MSSociety.gr

θεόδωρος27 έγραψε:καταρχας καλησπερα σε ολους
αυτη η παθηση που εχουμε οσο και αν την πολεμας στο τελος σε νικαει
τον τελευταιο καιρο αν και η μαγνητικη δεν εδειξε νεες βλαβες οι παλιες που υπαρχουν ολο και εξασθενουν τον οργανισμο μου
οτι και αν κανω καθε μερα και χειροτερα
η κωπωση η ασταθεια η αδυναμια και ειδικα η διπλοπυια ολο και αυξανοντε οπως και αλλα προβληματα για να μην τα αναφερω ολα
ωρες ωρες δεν μπορω να σταθω ορθιος
το μονο που δεν ξερω ειναι τι εκπληξεις μου επιφυλασει για το μελλον

LL--MM έγραψε:Πάλη και αποδοχή είναι έννοιες EΞ ΟΡΙΣΜΟΥ αντιφατικές μεταξύ τους: Καταλαβαίνουμε ΤΙ παλεύουμε, και τι αποδεχόμαστε;
Το ότι θα "αποδεχτούμε" κατι ΚΑΙ ότι θα το ξαναβρούμε μπροστά μας ΜΟΝΟ ΕΠΕΙΔΗ το αποδεχτήκαμε, δεν πολυβρίσκω να έχει νόημα...
Όσο για την αποδοχή καθ'αυτή, viewtopic.php?f=10&t=1752 Και τα'χουμε ξαναπεί...
Περαστικά και καλό κουράγιο σε όσους "το παλεύουν"

Η γιαγιά η Κασσάνδρα

Κωνσταντίνα έγραψε:Κι όμως πάλη και αποδοχή είναι τα κλειδιά μου για να αντιμετωπίσω χωρίς στροθοκαμιλισμό την αρρώστια μου.
Παλεύω κάθε μέρα να αποδεχτώ το ότι "χάνω" το σώμα μου.
Όταν το "χάνω", παραείμαι απασχολημένη να δώ πως θα καταφέρω ότι θα έκανα άν ήταν "αλλιώς", ή περίπου: Απο κεί, βλέποντας και κάνοντας...

Η πάλη είναι όπως καταλαβαίνουμε νοητική. Εφευρίσκω στρατηγικές για να συνεχίσω να απολαμβάνω και να παίρνω χαρά.
Βρίσκεις; Για μένα είναι σωματική, διοικητική καμιά φορά άν πρόκειται για "κοινωνικά δικαιώματα" κλπ κλπ. Δεν ξέρω αν μπορώ να το αποκαλέσω "απόλαυση", πάντως η στρατηγηκή μάλλον έρχεται να θεμελιώσει ενα θετικο αποτέλεσμα, άν υπάρξει κάτι τέτοιο.

Αν δεν έχει νόημα αυτό τότε δεν καταλαβαίνω για τι πράγμα μιλάμε.
Ο θυμός δε με αφορά επειδή ξέρω ότι είμαι μόνη μου σ' αυτό κι ας περιτριγυρίζομαι από ανθρώπους που με νοιάζονται και είναι όοοοολο δικό μου μέχρι την τελευταία του σταγόνα.
Για το σώμα ασφαλώς και ειναι εξαντλητικό, απλά κοιτάμε να μάζέψουμε τις επιπτώσεις, γι'αυτούς και για μας... Φυσικό είναι να στενοχωριόμαστε, αλλά ξερουμε οτι δε "φταιμε" εμείς.

Η πάλη που αναφέρω έχει να κάνει με τη συνεχή διαπραγμάτευση.
Ομολογώ ότι οι όροι που δίνεις με μπερδεύουν, αλλά αναγνωρίζω καταστάσεις

Έχω ξαναπεί ότι μια το βρίσκω μια το χάνω, μια το χάνω μια το βρίσκω.
Κατάλαβα πια ότι αυτό δεν κατακτιέται. Υπό αυτήν την έννοια ναι δεν υπάρχει αποδοχή που να είναι νιρβάνα, αλλά διαπραγμάτευση συνεχής.
Για την πάλη πάω πασο, μου φαίνεται όμως πολύ λίγο "νοητική", ο όρος "διαπραγμάτευση", ωστόσο, τι προσθέτει ακριβώς;;;;

Η γιαγιά η Κασσάνδρα

LL--MM έγραψε:

Κωνσταντίνα έγραψε:Κι όμως πάλη και αποδοχή είναι τα κλειδιά μου για να αντιμετωπίσω χωρίς στροθοκαμιλισμό την αρρώστια μου.
Παλεύω κάθε μέρα να αποδεχτώ το ότι "χάνω" το σώμα μου.
Όταν το "χάνω", παραείμαι απασχολημένη να δώ πως θα καταφέρω ότι θα έκανα άν ήταν "αλλιώς", ή περίπου: Απο κεί, βλέποντας και κάνοντας...

Όταν μιλώ για στρουθοκαμιλισμό(πολύ ανθρώπινο Κασσάνδρα), εννοώ ότι δεν απασχολούμαι ή τουλάχιστον το προσπαθώ να αντιμετωπίζω στο τώρα αυτό που μου συμβαίνει, επειδή θα το βρω μπροστά μου το μόνο βέβαιο.

Η πάλη είναι όπως καταλαβαίνουμε νοητική. Εφευρίσκω στρατηγικές για να συνεχίσω να απολαμβάνω και να παίρνω χαρά.
Βρίσκεις; Για μένα είναι σωματική, διοικητική καμιά φορά άν πρόκειται για "κοινωνικά δικαιώματα" κλπ κλπ. Δεν ξέρω αν μπορώ να το αποκαλέσω "απόλαυση", πάντως η στρατηγηκή μάλλον έρχεται να θεμελιώσει ενα θετικο αποτέλεσμα, άν υπάρξει κάτι τέτοιο.

