MSSociety.gr

Κωνσταντίνα έγραψε:Nick για σένα

Αν νομίζεις ότι είσαι έτοιμος να σταυρωθείς, αλλά έχεις ένα ελάχιστο ίχνος αμφιβολίας ...
... φεύγε και σώζου.
Αν δεν είσαι έτοιμος να ζήσεις την υπόλοιπη ζωή σου πάνω στο σταυρό
(με τη βοήθεια του Θεού)...
...φεύγε και σώζου.
Αν είσαι απόλυτα πεπεισμένος ότι είσαι έτοιμος για κάθε θυσία, και πάλι ...
... φεύγε και σώζου.

Αν παραμένεις σε μια δύσκολη σχέση επειδή φοβάσαι να αντιμετωπίσεις την οδύνη του χωρισμού ... είναι πιθανόν να αντιμετωπίζεις την οδύνη της σχέσης μια ολόκληρη ζωή.

http://psyche.gr/engagement.htm

υγ όσο συνεχίζει τη μαστούρα, δεν έχεις πολλά περιθώρια να φτιάξει η κατάστασή του
υγ1 τρομάζω με το θάρρος που πήρα να σου πω όλα αυτά, αλλά νιώθω ότι αδικείσαι και είναι κρίμα.
υγ2 οι ασθενείς γινόμαστε και θύτες

Αυτή η συμβουλή, εμένα, (και απολύτως αρξάρτητα από την αντίδραση της Nick.) δε μου κάθεται καθόλου καλά, απλούστατα... δίπλα σ'ενα θαυμασμό "από τόσο μακριά" για τη φωκομελή κοπέλα. Κι η ίδια η Nick. κι ο άντρας της έκαναν τεράστιες προσπάθειες (που τελικά, απέδωσαν χάρη στην επιμονή κι ιδίως, στην υπομονή της): Τι θα είχε γίνει αν "είχε φύγει να σωθεί";;; Ό κόσμος όλος "αδικείται και είναι κρίμα", όταν όμως ο "κόσμος" κάνει τα κατά συνείδηση, γιατί πρέπει να ωθείται στην αντίθετη κατεύθυνση;

Το τι κάνουμε εμείς για να ευκολύνει η ζωή των γύρω μας είναι σημαντικότερο.

LL--MM έγραψε:

Κωνσταντίνα έγραψε:Nick για σένα

Αν νομίζεις ότι είσαι έτοιμος να σταυρωθείς, αλλά έχεις ένα ελάχιστο ίχνος αμφιβολίας ...
... φεύγε και σώζου.
Αν δεν είσαι έτοιμος να ζήσεις την υπόλοιπη ζωή σου πάνω στο σταυρό
(με τη βοήθεια του Θεού)...
...φεύγε και σώζου.
Αν είσαι απόλυτα πεπεισμένος ότι είσαι έτοιμος για κάθε θυσία, και πάλι ...
... φεύγε και σώζου.

Αν παραμένεις σε μια δύσκολη σχέση επειδή φοβάσαι να αντιμετωπίσεις την οδύνη του χωρισμού ... είναι πιθανόν να αντιμετωπίζεις την οδύνη της σχέσης μια ολόκληρη ζωή.

http://psyche.gr/engagement.htm

υγ όσο συνεχίζει τη μαστούρα, δεν έχεις πολλά περιθώρια να φτιάξει η κατάστασή του
υγ1 τρομάζω με το θάρρος που πήρα να σου πω όλα αυτά, αλλά νιώθω ότι αδικείσαι και είναι κρίμα.
υγ2 οι ασθενείς γινόμαστε και θύτες

