MSSociety.gr

Πολύ σωστά τα λες LL--MM μου για το συγκεκριμένο άτομο, αυτό αποτελεί εντελώς αρρωστημένη κατάσταση!

Εγώ πάλι απο όσα διάβασα, έμεινε το μυαλό μου σε κάτι που έγραψε η Λίτσα...για την ΑΠΟΔΟΧΗ ΤΗΣ ΣΚΠ! Πολύ σωστά Λίτσα μου και πιστεύω πως αυτό είναι το δυσκολότερο κομμάτι για να μπορέσεις να συνεχίσεις την ζωή σου!
Θυμάμαι όταν έκανα την 2η μαγνητική και είχα μάθει πως η ασθένεια προχώρησε πολύ μέσα σε λίγους μήνες! Είχαν εμφανιστεί πολλές νέες εστίες! Ξάπλωσα το βράδυ για ύπνο και ένοιωθα πως ζούσα σε έναν εφιάλτη...ξυπνούσα κατά διαστήματα και έφερνα στο μυαλό μου αυτήν την νέα εξέλιξη της κατάστασης και προσπαθούσα να συνειδητοποιήσω πως είναι η πραγματικότητα και όχι κάποιος εφιάλτης...ένοιωθα πως θα τρελλενόμουνα για να χωρέσει αυτή η καινούργια πραγματικότητα της ζωής μου στο μυαλό μου
Σιγά σιγά όμως ξεκίνησα να την αποδέχομαι...αργά και σταθερά...δεν ξύπνησα την επόμενη μέρα και είπα α, ok έχω ΣΚΠ! Άλλαξε ο τρόπος ζωής μου αλλά και ο τρόπος σκέψης μου!

Μακάρι πολύ σύντομα να εμφανιστεί η οριστική θεραπεία της ΣΚΠ! Πολλές φορές έχω αυτό το όνειρο και σκέφτομαι πώς θα αντιδρούσα εαν μάθαινα ξαφνικά κάτι τέτοιο...πιστεύω θα ήταν η πιό ευτυχισμένη στιγμή της ζωής μου!

Φιλιά σε όλους, καλό βράδυ!

MARIA77 otan μιλουμε για αποδοχη πρεπει να καταλαβαινουμε οτι ειναι αδυνατο να το αποδεχτει ευκολα ενα ατομα .το οποιο ειχε ολα τα καλα του ΘΕΟΥ καμια υποψια για τις δυσκολιες τις ζωης και ξαφνικα του συμβαινει αυτο και δεν μιλω για απλες εστιες στον εγκεφαλο αλλα για ατομα που ειδαν τον εχθρο καταματα και ξερετε ποιος ειναι ο εχθρος μας.εχω την σκπ 16 χρονια και ειχα πολυ καλες σκεψεις στην αρχη τωρα ειμαι απογοητευμενη και η μονη μου σκεψη ειναι να ακουσω καποιο βραδυ στις ειδησεις οτι κατι καλο βρεθηκε για ολους γιατι θελω πραγματικα να ξαναδω το προσωπο μου οπως παλια το λατρευα καποτε .για αυτη τη στιγμη θελω να αντεξω ΠΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ ΟΜΩς ΠΟΣΑ

Ασφαλώς, δε μπορώ παρά να εγκρίνω και να επαυξήσω στα προλεγόμενα της Μαρίας και της Σούλας, δυστυχώς όμως, η αποδοχή η πιο σημαντική είναι αυτή του περιβάλλοντος, ιδίως αυτή των ατόμων από τα οποία εξαρτώμαστε Και αυτό, για την επβίωσή μας στη "λίστα των υγειών" και αυτό, είτε βρεθεί το πανάκειο χάπι είτε όχι Είναι αυτονόητο ότι ΕΜΕΙΣ θα κάνουμε εμείς όλες τις δυνατές (και συχνότατα και τις πιό απίθανες) προσπάθειες για να εκπληρώσουμε τους σκοπούς μας...

