Καλησπέρα και καλό μήνα!
Θα μεταφέρω την εμπειρία της μητέρας μου, πάσχουσα κι εκείνη.
Ένα διάστημα που η μια ώση έκανε την εμφάνισή της μετά την άλλη, αποφάσισε μόνη της, παρά τις αντιρρίσεις του νευρολόγου της, να γραφτεί σε γυμναστήριο. Δήλωσε τη πάθησή της και πήγαινε καθημερινά για 1μιση ώρα περίπου, ή και λιγότερο αρχικά κι έκανε ασκήσεις αστείες και πολύ πολύ εύκολες χωρίς να κουράζεται. Για παράδειγμα. Άντεχε στον διάδρομο μέγιστο 1 τέταρτο; Εκείνη έκανε μόνο 7 λεπτά περπάτημα. Αλλά
κάθε μέρα. Αργά αλλά σταθερά, το σώμα της δυνάμωσε, χωρίς εκείνη να κουραστεί και οι αντοχές της σε όλες τις ασκήσεις μεγάλωναν. Εντάξει, στο γυμναστήριο τη κοιτούσαν περίεργα και μπορεί κάποιοι να γελούσαν με το πρόγραμμα που ακολουθούσε, αλλά το αποτέλεσμα ήταν πως δυνάμωσε εξαιρετικά, και μάλιστα, μειώθηκαν προβλήματα όπως η αστάθεια, η κόπωση και άλλα συμπτώματα που ταλαιπωρούν καθημερινά. Επιπλέον, οι υποτροπές σταμάτησαν και έτσι "γλίτωσε" το να ξανααρχίσει ιντερφερόνη όπως τη συμβούλευε ο νευρολόγος.
Αυτή λοιπόν ήταν η δική της εμπειρία.
Με το κολύμπι δεν έχει καμία από τις δυο μας καλή σχέση οπότε δεν μπορώ να σου απαντήσω

Αλλά μέσα από το φόρουμ, αρκετοί συνασθενείς έχουν δηλώσει πως τους έχει βοηθήσει!