Αυτή η συμβουλή, εμένα, (και απολύτως αρξάρτητα από την αντίδραση της Nick.) δε μου κάθεται καθόλου καλά, απλούστατα... δίπλα σ'ενα θαυμασμό "από τόσο μακριά" για τη φωκομελή κοπέλα. Κι η ίδια η Nick. κι ο άντρας της έκαναν τεράστιες προσπάθειες (που τελικά, απέδωσαν): Τι θα είχε γίνει αν "είχε φύγει να σωθεί";;; Όλος ο κόσμος "αδικείται και είναι κρίμα", όταν όμως ο "κόσμος" κάνει τα κατά συνείδηση, πρέπει να ωθείται στην αντίθετη κατεύθυνση;

neroxytis έγραψε:Προσωπικά βρίσκω το βίντεο εμετικό, για αυτό παρακολούθησα ελάχιστο. Τη συγχαίρω που προσαρμόστηκε στην αναπηρία της, την αποστρέφομαι που το προέβαλε. Είναι ένας αχαρακτήριστος συνδυασμός "Χαίρε που ψόφησε η κατσίκα του γείτονα" και "Αφού το κοριτσάκι μπορεί, ΕΣΥ φταις ανάπηρε που δεν προσπαθείς αρκετά". Dislike του κερατά!

Κωνσταντίνα έγραψε:Κασσάνδρα μου από την τολμηρή μου δημοσίευση περίμενα να θιγεί η Nick
Συγγνώμη, Κωνστανίνα μου, εγώ δε θίχτηκα προσωπικά, αλλά κρατάω την έντονη αίσθηση (ελπίζω λανθασμένη) ότι στα άτομα που «κάνουν ότι μπορούν» δίνεται η συμβουλή «να τα παρατήσουν» ενώ τα «μακρινά θέματα» για τα οποια δε χρειάζεται να κάνουμε τίποτα άλλο, είναι περισσότερο πιασσάρικα. Τολμώ επίσης να θυμίσω το τελευταίο ποστ της Nick. Και πως τελειώνει...

Ξαναδιάβασε την βιογραφική περιγραφή της Nick στο "χρήση ινδικής κάναβης".
Την είχα διαβάσει είναι καιρός, είχαμε ανταλλάξει παλαιότερα ΠΜ, κι όταν ανέβηκα στη Θεσσαλονίκη προ μηνός, της πρότεινα να πάμε για καφέ: Χάρηκα πολύ που ήρθαν κι οι δύο και τα ειπαμε ένα πρωΐ πριν πανε για μπάνιο.

Βεβαίως και χάρηκα για την επιτυχή έκβαση του αγώνα τους. Αν η Nick δεν κατάφερνε τελικά το θετικό, δε θα ήταν άδικο να ξοδέψει την μοναδική ευκαιρία στη ζωή, πλάι σε κάποιον που φοβάται να ζήσει;;
Φύτεψαν το "ΑΝ" και δε φύτρωσε, ευτυχώς.

Το φεύγε και σώζου δεν αφορούσε τη δυσκολία του από τη σκπ, αλλά την εξάρτησή του από την ινδική κάναβη.
Δεν είναι πρόθεσή μου να εκφραστώ για οτιδήποτε τους αφορά τους φίλους αυτούς: Αλλά οι αρρώστιες κι οι δυσκολίες γενικά δε μπαίνουν σε κουτακια: Στων ανθρώπων μας και στο δικό μας πετσί τις βλέπουμε. Όσο πιο πολλές είναι, το βάρος αθροίζεται στον καθένα μας, συχνά δυσανάλογα, και, κατ'επέκταση, και στους "οικείους" μας.

Κι από πότε οι ασθενείς είμαστε τα κακόμοιρα θύματα της ζωής Έχω γνωρίσει τρωκτικά συμπάσχοντες.......
Αναμφίβολο ότι υπάρχουν απ'όλα, και η ζωή κάθε άλλο παρά ρόδινη είναι, ακόμα και γι αυτούς. Σε βεβαιώ πάντως πως δεν τίθεται θέμα τρωκτικού εδώ.

