MSSociety.gr

Καλησπέρα σας,
Είμαι νέο μέλος στην ομάδα σας.Πασχω απ' την ασθένεια εδώ και 8 έτη περίπου και λαμβάνω ιντερφερόνη (rebief 44). Σε γενικές γραμμές η κατάσταση μου είναι σχετικά καλή με αποτέλεσμα το πρόβλημα μου να μην είναι ορατό σε τρίτους. Παρόλα αυτά, η νόσος επηρεάζει την καθημερινότητα μου με διάφορες μορφές και αυτό με κάνει να αντιλαμβάνομαι πώς αυτή μέρα με την μέρα εξελίσσεται στα μουλωχτα. Ο λόγος που θέλω να συμμετέχω στην ομάδα είναι η συζήτηση με άλλους συμπασχοντες τυχόν ίδιων συμπτωμάτων και τροπων αντιμετώπισης. Χάρηκα προς το παρόν και εύχομαι σε όλους υγεια σωματική και ψυχική

Angi έγραψε: ↑Κυρ Δεκ 13, 2020 10:01 pm ............ Ο λόγος που θέλω να συμμετέχω στην ομάδα είναι η συζήτηση με άλλους συμπασχοντες τυχόν ίδιων συμπτωμάτων και τροπων αντιμετώπισης. Χάρηκα προς το παρόν και εύχομαι σε όλους υγεια σωματική και ψυχική

Καλημέρα Angi και καλή εβδομάδα.

η νόσος που μας ταλανίζει έχει τα άσχημα της, έχει βέβαια και τα καλά της. Αν και δύσκολη είναι η επικέντρωση μας στα καλά, ίσως η ουσία του γολγοθά μας να βρίσκεται στο πως θα ενορχηστρώσουμε την καθημερινότητα μας με καλύτερες πρακτικές αγάπης, καλοσύνης και ευγνωμοσύνης.

Προσωπικά είχα εμπειρία με ιντερφερόνη για δύο χρόνια, όπως και με άλλα φάρμακα, αλλά δεν μου ταίριαζαν καθόλου και είχα παρενέργειες. Οπότε κατέληξα σε πιο ήπια αγωγή με διατροφικές αξίες όπως κουρκουμά, μαγνήσιο και άλλες βιταμίνες, παρέα με καθημερινή άσκηση αλλά και πνευματικό διαλογισμό.

Τελικά κανένας δρόμος δεν είναι εύκολος, αλλά όλα πιστεύω καταλήγουν στην ψυχολογία οτιδήποτε και αν πράττουμε για την νόσο. Όσο είναι ψηλά, το ανοσοποιητικό μας είναι καλύτερα ισορροπημένο και η πάθηση σαν να χάνεται στο παρασκήνιο. Όταν χάνουμε την ψυχολογία μας, τα δόντια της πάθησης φαίνονται πιο κοφτερά και συνήθως αργά η γρήγορα εμφανίζονται 'διάφορα' στο προσκήνιο.

Όπως και να έχει, καλώς ήρθες στην παρέα και εύχομαι καλή δύναμη με ισορροπία και καλή ψυχολογία. Καμία φορά μόνο που γράφουμε για αυτά σαν να παίρνουμε λίγο θετική ενέργεια, που τόσο χρειαζόμαστε.

Ευχαριστώ πολύ και χάρηκα
Η αλήθεια είναι ότι αντιμετώπιζα το πρόβλημα με μεγαλύτερη αισιοδοξία στο παρελθόν. Στην πορεια με θυμήθηκε η νόσος,γιατί με είχε ξεχάσει για πολλα χρόνια, και πλέον μου προκαλεί μεγάλο άγχος η εξέλιξη της. Μπράβο σου που καταφέρνεις χωρίς φάρμακα να το αντιμετωπίζεις με επιτυχία. Είναι πολύ ενδιαφέρουσα η προσέγγιση σου.

Angi έγραψε: ↑Δευ Δεκ 14, 2020 7:08 pm ... Μπράβο σου που καταφέρνεις χωρίς φάρμακα να το αντιμετωπίζεις με επιτυχία. Είναι πολύ ενδιαφέρουσα η προσέγγιση σου.

Δεν ξέρω αν είναι επιτυχία αυτό που κάνω, ή τρέλα. Αυτό που νιώθω πάντως είναι ότι έχουμε μεγάλη δύναμη και προσπαθώ να την εκμαιεύσω με διάφορες τεχνικές του WIM HOF. Προσπαθώ να κάνω κουράγιο στον εαυτό και να κρατώ τον εαυτό μου σε συναισθηματική θετικότητα.

Όπως και εμένα έτσι μετά από καιρό με θυμήθηκε, αλλά πάντα την ένιωθα στο παρασκήνιο να σουλατσάρει... άσχετα αν ζούσα μια κανονικότατη ζωή.
Καμία φορά εμείς είμαστε αυτοί που ανασύρουμε παλιές πτυχές της προσωπικότητας μας πιστεύω, αυτής που έφεραν την πάθηση εν ζωή, οπότε τσουπ ξανα-εμφανίζεται.

Ίσως τελικά η μόνη αληθινή θεραπεία της πάθησης να είναι η Αγάπη. Μέσα μας και έξω μας. Όσο απομακρύνομαι από αυτήν, τόσο πετρώνουν τα πόδια, στεγνώνει η ψυχή, χλομιάζει η νόηση.

Νευρολογικά και κυκλοφορικά η Αγάπη μπορεί να κάνει θαύματα πιστεύω, αλλά πρέπει να θυμηθώ αυτόν τον Κόσμο... και τουλάχιστον να σώσω ότι έχει απομείνει.

Στάθης έγραψε: ↑Δευ Δεκ 14, 2020 9:18 pm Ίσως τελικά η μόνη αληθινή θεραπεία της πάθησης να είναι η Αγάπη. Μέσα μας και έξω μας. Όσο απομακρύνομαι από αυτήν, τόσο πετρώνουν τα πόδια, στεγνώνει η ψυχή, χλομιάζει η νόηση. Η Αγάπη μπορεί να κάνει θαύματα πιστεύω, αλλά πρέπει να θυμηθώ αυτόν τον Κόσμο... και τουλάχιστον να σώσω ότι έχει απομείνει.

Βρε Στάθη, με συγκίνησες!

ΥΓ: Καλωσόρισες Angi