MSSociety.gr

Ellie έγραψε:Καλημέρα!
Είμαστε καλά (ψυχολογικά τουλάχιστον), και πάμε όλο και καλύτερα.
Έχει φτιάξει κι ο καιρός, και πάμε κάθε μέρα βόλτα (την "καροτσάδα" μας, που λέει και η Λ. )
Τις ημέρες που δεν κάνουμε φυσικοθεραπεία, προσπαθούμε να σηκωθούμε (μερικές φορές το καταφέρνουμε ), και κάνουμε μια μικρή βόλτα μέσα στο σπίτι, με το Π.
Είμαστε και οι δυο μας πολύ ευχαριστημένες φίλοι μου.
Σας φιλώ
Έλλη μου, χάρηκα πολύ με το μήνυμα και τα νέα σας! Εκτός για το ότι περνάτε καλά οι δυό σας, τουλάχιστον η οικογένειά της θα κατάλαβε πόσα υπέστη η Λ. με την προκάτοχό σου... Ασφαλώς κι η ίδια θ'ανακουφίστηκε που έχει πλέον ένα άτομο να τη φροντίζει δίχως να της επιβάλλεται και να "μπορεί να περπατάει" στο δικό της ρυθμό, κι όχι σ'αυτόν που την εξανάγκαζε το αναγκαίο περιβάλλον: διαισθάνεται ότι μπορεί να βασιστεί σε σένα, πράγμα που δεν ήταν εφικτό άλλοτε...

Βλέπουμε πως οι παλιές αρνητικές αντιδράσεις ήταν αναπόφευκτες, δεδομένης της "πρώην" κι όπου η Κωνσταντίνα θέλησε καλοπροαίρετα να σε προειδοποιήσει για το ότι μπορεί η Λ. να είναι το "τρωκτικό". Οι ενοχές με τις οποίες φορτώνουν οι υγιείς τους αναπήρους αλλά ιδίως οι ίδιοι οι ανάπηροι ο ένας τον άλλο είναι καμιά φορά δυσανάλογες, και τις εμπεδώνουμε κι εμείς για να "έρθουμε κοντύτερα στους υγιείς" συχνά αρνούμενοι να καταλάβουμε τις δυσκολίες άλλων αναπήρων κοιτώντας να τις ελαχιστοποιήσουμε...

Φυσικά, τα πάντα είναι θέμα μέτρου, αλλά το ότι βρήκατε το δικό σας με κάνει τώρα εμένα να βάλω τις κλάψες καταλαβαίνοντας τι χρειάζεται ο ανάπηρος για να μείνει άνθρωπος στα μάτια ακόμα και της οικογένειάς του.

Να είστε κι οι δύο καλά,

Η γιαγιά η Κασσάνδρα

Ellie έγραψε:Καλημέρα!
Είμαστε καλά (ψυχολογικά τουλάχιστον), και πάμε όλο και καλύτερα.
Έχει φτιάξει κι ο καιρός, και πάμε κάθε μέρα βόλτα (την "καροτσάδα" μας, που λέει και η Λ. )
Τις ημέρες που δεν κάνουμε φυσικοθεραπεία, προσπαθούμε να σηκωθούμε (μερικές φορές το καταφέρνουμε ), και κάνουμε μια μικρή βόλτα μέσα στο σπίτι, με το Π.
Είμαστε και οι δυο μας πολύ ευχαριστημένες φίλοι μου.
Σας φιλώ

Ellie έγραψε:Καλημέρα!
Είμαστε καλά (ψυχολογικά τουλάχιστον), και πάμε όλο και καλύτερα.
Έχει φτιάξει κι ο καιρός, και πάμε κάθε μέρα βόλτα (την "καροτσάδα" μας, που λέει και η Λ. )
Τις ημέρες που δεν κάνουμε φυσικοθεραπεία, προσπαθούμε να σηκωθούμε (μερικές φορές το καταφέρνουμε ), και κάνουμε μια μικρή βόλτα μέσα στο σπίτι, με το Π.
Είμαστε και οι δυο μας πολύ ευχαριστημένες φίλοι μου.
Σας φιλώ

