Ταλαιπωρημένη μπλε αρκούδα
Δεν είμαι συμπάσχουσα και ούτε θα προσποιηθώ ότι καταλαβαίνω τί περναει το σώμα σου, μπορώ όμως σαν καταθλιπτική να καταλάβω τί περνάει η ψυχή και το μυαλό σου.
Θα αναφαίρω κάτι σχετικό-άσχετο για μένα πριν σου μιλήσω για σένα, για να καταλάβεις ποοοοοσο πολύ σε νιώθω.
Πριν μερικούς μήνες απόφάσισαν να "φύγουν" μαζί ένα ζευγάρι αν δεν κάνω λάθος στην Ιταλία. Ο κάθε λογικός άνθρωπος θα κατέκρινε την πράξη τους. Εγώ το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν το ποσο τους ζηλεύω για τη δύναμή τους να το κάνουν, αλήθεια τους ζήλεψα.
ΑΛΛΑ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ
έχω δυο παλικαράκια στο σπίτι που είναι η ζωή μου, ο κόσμος μου, οι θεοί μου όλη μου η ύπαρξη. Την πρώτη φορά που πήρα τον καθένα τους στην αγκαλιά μου τους υποσχέθηκα ότι τίποτα μα τίποτα στον κόσμο και κανένας κερατάς δεν θα με χωρίσει από αυτούς, εγώ από δίπλα τους δεν φεύγω. Ακόμη και όταν μεγαλώσουν και μείνουν αλλού πάλι δίπλα τους θα είμαι και φροντίζω να τους το λέω όσο πιο συχνα μπορώ.
Γιαυτό πολεμάω τη ρημάδα την κατάθλιψη με τόσο μίσος και εχω φτάσει σε σημείο να παίρνω 2 ειδών αντικαταθλιπτικά και να κοιμάμαι μόνο με ηρεμιστικά, γιατί εβαλε αυτές τις σκέψεις στο μυαλό μου και δεν έχουν καμία θέση εκεί, και γιαυτό συνεχίζω να ψάχνομαι για να εντοπίσω και τους υπόλοιπους εχθρούς στο σώμα μου.
Διάβασα κάτι καλό στο fb "Ποτέ μη πείς Θεέ μου έχω μια μεγάλη αρρώστια, αλλά να λές αρρώστια έχω έναν μεγάλο Θεό"
Πήρα το θάρος να στα γράψω όλα αυτά γιατί είσαι κι εσύ μανούλα, αλλά με τη λέξη μανούλα δεν εννοώ ότι έχεις γεννήσει αλλά αυτή τη μανουλα που έχει το μυαλό της στο παιδί της, την αληθινή.
Φιλιά
