MSSociety.gr

Θα την νικήσω!
Θέλω να το λέω και να το πιστεύω. Πώς να το κάνω πράξη όμως όταν μέρα με τη μέρα μου στερεί κι΄ από κάτι;! Πόσο δυνατό είναι να πιστεύεις σε κάτι που κατά βάθος δεν μπορεί να γίνει πράξη παρά μονάχα στη φαντασία σου; Φυσικά και δεν τα παρατάω, αλλά μάχη χωρίς πολεμοφόδια δεν κερδίζεται! Πολεμάς βέβαια έστω κι΄ αν κατά βάθος ξέρεις πως είσαι προκαταβολικά χαμένος. Έτσι για το γαμώτο! Αλλά αρκεί ένα γαμώτο για να δώσεις μια μάχη προδιαγεγραμμένη;!! Αρκεί η θέληση ενός ταλαιπωρημένου και πληγωμένου μυαλού για να σου δώσει τη νίκη;! Ίσως είναι αρκετή για να σου παρατείνει μόνο και μόνο την ήττα! Κι΄ αν αυτό από μόνο του σημαίνει νίκη τότε τι σημαίνει το αποτέλεσμα;! Λένε ότι το αποτέλεσμα μετράει. Η ήττα παραμένει ήττα έστω κι΄ αν συνοδεύεται από πρόσκαιρες νίκες!
Πόσο εύκολο να χαρακτηριστώ ότι είμαι ηττοπαθής και έχω παραιτηθεί!
Παρατηρώ όμως πως όσοι προτρέπουν για μάχη και λένε δυναμικά "θα τη νικήσουμε", είναι γενικά σε καλή κατάσταση. Δεν έχω ακούσει παρόμοια λόγια ποτέ από το στόμα κάποιου σοβαρά πάσχοντα. Γιατί άραγε;! Μήπως επειδή κατά βάθος έχει συνειδητοποιήσει ότι δέρνει τον άνεμο;! Βάστα γερά, μου λένε όλοι. Πάλεψέ το. Όμως κανένας απ΄ αυτούς δεν έχει κληθεί να δώσει αντίστοιχη μάχη. Κι΄ έτσι αναπόφευκτα μούρχεται στο μυαλό η παροιμία "όποιος είναι έξω από το χορό, πολλά τραγούδια ξέρει"
Τις απόψεις σας σ΄ ένα βαριά πληγωμένο αλλά με θέληση συνασθενή.

Κώστα πως γίνεται ένας μαχητής να παραδίνεται? ΄Αλλο τίτλο έβαλες και κάτι άλλο λές. Φυσικά και όλοι μας κάποια στιγμή θα βγούμε νικητές είτε έχουμε παραπληγία είτε όχι. Να είσαι πάντα καλά, μην πάψεις να προσπαθείς, υπάρχουν άνθρωποι που σε νοιάζονται.Δεν ξέρω να γράφω μεγάλα λόγια αλλά μάλλον είναι μια από τις μέρες εκείνες του χρόνου που είσαι λίγο κουρασμένος.ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ

Κώστα άνοιξες τον ασκό του Αιόλου! Από την πρώτη στιγμή που μπήκα στο φόρουμ απέφυγα να περιγράψω εκτενώς την κατάστασή μου παρά μόνο περιστασιακά και σκόρπια. Ας μιλήσουμε, λοιπόν, για νίκες και ήττες! Δυστυχώς, αυτό με αναγκάζει να περιαυτολογήσω και δεν μου αρέσει, αλλά θα το κάνω. Είμαι βαριά πάσχουσα, σε αναπηρικό αμαξίδιο τα τελευταία τρεισήμισι χρόνια. Όταν πρωτοδιαγνώστηκα πίστεψα ακράδαντα οτι θα βγω νικήτρια στην πάλη με την ασθένεια. Για πολλά χρόνια έτσι ήταν. Δυστυχώς όμως η ασθένεια φάνηκε πιο δυνατή πρόσκαιρα και έφαγα ήττες. Απαρίθμησέ τες: το σπίτι μου είναι ένας μεγάλος χώρος τριακοσίων τετραγωνικών που το διακόσμησα με περισσή φροντίδα για να στεγάσει την οικογένειά μου, φευ όμως, με εσωτερικές σκάλες που μου απαγορεύουν την πρόσβαση. Ευτυχώς προνόησα τότε για ένα δυαράκι στο εισόγειο για φιλοξενούμενους που τώρα φιλοξενεί εμένα. Ήττα πρώτη. Αρχικά το δυαράκι μου είχε διπλό κρεβάτι και ο άντρας μου κοιμόταν μαζί μου για να μου κάνει παρέα, ώσπου η κατάσταση με οδήγησε στην αγορά αναπηρικού κρεβατιού,μονού αναγκαστικά. Ήττα δεύτερη. Η ακινησία έφερε επιπλέον κιλά. Ήττα τρίτη. Υπήρξα άνθρωπος που διασκέδαζα πολύ, έβγαινα συχνά με τις παρέες μου και την οικογένειά μου ενώ τώρα όχι, κυρίως εξαιτίας της έλλειψης προσβασιμότητας ειδικά στις τουαλέτες. Ήττα τέταρτη. Και η πέμπτη και μεγαλύτερη ήττα για μένα, η ήττα στην αξιοπρέπεια λόγω ακράτειας ούρων κάποιες φορές. Και ας μην αναφέρω καθόλου τους φρικτούς πόνους που πέρασα και κατά καιρούς περνάω εξαιτιας της έντονης, αφόρητης σπαστικότητας, ιδιαίτερα στο παρελθόν. Θα περίμενε κανείς να πω ότι νικήθηκα από τη νόσο. Ουδόλως! Αντιθέτως, ακόμα πιστεύω ότι θα τη νικήσω! Κάθε μέρα κερδίζω μικρές νίκες. Καθε μέρα μικρά και ασήμαντα πράγματα μου δίνουν τη δύναμη να την παλεύω. Από τα αστεία που θα πω με την οικογένειά μου και θα γελάσουμε μέχρι δακρύων μέχρι και το χορό που θα χορέψω ακούγοντας μουσική! Ξαφνιάστηκες; Και όμως χορεύω! Είτε λικνίζω το κορμί από τη μέση και πάνω στο ρυθμό της μουσικής είτε όταν είμαι καλύτερα στέκομαι όρθια, στηρίζομαι στον πάγκο της κουζίνας και του δίνω κα ι καταλαβαίνει.Ο καθένας μας μπορεί να βρει όπλα για να παλέψει. Τα δικά μου όπλα είναι η άνευ όρων και ορίων αγάπη από και προς την οικογένειά μου, το ανεξάντλητο χιούμορ και η βαθύτατη πίστη μου στο Θεό.
Και τελικά μέχρι να πεθάνω θα παλεύω πιστεύοντας ότι θα κερδίσω όχι τη μάχη αλλά τον πόλεμο και πάντα ελπίζοντας στο θαύμα

Κώστα μου

Ντιάνα μου ποσο πολυ με συγκινήσατε με τα γεμάτα πιστη, αγάπη, δύναμη ψυχής, αγάπη για την ζωη, λογια σας.... καλή δύναμη από καρδιάς και πιστη, γιατι ο πόλεμος δεν εχει χαθεί ακομα....

Ήμουν έτοιμος να γράψω κάτι αλλά έχοντας μόλις διαβάσει το post της ΝΤΙΑΝΑ, το θεωρώ πλεον περιττο και σχεδόν ασήμαντο!

ΥΓ προσωπικά εμένα, λίγο... Καζαντζάκης με βοηθάει πάντα για να πάρω λίγο θάρρος. Να πεθαίνεις και να λες θάνατος δεν υπάρχει!

