Re: ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ!
ΔημοσίευσηΔημοσιεύτηκε:Σάβ Αύγ 09, 2014 10:43 pm
Κωνσταντίνα μου, 
Είναι χρόνια πολλάαα που παραβρέθηκα σ΄ένα σεμινάριο "διεπιστημονικό" όπου συνευρίσκονταν* γιατροί, θεολόγοι, κ.ά, εκλεκτοί επιστήμονες... (έχω ακόμα το ακουστικό υλικό, όπου τώρα καταλαβαίνω πόσο παρούσα ήταν η αδιάγνωστη...
) Εστιάζονταν στο "δικαίωμα του εμβρύου να ΜΗ ζήσει" (δηλαδή να γίνει άμβλωση) αν είναι να υποστεί τόσο βαριές σωματικές δυσκολίες που ο "βίος του να είναι αβίωτος".
Οι γιατροί ιδίως, (εδώ τωρινή φωτο ομιλητή, τότε φοιτητή μαιευτικής, τώρα ...νευρολόγου 
μικρός ο κόσμος, θα μου πείτε 
) θέλοντας να είναι καλυμμένοι και να μην τρέχουν στους εισαγγελείς "κάθε τρείς και λίγο", (όπως έκαναν άμα χρειάζονταν το έμβρυο μετάγγιση στη μήτρα κι οι γονείς ή ήταν ιεχωβάδες ή αρνούνταν για όποιο άλλο λόγο) ήθελαν να έχουν το δικαίωμα να κρίνουν αυτοί, μόνοι τους, σα μεγάλοι επιστήμονες που είναι 
, τη βιωσιμότητα ενός εμβρύου, δίχως να έχει δικαιωμα η μητέρα (οι γονείς) να έχουν λόγο!!!
Εξω φρενών οι "απέναντι":
(αλλά δική μου φωτο, μην περιμένετε, ούτε εποχής, ούτε τωρινή): "Δικαίωμα του ίδιου του εμβρύου στη "ΜΗ-ζωή" δε νοείται, όσο κι άν στο δίκαιό μας (έξωτερικό) η ευθανασία είναι αποδεκτή: Ούτε μπορείτε να δέσετε τη μητέρα για να της επιβάλλετε τη μετάγγιση αυτήν.
Εκτός αυτού, όταν έχετε προγεννητική διάγνωση οποιασδήποτε αναπηρίας, οφείλετε να την κοινοποιήσετε στη μητέρα, ώστε να μπορέσει να κατανοήσει την κατάσταση αυτήν μακρυπροθεσμα, και ν'αποφασίσει αν την αντέχει για τον εαυτό της και το μωρό της."
Ξίνισαν οι γιατροί: "Οι μητέρες; είχαμε μια που όταν είδε ότι το μωρό ήταν εξαδάχτυλο, μας δήλωσε απερίφραστα ότι δεν το ήθελε έτσι.
ΕΜΕΙΣ οι γιατροί πρέπει ν'αποφασίζουμε, αφού το περίσσιο δάχτυλο κόβεται και δεν αφηνει σχεδόν σημάδι". Προφανώς, απαξίωναν να εξηγήσουν στην κάθε τυχούσα (συγγνώμη για την έκφραση Tinajazz) πως αντιμετωπίζονταν τα προαναφερθέντα εδώ σοβαρότατα νοητικά προβλήματα.
Το ερώτημά μου εδώ είναι άλλο, το οποίο δεν είχα ΚΑΝ διανοηθεί μιλώντας τότε στους ανωτέρω: Όταν έρχονται κάτι τέτοιες στο γιατρό, ή σαν τις νέες που αναφερε η Tinajazz, αυτές, δηλαδή που ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΟΥΝ, πως θα επιβιώσει το παιδί το έστω λιγότερο τέλειο κι ακόμα περισσότερο αυτό με τις σοβαρές δυσκολίες;;; Όσο κι αν η Tinajazz κάνει ότι μπορεί (και ασφαλώς πολύ περισσότερα) τι θα κάνουν τέτοιες μητέρες για το παιδί;
Διότι πολλές από τις αναλύσεις αυτές γίνονται ΠΟΛΥ αργότερα από το νόμιμο όριο της άμβλωσης...
Η γιαγιά η Κασσάνδρα
*Όσοι σοκαρίστηκαν από την έκφραση, λυπάμαι πολύ, αλλά ναι, έτσι το εννοούσα, μόνο για να σοκάρω..
.
