MSSociety.gr

Θα θελα τη γνώμη σας σε για μια περίπτωση που μ έχει προβληματίσει.
Έχω έναν φίλο που πάσχει απο ΣΚΠ πολλά χρόνια.Η κατάστασή του είναι σταθερή αλλά όχι ιδιαίτερα καλή.Δηλαδή ...είναι σε αγωγή με Rebif 44 επι 10 χρόνια περίπου και από τότε να τον δει γιατρός .Η μόνη του επαφή με τους γιατρούς είναι για να γράψει τα φάρμακά του.Έχει αρκετά κινητικά προβλήματα...δεν εργάζετε πλέον.......κουράζετε εύκολα και έχει επηρεαστεί μέχρι κ η ένταση της φωνής του.Κατά διαστήματα μου έλεγε ότι η γιατρός που του συνταγογραφεί τις ενέσεις του έλεγε ότι θα πρεπε πάρει κάποιες βιταμίνες για να βοηθησει λίγο τον εαυτό του.Πριν 2 χρόνια μου είπε ότι πήγε στο φαρμακείο αλλά δεν βρήκε να τις αγοράσει.Πριν λίγες μέρες κ ενώ πάλι έλεγε ότι κανείς δεν τον καταλαβαίνει και κουραζετε και δεν βρίσκει τις βιταμίνες ..και αδιαφορεί η οικογένεια κ ένα σωρό παράπονα άλλα, κάθησα για πολλοστή φορά κ συζητήσαμε για παααααάρα πολλή ώρα ,αλλά κ προσφέρθηκα να του αγοράσω εγώ τις βιταμίνες.Απ ότι κατάλαβα δεν τις πήρε ΠΟΤΕ! Μετά από 2 μέρες μου είπε ότι με το 1 χάπι τον έπιασε στομαχόπονος κ με το 2ο πόνεσε το πόδι του!Εύκολα καταλαβαίνει κανείς ότι λέει ψέματα.Είναι παντρεμένος κ έχει 2 κόρες που τον υπεραγαπούν.Τα οικογενειακά του δεν μπορώ να γνωρίζω πως έχουν αλλά η κόρη του κάποια στιγμή μου είπε ότι η παραξενιά του έχει απογειωθεί στο διάστημα.Είναι ολοφάνερο ότι αποζητά και κάποιες φορές απαιτεί την προσοχή των γύρων του επειδή είναι άρρωστος.Μάλιστα αν κάποιος πάει να του φερθεί "φυσιολογικά"....τον βάζει στη θέση του λέγοντας ότι "εγώ είμαι άρρωστος".Όσες φορές τον έχω "στριμώξει"....μου λέει "πήγαινε στο σπίτι σου"......ενώ βρισκόμαστε στο σπίτι ΜΟΥ!
Νοητικά είναι μια χαρά κατ εμέ.Πριν 1 χρόνο περίπου βρέθηκα μπροστά σ έναν διαπληκτισμό με την κόρη του και αφού έφυγε γιατί ...."είναι άρρωστος" η μικρή μου ειπε ότι κάνει τα πάντα για ν αρρωστησει.Τότε τη θεώρησα υπερβολική κ δεν έδωσα σημασία...όμως ρε παιδιά....κατα πως λένε τα κουκιά.........κατά κει το πάει.Για ψυχολόγο βέβαια ....συζήτηση ΚΑΜΜΙΑ......"πήγαινε σπίτι σου"!
Έχω δει πολλούς ανθρώπους να προσπαθούν ν αποδείξουν ότι είναι άρρωστοι ενώ δεν είναι.Όμως άρρωστους ανθρώπους....σε μια κατάσταση ...όχι καλή....να προσπαθούν να αρρωστήσουν περισσότερο.....δεν έχω δει πολλούς.Αυτά είναι κάποια πράγματα που μπορώ ν αναφέρω.Υπάρχουν όμως κ άλλα (προσωπικά του δεδομένα) που αν τα μαζέψεις φτιάχνεις ένα άσχημο παζλ....λυπηρό και αναρρωτιέμαι πως μπορεί να βοηθήσει κανείς αυτόν τον άνθρωπο κ την οικογένειά του που την έχει μαραζώσει!
Φιλιά!

