MSSociety.gr

Γειασας παιδια.
Ο ανδρας μου , 54 χρονων , εχει ΜS. Το διαπιστωσαμε πριν 1,5 χρόνο και παιρνει
το Avonex , ι φορα την εβδομαδα. Η περιπτωση του οπως ειπαν
ειναι ελαφρια. Αριστερο ποδι και χερι οταν κουραζονται δεν υπαρκουν ,μολις
ομως ξεκουραζεται τα συμοματα ειναι ελαχιστα ορατες.
Μαλιστα πριν 2 εβδομαδες αρχισε και ειδικη φυσιοθεραπια. και το περπατιμα
του εχει βελτιωθει παρα πολυ.
ολα καλα ως εδω.
Ψυχολογια ομως...... ! Οικογενιακος ζουμε σε μια κολαση.
Δεν σεβεται κανεναν ουτε το παιδι μας.
το παιδι ,11 χρονων, με κλαμμενα ματακια του λεει να μη μοιρολογα και
να συκοθει και να κανει κατι για να μην σκεφτεται.του λεω να δει τα ματακια της
εκεινος ομως σηκωσε αδιαφορα τους ομους.
Εμεις φταιμε που αρρωστησε , ειμαστε αχαριστες , τεμπελες , ......
και πολλα αλλα χειροτερα προσωπικα στο ατομο μου.
Ξερω οτι φοβαται , φοβαται παρα παρα πολυ αλλα καπου πρεπει
να καταλαβει οτι κανουμε και εμεις οτι ξερουμε και μπορουμε.
Ερωτηση μου ειναι: Μεχρι που δικαιολογηται η συμπεριφορα του
λογο ασθενειας και που σταματαεί;
Ολοι του δινουμε θαρρος και παρηγορια...............

Θα συμφωνήσω απόλυτα με όλα όσα σου γράφει το podiki
Nicoletta 67 .Είναι πολύ δύσκολο για την υπόλοιπη οικογένεια και όχι μόνο να συμπαρασταθούν όσο κι αν το προσπαθούν,σε ένα άτομο που έχει σκπ.Και είναι δύσκολο γιατί ο άνθρωπός τους περνά μια κατάσταση που η υπόλοιποι γύρω του δεν έχουν ζήσει,επομένως εκ των πραγμάτων δεν μπορούν να τον καταλάβουν 100%.Και είναι απόλυτα λογικό.
Αν θες την γνώμη μου -επειδή και μένα μου το έλεγαν συνέχεια-μην του λες συνέχεια να προσπαθήσει να ξεχάσει ότι αφορά την πάθησή του,γιατί απλά δεν γίνεται.Δυστυχώς είναι πολλά αυτά που μας το θυμίζουν καθημερινά.Αντίθετα κάντε πράγματα για να έχει όσο λιγότερο χρόνο για να το θυμάται!Απασχολείστε το μυαλό του με όποιον τρόπο μπορείτε όσο γίνεται.
Εδώ γίνομαι εγώ χάλια που είμαι και 32 και ανύπαντρη.Είμαι σίγουρη πως το δικό του μυαλό είναι 10 φορές πιο προβληματισμένο αφού είναι και παντρεμένος και έχει και παιδί.Έχει πολλά στο μυαλό του.Μην τον παρ εξηγείς,μην απογοητεύεσαι γιατί απογοητεύεται και αυτός με την σειρά του και δώστου χρόνο!Είναι σχετικά πρόσφατο ακόμα.Ψυχολογικά και εγώ θυμάμαι πως πέρασα από διάφορες φάσεις.Δυστυχώς είναι πολύ λεπτή η γραμμή στο να πάθουμε κατάθλιψη.Και από άνθρωπο σε άνθρωπο ο χαρακτήρας αλλάζει.
Με λίγα λόγια κάνε τον να εμπεδώσει πως είστε δίπλα του!!!!!!!Ναι έχουν αλλάξει πολλά,ναι δεν είναι ο ίδιος όπως πρίν,ναι φοβάται......αλλά έχει και μια ζωή να ζήσει!!Και αυτό θα είναι κατά την γνώμη μου αυτό που θα τον ¨ξυπνήσει"λιγάκι.Δεν θα του πεις ψέμματα ούτε θα προσπαθήσεις να τον πείσεις πως όλα θα πάνε τέλεια.Απλά βοήθησέ τον να γεμίζει η καθημερινότητά του με όσο γίνεται λιγότερο,άγχος,αδυναμία ίσως και φόβο.
Ελπίζω να σε βοήθησα.

