MSSociety.gr

Αγαπητοί φίλοι, αγαπητές φίλες και συν ασθενείς. Όπως έχω πει, συζώ και εγώ με την γνωστή μας φίλη, περίπου 3 με 4 χρόνια τώρα. Ωστόσο, ανέπτυξα και άλλο ένα αυτοάνοσο. Επειδή λοιπόν είμαι 25 χρονών και είμαι στο ξεκίνημα της ζωής μου, όπως αντιλαμβάνεστε έχω μεγάλο φόβο για το τι θα μπορούσε να σημαίνει αυτό για την επαγγελματική μου ζωή. Σας παρακαλώ, πείτε μου, αυτός ο φόβος είναι λογικός ?

NOBODY έγραψε:Σας παρακαλώ, πείτε μου, αυτός ο φόβος είναι λογικός ?

Ο φόβος είναι λογικός. Αλλά είναι και το μεγάλο μας όπλο, γιατί στην υπέρβασή του, μπορούμε να καταφέρουμε αυτά που θέλουμε, μπορεί όχι με τον τρόπο που νομίζουμε, αλλά με τον τρόπο που η Ζωή προστάζει για εμάς.

Από την εμπειρία μου και με την συναναστροφή μου με εκατοντάδες ασθενείς μπορώ να πω όσοι κυριαρχούνται από τον Φόβο έχασαν πράγματα από την Ζωή. Επίσης όσοι δεν αποδέχτηκαν αυτά που τους συμβαίνουν.

Καλό είναι να μην βλέπουμε την ζωή με φόβο αλλά αποδέχοντας τα προβλήματά μας μαθαίνουμε να ζούμε χωρίς τριβή μαζί τους, και εκεί όχι μόνο δεν χάνουμε πράγματα από οποιαδήποτε πάθηση, αλλά κερδίζουμε πολλά. Το σημαντικότερο είναι ότι με την Αποδοχή, ξεθολώνουμε από τον θυμό και τον φόβο, και πασχίζουμε να αναλάβουμε Εμείς την Τύχη της κάθε πάθησης βελτιώνοντας σιγά σιγά τομείς στην Ζωή μας που μας Βροντοφωνάζουν για βελτίωση.

Πιστεύω ακράδαντα ότι τα Αυτοάνοσα όπως η ΣΚΠ είναι παθήσεις οξείδωσης και τοξίνωσης στο Νοητικό (Πνευματικό) επίπεδο από την αλληλουχία αρνητικών σκέψεων, περίσσιου άγχους και φόβων. Τι καλύτερο από εμάς, να ακολουθούμε μια αντιοξειδωτική και αποτοξινωτική θεραπεία για το σώμα, και μια κάθαρση και βελτίωση οπτικών, φιλοσοφίας και σκέψεων στο νοητικό (πνευματικό).

Για το θέμα της δουλειάς μπορώ μόνο να προτείνω λίγο υπομονή για τώρα, και προπάντων μην αφήνεις τίποτα στην τύχη. Θα Δυναμώσεις, θα Σοφέψεις, θα καταφέρεις πράγματα που δεν πίστευες ότι είσαι ικανός να καταφέρεις, θα προσπεράσεις και θα υπερβείς αυτές τις τρικυμίες. Τα κύματα δεν μας φοβίζουν, γιατί η Ζωή είναι ο Ωκεανός. Τέτοια Δύναμη έχουμε μέσα μας.

Εκεί που θα σε πάει η Ζωή εμπεριέχει την Εργασία, σαν Λειτούργημα, όχι σαν δουλεία, και π.χ. η ΣΚΠ έχει την τάση να μας βοηθάει να κάνουμε αυτό που Αγαπάμε για την κοινωνία μας, αφού οδεύοντας προς την κάθαρση της Καρδιάς (Πνεύματος) μας, βρίσκουμε ακριβώς τον χώρο που μας ταιριάζει καλύτερα επαγγελματικά ή μάλλον η ίδια η Ζωή το πράττει για εμάς.

Έχε *Πίστη ότι έχεις ήδη βρει την θέση σου στην κοινωνία επαγγελματικά και θα έρθει αφού δυναμώσεις πνευματικά (και αφετέρου σωματικά).

*Πίστη σημαίνει Νιώσε ότι το έχεις ήδη.

