυναμο μυαλο.. Γιατι οσα και να εχω θα θελω να ερθουν καλυτερα επδ ειμαι ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Μπραβο σε ολους που μπορουν να ξεπερασουν αυτη την αδυναμια του μυαλου και ζουν ευτυχισμενοι με αυτα που εχουν.. Εγω απλα δν μπορω.. ακομα..

soulla έγραψε:δε φοβαμαι τον θανατο

Κι εγώ... την ζωή φοβάμαι............

Μιχαλη εχεις δικιο με τον τροπο που σκεφτεσαι! Συμφωνω και εγω κατα 90%!
Αν εχεις δει την ιστορια μου αλλου εδω μεσα, ξαφνικα απο υπερκινητικος εγινα παθητικος και κινητικα μειονεκτικος!
Και εγω περασα πολλα στην γκλαβα μου. Απλα κατεληξα στο οτι ΟΣΟ ΚΑΙ ΝΑ ΣΤΕΝΑΧΩΡΕΘΩ Η' ΚΛΑΨΩ Η' ΤΣΑΝΤΙΣΤΩ, ΤΙ ΘΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ???????????????
Μηπως οτι κανουμε η' αισθανομαστε μπορουμε να το ψιλοκοντρολαρουμε με την απλη ερωτηση "και τι κερδιζω" ??

Δυσκολη προσαρμογη αλλα μαλλον τα καταφερνω ! Παλια (οχι πολυ, κανα χρονο πριν) αν καποιος περνουσε το stop και με δυσκολευε η' με εβριζε απο πανω, κατεβαινα και τον αρπαζα. Τωρα τον γραφω και συνεχιζω! Αλλαγη 100% αλλα με την ερωτηση στον εαυτο μου "και τι κερδιζω?", το πετυχα!
Το ιδιο και για την κατασταση μας. Ρωτω "με το να στεναχωριεμαι και να οδυρομαι, τι κερδιζω??" Η απαντηση ειναι ΤΙΠΟΤΑ
Απλα χανουμε χρονο και φαια ουσια. Χαμογελο και .......... παμε

Κωστακη

ΤΣΑΠΡΟΥΝΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ έγραψε:
Αν ο γιατρος μας ελεγε οτι ειχαμε καρκινο (μακρυα απο ολους) και εχουμε ακομη 60 ημερες ζωης, τι θα καναμε ?? θα κλαιγαμε εστω και ενα λεπτο χανοντας το η' θα περναγαμε τις 59 καλυτερες ημερες της ζωης μας ??



θα κλαίγαμε!!!!!


ΚΑΙ ΤΙ ΘΑ ΚΕΡΔΙΖΕΣ ?? ΜΟΝΟΝ ΜΕΙΟΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΝΑΠΟΜΕΙΝΑΝΤΑ ΧΡΟΝΟ ΣΟΥ
ΑΛΛΑ ΑΝ ΚΑΜΑΚΩΝΕΣ ΚΑΜΙΑ ΣΟΥΠΕΡ ΓΚΟΜΕΝΙΤΣΑ ΜΑΛΛΟΝ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΘΑ ΠΕΡΝΑΓΕΣ
Η' ΑΝ ΠΗΓΑΙΝΕΣ ΕΝΑ ΤΑΞΙΔΑΚΙ ΣΤΗΝ ΝΕΑ ΖΗΛΑΝΔΙΑ Η' ΤΗΝ ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ (τα μερη που θελω να παω anyway)

ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΕΤΣΙ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΕΓΩ (ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΒΕΒΑΙΑ, ΟΧΙ ΑΝΕΚΑΘΕΝ)

ΤΣΑΠΡΟΥΝΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ έγραψε:Μιχαλη εχεις δικιο με τον τροπο που σκεφτεσαι! Συμφωνω και εγω κατα 90%!
Αν εχεις δει την ιστορια μου αλλου εδω μεσα, ξαφνικα απο υπερκινητικος εγινα παθητικος και κινητικα μειονεκτικος!
Και εγω περασα πολλα στην γκλαβα μου. Απλα κατεληξα στο οτι ΟΣΟ ΚΑΙ ΝΑ ΣΤΕΝΑΧΩΡΕΘΩ Η' ΚΛΑΨΩ Η' ΤΣΑΝΤΙΣΤΩ, ΤΙ ΘΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ???????????????
Μηπως οτι κανουμε η' αισθανομαστε μπορουμε να το ψιλοκοντρολαρουμε με την απλη ερωτηση "και τι κερδιζω" ??

