Έχετε καμιά ιδέα πως μπορώ να περιορίσω τον υπερεντονότατο κλόνο που συνοδεύει την παραμικρή προσπάθειά μου για κίνηση (στα πόδια); Ο γιατρός μου πρότεινε το miorel το οποίο και δοκίμασα για ένα συνεχόμενο μήνα. Στην αρχή από ένα χάπι τρεις φορές την ημέρα και στην συνέχεια από δύο. Τζίφος! Ο κλόνος, κλόνος! Δεν λέει να υποχωρήσει όσα miorel και να πάρω. Τον έχω μεν συνηθίσει, αλλά στις ελάχιστες ασκήσεις που μπορώ να κάνω, είναι πάντα παρών και με αποτρέπει. Για να σας δώσω να καταλάβετε, αν είχα καταπιεί κομπρεσέρ εν λειτουργία, θα τρανταζόμουν λιγότερο. Αν πάρω κάποιο ισχυρότερο φάρμακο από το miorel, οι μύες που μου έχουν απομείνει, θα χαλαρώσουν τόσο πολύ, που δεν θα μπορώ ούτε τα μάτια ν' ανοιγοκλείσω, που λέει ο λόγος. Ο ύπνος το βράδυ είναι επίσης μια περιπέτεια. Μόλις προσπαθήσω να τεντώσω τα πόδια, αρχίζει με τρομερή ένταση. Έχω φτάσει πλέον σε τέτοιο σημείο αποκτήνωσης, που απλά αλλάζω πλευρό και συνεχίζω να κοιμάμαι περιμένοντας πως κάποια στιγμή θα σταματήσει. Αν έχετε καμιά ιδέα, ευπρόσδεκτη. Λάβετε υπ΄ όψην σας, πως σε όποιο φάρμακο κατά καιρούς έχω δοκιμάσει, δεν έχω ανταποκριθεί ποτέ!
H μεγαλύτερη ηθική ικανοποίηση είναι να βλέπεις τη φωτεινότητα που εκπέμπει ένα ευχαριστημένο πρόσωπο και να ξέρεις ότι έχεις συμβάλλει κι΄ εσύ σ΄ αυτό.