Σελίδα 1 από 1
ΣΚΠ σε 10 χρόνια..
ΔημοσίευσηΔημοσιεύτηκε:Σάβ Μαρ 21, 2020 9:25 am
από queen_of_my_life
Καλημέρα σας!
Είναι μια παράξενη άνοιξη όμως ας είμαστε δυνατοί γιατί έχουμε πολλές ακόμα όμορφες μέρες άνοιξης να δούμε στο μέλλον!!!
Θα ήθελα λοιπόν έτσι να κάνω μια ερώτηση..
Πώς φαντάζεστε ότι θα είναι η κατάσταση της σκπ σε 10 χρόνια; πιστεύετε ότι θα υπάρχει εμβόλιο; θα αποτελεί απλά μια κακή ανάμνηση;
Συγγνώμη αν σας φορτίζω ψυχικά..
Μετά από 10+ χρόνια μου είπαν ότι είμαι πρωτοπαθως προϊούσα και βλέπω την κατάστασή μου να επιδεινώνεται κάθε χρόνο. Αντί να στεναχωριέμαι προτιμώ απλά να σκέφτομαι ότι κάποια μέρα όλα αυτά θα είναι ένα άσχημο όνειρο. Από αυτά κιόλας που δε θυμάσαι καλά όταν ξυπνάς
Re: ΣΚΠ σε 10 χρόνια..
ΔημοσίευσηΔημοσιεύτηκε:Δευ Μαρ 23, 2020 12:47 am
από Kpoplistener
Τα εμβόλια είναι αυτά που κατέστρεψαν τον άνθρωπο.
Re: ΣΚΠ σε 10 χρόνια..
ΔημοσίευσηΔημοσιεύτηκε:Τετ Απρ 01, 2020 11:17 am
από Σταυρος
ΚΑΛΗΜΈΡΑ ΣΟΥ ΤΑ ΠΡΏΤΑ 10 ΧΡΌΝΙΑ ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ ΚΆΤΙ ΟΎΤΕ ΤΑ 26 ΠΟΥ ΕΊΜΑΙ ΕΓΏ ΕΊΝΑΙ ΚΆΤΙ ΤΑ 100 ΌΤΑΝ ΜΕ ΤΟ ΚΑΛΌ ΤΑ ΦΤΆΣΟΥΜΕ ΌΛΟΙ ΤΌΤΕ ΘΑ ΜΠΟΡΟΎΣΕ ΝΑ ΉΤΑΝ ΚΆΤΙ. ΜΗ ΤΟ ΒΆΖΕΙΣ ΚΆΤΩ
Re: ΣΚΠ σε 10 χρόνια..
ΔημοσίευσηΔημοσιεύτηκε:Κυρ Απρ 12, 2020 11:36 pm
από queen_of_my_life
Σας ευχαριστώ για τις απαντήσεις!
Εγώ έχω 13 χρόνια περίπου με τη σκλήρυνση κατά πλάκας ( συνήθως λέω απλά μια 10ετια) και πάντα ένιωθα καλά, σα να μην έχω σχεδόν τίποτα. Τα 2 τελευταία χρόνια, Έτσι ξαφνικά ανά 6μηνο χειροτερευω σε σημείο που δεν μπορώ να βγω από το σπίτι. Ποια καραντίνα.. Εγώ έτσι ζω τα επί 2 χρόνια.
Όπως όλοι μας, άλλοτε κλαίω , φοβάμαι και απελπίζομαι και άλλοτε πεισμωνω, προσπαθώ και ελπίζω.
Εύχομαι να είμαστε όλοι δυνατοί!
Re: ΣΚΠ σε 10 χρόνια..
ΔημοσίευσηΔημοσιεύτηκε:Τρί Απρ 14, 2020 6:05 pm
από Στάθης
queen_of_my_life έγραψε: ↑Κυρ Απρ 12, 2020 11:36 pm
....
Όπως όλοι μας, άλλοτε κλαίω , φοβάμαι και απελπίζομαι και άλλοτε πεισμωνω, προσπαθώ και ελπίζω.
....
Πολλές φορές νιώθω την βαρύτητα να με κερδίζει... το σώμα να σταυρώνεται, το πνεύμα να σκοτεινιάζει. Αλλά τότε είναι που θυμάμαι το παιδί μέσα μου. Που ανάλαφρα περπατούσα, έτρεχα και ζούσα. Όταν κλείνω τα μάτια μου, νιώθω την ενέργεια μέσα μου αυτή του παιδιού σαν να μην έχει αλλάξει καθόλου να υπάρχει ακόμα μέσα μου. Τότε με κατακλύζει μια απρόσμενη Ελπίδα και Αισιοδοξία. Ελπίζω "βασίλισσα της Ζωή μας", το Θαύμα που λέγεται Ζωή να μας φέρει ανάλφρα πίσω αυτά που έχουμε χάσει. Ας είναι η βαρύτητα όχι μέσα μας, αλλά από κάτω μας.
Re: ΣΚΠ σε 10 χρόνια..
ΔημοσίευσηΔημοσιεύτηκε:Πέμ Απρ 16, 2020 4:59 am
από Νεφέλη
Καλησπέρα, εύχομαι να είστε καλά.
Διαβάζω τα μηνύματα σας και απορώ πως αντέχετε τόσα χρόνια με σκπ. Δεν εχω εγώ αλλά η μαμα μου, τον περασμένο ιουλιο (2019) ηταν που αρχισαν να χειροτερεύουν τα πράγματα. Να φανταστείτε βγηκε εξω τον Οκτώβριο, από τοτε ειναι καθηλωμένη στο κρεβάτι και δεν μπορεί να κανει τίποτα μονη της. Αυτες τις μερες ποναει, καθε μερα και ενας άθλος θα λεγα. Τα ποδια της πονανε φριχτα. Καθε τοσο τα κουνάει και της τα τριβω, την ψιλοηρεμει.