Κώστα πάρε δύναμη από τα λόγια της Ντιανας κ μην τα παρατάς!!! ΕΣΥ ξέρεις καλύτερα από μένα ότι υπάρχουν μέρες κακές για εμάς!!! Ήταν μια κακή μέρα λοιπόν για σένα! Τόσο καιρό παίρνω δύναμη από εσάς. Μην το βάζεις κάτω!!! Ντιάνα

3 σκαλιά ρε πούστη μου, 3 σκαλιά αρκετά ψηλά και χωρίς κάτι σταθερό να κρατηθώ. Η σύζυγος να προσπαθεί να μου ανεβάσει το ένα πόδι και ο πεθερός να προσπαθεί να με βοηθήσει να ανέβω ο υπόλοιπος. Αδύνατον. Ήρθαν άλλοι δύο εξηντάρηδες. Να παλεύουν να με σηκώσουν. "Το ανεβάσαμε το ένα, τράβα και το άλλο". Που να καταλάβουν ότι άμα τεντώσεις και αγχωθείς τελείωσε. Είμαι βλέπεις ακόμα σχεδόν όρθιος, μην έχω και παράπονο.
Θα πάρω τον βαφτησιμιό μου και θα το παίξουμε Θέλμα και Λουίζ.
Πλάκα κάνω βαφτησιμιέ, δε μασάμε ρεεεεεεεε.

Καλό θα ήταν συνασθενείς χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα να τιθασεύσουν την περιέργειά τους και να μην διαβάσουν το κείμενο που ακολουθεί αλλά και γενικότερα αυτή την θεματική ενότητα του forum, καθότι δεν έχει να τους προσφέρει τίποτα περισσότερο από περιττό άγχος για το μέλλον τους.

Στις ήττες της Ντιάνας οι οποίες είναι και δικές μου θα μπορούσα να προσθέσω αρκετές ακόμα τις οποίες όμως δεν είμαι σε θέση ακόμη να εξομολογηθώ. Μπορώ όμως να προσθέσω άλλες δύο. Ήττα έκτη. Έχω καθηλωθεί αυστηρά και μόνιμα στο αμαξίδιο. Μπορώ να ορθοστατήσω με σταθερό στήριγμα για πέντε δευτερόλεπτα. Τα πόδια μου δεν με βοηθούν καθόλου και σηκώνομαι αποκλειστικά με τη δύναμη των χεριών μου η οποία μέρα με την μέρα μειώνεται. Θεωρητικά και πρακτικά είναι ζήτημα λίγων ακόμη μηνών να χάσω έστω και αυτή την ελάχιστη ορθοστάτηση που αυτή τη στιγμή καταφέρνω. Προσέξτε δεν μοιρολατρώ. Βλέπω απολύτως ορθολογιστικά το μέλλον που έρχεται.
Ήττα έβδομη. Έχω χάσει σε μεγάλο βαθμό τον έλεγχο του κορμού μου σε σημείο τέτοιο που όταν κάθομαι στο κρεβάτι και προσπαθώ να μετακινηθώ χρησιμοποιώντας τα χέρια, να χάνω την ισορροπία μου και να πέφτω ανάσκελα θέση από την οποία δεν μπορώ να σηκωθώ χωρίς βοήθεια. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και όταν προσπαθώ από το αμαξίδιο να «γλιστρήσω» στη λεκάνη του μπάνιου. Παραμονεύει πάντα ο κίνδυνος ανατροπής με συνέπειες νοσηρής φαντασίας.
Σταματώ εδώ και ξαναρωτάω. Πως ν΄ αντικρύσω το μέλλον με αισιοδοξία κι΄ ελπίδα;! Πώς να μην «μασήσω»;! Όποιος βιώνει τέτοιες καταστάσεις και το έχει καταφέρει ας μου υποδείξει τον τρόπο μήπως το καταφέρω κι΄ εγώ.
Ένας άοπλος στρατιώτης δεν έχει καμία ελπίδα τρέχοντας εναντίον του εχθρού με γυμνά χέρια. Το μόνο που θα καταφέρει είναι να σκοτωθεί και να χαρακτηριστεί ήρωας. Εμένα δεν μ΄ ενδιαφέρει να χαρακτηριστώ ήρωας. Μ΄ ενδιαφέρει όμως να πάψω με κάποιο έστω και μαγικό τρόπο, να επιβαρύνω την γυναίκα μου και το παιδί μου, που βιώνουν καθημερινά απίστευτες καταστάσεις στο βωμό της αγάπης.