Η Nick είναι μια δυνατή γυναίκα, που όπως φαίνεται πατάει γερά στη γη
Και η δυνατότερη γυναίκα (αλλά κι οι άντρες που το παίζουν συχνά "παιδιά") έχουν ανάγκη να πάρουν μιαν ανάσα σε δύσκολες στιγμές. Κι απ'αυτές έχουμε όλοι πολλές...

Διαβάζοντας την περιγραφή της στο τόπικ, όμως θύμωσα για λογαριασμό της και μπαίνοντας στα παπούτσια της, την εκλιπάρησα να μην το ξανακάνει αυτό στον εαυτό της.
Τα πράγματα είναι πάντα πιο περίπλοκα απ'όσο φαίνονται, ακόμα και για μας τους ίδιους, όσο είμαστε σε τέτοιες καταστάσεις.

Όταν ο κόσμος κάνει τα κατά συνείδηση και είναι καλά μ' αυτό, τότε η ζωή σου δεν πάει στράφι, αλλά γίνεται κίνητρο σωτηρίας του άλλου και αποκτά σπουδαίο νόημα.
Ίσως κακώς χρησιμοποίησα τη λέξη "συνείδηση": κι είναι δυσκολότερο κι ιδιαίτερα επίπονο όταν πρόκειται για τη ζωή με το "έτερο μισό" και το παιδί σου Πρόκειται περισσότερο για την καθημερινή επιβίωση. Η σωτηρία και το νόημα βρίσκονται στο αποτέλεσμα αυτό.

Θα σας πω μια ιστορία που πριν πολλά χρόνια (έφηβη), συνέβει στη φίλη μου η οποία ήταν πολύ θρήσκα.Θέλησε να διακόψει το δεσμό που είχε με το αγόρι της και εκείνος τυφλά ερωτευμένος, της έλεγε ότι θα αυτοκτονήσει αν φύγει
Ως ενοχική χριστιανή που ήταν, πήγε να εξομολογηθεί στον πάτερ Τιμόθεο Κιλίφη (τον ΑΕΚτζή), στη μονή Πεντέλης.
Η απάντηση βεβαίως του συγχωρεμένου πια πατέρα Τιμόθεου, ήταν -να αυτοκτονήσει παιδί μου!!
υγ δεν αυτοκτόνησε (ευτυχώς).
Aχ, αυτές οι αυτοκτονιες! Κι η κορη του Νταγιάν απείλησε τον Κακογιάννη, αυτός την αγνόησε, εκείνη γύρισε στο Ισραήλ, πήρε έναν Ισραηλινό, έκαναν δυό γιούς, κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς ...όπως ζουμε.

Αλλά εδώ δεν πρόκειται για το ζευγάρι των φίλων μας καθ'αυτό, αλλά για το ότι κατάφεραν, μαζί, να κερδίσουν αυτήν τη μάχη: Ανέφερα τη Nick. "ως άτομο που κάνει ότι μπορεί σε τέτοιες καταστάσεις" και που δεν τα παράτησε, ενώ είμαι πολύ πιο διστακτική για τους στείρους θαυμασμούς (σε φωκομελείς ή σε οποιοδήποτε άλλο πρόβλημα) όταν βαριώμαστε να κάνουμε πράγματα εφικτά, κοντινά, που θα μπορούσαν να αποδειχθούν πολύ πιο χρήσιμα....
Δε μίλησα για τα ανέφικτα, ούτε κάν για δύσκολα, όπως εδώ, απλά, για τις δυνατότητες –τις λίγες, εκείνες που μας απομένουν... Γιατί κανένας δεν κάνει τίποτα γι’αυτές;

Ούτε είναι θέμα του "μη φυσιολογικού", όπως λέει σωστά κι ο Νεροχύτης. Είναι θέμα του τι κάνουμε με τα λίγα που έχουμε για να περιοριστουν όσα θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει εμείς: Και τα εντυπωσιακά "μη φυσιολογικά" δεν καθιστούν αιτία για να μην γίνονται τ'απειροελάχιστα...