Μαρια77
δείχνεις να έχεις αποδεχτεί τη σκλήρυνση... από το εξής γραφόμενα σου:

ένοιωθα πως θα τρελλενόμουνα για να χωρέσει αυτή η καινούργια πραγματικότητα της ζωής μου στο μυαλό μου
Σιγά σιγά όμως ξεκίνησα να την αποδέχομαι...αργά και σταθερά...δεν ξύπνησα την επόμενη μέρα και είπα α, ok έχω ΣΚΠ! Άλλαξε ο τρόπος ζωής μου αλλά και ο τρόπος σκέψης μου!εγώ
όμως όχι... τουλάχιστον μέχρι πριν λιγο καιρό... νόμιζα ότι έκανα ότι καλυτερο για μένα και τους αγαπημένους μου.. με το να λέω:
οκ δεν είναι τίποτα, να μωρέ λίγο δεν θα βγω στον ήλιο ή δεν θα δουλέψω ή θα κάνω όσα μπορώ..
ή το κυριότερο για να το αντιμετωπίσω και να δώσω χρόνο στους δικούς μου να συνηθίσουν και να μην καταρεύσουν, έλεγα σε εμένα: δεν είμαι εγώ που έχω σκπ, αλλά ....άλλη!! νόμιζα ότι με το να αποφεύγω την πραγματικότητα ακούσια θα ήμουν τάχα καλά!!

εντελώς λάθος αντιμετώπιση.. γιατί δεν έβλεπα την πραγματικότητα.. και δεν με άφηνα να παραδεχτώ ότι δεν ήμουν όπως πριν, ήμουν εγώ που είχα σκληρυνση! και όχι άλλη-ος..

οπότε βιώνοντας όλο το καλοκαίρι τα καψίματα και τα παρατράγουδα του, (δεν έβγαινα από το σπίτι παρά μόνο το βράδυ, εν μέσω φουλ σαιζόν και δουλειάς) και την πολύ άσχημη διάθεση ..
Αν όμως έλεγα ότι έχω σκλήρυνση και δεν μπορώ να κάνω αυτό, αλλά αυτό΄, τότε δεν θα μου προκαλούσε άγνοια και αβεβαιότητα και φοβίες -σταμάτησα να οδηγάω και άλλα πολλά - και θα αντιμετώπιζα το πρόβλημα μου ήρεμα και απλά χωρίς περαιτέρω επιβαρύνσεις...
Αρνούμενη όμως την σκπ = αρνιόμουνα και τα συμπτώματα της = τα συμπτώματα τα θεωρούσα έξω από εμένα και μου δημιουργούσαν άγνοια = όλες τις ανασφάλειες του κόσμου, την αβεβαιότητα, κατάθλιψη, φοβίες, άρνηση, και όλα αυτά ήρθαν χωρίς να καταλάβω τίποτα... μόνο κάτι συμπτωματα έβλεπα.. πχ είχα πάρει κιλά, τα οποία δεν ήθελα να χάσω γιατί ήταν κάτι δικό μου, και σε μια φωτογραφία είδα το βλέμμα μου λυπημένο όσο ποτέ άλλοτε...

Αγαπητή μου Λου-λου μου -μου, μου ναι έχει δίκιο για την αποδοχή των άλλων,
αλλά πρέπει να μάθουμε να μην μας ενδιαφέρει...και κυρίως να μην μας επηρεάζει ..

πολλά σας έγραψα πάλι??

ΕΓΩ ΘΕΛΩ ΔΩΡΟ ΘΕΛΩ ΝΑ ΦΥΓΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΕΡΘΕΙ ΘΕΛΩ ΕΝΑ ΔΑΝΕΙΟ ΖΩΗς ΛΙΓΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΚΟΜΑ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΩ ΤΙς ΚΟΡΕς ΜΟΥ.ΠΟΛΛΑ ΖΗΤΩ ΠΟΛΛΑ ΖΗΤΩ ΠΟΣΟΥς ΟΜΩς ΝΑ ΠΡΟΛΑΒΕΙ ΚΑΙ Ο ΑΓΙΟς ΕΝΑς ΕΙΝΑΙ ΛΕΝΕ ΟΤΙ Η ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΠΡΟΧΩΡΑ ΕΣΕΙς ΤΙ ΒΛΕΠΕΤΕ ΜΗΠΩς ΚΑΙ ΕΧΕΙ ΚΑΙ Η ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΣΚΛΗΡΥΝΣΗ.