Δεν ξέρω πόσες φορές διάβασα όσα έγραψες.Είναι μια προοπτική που κι εγώ σκέφτομαι. Μπορούμε να κάνουμε αναλύσεις επί αναλύσεων. Θέλω όμως να σε ρωτήσω αν παίρνεις βοηθητική αγωγή, συμπληρώματα και αν κάνεις φυσικοθεραπείες.

ΝΤΙΑΝΑ έγραψε:Κώστα άνοιξες τον ασκό του Αιόλου! Από την πρώτη στιγμή που μπήκα στο φόρουμ απέφυγα να περιγράψω εκτενώς την κατάστασή μου παρά μόνο περιστασιακά και σκόρπια. Ας μιλήσουμε, λοιπόν, για νίκες και ήττες!..................................................................................................................................Και τελικά μέχρι να πεθάνω θα παλεύω πιστεύοντας ότι θα κερδίσω όχι τη μάχη αλλά τον πόλεμο και πάντα ελπίζοντας στο θαύμα

ΝΤΙΑΝΑ.... .....δεν έχω λόγια... ειλικρινά....



Κώστα,εγώ είμαι έξω από τον χορό,όμως σαν συνασθενής(εξ απαλών ονύχων) και φίλη ,πιστεύω ότι έχω το δικαίωμα να πω δυό λόγια.Όχι παρηγοριάς,όχι συμπονετικά,απλές σκέψεις.
..Να σου πω ότι δεν με πείθεις οτι δεν έχεις παραιτηθεί.
..Δεν θα σου πω "θα την νικήσουμε".
..Ναι είσαι βαριά πληγωμένος και το δείχνεις.
..Όμως πάρτο απόφαση,το παρελθόν είναι πίσω.
Ζεις το παρόν.Για το μέλλον οπλίζεσαι,όχι κοιτάζοντας πίσω σκεπτόμενος "πως ήμουν και πως έγινα".
Κοίτα τι λέει η ΝΤΙΑΝΑ "Καθε μέρα μικρά και ασήμαντα πράγματα μου δίνουν τη δύναμη να την παλεύω. Από τα αστεία που θα πω με την οικογένειά μου και θα γελάσουμε μέχρι δακρύων μέχρι και το χορό που θα χορέψω ακούγοντας μουσική! Ξαφνιάστηκες; Και όμως χορεύω! Είτε λικνίζω το κορμί από τη μέση και πάνω στο ρυθμό της μουσικής είτε όταν είμαι καλύτερα στέκομαι όρθια, στηρίζομαι στον πάγκο της κουζίνας και του δίνω κα ι καταλαβαίνει.Ο καθένας μας μπορεί να βρει όπλα για να παλέψει.'
Θυμήσου και κάποιες άλλες περιπτώσεις:

Κική Τσακίρη.
http://www.protagon.gr/epikairotita/ell ... 4498000000
Στέλιος Κυμπουρόπουλος
http://www.tovima.gr/society/article/?aid=483322

Ναι,επαναλαμβάνω..είμαι έξω από τον χορό ,δεν μπορώ να αντιληφθώ ακριβώς τους προβληματισμούς σου,όμως βρε Κώστα η ζωή είναι ωραία.
Νονέ του Κώστα ,δεν είναι ωραία η ζωή;