Ουτε στον υπνο της δεν μπορεί να ηρεμήσει και να χαλαρώσει. Κοιμαται μονο απο την αριστερή πλευρά και την πονάει, πριν κανενα μηνα μπορούσε να γυρισει μονη της απο την δεξια πλευρα και να τοποθετήσει τα ποδια της καπως για να βολευτεί, έστω και για λίγο. Στεναχωριέμαι πάρα πολύ να την βλέπω να ταλαιπωρείται, δεν ξερω τι να κάνω να την βοηθήσω για να πονάει λιγότερο.
Βρηκα τελείως τυχαια το φορουμ και πιστεύω θα μου φανει χρήσιμο. Μπορει να μην ειμαι παθουσα και πραγματικά δεν το ευχομαι σε κανεναν αλλα δυστυχώς αμα τυχει σε καποιον δικο σου, μενεις διπλα του. Βοηθας με καθε τροπο. Το ζω καθημερινά με τη μαμα μου και ειναι δύσκολο.
Θα χαιρόμουν να ακούσω δικες σας μικρες πράξεις που σας κανουν να νιώθετε καλύτερα. Τι σας βοηθάει;
(Συγγνώμη αν το γραψα σε λάθος νήμα.)
Re: ΣΚΠ σε 10 χρόνια..
ΔημοσίευσηΔημοσιεύτηκε:Σάβ Απρ 18, 2020 6:19 pm
από Στάθης
Νεφέλη έγραψε: ↑Πέμ Απρ 16, 2020 4:59 am
Καλησπέρα, εύχομαι να είστε καλά.
Διαβάζω τα μηνύματα σας και απορώ πως αντέχετε τόσα χρόνια με σκπ. Δεν εχω εγώ αλλά η μαμα μου, τον περασμένο ιουλιο (2019) ηταν που αρχισαν να χειροτερεύουν τα πράγματα. Να φανταστείτε βγηκε εξω τον Οκτώβριο, από τοτε ειναι καθηλωμένη στο κρεβάτι και δεν μπορεί να κανει τίποτα μονη της. Αυτες τις μερες ποναει, καθε μερα και ενας άθλος θα λεγα. Τα ποδια της πονανε φριχτα. Καθε τοσο τα κουνάει και της τα τριβω, την ψιλοηρεμει.
Ουτε στον υπνο της δεν μπορεί να ηρεμήσει και να χαλαρώσει. Κοιμαται μονο απο την αριστερή πλευρά και την πονάει, πριν κανενα μηνα μπορούσε να γυρισει μονη της απο την δεξια πλευρα και να τοποθετήσει τα ποδια της καπως για να βολευτεί, έστω και για λίγο. Στεναχωριέμαι πάρα πολύ να την βλέπω να ταλαιπωρείται, δεν ξερω τι να κάνω να την βοηθήσω για να πονάει λιγότερο.
Βρηκα τελείως τυχαια το φορουμ και πιστεύω θα μου φανει χρήσιμο. Μπορει να μην ειμαι παθουσα και πραγματικά δεν το ευχομαι σε κανεναν αλλα δυστυχώς αμα τυχει σε καποιον δικο σου, μενεις διπλα του. Βοηθας με καθε τροπο. Το ζω καθημερινά με τη μαμα μου και ειναι δύσκολο.
Θα χαιρόμουν να ακούσω δικες σας μικρες πράξεις που σας κανουν να νιώθετε καλύτερα. Τι σας βοηθάει;
(Συγγνώμη αν το γραψα σε λάθος νήμα.)
Η ψυχολογία παίζει μεγάλο ρόλο, μόνο που είσαι κοντά της και την βοηθάς με αγάπη, στοργή και υπομονή είναι πολύ μεγάλη βοήθεια. Γενικά η πάθηση έχει πολλά πρόσωπα, συνήθως στην αρχή είναι αρκετά δύσκολη η διαχείρισή της αλλά μετά κάπως επέρχεται και η προσαρμογή, αλλά και η ισορροπία.
Στο θέμα των πόνων βοηθάει πολύ η ιατρική κάνναβη, αλλά δυστυχώς αν και έχει εγκριθεί από τον ΕΟΦ το σκεύασμα
Sativex, ακόμα δεν γνωρίζω κανέναν να το έχει παραλάβει.
Εύχομαι περαστικά γρήγορη ενδυνάμωση για την μητέρα σου, υπομονή και καλή δύναμη για σένα.
Καλή Ανάσταση.
Re: ΣΚΠ σε 10 χρόνια..
ΔημοσίευσηΔημοσιεύτηκε:Παρ Απρ 24, 2020 10:03 pm
από dimetros
queen_of_my_life έγραψε: ↑Κυρ Απρ 12, 2020 11:36 pm
Σας ευχαριστώ για τις απαντήσεις!
Εγώ έχω 13 χρόνια περίπου με τη σκλήρυνση κατά πλάκας ( συνήθως λέω απλά μια 10ετια) και πάντα ένιωθα καλά, σα να μην έχω σχεδόν τίποτα. Τα 2 τελευταία χρόνια, Έτσι ξαφνικά ανά 6μηνο χειροτερευω σε σημείο που δεν μπορώ να βγω από το σπίτι. Ποια καραντίνα.. Εγώ έτσι ζω τα επί 2 χρόνια.
Όπως όλοι μας, άλλοτε κλαίω , φοβάμαι και απελπίζομαι και άλλοτε πεισμωνω, προσπαθώ και ελπίζω.
Εύχομαι να είμαστε όλοι δυνατοί
Μια χαρά θα τα πας...Κάνε τη ζωή σου και μην ακούς κανένα κερατα