Na πω κ εγω τα δικα μου...
το απογευμα πηγα θεατρο με την christina κ ξαφνικα εκει που θα ξεκινουσε η παρασταση ενιωσα να μουδιαζει το αριστερο μου ποδι. ΤΡΕΛΑΘΗΚΑ..Βγηκα εξω περπατησα τα ιδια..εκανε καμια ωρα να περασει κ μετα ηρεμησα.. μπορει να λεω οτι ΟΚ οτι ερθει θα το αντιμετωπισω ψυχραιμα σαν μεμονωμενο γεγονος σαν να ειμαι υγιης κ θα προσπαθω να το ξεπερασω αλλα πλαναμαι οικτρα. μεσα μου φοβαμαι για το μελλον κ καθε μερα που ξυπναω κουναω χερια ποδια μηπως κ συμβαινει κατι.
Φοβαμαι πολυ κ ακομα κ να μην ερθει αλλη ωση που αποκλειεται κ μονο η αγωνια η καθημερινη φτανει. Δεν θελω να αφησω τις δραστηριοτητες μου ουτε να φορτωθω σε ανθρωπους που με αγαπανε.Δεν μπορω να ξεχασω οτι εχω σκπ κ η ζεστη ή το αγχος μου το θυμιζει. Δεν μπορω να αποδεχθω τη νεα πραγματικοτητα κ να περιορισω αυτα που κανω κ ενας απο τους λογους ειναι οτι αν τα αφησω θα δυστυχισω κ ειναι χειροτερο αυτο. Η οικογενεια μου που με βλεπει μια χαρα κ σωματικα κ ψυχολογικα κ ειμαι τρεις λαλουν και δυο χορευουν νομιζουν οτι εχω τρομερη δυναμη κ γι αυτο δεν με εχει παρει απο καΤΩ. ΠΟΣΕς φορες εχω πει μπορει να μη ξαναεμφανιστει κατι, να ειναι καλοηθης να παρω θεραπεια να γυμναζομαι να τρωω σωστα κ ετσι θα θωρακισω τον εαυτο μου κ θα μεινει εδω..Κ εσεις σιγουρα το ιδιο εχετε σκεφτει.πως μπορει να συμβαινει σε μενα. Δεν πινω δεν καπνιζω τρεφομαι σωστα, γυμναζομαι.μαλλον το αγχος.ποιον κοροιδευω τον εαυτο μου??Οσο για τη επιστημη δεν ειμαι καθολου αισιοδοξος. ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΝ ΚΑΝ ΤΗΝ ΑΙΤΙΑ.ΠΩΣ ΘΑ ΒΡΟΥΝ ΙΑΣΗ.ΤΟ ΧΑΠΙ?ΑΡΓΕΙ ΑΚΟΜΑ.Καθε φαρμακο για να βγει κ να δοκιμαστει θελει τουλαχιστον 8-10 χρονια. Δεν ειμαι απαισιοδοξος, απλα φοβαμαι το μελλον. Ελπιζω ο Καρουσης να μου πει οτι ειναι κατι αλλο. Ελπιζω.
Μακαρι να ειστε ολοι καλα κ η π_____να η σκπ να αφησει τα νευρα μας στην ηρεμια τους
Εχω κ αλλα, ομως πηγε αργα κ θα βαρεθηκατε να διαβαζετε το κατεβατο μου.Ασε που αρχισα να σεφτομαι διαφορα. Μακαρι να ειχα αγνοια για τη νοσο.
ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ/ΕΣ

nick1981 έγραψε:Na πω κ εγω τα δικα μου...
το απογευμα πηγα θεατρο με την christina κ ξαφνικα εκει που θα ξεκινουσε η παρασταση ενιωσα να μουδιαζει το αριστερο μου ποδι. ΤΡΕΛΑΘΗΚΑ..Βγηκα εξω περπατησα τα ιδια..εκανε καμια ωρα να περασει κ μετα ηρεμησα.. μπορει να λεω οτι ΟΚ οτι ερθει θα το αντιμετωπισω ψυχραιμα σαν μεμονωμενο γεγονος σαν να ειμαι υγιης κ θα προσπαθω να το ξεπερασω αλλα πλαναμαι οικτρα. μεσα μου φοβαμαι για το μελλον κ καθε μερα που ξυπναω κουναω χερια ποδια μηπως κ συμβαινει κατι.