Αγαπητέ μου Στάθη, όλα αυτά που λες, είναι πάρα πολύ σωστά και ίσως η ασθένεια αυτή, να θέλει και η ίδια να μας αφυπνίσει και να κάνουμε το κάτι παραπάνω για μας, αλλά και την κοινωνία μας. Ωστόσο οι σκέψεις που κατακλύζουν κυριολεκτικά το μυαλό μου, είναι ότι πιθανότατα δεν θα μπορέσω να βγω στην αγορά εργασίας, με την ίδια ευκολία, όπως άλλοι συνομήλικοι μου. Αυτό εν μέρει μπορεί να οφείλεται και στο νεαρό της ηλικίας μου. Μπορεί και να κάνω λάθος, δεν ξέρω, αλλά για παράδειγμα θαρρώ πως σε ιδιωτικές επιχειρήσεις, δύσκολα θα μπορέσω να βρω απασχόληση. Βέβαια ίσως μπορεί να μου ανοίξουν άλλες πόρτες που για την ώρα δεν τις φαντάζομαι καν. Αλλά προς το παρόν, με φοβίζουν αυτά τα πεζά και καθημερινά, τα οποία θέλουμε δεν θέλουμε, έχουμε να αντιμετωπίσουμε και αυτά, που η ασθένεια μας μπορεί να τα κάνει να φαντάζουν ακόμα πιο δύσκολα... Για παράδειγμα, είχα συναντηθεί με έναν φίλο μου πρόσφατα, που βρήκε δουλειά. Τον ρώτησα για όλα, συνέντευξη, ερωτήσεις που τυχόν έκαναν και τα συναφή. Μέσα σε όλα τον ρώτησαν για την κατάσταση της υγείας του και εάν έχει χρόνια νοσήματα. Δεν σου κρύβω ότι εκεί με έπιασε ένα σφίξιμο στο στήθος, γιατί φανταζόμουν τον εαυτό μου στην θέση του. Τότε ναι μου γεννήθηκε ο φόβος σχετικά με την επαγγελματική μου αποκατάσταση. Και ομολογώ ότι φοβάμαι πολύ. Ελπίζω να μην σε κούρασα με την απάντηση μου.

NOBODY έγραψε:Αγαπητέ μου Στάθη, όλα αυτά που λες, είναι πάρα πολύ σωστά και ίσως η ασθένεια αυτή, να θέλει και η ίδια να μας αφυπνίσει και να κάνουμε το κάτι παραπάνω για μας, αλλά και την κοινωνία μας. Ωστόσο οι σκέψεις που κατακλύζουν κυριολεκτικά το μυαλό μου, είναι ότι πιθανότατα δεν θα μπορέσω να βγω στην αγορά εργασίας, με την ίδια ευκολία, όπως άλλοι συνομήλικοι μου. Αυτό εν μέρει μπορεί να οφείλεται και στο νεαρό της ηλικίας μου. Μπορεί και να κάνω λάθος, δεν ξέρω, αλλά για παράδειγμα θαρρώ πως σε ιδιωτικές επιχειρήσεις, δύσκολα θα μπορέσω να βρω απασχόληση. Βέβαια ίσως μπορεί να μου ανοίξουν άλλες πόρτες που για την ώρα δεν τις φαντάζομαι καν. Αλλά προς το παρόν, με φοβίζουν αυτά τα πεζά και καθημερινά, τα οποία θέλουμε δεν θέλουμε, έχουμε να αντιμετωπίσουμε και αυτά, που η ασθένεια μας μπορεί να τα κάνει να φαντάζουν ακόμα πιο δύσκολα... Για παράδειγμα, είχα συναντηθεί με έναν φίλο μου πρόσφατα, που βρήκε δουλειά. Τον ρώτησα για όλα, συνέντευξη, ερωτήσεις που τυχόν έκαναν και τα συναφή. Μέσα σε όλα τον ρώτησαν για την κατάσταση της υγείας του και εάν έχει χρόνια νοσήματα. Δεν σου κρύβω ότι εκεί με έπιασε ένα σφίξιμο στο στήθος, γιατί φανταζόμουν τον εαυτό μου στην θέση του. Τότε ναι μου γεννήθηκε ο φόβος σχετικά με την επαγγελματική μου αποκατάσταση. Και ομολογώ ότι φοβάμαι πολύ. Ελπίζω να μην σε κούρασα με την απάντηση μου.

Μου ακούγεται και πάλι λογικό να φοβάσαι, αλλά είναι κάτι που καλό είναι να ξεπεράσεις. Από την άλλη η συστημική κοινωνία μας βασίζεται στο να στραγγίζει τους υπαλλήλους τις, και γιαυτό τους χρειάζεται σε άριστη κατάσταση. Ο λόγος που ένας με ΣΚΠ δεν πάει στρατό είναι ακριβώς αυτός, διότι είναι νευρολογικά πολύ ψυχοφθόρος ο στρατός και για την ζωή της Αγάπης και Χαράς κάτι εντελώς άχρηστο.

