MSSociety.gr

ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΚΑΙ ΦΙΛΕΣ

ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΠΙΟ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΩ ΚΑΤΩ ΤΟ ΠΡΟΣΔΟΚΙΜΟ ΖΩΗΣ ΜΑΣ

Καλησπερα,
Οσο και των υπολοιπων ανθρωπων που δεν πασχουν απο πολλαπλη σκληρυνση...

Εγω λεω να ζησω αλλα 60 χρονια...δηλ θα με ανεχτει η συζηγος μου 60 χρονια ακομα... (βλεπω να οταν το μαθει.....)

ειμαι 36 τωρα...ε καλα παμε....μεχρι να τα

ΑΛΕΞΗΣ έγραψε:ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΚΑΙ ΦΙΛΕΣ

ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΠΙΟ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΩ ΚΑΤΩ ΤΟ ΠΡΟΣΔΟΚΙΜΟ ΖΩΗΣ ΜΑΣ

Όσο και χωρίς τη ΣΚΠ!!!

Παρόλ' αυτά σε μια συνέντευξη από κάποιο γιατρό ερευνητή πάνω στην ασθένεια, είχα ακούσει πως είναι μείον κάτι χρονάκια (περίπου 7%-9%).
Δηλαδή, να στο πω καλύτερα, εκεί που είναι να ζήσεις 100 χρόνια ας πούμε, θα ζήσεις περίπου 93 . Τι να λέμε τώρα...
Να 'μαστε καλά και ας ζήσουμε και 93 (ή όσο τύχει...)
Αποβολή του άγχους λοιπόν, δεν αξίζει να σκεπτόμαστε το τέλος, αλλά το παρόν και πως θα είμαστε καλύτερα!!!
Κλείνοντας, να ευχηθώ σε όλους Χρόνια Πολλά για τα Χριστούγεννα και η νέα χρονιά να είναι γεμάτη ευχάριστες εκπλήξεις για όλους μας...

Μαλιστα....
Ειναι ενα πολλυ σοβαρο ερωτημα οπως αλλωστε και τοσα αλλα που κατα καιρους εχουν τεθει σε αυτο το φορουμ.
Με εχει απασχοληση και εμενα το ερωτημα αυτο ,εκανα την δυκτιακη ερευνα μου λοιπον και βρηκα διαφορες παπατζες,μπορεις κι εσυ ευκολα να το ψαξεις εκτενος στο δυαδικτιο.
Προσωπικη αποψη θα καταθεσω γιατι απο μελετες θα βρεις πολλες και φυσικα θα κρατησεις αυτη που σε 'βολευει'.
Ενας οργανισμος ο οποιος ταλαιπωρειτε απο ενα χρονιο νοσημα,ο οποιος κανει χρηση φαρμακων βαριων,ευαλωτος και σε αλλες ασθενειες λογω χαμηλου ανοσοποιητικου και ο οποιος εχει αναποφευκτα ψυχολογικους επιβαρυντικους παραγοντες σιγουρα δεν μοιαζει με εναν οργανισμο ελευθερο απο ασθενεια και παρθενο σε τετοιου ειδους φαρμακα.
Μπορεις να καταλαβεις ευκολα νομιζω τις τεραστιες διαφορες που προκηπτουν.
Περα απ'αυτο οι μερες του καθενος μας δεν ειναι προδιαγεγραμενες σε χρονια λογω αυτης της ασθενειας,εχω διαβασει για περιπτωσεις που εζησαν στα ισια με τους υγιεις,εχω διαβασει επισης για αλλους που δεν μακροημερευσαν.
Αρα καταληγω πως υπαρχει μια σχετικοτητα στο ζητημα αυτο που κληνει ομως υπερ του να ζησουμε στα ισια με τους υπολοιπους,σαφως στις μερες μας και με την ποιοτητα της ζωης,τα βοηθηματα,τις γνωσεις που εχουμε γυρω απο την ασθενεια και πως μπορουμε να φροντισουμε τον εαυτο μας τα πραγματα ειναι σαφως καλλιτερα.
Ασχετα με το τι επιδραση εχει επανω μας η ασθενεια ειναι αναγκαιο να προσεχουμε για να εχουμε
Μην ξεχνας πως μια γριππη,μια πνευμονια, μπορει να 'στειλει' τον καθενα.


ΥΓ Με ενδιαφερει το αυριο εξισου οπως με ενδιαφερει το σημερα,ζω οτι εχω και αυτο που εχω ειναι το σημερα..

Χωρίς να το έχω ψάξει ιδιαίτερα, νομίζω επισήμως μας δίνουν λίγα χρόνια λιγότερο από το μ.ο. Πρόσφατα μας το αυξήσανε και 3-4 χρονάκια
Ε, αν παίζουν ρόλο η ψυχολογία και τα φάρμακα, λογικό το βρίσκω. Μικρή η διαφορά για να μας απασχολεί όμως. Άσε που δεν μπορείς να κάνεις και τίποτα...

billios έγραψε: ΥΓ Με ενδιαφερει το αυριο εξισου οπως με ενδιαφερει το σημερα,ζω οτι εχω και αυτο που εχω ειναι το σημερα..

Έγραψες πάλι..!