Γεια σου Nick. Δεν θα σε συμβουλεψω ουτε θα σου πω να κανεις κατι για να ξεπερασεις τις φοβιες σου, ξερω οτι τα προβληματα μας φαινονται μεγαλυτερα απ του καθενος στο μυαλο μας.. Θελω απλα να σου πω για καποια βιωματα που περασα κ περναω κ οτι ειχα κ γω αυτες τις σκεψεις.. Απο τις αρχες του 2009 αρχισα να εχω υποτροπες λογω "κακου" για μενα φαρμακου οπου το πασχα ηρθε το αποκορυφωμα κ εφτασα να περπαταω απο τοιχο σε τοιχο κ οχι πανω απο 20 μετρα.. ημουν πολυ ασχημα.. Μεχρι εκεινη τη στιγμη ημουν πολυ στεναχωρημενος επδ δν ηξερα τι προκειται να μου συμβει κ ποιο θα ηταν το μελλον μου, ημουν και ψυχολογικα ερρειπιο, χωρισα με την κοπελα μου γτ δικαιολογημενα κ αυτη δν το αντεχε, εχασα καποιες τρομερες ευκαιριες να εξελιχθω επαγγελματικα στη μουσικη και γενικα γκρεμιστηκε οτι ειχα, τα ονειρα μου και η ζωη μου..Στα 20 μου σταματησα να εχω ονειρα και η τελεια ζωη των 20 και τα "φοιτητικα χρονια" χαθηκαν.. Εφτασα στο σημειο να ειμαι μονος απεναντι σε μια πολυ δυσκολη, σωματικα και ψυχικα, κατασταση. Σημερα μετα απο 7-8 μηνες με καποια μικρη βελτιωση καταλαβα ποσο αχαριστος βλακας ημουν.. Ξερω πλεον οτι ερχεται χαπι, κ θεραπειες κ ιστοριες και ολα θα ναι καλααα, κ σε 5 χρονια ισως αυτα θα ναι μονο αναμνησεις, κ ολα θετικα θα ερθουν κτλ κτλ.. ΔΝ ΜΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ!! Εγω σημερα ζω, τωρα ζω οχι αυριο. Στα @@ το αυριο! Μετανιωνω για ολες τις στιγμες που εχασα σκεφτομενος το αυριο. Τι χαζος ημουν.. Πλεον η χαρα που αντλω ειναι απ τη μουσικη μ, απ τον καλο καιρο, απο μια μικρη βολτα που θα νιωσω καλυτερα, κ απο οτι αντιλαμβανομαι με τις αισθησεις μου γενικα.. Ολα οσα εχουμε ειναι ΔΩΡΑ που δν βλεπουμε!! Πρεπει να τα χασουμε για να δουμε την αξια τους.. Η σκπ ισως ειναι και 1 ακομα δωρο μπας και μαθουμε να ζουμε λιγο καλυτερα το σημερα.. Ας ημουν σημερα ευτυχισμενος και αυριο...εχει ο θεος, δεν με νοιαζει... Οτι λεω το λεω αποκλειστικα για μενα δεν θελω σε καμια περιπτωση να περεξηγηθω. Να εισαι καλα και αν δεν εισαι διασκεδασε το.. Δυσκολο? ειναι.. μακαρι σε αυτα τα δυσκολα να ανοιγαμε τα ματια μας και να βλεπαμε και οτι αλλο υπαρχει πισω απ τις δυσκολιες..

Μαζί σου Michaelz, και παρεπιπτόντως χρόνια σου πολλά και καλά, να χαίρεσαι τη γιορτή σου και κάθε μέρα στη ζωή σου!! Κι εγώ αυτό προσπαθώ, να χαίρομαι την κάθε στιγμή, να μη χαραμίζω το σήμερα! Το αύριο άλλωστε δεν το γνωρίζει κανείς! Νομίζω ότι κι εγώ μετά την ΣΚΠ έχω εκτιμήσει καλύτερα κάποια πράγματα στη ζωή, τουλάχιστον δε χαλιέμαι για χαζά πράγματα και για χαζούς ανθρώπους! Να είστε όλοι καλά!!

ΡΙΤΣΑ έγραψε:Μαζί σου Michaelz, και παρεπιπτόντως χρόνια σου πολλά και καλά, να χαίρεσαι τη γιορτή σου και κάθε μέρα στη ζωή σου!! Κι εγώ αυτό προσπαθώ, να χαίρομαι την κάθε στιγμή, να μη χαραμίζω το σήμερα! Το αύριο άλλωστε δεν το γνωρίζει κανείς! Νομίζω ότι κι εγώ μετά την ΣΚΠ έχω εκτιμήσει καλύτερα κάποια πράγματα στη ζωή, τουλάχιστον δε χαλιέμαι για χαζά πράγματα και για χαζούς ανθρώπους! Να είστε όλοι καλά!!

Ευχαριστω Ριτσα και συ οτι ποθεις και υγεια..

χρονια πολλα και..... καλη ζωη michaelz