Nicoletta 67 έγραψε:Γειασας παιδια.
Ο ανδρας μου , 54 χρονων , εχει ΜS. Το διαπιστωσαμε πριν 1,5 χρόνο και παιρνει
το Avonex , ι φορα την εβδομαδα. Η περιπτωση του οπως ειπαν
ειναι ελαφρια. Αριστερο ποδι και χερι οταν κουραζονται δεν υπαρκουν ,μολις
ομως ξεκουραζεται τα συμοματα ειναι ελαχιστα ορατες.
Μαλιστα πριν 2 εβδομαδες αρχισε και ειδικη φυσιοθεραπια. και το περπατιμα
του εχει βελτιωθει παρα πολυ.
ολα καλα ως εδω.
Ψυχολογια ομως...... ! Οικογενιακος ζουμε σε μια κολαση.
Δεν σεβεται κανεναν ουτε το παιδι μας.
το παιδι ,11 χρονων, με κλαμμενα ματακια του λεει να μη μοιρολογα και
να συκοθει και να κανει κατι για να μην σκεφτεται.του λεω να δει τα ματακια της
εκεινος ομως σηκωσε αδιαφορα τους ομους.
Εμεις φταιμε που αρρωστησε , ειμαστε αχαριστες , τεμπελες , ......
και πολλα αλλα χειροτερα προσωπικα στο ατομο μου.
Ξερω οτι φοβαται , φοβαται παρα παρα πολυ αλλα καπου πρεπει
να καταλαβει οτι κανουμε και εμεις οτι ξερουμε και μπορουμε.
Ερωτηση μου ειναι: Μεχρι που δικαιολογηται η συμπεριφορα του
λογο ασθενειας και που σταματαεί;
Ολοι του δινουμε θαρρος και παρηγορια...............

Παρηγοριά στον άρρωστο .......

Σου έστειλα ένα προσωπικό μύνημα, δεν ξέρω αν το πρόσεξες, με περισσότερες λεπτομέρειες για την δική μου οικογενειακή κατάσταση.

Για μένα, θέλω να προσθέσω, δεν υπάρχει παρηγοριά. Γι'αυτό και θα το δεις πως κάθε φορά που προσπαθείς να τον παρηγορίσεις αυτός θα σου απαντάει με άσχημο τρόπο.
Κάθε φορά που προσπαθείς να του δώσεις θάρρος θα σε βρίζει γιατί θα νιώθει ότι τον προσβάλεις και τον λες δειλό. Ότι δηλαδή δεν είναι αρκετά άντρας, αλλά πρέπει εσύ να του δίνεις θάρρος. Άρα τον έχεις απορρίψει, άρα λες ψέματα και τον λυπάσαι.
Γιατί όταν όλα είναι μαύρα μέσα στο μυαλό και την ψυχή, το τί λες εσύ και το παιδί δεν μπορεί παρά να είναι ή επίσης μαύρα, ή ψέματα.
Σου το είπα και στο ΠΜ στο ξαναλέω. Μην βάζεις το παιδί στο τρυπάκι να "αναστήσει" τον πατέρα του. Γιατί έτσι του χρεώνεις την αποτυχία και το κάνεις να νιώθει συνένοχο για την κατάσταση του πατέρα του.
Γιατί να ζητάει το παιδί κλαμμένο από τον πατέρα του να σηκωθεί και να κάνει πράγματα? Δεν είναι αυτή η δουλειά του, το παιδί πρέπει να διαβάζει τα μαθήματά του, να παίζει με τις φίλες του με τα παιχνίδια του. Όταν θα θελήσει ο πατέρας να περάσει χρόνο μαζί του θα το κάνει. Το ότι δεν θέλει δεν έχει να κάνει με το κατά πόσο αγαπάει το παιδί, αλλά με το κατά πόσο έχει τη διάθεση να συναναστραφεί.

Ο άντρας μου μετά από πολλές φορτούνες που παρά λίγο να μας διαλύσουν σαν οικογένεια, παίρνει αντικαταθλιπτικά και έχει ξαναγίνει ανθρώπινος. Γιατί πριν δεν ήταν ανθρώπινος.
Φοβόμουν τη ζωή μου μαζί του. Δεν με φόβιζε η αναπηρία, αλλά η παράνοια.