Πιστεύω πως ο μόνος που μπορεί να βοηθήσει αυτόν τον άνθρωπο είναι ο εαυτός του, δηλαδή να βαρεθεί να υποφέρει άλλο και να αλλάξει την προοπτική και το πρίσμα των σκέψεών και πράξεών του.
Εϊναι κρίμα βέβαια για το περιβάλλον του που πρέπει να υποστεί αυτήν την μιζέρια και άρνηση, σαφώς βέβαια είναι ένα παράδειγμα το πως μπορούμε εμείς να διαχειριστούμε τον εαυτό μας, ώστε να μην γινόμαστε κέντρα δυστυχίας, αλλά παρά τα πολλά μας προβλήματα, κέντρα ειρήνης, σοφίας, θάρρους και δύναμης.

Στάθης έγραψε:Πιστεύω πως ο μόνος που μπορεί να βοηθήσει αυτόν τον άνθρωπο είναι ο εαυτός του, δηλαδή να βαρεθεί να υποφέρει άλλο και να αλλάξει την προοπτική και το πρίσμα των σκέψεών και πράξεών του.
Εϊναι κρίμα βέβαια για το περιβάλλον του που πρέπει να υποστεί αυτήν την μιζέρια και άρνηση, σαφώς βέβαια είναι ένα παράδειγμα το πως μπορούμε εμείς να διαχειριστούμε τον εαυτό μας, ώστε να μην γινόμαστε κέντρα δυστυχίας, αλλά παρά τα πολλά μας προβλήματα, κέντρα ειρήνης, σοφίας, θάρρους και δύναμης.

Στάθης έγραψε: Εϊναι κρίμα βέβαια για το περιβάλλον του που πρέπει να υποστεί αυτήν την μιζέρια και άρνηση, σαφώς βέβαια είναι ένα παράδειγμα το πως μπορούμε εμείς να διαχειριστούμε τον εαυτό μας, ώστε να μην γινόμαστε κέντρα δυστυχίας, αλλά παρά τα πολλά μας προβλήματα, κέντρα ειρήνης, σοφίας, θάρρους και δύναμης.

Σίγουρα είναι κρίμα για το περιβάλλον του αλλά κ για τον ίδιο αφού καταλαβαίνεις σε πολύ λίγο διάστημα ότι πρόκειται για "ιδιαίτερο" άνθρωπο.Αυτός άλλωστε είναι κ ο λόγος που ζήτησα γνώμες.
Όσο για τα "κέντρα ειρήνης ,σοφιας, θάρρους κ δύναμης", πίστεψέ με ότι εδώ μέσα βρήκα ΠΑΛΙΚΑΡΟΥΣ ανεξαρτητως φύλου!
Παραδείγματα προς μίμηση υπάρχουν πολλά και αν μπορέσεις να εμβαθύνεις λίγο διάφορα γραφόμενα ...σίγουρα θα δεις τον κόσμο ...ομορφότερο!Αυτό φυσικά είναι μια προσωπική άποψη !
Κάποτε είδα μια κυρία ...λεχώνα.... να κλαίει βγαίνοντας απ το μαιευτήριο και κρατώντας αγκαλιά το νεογέννητο αγοράκι της.Όταν τη ρώτησα τι έχει... μου έδωσε την πιο ειλικρινή απάντηση που έχω ακούσει ποτέ."Μέχρι τώρα είχα το γιατρό μου να φροντίζει για την υγεία του εμβρύου και τη δική μου......από σήμερα όμως ........εγώ πρέπει να φροντίζω για όλα".
Η αίσθηση της προστατευτικότητας κολακεύει τους πάντες........Δεν είναι τυχαίο το πόσοι κατα φαντασίαν ασθενείς υπάρχουν.Στον συγκεκριμένο άνθρωπο ,θεωρώ ότι κάπου στη μέση κρύβετε η αλήθεια.Το θέμα βέβαια είναι να μπορέσει να βγεί απ αυτή τη μίζερη κατάσταση πριν χάσει κ αυτά που του έχουν απομείνει.