Δυσκολη προσαρμογη αλλα μαλλον τα καταφερνω ! Παλια (οχι πολυ, κανα χρονο πριν) αν καποιος περνουσε το stop και με δυσκολευε η' με εβριζε απο πανω, κατεβαινα και τον αρπαζα. Τωρα τον γραφω και συνεχιζω! Αλλαγη 100% αλλα με την ερωτηση στον εαυτο μου "και τι κερδιζω?", το πετυχα!
Το ιδιο και για την κατασταση μας. Ρωτω "με το να στεναχωριεμαι και να οδυρομαι, τι κερδιζω??" Η απαντηση ειναι ΤΙΠΟΤΑ
Απλα χανουμε χρονο και φαια ουσια. Χαμογελο και .......... παμε

Το βρισκω πολυ σωστο αλλα δυσκολο στην εφαρμογη.. Νομιζω το οτι ειμαι 20 παιζει καποιο ρολο σ αυτο.. Το παλευω δν λεω αλλα αυτο το μυαλο.. αχχχ...

Μιχαλη οταν σου ειπα "μαλλον εχεις δικιο", για αυτο το ειπα
Επειδη εισαι 20αρης
Και εγω 46 ειμαι. Μπορει να μην ειμαι τζοβενο, αλλα δεν πεθανα ακομη

Παντως δεν ειπα ποτε οτι αυτος ο τροπος σκεψης ειναι ευκολος. Απλα μπορουμε να το καταφερουμε με προσπαθεια

Ξερεις τι ελεγε ενας μεγαλος Γαλλος φιλοσοφος ? "Η ζωη ειναι μια συνεχης πορεια προς τον θανατο. Ασε που στην πορεια μπορει να πεθανεις!"

Αρα ............ δωστα ολα Μιχαλακη και σε οποιον αρεσουμε. Για τους αλλους δεν θα μπορεσουμε

τελικά όλοι κάπως το ίδιο λέμε..
και εγώ λέω 40 είμαι μόνο... αλλά και εσύ Μιχάλη μόνο 20, ίσως όμως αυτός ο επαπροσδιορισμός αξιών που κάνεις τώρα, να σε βοηθήσει να έχεις την ουσιαστική ζωή... ενώ εμεις ίσως χάσαμε και πάραα πολλάα!!

για αυτό προχωράμε μπροστά!!

Δεν χασαμε τιποτε Λιτσακι
Τα καλυτερα ερχονται
Αλλωστε ενας παλιος παπαροτραγουδιστης (μη σκυλάς) ελεγε "για οτι εχω κανει, δεν μετανοιωνω, δεν μετανοιωνω. Ειν'η ζωη μια πλανη γεματη δακρυ και ψεμα μονο ......" κ.λ.π

litsa δεν ξερω αν το πηρες ,εγω παντως προσπαθησα .Εσυ πως εισαι?

anni mou to pira..4 φορές!
αλλα σήμερα ειμαι αφσιωμενη στην εργασία που πρέπει να παραδώσω μεχρι τις 12!
έχω ακόμα ένα θέμα να γράψω και άστα να πάνε..
θα σου απαντήσω όμως...
φιλιά πολλα!!

Καλησπέρα, μετά από αρκετό καιρο. Διάβασα αυτα που γράφετε και συμφωνώ με όλους, άσχετα αν ορισμένες φορές με παίρνει και μένα από κάτω. Θέλει "μαγκιά" για να καταφέρεις να προσπεράσεις όλες τις δυσκολίες και κάτι ακόμα περισσότερο για να σταθείς, όταν βλέπεις ότι λόγω της ΣΚΠ σε προσπερνάνε πολλές φορές οι άνθρωποι που έλεγαν ότι θα είναι εκεί. Είναι πολύ δύσκολο να προσπαθείς να πιαστείς από το παρελθόν για να συνεχίσεις στο μέλλον. Είναι ακόμα πιο άσχημο να προτιμάς το παρελθόν και να φοβάσαι το μέλλον. Είναι επίσης πολύ σκληρό και απάνθρωπο οι γύρω σου να βλέπουν μόνο την ασθένεια σε σένα και κανένα άλλο θετικό ή αρνητικό. Καμία άλλη ομορφιά ή ασχήμια. Και εκεί που βρίσκεις λίγη δύναμη και λες "δε βαριέσαι" και προχωράς, έρχεται ο κάθε αδιάκριτος να σε ρωτήσει γιατί περπατάς έτσι, με ένα χαζό χαμόγελο που σε κάνει να χάνεις ό,τι κουράγιο και όρεξη έχει απομείνει. Πραγματικά μερικές φορές αναρωτιέμαι: πώς είναι δυνατόν κάποιοι άνθρωποι να είναι τόσο σίγουροι για τη ζωή τους? Πώς μπορούν να φέρονται και να μιλούν σα να είναι ημίθεοι ή ακόμα και άτρωτοι? Ίσως να γίνομαι και εγώ σκληρή χρησιμοποιώντας αυτούς τους χαρακτηρισμούς, αλλά πραγματικά όλα αυτά με έχουν επηρεάσει και με προβληματίζουν καιρό. Εξάλλου εδώ μπορούμε να τα πούμε όλα. Καληνύχτα!