Παίρνω χαρά από τις στατηγικές που εφαρμόζω.

Αν δεν έχει νόημα αυτό τότε δεν καταλαβαίνω για τι πράγμα μιλάμε.
Ο θυμός δε με αφορά επειδή ξέρω ότι είμαι μόνη μου σ' αυτό κι ας περιτριγυρίζομαι από ανθρώπους που με νοιάζονται και είναι όοοοολο δικό μου μέχρι την τελευταία του σταγόνα.
Για το σώμα ασφαλώς και ειναι εξαντλητικό, απλά κοιτάμε να μάζέψουμε τις επιπτώσεις, γι'αυτούς και για μας... Φυσικό είναι να στενοχωριόμαστε, αλλά ξερουμε οτι δε "φταιμε" εμείς.

Δε βλέπω άλλο δρόμο από εκείνον του μαζέματος επιπτώσεων.Μέγα Χρέος!!!

Η πάλη που αναφέρω έχει να κάνει με τη συνεχή διαπραγμάτευση.
Ομολογώ ότι οι όροι που δίνεις με μπερδεύουν, αλλά αναγνωρίζω καταστάσεις

Προκειμένου να δώσω λύση στο δύσκολο πρόβλημα που αντιμετωπίζω με την υγεία μου, χρειάζεται να αντιδράσω.
Η διαπραγμάτευση λοιπόν γίνεται έπειτα από "διάλογο" με την ασθένεια και τις ανάγκες της καθημερινότητας.Διαπραγματεύομαι με τις προκλήσεις της αναπηρίας και εφευρίσκω τρόπους που θα μου δώσουν χαρά.
Αν δεν γίνεται κατανοητή η αξία που δίνω στη διαπραγμάτευση ως εργαλείο, προκειμένου να διαχειριστώ αυτό που μου συμβαίνει, δεν μπορώ να το δώσω με διαφορετικό τρόπο.
Το κάνω και λειτουργεί σε μένα.

Έχω ξαναπεί ότι μια το βρίσκω μια το χάνω, μια το χάνω μια το βρίσκω.
Κατάλαβα πια ότι αυτό δεν κατακτιέται. Υπό αυτήν την έννοια ναι δεν υπάρχει αποδοχή που να είναι νιρβάνα, αλλά διαπραγμάτευση συνεχής.
Για την πάλη πάω πασο, μου φαίνεται όμως πολύ λίγο "νοητική", ο όρος "διαπραγμάτευση", ωστόσο, τι προσθέτει ακριβώς;;;;

Η διαπραγμάτευση προσθέτει λύσεις, ελπίδα, δυνάμωμα της αυτοαξίας, έξοδο από την κατάθλιψη.

Η γιαγιά η Κασσάνδρα

Κωνσταντίνα έγραψε:Παίρνω χαρά από τις στατηγικές που εφαρμόζω.
Kι εγώ από τα αποτελέσματά τους, όταν είναι θετικά

Δε βλέπω άλλο δρόμο από εκείνον του μαζέματος επιπτώσεων.Μέγα Χρέος!!!
Αυτονόητο, ούτε εγώ, οπότε εδώ επαυξάνω...

Προκειμένου να δώσω λύση στο δύσκολο πρόβλημα που αντιμετωπίζω με την υγεία μου, χρειάζεται να αντιδράσω.
Βέβαια, κι όταν αρκεί αυτή η αντίδραση για να επιτευχθεί η επίλυση, είναι ευχής έργον...

Η διαπραγμάτευση λοιπόν γίνεται έπειτα από "διάλογο" με την ασθένεια και τις ανάγκες της καθημερινότητας.
Τα εισαγωγικά που βάζεις όμως η ίδια στο "διάλογο" επιβεβαιώνουν τα περιθώρια αυτής της διαπραγμάτευσης, όχι; Αναμφίβολο ότι κοιτάμε όλοι να τα διευρύνουμε, βέβαια, αλλά...

Διαπραγματεύομαι με τις προκλήσεις της αναπηρίας και εφευρίσκω τρόπους που θα μου δώσουν χαρά.
Συγχαριτήρια για το θεατρικό , αν κι ομολογώ πως από τα κομμάτια που έβαλες εδώ, εγώ μελαγχόλησα...

Αν δεν γίνεται κατανοητή η αξία που δίνω στη διαπραγμάτευση ως εργαλείο, προκειμένου να διαχειριστώ αυτό που μου συμβαίνει, δεν μπορώ να το δώσω με διαφορετικό τρόπο.
Το κάνω και λειτουργεί σε μένα.
Αφού βρήκες έτσι τρόπο ανακούφισης, ασφαλώς, χαίρομαι για σενα: "Σαν αρέσει του φορέσει, ολλουνου του κόσμου αρέσει..."

Η διαπραγμάτευση προσθέτει λύσεις, ελπίδα, δυνάμωμα της αυτοαξίας, έξοδο από την κατάθλιψη.
Διαπραγμάτευση ΜΕΤΑ τη μάχη; η λέξη προϊδεάζει για ανακωχή, μα μόνο ο νικητής μπορεί να επιβάλλει όρους, κι όχι μόνο νιρβάνα, όπως είπες, δεν υπάρχει, (τα πάντα εξαρτώνται από τις εκάστοτε λύσεις) μα η αυτοαξία δεν εξαρτάται από το νικητή, ιδίως όταν ο εξαναγκασμός παραμένει, όχι;;;

Η γιαγιά η Κασσάνδρα