Μπερδεμένος...μια ακόμα ίδια ιστορία ε ?
ΔημοσίευσηΔημοσιεύτηκε:Τρί Σεπ 04, 2012 2:54 pm
Καλησπέρα σε όλους
Το Γενάρη του 2012 ήρθα για πρώτη φορά σε "επαφή" με τις ώσεις, τα μουδιάσματα κτλ. Οι μέχρι τότε κατά καιρούς πόνοι στον αυχένα και στη μέση μου με τύφλωσαν στην αρχή - καθώς θεωρούσα ότι κάποια συμπτώματα οφείλονται σε έξαρση των κυλών που είχα στο σώμα μου διαπιστώμενα. Ήταν όμως αλλιώς...εντελώς. Το μούδιασμα στα άκρα (πόδια) πήγε πολύ γρήγορα προς τα πάνω και έφτασε μέχρι το θώρακα. Τότε ξεστραβώθηκα, άφησα την καραμέλα του "προβλήματος στη μέση" και το πιασα σωστά. Νευρολόγος-> μαγνητικές-> εύρεση 4-5 εστιών->παρακέντηση θετική-> νοσοκομείο κορτιζόνη και έξω. Από τότε μέχρι και σήμερα τα συμτπωματα έστω και με μεγάλη καθυστέρηση έφυγαν. Έμειναν 4 "μαγκωμένα" δάχτυλα χεριών (2 και 2) για να μου θυμίζουν. Μαζί και μούδιασμα και μερική κούραση μετά από έντονο περπάτημα για ένα διάστημα.
Έκανα ότι μου είπαν και το συνεχίζω. Έχασα πολλά κιλά (έτσι κι αλλιώς για τη μέση μου), κάνω γυμναστική κανά 20λεπτο κάθε πρωί με ασκήσεις που μου δειξε ένας δικός μου φυσικοθεραπευτής και συνάντηση με ψυχολόγο μπας και βρω γιατί ο οργανισμός μου γέννησε αυτό το αυτοάνοσο.
Και τρώγομαι ρε παιδιά.
Ο γιατρός μου είπε ότι δεν θα το ονομάσουμε ακόμα.
Και ότι αυτό είναι το καλύτερο. Γιατί σημαίνει ότι θα είναι ήπιο, ίσως και από αυτά που έδωσαν μια φορά μονο επεισόδιο
Είναι πολύ σπαστική αυτή η αβεβαιότητα.
Δεν υπάρχει μέρα που να μην σκέφτομαι. Έχει βέβαια και το ρημάδι τον τρόπο του να στο θυμίζει ε? Κάτι τα μαγκωμένα δάχτυλα. Κάτι το μυρμήγκιασμα / μουδιασμα μετά το περπάτημα ή τη γυμναστική, κάτι η μικρή αδυναμία στα πόδια μετά από οδήγημα (διάβασα ότι το έχει και άλλος φίλος στο forum αυτό)
Όπως και να χει, ότι κι αν ειναι τελικά έκανα ένα restart.
Ξαναβλέπω πράγματα και συμπεριφορές μου με άλλη ματιά. Παρατηρώ. Χάνω χρόνο και αναρωτιέμαι. Γιατί τέτοιο και τόσο άγχος όλα αυτά τα χρόνια για τα πάντα. Παιδιά - σκυλιά - δουλειά. Γιατί πρέπει να κάνεις την αυτοκριτική σου για όλη αυτή τη πίεση που συσσωρεύεις αφού γίνει κάτι ? Πραγματικά.
Άκομα και έτσι πάντως, το restart δεν ειναι ποτέ αργά να γίνει. Ποτέ.
Καλή δύναμη σε όλους. Τιμώ κάθε μια από τις ιστορίες που διαβάζω με πραγματικά μεγάλο ενδιαφέρον. Και αντλω και δύναμη και όρεξη για πολλά πολλά βήματα ακόμα !
Το Γενάρη του 2012 ήρθα για πρώτη φορά σε "επαφή" με τις ώσεις, τα μουδιάσματα κτλ. Οι μέχρι τότε κατά καιρούς πόνοι στον αυχένα και στη μέση μου με τύφλωσαν στην αρχή - καθώς θεωρούσα ότι κάποια συμπτώματα οφείλονται σε έξαρση των κυλών που είχα στο σώμα μου διαπιστώμενα. Ήταν όμως αλλιώς...εντελώς. Το μούδιασμα στα άκρα (πόδια) πήγε πολύ γρήγορα προς τα πάνω και έφτασε μέχρι το θώρακα. Τότε ξεστραβώθηκα, άφησα την καραμέλα του "προβλήματος στη μέση" και το πιασα σωστά. Νευρολόγος-> μαγνητικές-> εύρεση 4-5 εστιών->παρακέντηση θετική-> νοσοκομείο κορτιζόνη και έξω. Από τότε μέχρι και σήμερα τα συμτπωματα έστω και με μεγάλη καθυστέρηση έφυγαν. Έμειναν 4 "μαγκωμένα" δάχτυλα χεριών (2 και 2) για να μου θυμίζουν. Μαζί και μούδιασμα και μερική κούραση μετά από έντονο περπάτημα για ένα διάστημα.
Έκανα ότι μου είπαν και το συνεχίζω. Έχασα πολλά κιλά (έτσι κι αλλιώς για τη μέση μου), κάνω γυμναστική κανά 20λεπτο κάθε πρωί με ασκήσεις που μου δειξε ένας δικός μου φυσικοθεραπευτής και συνάντηση με ψυχολόγο μπας και βρω γιατί ο οργανισμός μου γέννησε αυτό το αυτοάνοσο.
Και τρώγομαι ρε παιδιά.
Ο γιατρός μου είπε ότι δεν θα το ονομάσουμε ακόμα.
Και ότι αυτό είναι το καλύτερο. Γιατί σημαίνει ότι θα είναι ήπιο, ίσως και από αυτά που έδωσαν μια φορά μονο επεισόδιο
Είναι πολύ σπαστική αυτή η αβεβαιότητα.
Δεν υπάρχει μέρα που να μην σκέφτομαι. Έχει βέβαια και το ρημάδι τον τρόπο του να στο θυμίζει ε? Κάτι τα μαγκωμένα δάχτυλα. Κάτι το μυρμήγκιασμα / μουδιασμα μετά το περπάτημα ή τη γυμναστική, κάτι η μικρή αδυναμία στα πόδια μετά από οδήγημα (διάβασα ότι το έχει και άλλος φίλος στο forum αυτό)
Όπως και να χει, ότι κι αν ειναι τελικά έκανα ένα restart.
Ξαναβλέπω πράγματα και συμπεριφορές μου με άλλη ματιά. Παρατηρώ. Χάνω χρόνο και αναρωτιέμαι. Γιατί τέτοιο και τόσο άγχος όλα αυτά τα χρόνια για τα πάντα. Παιδιά - σκυλιά - δουλειά. Γιατί πρέπει να κάνεις την αυτοκριτική σου για όλη αυτή τη πίεση που συσσωρεύεις αφού γίνει κάτι ? Πραγματικά.
Άκομα και έτσι πάντως, το restart δεν ειναι ποτέ αργά να γίνει. Ποτέ.
Καλή δύναμη σε όλους. Τιμώ κάθε μια από τις ιστορίες που διαβάζω με πραγματικά μεγάλο ενδιαφέρον. Και αντλω και δύναμη και όρεξη για πολλά πολλά βήματα ακόμα !