Για το θέμα της δουλειάς πιστεύω ότι δεν χρειάζεται να τρελαίνεσαι για το πως θα βρεις δουλειά, αλλά σύμφωνα με τους νόμους της Ζωής, η εργασία θα βρει εσένα, σύμφωνα με τις αντοχές σου και τις όποιες γνώσεις και τέχνες σου χρειάζεται η Ζωή να αντλήσει. GO with the Flow of Life μας λένε, και σημαίνει ακριβώς αυτό, δηλαδή μην παίρνεις τις εμπειρίες φίλων σου για δικές σου αφού είναι ζυγισμένες από την Ζωή για τους εκάστοτε φίλους σου. Νιώθε εμπιστοσύνη στην ζωή, και άσε την ροή Ενέργειας της Ζωής να σε συνεπάρει προς την κατεύθυνση που έχει ανάγκη. Εάν φοβάσαι, αντιστέκεσαι και έχεις συνεχώς τριβή με το Παρόν και την Ζωή, πόσα αυτοάνοσα ακόμα θα χρειαστούν για να έρθεις στο κέντρο σου;; Το γρηγορότερο έρθεις εκεί που είσαι παντοδύναμος, το γρηγορότερο και θα συνέλθεις από όλα αυτά που νιώθεις ότι φοβάσαι. Ξεκλείδωσε λοιπόν το κλουβί της Ψυχής σου, άσε τους φόβους στους Φοβητσιάριδες και γίνει Ευθυνάρχοντας των σκέψεων, πράξεων και Ζωής σου.

Καλησπερα

Αν σε ρωτησουν σε συνεντευξη ποτε αν εχεις θεματα υγειας, μην πεις την αληθεια, δεν χρειαζεται να τα ξερουν ολα. Αν προκυψει θεμα υγειας ενω δουλευεις, προσποιησου οτι ειναι κατι που σου συνεβει προσφατα. Ειναι κριμα να χασεις δουλειες γιατι μπορει καποιοι αν οχι ολοι απο φοβο οτι δεν μπορεις να ανταπεξελθεις να σε απορριψουν.
Προσωπικα αναλυτικες λπτομεριες και προσωπικα θεματα δεν απαντω σε συνεντευξεις, δεν χρειαζεται να γνωριζουν, δεν τους πεφτει λογος.
Και πιστευω οτι μπορεις να ανταπεξελθεις μια χαρα σε δουλεια. Κρυβε λογια και μην δωσεις σε κανεναν το πατημα να βρει δικαιολογια για να απορριψει.

Στο λεω απο προσωπικη εμπειρια.

Καλημέρα

Αγαπητή φίλη Πόπη, αυτά ακριβώς τα θέματα είναι που με απασχολούν, με κατάλαβες με την μια. Και όσο να ναι, επειδή δεν έχω βγει ακόμα στην αγορά εργασίας, έχω κάποιους φόβους, που φαντάζομαι έχουν μια βάση. Από την άλλη, είναι δυνατόν να κρύψω κάτι τέτοιο βρε συ? Πρόσφατα απέκτησα και ένα άλλο αυτοάνοσο - ιδιοπαθή φλεγμονώδη νόσο του εντέρου. Πέρα από τον φόβο μου για τα αυτοάνοσα, όπως καταλαβαίνεις, έχω και τον φόβο για την επαγγελματική μου πορεία. Συμφωνώ απόλυτα, στο ότι δεν πέφτει σε κανέναν άλλο λόγος, πέρα από εμάς τους ίδιους, και αν θες και την γνώμη μου, αυτό είναι και το σωστό και το πρέπον. Αλλά αν υπάρξει υποτροπή, τι θα κάνω;

NOBODY έγραψε:Καλημέρα

Αγαπητή φίλη Πόπη, αυτά ακριβώς τα θέματα είναι που με απασχολούν, με κατάλαβες με την μια. Και όσο να ναι, επειδή δεν έχω βγει ακόμα στην αγορά εργασίας, έχω κάποιους φόβους, που φαντάζομαι έχουν μια βάση. Από την άλλη, είναι δυνατόν να κρύψω κάτι τέτοιο βρε συ? Πρόσφατα απέκτησα και ένα άλλο αυτοάνοσο - ιδιοπαθή φλεγμονώδη νόσο του εντέρου. Πέρα από τον φόβο μου για τα αυτοάνοσα, όπως καταλαβαίνεις, έχω και τον φόβο για την επαγγελματική μου πορεία. Συμφωνώ απόλυτα, στο ότι δεν πέφτει σε κανέναν άλλο λόγος, πέρα από εμάς τους ίδιους, και αν θες και την γνώμη μου, αυτό είναι και το σωστό και το πρέπον. Αλλά αν υπάρξει υποτροπή, τι θα κάνω;

Καλημερα

Να μην εχεις κανενα αγχος, να εισαι χαλαρος σε οποιαδηποτε συνεντευξη σου τυχει.
Νοσο του crohn εννοεις για το εντερο? Εχω ενα φιλαρακι που το εχει αυτο και δουλευει κανονικοτατα και σκληρη δουλεια παρακαλω. Δεν εχει πει τιποτα.
Σχετικα με την σκληρυνση, ναι υπαρχουν υποτροπες, και? σε καθιστα αυτο ανικανο να δουλεψεις? οχι. Απλα θα σε ταλαιπωρησει μεχρι να κανει τον κυκλο του.
Παλι μην πεις τιποτα αν ειναι κατι που μπορει να κρυφτει.