Lena έγραψε:Ελλη με τη σειρα μου τα συγχαρητηρια μου για το ενδιαφερονκαι την φροντιδα που εχεις γι αυτη τη γυναικα..Σπανιο πραγμα η μεγαλοψυχια..Ασχετο αυτο-δεν ρωτησες καμια φορα την κυρια νασου πει την ιστορια της??
Καλησπέρα Λένα μου,
Με συγχωρείς, αλλά δε νομίζω να είναι καλή ιδέα να το ρωτήσει ανοιχτά: Μπορεί βέβαια να της έχει πεί κάποια πράγματα η Λ., ή να τα'χει καταλάβει σιγά-σιγά η Έλλη από μόνη της, αλλά και μόνο η ενθύμιση της ταλαιπωρίας μπορεί να είναι εξαιρετικά επίπονη σε άτομο που βρίσκεται σ'αυτό το χάλι: Τι να πεί δηλαδή; "Η κακιά προκάτοχός σου με βασάνισε και ο αδερφός μου με την κόρη μου βαριώνταν ν'ακούν εμένα οπότε πίστευαν αυτήναν" ;;; και να το πει, τι θα βγάλει;;;
Βλέπει ήδη ότι η Έλλη κάνει, εκείνη, ότι μπορεί... Γιατί να τη φορτώσει ΚΑΙ με αυτό;

Δε θέλω βέβαια να στενοχωρήσω την Κωνσταντίνα, που θεώρησε φυσικό αυτή η συμπάσχουσα να είναι "τρωκτικό", υποβαθμίζοντας όσα αναγκαζόταν να υποστεί η Λ. και που βιαζόμαστε, ΙΔΙΩΣ ΕΜΕΙΣ, να τα ξεχνάμε.

Συνήθως για έναν ασθενή τρέφουμε συναισθήματα συμπόνιας και συμπάθειας και ίσως ξεχάσουμε ότι είναι ικανός να μας δυναστεύσει, αυτός ο ανήμπορος. Ίσως μιλάω σκληρά, αλλά αλήθεια τι λόγο έχει ο αδερφός της, η κόρη της, η κοπέλα που την φροντίζει να μιλούν αποτρεπτικά;;;;

Γιατί λοιπόν να θελήσει αυτή η γυναίκα που έχει, προφανώς, περάσει τα πάνδεινα με προηγούμενη βοηθό, να ξαναμπεί "στους λόγους για τους οποίους μιλούσαν οι παραπάνω αποτρεπτικά", της ίδιας της οικογένειάς της συμπεριλαμβανομένης;;;

Το ερώτημα εδώ είναι "γιατί αρεσκόμαστε ΕΜΕΙΣ να πιστεύουμε περισσότερο αυτούς που μιλούν αποτρεπτικά παρά το συμπάσχοντα"; Δε θέλω να υποκαταστήσω κατά κανένα τρόπο ότι μας γράψει (ή έγραψε ήδη) η Έλλη, αλλά δεδομένων ακριβώς αυτών, βλέπουμε μια αποδοχή της αναπηρίας του άλλου από μας του ίδιους επιμένοντας να την αγνοούμε...

Η Έλλη μας δίνει ένα μάθημα εδώ, φερόμενη στη Λ. (αυτό το τρωκτικό) "σαν σε άνθρωπο" : Κανένας μας δε θέλει να θυμάται πόσες φορές οι προσωπικές σχέσεις, οι επαγγελματικές, οι γιατροί μέχρι κι οι συνασθενείς, φέρονται έτσι σε (συν)αναπήρους: Οι καταστάσεις είναι σαν αυτήν viewtopic.php?f=10&t=1047&p=58366 και χειρότερες, προσπαθούμε από μόνοι μας να εμπεδώσουμε ότι δεν είμαστε πιά άνθρωποι, παρά από τη μεγαλοψυχία όσων δέχονται να μας δουν έτσι...

Kαι δεν πά'να λέμε ότι "έχουμε ξεπεράσει" αυτές τις αντιδράσεις : Αααμα οι επιπτώσεις τους εξομαλυνθούν, ίσως...

Η γιαγιά η Κασσάνδρα