Είναι χρόνια πολλάαα που παραβρέθηκα σ΄ένα σεμινάριο "διεπιστημονικό" όπου συνευρίσκονταν* γιατροί, θεολόγοι, κ.ά, εκλεκτοί επιστήμονες... (έχω ακόμα το ακουστικό υλικό, όπου τώρα καταλαβαίνω πόσο παρούσα ήταν η αδιάγνωστη...
) Εστιάζονταν στο "δικαίωμα του εμβρύου να ΜΗ ζήσει" (δηλαδή να γίνει άμβλωση) αν είναι να υποστεί τόσο βαριές σωματικές δυσκολίες που ο "βίος του να είναι αβίωτος". Οι γιατροί ιδίως, (εδώ τωρινή φωτο ομιλητή, τότε φοιτητή μαιευτικής, τώρα ...νευρολόγου μικρός ο κόσμος, θα μου πείτε ) θέλοντας να είναι καλυμμένοι και να μην τρέχουν στους εισαγγελείς "κάθε τρείς και λίγο", (όπως έκαναν άμα χρειάζονταν το έμβρυο μετάγγιση στη μήτρα κι οι γονείς ή ήταν ιεχωβάδες ή αρνούνταν για όποιο άλλο λόγο) ήθελαν να έχουν το δικαίωμα να κρίνουν αυτοί, μόνοι τους, σα μεγάλοι επιστήμονες που είναι , τη βιωσιμότητα ενός εμβρύου, δίχως να έχει δικαιωμα η μητέρα (οι γονείς) να έχουν λόγο!!!Εξω φρενών οι "απέναντι":
(αλλά δική μου φωτο, μην περιμένετε, ούτε εποχής, ούτε τωρινή): "Δικαίωμα του ίδιου του εμβρύου στη "ΜΗ-ζωή" δε νοείται, όσο κι άν στο δίκαιό μας (έξωτερικό) η ευθανασία είναι αποδεκτή: Ούτε μπορείτε να δέσετε τη μητέρα για να της επιβάλλετε τη μετάγγιση αυτήν. Εκτός αυτού, όταν έχετε προγεννητική διάγνωση οποιασδήποτε αναπηρίας, οφείλετε να την κοινοποιήσετε στη μητέρα, ώστε να μπορέσει να κατανοήσει την κατάσταση αυτήν μακρυπροθεσμα, και ν'αποφασίσει αν την αντέχει για τον εαυτό της και το μωρό της."
Ξίνισαν οι γιατροί: "Οι μητέρες; είχαμε μια που όταν είδε ότι το μωρό ήταν εξαδάχτυλο, μας δήλωσε απερίφραστα ότι δεν το ήθελε έτσι.
ΕΜΕΙΣ οι γιατροί πρέπει ν'αποφασίζουμε, αφού το περίσσιο δάχτυλο κόβεται και δεν αφηνει σχεδόν σημάδι". Προφανώς, απαξίωναν να εξηγήσουν στην κάθε τυχούσα (συγγνώμη για την έκφραση Tinajazz) πως αντιμετωπίζονταν τα προαναφερθέντα εδώ σοβαρότατα νοητικά προβλήματα. Το ερώτημά μου εδώ είναι άλλο, το οποίο δεν είχα ΚΑΝ διανοηθεί μιλώντας τότε στους ανωτέρω: Όταν έρχονται κάτι τέτοιες στο γιατρό, ή σαν τις νέες που αναφερε η Tinajazz, αυτές, δηλαδή που ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΟΥΝ, πως θα επιβιώσει το παιδί το έστω λιγότερο τέλειο κι ακόμα περισσότερο αυτό με τις σοβαρές δυσκολίες;;; Όσο κι αν η Tinajazz κάνει ότι μπορεί (και ασφαλώς πολύ περισσότερα) τι θα κάνουν τέτοιες μητέρες για το παιδί;
Διότι πολλές από τις αναλύσεις αυτές γίνονται ΠΟΛΥ αργότερα από το νόμιμο όριο της άμβλωσης...
Η γιαγιά η Κασσάνδρα
*Όσοι σοκαρίστηκαν από την έκφραση, λυπάμαι πολύ, αλλά ναι, έτσι το εννοούσα, μόνο για να σοκάρω..
.
.
Τρομάζω......
... ...
Κάθε άλλο παρά διαφωνώ/αμφισβητώ τα παραπάνω ποστ: Και ιδίως όχι όσα δίνουν αυτοί οι άνθρωποι 
