MSSociety.gr

Καλημερα.Ισως η απορια μου ειναι λιγο ψυχοβγαλτικη αλλα ως πασχων απο σκπ κανω οτι (εφοσον μπορω βεβαια...)περναει απο το χερι μου για να προσεχω.Εχει τυχει σε καποιον/α απο εσας να χασει -πεθανει- πατερα,μητερα ή αδερφο απο τοτε που πασχετε απο σκπ?Και αν ναι πως επεδρασε στην ασθενεοα σας?(πχ ειχατε ωση?πηγατε στην κηδεια?ο γιατρος σας εκανε καποια προληπτικη παρεμβαση με ενεση ή χαπακια (πχ ηρεμιστικα).Καταλαβαινω οτι αυτο που ρωταω ειναι ερωτηση τρομου...αλλα ειναι μεσα απο την ζωη μας και δυστηχώς συμβαινει...

costas1968... επειδή κάθε οργανισμός έχει τους δικούς του κώδικες συμπεριφοράς,μη νομίζεις πως θα βγάλεις ασφαλές συμπέρασμα.
Εγώ στην αρχή της εμφάνισης της νόσου,πριν 16 χρόνια,έχασα τον πολυαγαπημένο μου πεθερό.Αντίκτυπος....μηδέν.
Πριν 1 1/2 χρόνο την μανούλα μου .Πάλι αντίκτυπος μηδέν.Και πήγα στην κηδεία,και χτυπήθηκα και πόνεσα,και "χάθηκα",και πάτωσα,και μάτωσα.Όμως δεν χρειάστηκα παρέμβαση γιατρού,και η ζωή μου συνεχίστηκε χωρίς έξτρα επεισόδια της νόσου.

Costas1968 είναι σίγουρο ότι στους πάσχοντες από Π.Σ αλλάζει ο συναισθηματικός κόσμος .κάτω απ αυτό το υπόβαθρο ναι είναι δυνατον κάποιος θάνατος να προκαλέσει ακανόνιστες εναλλαγές συναισθημάτων (λύπη, κακή διαθεση κλπ) .αυτό ςε όλους πάσχοντες και μη.Άρα λοιπόν είναι καθαρά θέμα διαχείρησης των συναισθημάτων .Σαφώς και έχει κάθε άνθρωπος ,όπως λέει η Κατερίνα , τους δικούς του κώδικες για αυτό λέω είναι και θέμα διαχείρησης! Όμως αυτό ίσως χρειασθεί και κάποια συνδρομή ,ψυχοθεραπευτική ή ιατρική (από ειδικούς ενοείται). Επίσης ενοείται ότι σαν γεγονός ο θάνατος δεν επιδρά απ ευθείας στην ασθένεια.Το περιβάλλον που δημιουργούμε με την συνεχή, λύπη , κυκλοθυμικές εναλλαγές και ότι άλλο μας προσθέτει στρές και άγχος είναι αυτό που ίσως θα επηρεάσει. Να είσαι καλά.

κατερινα 55 έγραψε:costas1968... επειδή κάθε οργανισμός έχει τους δικούς του κώδικες συμπεριφοράς,μη νομίζεις πως θα βγάλεις ασφαλές συμπέρασμα.
Εγώ στην αρχή της εμφάνισης της νόσου,πριν 16 χρόνια,έχασα τον πολυαγαπημένο μου πεθερό.Αντίκτυπος....μηδέν.
Πριν 1 1/2 χρόνο την μανούλα μου .Πάλι αντίκτυπος μηδέν.Και πήγα στην κηδεία,και χτυπήθηκα και πόνεσα,και "χάθηκα",και πάτωσα,και μάτωσα.Όμως δεν χρειάστηκα παρέμβαση γιατρού,και η ζωή μου συνεχίστηκε χωρίς έξτρα επεισόδια της νόσου.