Χωρίς να έχω μελετήσει κάποιες έρευνες σχετικά με το προσδόκιμο ασθενών με σκπ, έχω να πω το εξής:

Παίζει τεράστιο ρόλο στη ζωή ενός σκληρυντικού:

1) Αν είναι περιπατητικός. Ένας ασθενής σε αναπηρικό καρότσι, χωρίς να κάνει κάποιου είδους άσκηση (κολύμβηση, στατικές ασκήσεις κλπ), θα έχει ένα πιο 'στάσιμο' οργανισμό από κάποιον που κινείται.

2) Αν παίρνει φαρμακευτική αγωγή ή αγωγές. Είναι λογικό κάποιος που παίρνει φάρμακα για χρόνια, ο οργανισμός του δεν αποδίδει όπως σε κάποιον που δεν παίρνει φάρμακα ή που είναι υγιής. Ειδικά για την σκπ, η ανοσοκαταστολή και συνδυασμένη με διαφόρων ειδών αντικαταθλιπτικών, ηρεμιστικών κλπ, προκαλεί διάφορα στον οργανισμό (μειωμένη άμυνα, τοξικότητα και άλλα πολλά), καθιστώντας τον ασθενή περισσότερο ευάλωτο.

3) Αν ο ασθενής γενικά είναι 'ενεργός'. Δεν εννοώ να τρέχει αλλά γενικά να μην είναι παρατημένος. Η καλή ψυχολογία μετράει βέβαια σε κάποιο σεβαστό ποσοστό σε ένα χρόνιο ασθενή, αλλά βοηθάνε και άλλα πράγματα όσον αφορά την ασθένεια την ίδια. Διατροφή, κάπνισμα, εκγύμναση στο βαθμό που μπορεί ο καθένας, κοινωνική ζωή κλπ.

Είναι και άλλα πολλά που θα μπορούσα να αναφέρω, αλλά γενικά πιστεύω ότι τα παραπάνω, παίζουν ρόλο στο φυσιολογικό προσδόκιμο ενός ανθρώπου.
Τα αναπάντεχα δεν έχουν να κάνουν με καμία ασθένεια, αλλά στην τύχη ή στην ατυχία του καθένα μας.

Μία εντελώς προσωπική άποψη:

Από τότε που διεγνώστηκα, δεν άλλαξα στο παραμικρό τη ζωή μου. Προσπαθώ στο βαθμό που μπορώ, να κάνω ακριβώς ό,τι έκανα και πριν. Έχω συναντήσει άτομα που κάναν ακριβώς το ίδιο και άλλους που η ζωή τους άλλαξε 180 μοίρες.
Απ'τη στιγμή που η ασθένεια αυτή είναι ζαριά, πιστεύω ότι πρέπει κάθε φορά που ρίχνουμε τα ζάρια, απλά να ευχόμαστε να είναι ντόρντια.
Αλλά και να μην είναι, θα ευχόμαστε για την επόμενη...

Π.Μ79 έγραψε: 1) Αν είναι περιπατητικός. Ένας ασθενής σε αναπηρικό καρότσι, χωρίς να κάνει κάποιου είδους άσκηση (κολύμβηση, στατικές ασκήσεις κλπ), θα έχει ένα πιο 'στάσιμο' οργανισμό από κάποιον που κινείται.

Αντε πες τα γιατι ολοι νομιζουν οτι η σκλ ειναι σαν την γριπη...

Πες τα Biskoto . Οι περισσότεροι νομιζουν οτι η σκληρυνση ειναι σαν τη γριπη. Και οσο σε βλεπουν να στέκεσαι στα ποδια σου, θεωρούν οτι εισαι μια χαρα, δεν εχεις απολυτως τίποτα, και ότι με τη θεραπεία θα μείνεις πάντα έτσι. Και αν τυχόν σε ρωτήσουν πως αισθάνεσαι, μετανοιώνεις την ώρα και τη στιγμή που τους απάντησες την αλήθεια για το τι βιώνεις, και δεν τους είπες ένα ξερό "καλά", γιατί μετά σου απαντάνε κάτι του στυλ "Να σκέφτεσαι θετικά" "Κάθε οργανισμός είναι διαφορετικός" "Έλα μωρέ, μπορεί να περάσει, που ξέρεις"
Λες και μπορεί κανένας να καταλάβει τι βιώνεις και πως αισθάνεσαι και να χει και άποψη αν δεν έχει αυτή την κολοαρρώστια, που ώρες ώρες αισθάνεσαι ότι είναι σαν να σε θάβουν ζωντανό.

Κι εγώ θυμαμαι ότι είχα διαβάσει ότι το προσδόκιμο ζωής μας είναι 5-6 χρόνια λιγότερο σε σχέση με κάποιον που δεν έχει MS. Αλλά τι να το κάνεις να ζησεις και 150 χρόνια όταν δεν μπορείς να έχεις την ποιότητα ζωης που θα ήθελες. Προσωπικά είναι πολλές φορές που ευχήθηκα να πεθάνω επί τόπου με συνοπτικές διαδικασίες, κι ακόμα είμαι καλά όσο αφορά τη ms.
Συγνώμη κιόλας παιδιά για την τόση απαισιοδοξία χρονιάρες μέρες, αλλά όσο η MS χειροτερεύει, η ψυχολογία είναι υπό.

Ποσο ιδια αισθανομαι..μα ποσο ιδιες ειναι οι καταστασεις...
Εγω φιλε λεω οτι ειμαι καλα και καθαριζω απο τις υπολοιπες ερωτησεις,το πηρα χαμπαρι νωρις το παραμυθι..
Μεχρι που σκεφτομαι να παω Δραματικη σχολη,να παρω τουλαχιστον και τον τιτλο