επειδή το έχω ξαναδεί το έργο σε άλλα μετερίζια και με άλλες συνθήκες... αν ΔΕΝ θελει να σωθεί ή να βοηθηθεί κάποιος .... ΔΥΣΤΥΧΏς ΔΕΝ μπορούμε να κάνουμε εμείς τίποτα.....

To βασικό - και βγάζει μάτι εδώ- είναι οτι αυτός ο άνθρωπος έπαψε ν΄αγαπά και να σέβεται
τον εαυτό του!
Αργά και σταθερά με τη συμπεριφορά του το πέρασε αυτό πρώτα στην οικογένειά του και
μετά σε όλους γύρω του.
Προφανώς δεν βρήκε όταν έπρεπε τη δύναμη να διαχειριστεί αυτό που του συνέβη (ms)
, ή περίμενε μεγαλύτερη υποστήριξη στα πρώτα στάδια και δεν την είχε !
Γιατί όλοι περάσαμε τη φάση του '' ενοχικού συνδρόμου'' όταν ξαφνικά , απο τη μια μέρα στην άλλη έπρεπε ν΄αλλάξει η ζωή μας - αναγκαστικά και των γύρω μας-.
Το θέμα είναι να συνέλθει κανείς όσο πιο γρήγορα μπορεί μετά τη γροθιά που τρώει , να βρεί τον εαυτό του, να συνεργαστεί με το μυαλό του και να αντιδράσει.
Χρειάζονται γερά κότσια. Μηχανισμοί άμυνας- πολλές φορές και επίθεσης- για να τα καταφέρει
κάποιος. Θα φάει σκοτάδι, μοναξιά, φωτιές και κάρβουνα ανμένα.
Μετά σηκώνεται, τινάζεται και αποφασίζει ότι ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ ΡΕ ... εδώ και θα ζησω καλύτερα απο
πρίν, πιο όμορφα. Και το κάνει. Πρώτα για τον εαυτό του και κατ΄επέκταση για όλους όσους
αγαπάει και τον αγαπούν.
Ο συγκεκριμένος 'ανθρωπος αγαπημένη μου IKTIST , μου μοιάζει παγιδευμένος.!
Δεν κατάφερε να βγεί απ΄το λαβύρινθο ακόμα. Και πέρασε καιρός. 10 χρόνια απ΄ότι λές.
Αν δοκίμαζαν στην οικογένειά του ν΄αλλάξουν τακτική ;
Καμία συμβουλή, καμία προτροπή κ.λ.π ; Να συμφωνήσουν μαζί του όταν λέει '' είμαι άρρωστος φύγε''. Να του φέρονται σε σημείο γελοιότητας συγκαταβατικά;
Μήπως '' ξυπνούσε'' κάποτε απ΄το λήθαργο, αφού ιατρική υποστήριξη δεν δέχεται.....
Ετσι κι' αλλιώς ανήμπορος είναι. Αν του δείξουν με ΓΛΥΚΟ τρόπο, ότι ναί είσαι πράγματι άρρωστος, τι θά έκανε; Δεν θα το σκεφτόταν; Δεν θα αντιδρούσε;
Πάντως , όσο κουραστική κι΄αν είναι μιά τέτοια κατάσταση, μην ξεχνάμε ότι ο άνθρωπος
είναι ΠΑΓΙΔΕΥΜΕΝΟΣ. ! Εμεινε στο δόκανο ! Κρίμα κι΄άδικο...........

Aν δεν δεχεται ο ιδιος να παει σε ψυχολογο,θα επρεπε ηδη η οικογενεια του να εχει απευθυνθει σε ειδικο για το πως μπορει να τον βοηθησει.Η καταθλιψη παραμονευει..

Η αρρώστια βολεύει και εξυπηρετεί με ανορθόδοξο τρόπο.

Διαβάζοντας την ιστορία της IKTISS μου ήρθε στο νου, η γυναίκα που επιλέγει να συμβιώνει με άντρα που την κτυπά και την εξευτελίζει, επειδή πολύ απλά κάποιος ασχολείται μαζί της.