Να σου πω για εμενα. Με ταλαιπωρει αφανταστα η οπτικη νευριτιδα οταν κανω πολυ δουλεια και η θερμοκρασια στο σωμα ανεβει εστω και λιγο. Επισης μου μουδιαζει και το ποδι χαμηλα οταν εινα σε λειστο παππουτσι και ζεσταινεται. Κανω οτι δεν υπαρχει και το παλευω με εναλλακτικς λυσεις που δεν ανεβαζουν θερμοκρασια σωματος παρα πολυ.
Και επισης το καλυτερο απ'ολα, δεν εχω δηλωσει στο Υπ. Συγκοινωνιων της Αγγλιας οτι εχω σκπ, ουτε στην ασφαλεια αυτοκινητου.....διοτι πρωτον δεν ρισκαρω να μου πουν να μην ξαναοδηγησω και αυτο ειναι καταστροφικο, δεν θα με παιρνουν για δουλειες, και δευτερον η ασφαλεια αυτοκινητου θα με ζεματισει στα μηνιατικα.

Καταλαβαινω την φρικη που νιωθεις με το εργασιακο. Δυστυχως οι ανθρωποι δεν θα κατσουν να ψαξουν τι ειναι αυτο που εχεις και αν σε καθιστα ικανο για εργασια.
Οποτε λιγα λογια και καλα.

Πόπη μου, αυτά που μου είπες θα τα ακούσω και θα τα προσέξω πάρα πολύ. Σε ευχαριστώ θερμά για την βοήθεια που μου προσφέρεις απλόχερα. Όσον αφορά για την νόσο του εντέρου που λες, όχι δεν είναι ξεκάθαρο αν είναι νόσος του crohn, ή ελκώδης κολίτιδα. Είχα μια τραγική εμπειρία τον Απρίλιο του 2016. Μπήκα άμεσα στο νοσοκομείο και με χειρούργησαν. Το έντερο μου, πρέπει να νοσούσε χρόνια και δεν το ήξερα. Τον Απρίλιο του 2016, προσβλήθηκε το έντερο μου από τοξικό μεγάκολο. Αναγκάστηκα να βγάλω το μεγαλύτερο μέρος του παχέος εντέρου, αλλιώς θα πέθαινα. Από τις βιοψίες που έγιναν, δεν είναι ξεκάθαρο περί τίνος πρόκειται. Ίσως το καταλάβω αργότερα από την πορεία της νόσου. Και επειδή έχω ζήσει όλα αυτά τα τραυματικά γεγονότα, καταλαβαίνεις πόσο φοβάμαι. Και να σου πω την αλήθεια, αν είσαι, ζεις και εργάζεσαι στην Αγγλία, που αυτό συμπεραίνω, είναι τελείως διαφορετικό από το να ζεις και εργάζεσαι στην Ελλάδα. Θεωρώ και πιστεύω πως στην Ελλάδα, οι άνθρωποι είναι λιγότερο έτοιμοι να καταλάβουν το διαφορετικό, πόσο μάλλον να το αποδεχθούν. Και το μεγαλύτερο στοίχημα για μένα, είναι να νιώσω και πάλι φυσιολογικά, ύστερα από όλα αυτά που έζησα..

Σου ευχομαι ολοψυχα περαστικα και ολα αυτα που περνας να γινουν παρελθον.

Κι ομως μην νομιζεις οτι στις συνεντευξεις στην Αγγλια ειναι καλοι ανθρωποι.....
Και μεσον παιζει και διακρισεις παιζουν και σκυλια μαυρα ειναι στις συνεντευξεις και ας το παιζουν ευγενικοι......παντου ειναιτο ιδιο. Αν ακουν χρονιες ασθενειες κατι τους κανει....και ουτε πολλες γνωσεις εχουν απο αυτα, ουτε τους νοιαζει αν μπορεις να ανταπεξελθεις...απλα βρισκουν ενα λογο και δινουν ακυρο. Ας μην ειναι αυτος ο λογος μια χρονια ασθενεια.

Πόπη μου, ευχαριστώ πολύ για τις θερμές ευχές σου !! Καλά ναι όσον αφορά τα επαγγελματικά, φαντάζομαι ότι λίγο - πολύ, παντού υπάρχει ένα θέμα, όσον αφορά, τα άτομα με χρόνιες παθήσεις. Αλλά θα τα καταφέρουμε όλα, όταν έχουμε την ελπίδα μέσα μας.