MSSociety.gr

Σας χαιρετώ όλους.
Με λένε Αντωνία και είμαι 38 χρόνων. Διεγνώστηκα με ΣΚΠ τον Ιανουάριο του 2011. Πρώτο σύμπτωμα που θυμάμαι ήταν το 2008 με μούδιασμα στο ένα πόδι που θεώρησα ότι ήταν λόγω κούρασης εξαιτίας μιας μετακόμισης. Στη συνέχεια όταν έμεινα έγκυος το 2009, παρουσιάστηκε αιφνίδια βαρυκοία στο δεξί μου αυτί ενώ βρισκόμουν στην πέμπτη εβδομάδα της κύησης. Τότε χωρίς να γνωρίζω την ύπαρξη της ΣΚΠ δεν πήρα καμμία θεραπεία, δηλ κορτιζόνη, και σιγά σιγά επανήλθε πλήρως η ακοή μου. Γέννησα φυσιολογικά και θήλασα την κόρη μου για εννέα μήνες. Τον Ιανουάριο του 2011 παρουσιάστηκε οπτική νευρίτιδα στο αριστερό μάτι, ακολούθησε μαγνητική όπου βρέθηκαν εστίες σε εγκέφαλο και αυχένα και παρακέντηση αρνητική. Μετά από 5θήμερο σχήμα κορτιζόνης επανήλθε κανονικά η όρασή μου. Από τότε ξεκίνησα Rebif 44 και στην πορεία Βιταμίνη D. Τέλος, εδώ και δύο εβδομάδες μετά από συζήτηση με τον νευρολόγο, έχω σταματήσει τις ενέσεις για να προσπαθήσω για δεύτερο παιδί όσο με παίρνει ακόμα ηλικιακά.
Από τον Οκτώβριο του 2012 καταλαβαίνω ότι κάτι αλλάζει στην όρασή μου και στα δύο μάτια σε μικρό βαθμό (σε σημείο που σκέφτομαι μήπως είμαι υπερβολική). Δηλαδή νομίζω ότι βλέπω μικρά "χιονάκια" όπως τα χιονάκια της τηλεόρασης πολύ λιγότερα όμως. Έκανα εξέταση οπτικών πεδίων η οποία βγήκε πολύ καλή, εγκεφαλογράφημα το οποίο βγήκε καλό και νευρολόγος και οφθαλμίατρος μου είπαν να μην ασχολούμαι και ότι δεν είναι τίποτα. Θα ήθελα να σας ρωτήσω αν σας έχει συμβεί ποτέ κάτι αντίστοιχο ή αν έχετε ακούσει κάτι. Όσο μπορούσα είχα σταματήσει να το πολυσκέφτομαι γιατί δεν επηρεάζει ιδιαίτερα την καθημερινότητα μου αλλά τώρα με το σταμάτημα της θεραπείας αρχίζω να έχω ανασφάλειες και να φοβάμαι μήπως επιδεινωθεί.
Θα ήθελα να σας ευχαριστήσω γιατί εδώ και δύο χρόνια που σας παρακολουθώ με βοηθήσατε πολλές φορές μέσα από τις συζητήσεις σας.

antonia καλώς όρισες και να παραμένεις καλά .

λες:Όσο μπορούσα είχα σταματήσει να το πολυσκέφτομαι γιατί δεν επηρεάζει ιδιαίτερα την καθημερινότητα μου αλλά τώρα με το σταμάτημα της θεραπείας αρχίζω να έχω ανασφάλειες και να φοβάμαι μήπως επιδεινωθεί.

Συνέχισε να μην το πολυσκέφτεσαι
Να σκέφτεσαι ότι ο οργανισμός σου είναι ευλογημένος, αφού όταν δε γνώριζες τι έχεις τα συμπτώματα έφευγαν από μόνα τους
Να ξεκουράζεσαι, να τρως σωστά, να κάνεις μπανάκια και να χαλαρώνεις.

Σου εύχομαι να είσαι καλά και να γίνεις και για δεύτερη φορά μανούλα αφού το θέλεις

Καλησπέρα Αντωνία συμφωνώ με την Κωνσταντίνα και να ξέρεις ότι η καλή ψυχολογία είναι βασικό για εμάς

Γεια σου Αντωνια ! Συμφωνω ΑΠΟΛΥΤΑ με την Κωνσταντινα . Να χαρεσαι το κοριτσακι σου και , με το καλο , να γινεις μανουλα για δευτερη φορα !!!!!!!!

Αντωνία μια χαρά αισιόδοξη, και ψυχολογικά ανεβασμένη σε βλέπω. Δεν χρειάζεσαι έξτρα ανέβασμα. Μην αφήνεις την κακιά ενέργεια να σε ρίξει. Κάπου κάνω ένα post όπου και εγώ αναφέρω ότι σταματώντας την θεραπεία διάφορα "αισθητικά" έχουν κάπως δυναμώσει.

fillcinefil έγραψε:Αισθητικά. Με αισθάνομαι περισσότερο, "αλλά" μου φαίνεται και σαν να έφυγε μια γενική "μαστούρα" , (λόγο παύσης της ιντερφρόνης;) και ξεκαθάρισαν τα πράγματα.

Θετικές σκέψεις, αγάπη στο παιδάκι σου, στους δικούς σου. Αν δεν βλέπεις κάτι μαζικό όπως νέα όση, κράτα γερά και και μάζευε θετική ενέργεια να την ρίχνεις πάνω σου. αν είμουν κοντά θα άδειαζα έναν κουβά πάνω σου. ΝΑ! Αχ δροσίστηκα!

Χαιρε Antonia ! Ευθυγραμμίζομαι σε όσα είπαν όλοι και επι πλέον σου εύχομαι να εκπληρώσεις τον στόχο σου για δεύτερη φορά!! Σκέψου πόσα προβλήματα μπορεί να έχουν οι θεωρητικά απόλυτα υγειείς και δεν το ξέρουν και θα συμφωνήσεις ότι είσαι πραγματικά ε υ λ ο γ η μ έ ν η !!! Οσο για τα προβληματάκια με την όραση μόλλον είναι υπερβολή. Η πρεσβυωπία! Ας της το χρεώσουμε! Καλή ψυχολογία λοιπόν και όλα θα σου βγαίνουν όπως τα ονειρεύεσαι. Εύχομαι να είσαι και να φαίνεσαι πάντα καλά.

Kαλημέρα σε όλους. Σας ευχαριστώ για τις απαντήσεις και τις ευχές σας. Προσπαθώ να είμαι αισιόδοξη και να έχω καλή ψυχολογία. Δεν τα καταφέρνω πάντα. Η ζωή μετά τη διάγνωση έχει αλλάξει βέβαια (πιο έντονη κούραση, άγχος, μια νέα εστία στον αυχένα, θυρεοειδίτιδα hashimoto, μόνιμα "χιονάκια" στα μάτια). Αποφάσισα όμως, μετά το αρχικό σοκ της διάγνωσης και το τέλος της ανέμελης ζωής, να προσπαθήσω να προχωρήσω στη ζωή όπως μπορώ καλύτερα. Αυτό ακριβώς κάνω.
Χαίρομαι που σας συστήθηκα και που με δεχτήκατε στην παρέα σας.