Ο φίλος της ιστορίας φαίνεται πως τραβά την προσοχή του περιβάλλοντός του και μάλιστα τρέμει μη χάσει το ρόλο του.
Φαντάζομαι πως αν η αγαπημένη του κόρη πάθει κάτι σοβαρό, θα γίνει καλά ως δια μαγείας.

Λυπάμαι που δεν τον λυπάμαι τον δύστυχο, αλλά την έχει ανάγκη την αρρώστια του, επειδή παίρνει ανορθόδοξα αυτό που χρειάζεται.Τελικά τον συμπονώ

υγ σιγά μην πάρει βιταμίνες, για να χάσει λίγο από την αρρώστια του

σας ακούω και σας προσέχω παρα πολύ γιατι μια παρόμοια κατάσταση περνω με κάποιον γνωστο μου ,κι αυτος 20 χρονια θεραπεία κι αρχισε τώρα να παραξενεύει και να πέφτει .

δε ξέρω τι θα φέρει το μέλλον αλλα προς το παρόν του φωνάζω ,αν θα το βάλλει κατω του λεω δε τον ξαναπαίρνω ουτε τηλ.αν δε μαζευτεί να βοηθήσει κι εμας που ακολουθούμε ξοπίσω του πώς θα τα καταφέρουμε όλοι ?
στην ουσία είναι ενα μικρό κλικ μεχρι την κατάθλιψη .οπως έλεγε μια κοπελιά ειναι σαν να περπατάς σ ενα ουρανοξύστη ,πας καλά αν δε κοιτάξεις κάτω ,αν κοιτάξεις ...την έβαψες .
το τελευταίο_πολυ σκληρό αλλα απαραίτητο- που είπα :"κοιτα να δείς ,αν εχεις αποφασίσει να ζήσεις σήκω και βρες κάτι να κάνεις.παμε εξω βόλτα 'η για φαγητό.Αν θέλεις να τελειώσεις μη ξαναφάς τίποτα ,κάτσε ακίνητος και πες αντίο σε ολα.
να περιμένω?"με δυνατή φωνή IKTIST όπως στα μικρά παιδιά .
δοκίμασε το ,καμμια φορά ,που ξέρεις όσο χαιδεύεις και τα παιδιά ακόμη γίνονται κακομαθημένα.

νομίζω οτι εχουμε χάσει λιγο τους ρόλους μας σαν κόσμος ειδικα αν καποιος είναι άρρωστος .αφου θέλουμε να μας φέρονται κανονικά το λογικο είναι να μας φωνάζουν όταν πρέπει .

Eλενη - POL , ,με το δικό σου τρόπο αντιδρούσα κι΄εγώ σε παρόμοια περίπτωση.
Μέχρι που ο φίλος , μου είπε '' δεν μπορώ άλλο, δεν έχω αντοχές, μου τελείωσαν. Θα '' τελειώσω'' μόνος μου....
Του απάντησα σκληρά - '' α ναί, καλά που μου τόπες νάχω έτοιμα τα μαύρα μου''.
Εβαλε τα κλάμματα. Κατάλαβα ότι ένοιωθε κατάμονος μέσα του. Ντράπηκα...
Τον πήρα με το ζόρι, πήγαμε σ΄ένα ταβερνάκι και πίνοντας λίγο κρασάκι, μιλόντας
συντροφικά και συγκαταβατικά, ηρέμησε κάπως.
Φυσικά έπεσε σύρμα στην παρέα και όλοι για καιρό του φερόμασταν πιο γλυκά και τρυφερά
από πρίν.
Και έπιασε. Ενοιωσε ότι δεν είναι μόνος του, ούτε ο μόνος με χοντρά προβλήματα.
Με λίγη τρυφερότητα και λίγο νοιάξιμο παραπάνω έγινε σιγά-σιγά ο φίλος που όλοι
ξέραμε στην παρέα.
Ετσι είμαστε δυστυχώς. Με τα πάνω μας και τα κάτω μας. Αρκεί να μπορούμε πάντα να
βλέπουμε και δίπλα. Οχι μόνο τον εαυτό μας, ούτε τον τρόπο που ταιριαζει σε μάς για να βγούμε απ΄το '' λούκι''.
Ιδιο πρόβλημα, ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΙ χαρακτήρες .......