Δεν προσπαθώ να του δώσω ούτε θάρρος, ούτε παρηγοριά. Του έχω πει πως συνεχίζει να είναι ο άντρας που παντρεύτηκε, έκανε οικογένεια και έχει υποχρεώσεις απέναντι στην οικογένειά του. Γι'αυτό και η συμπεριφορά του πρέπει να είναι σωστή. Η κίνησή του μπορεί να μην είναι σωστή, αλλά η συμπεριφορά του οφείλει να είναι.
Εγώ πλέον τον άντρα μου δεν τον αφήνω να κοιμάται μέχρι το μεσημέρι, όσο κι αν δηλώνει πως δεν μπορεί να σηκωθεί επικαλούμενος τη σπαστικότητα, τον ίλιγγο, και ό,τι άλλο. Γιατί αν τον αφήσω, είδα ότι μπορεί να μην σηκωθεί και καθόλου.
Εγώ πλέον τον άντρα μου δεν τον αφήνω να κάνει μπάνιο μία φορά την εβδομάδα, όσο κι αν δηλώνει πως δεν μπορεί να πληθεί επικαλούμενος τη σπαστικότητα, τον ίλιγγο, και ό,τι άλλο. Γιατί αν τον αφήσω, είδα ότι μπορεί να μην κάνει και καθόλου.
Εγώ πλέον τον άντρα μου δεν τον αφήνω να μένει μέσα στο σπίτι όλα τα βράδια, όσο κι αν δηλώνει πως δεν μπορεί να βγει επικαλούμενος τη σπαστικότητα, τον ίλιγγο, και ό,τι άλλο. Γιατί αν τον αφήσω, είδα ότι μπορεί να μην βγαίνει και καθόλου.

Μην περιμένεις να αντιληφθεί και να παραδεχθεί ότι έχει κατάθλιψη. Δεν προκειται να γίνει ποτέ. Δεν υπάρχει περίπτωση να αναγνωρίσει το άρρωστο στην συμπεριφορά του.
Τη στιγμή που κάποιος αποδέχεται ότι έχει κατάθλιψη, μπορεί και να την διαχειριστεί.
Αυτό όμως είναι πολύ δύσκολο να συμβεί σε κάποιον που πολεμάει ταυτόχρονα και με μία σωματική πάθηση που ξέρει πως είναι χρόνια και ανίατη.

Για μένα το πρόβλημά σου λύνεται με αντικαταθλιπτικά, και αν υπάρχει η οικονομική δυνατότητα, με συνεδρίες σε ψυχολόγο, που καλό θα ήταν να κάνετε και οικογενειακώς μερικές.

Πρώτη κίνηση που πρέπει να κάνεις είναι να ζητήσεις βοήθεια από ανθρώπους που σας αγαπάνε ώστε με ψυχραιμία να προσπαθήσετε όλοι μαζί να τον πείσετε ότι έχει πρόβλημα. Είναι πολύ δύσκολο να αποδεχτεί κάποιος ότι αντιμετωπίζει ψυχολογικά προβλήματα και θέλει τρόπο για να πειστεί.

Συμφωνώ με την Nick και ιδιαίτερα στο θέμα του παιδιού..

και σε όλα τα άλλα... τα αντικαταθλιπτικά βοηθάνε και ο ψυχολόγος ακόμα πιο πολύ....

ειναι μία νέα κατάσταση την οποία πρέπει η οικογένεια να μάθει να διαχειριζεται...
και κυρίως ο ασθενής...

θέλει χρόνο, αγάπη και όχι εξάρτηση, θέλει υπομονή και επιμονή, θέλει αγώνα, θέλει σκέψη, θέλει ψάξιμο, θέλει πολλά .... δεν είναι όμως ακατόρθωτα!

Βαρυ φορτιο σηκωνουν οι συντροφοι μας.
Εχουν τους δικους τους φοβους για εμας, για την ζωη τους...με εμας..... και σιγουρα μια μεγαλη ανασφαλεια για το μελλον,οσο καλα και αν ειμαστε ,μαζι με ολα τα καθημερινα προβληματα της ζωης.

Οσες φορες διαβαζω παρομοιες δημοσιευσεις προσπαθω να σκεφτω ποτε εγω παραλογιζομαι ωστε να μην το ξανακανω.....Τα καταφερνω σχεδον παντα,ή καλυτερα προσπαθω, γιατι εχω πει στους δικους μου ανθρωπους οταν με δουν να παραφερομαι να μου το λενε με αυστηρο τονο και ας με στενοχωρουν.....καλο μου κανουν.Ελπιζω πως το διαχειριζομαι καλα ως τωρα....
Πολλες φορες σκεφτομαι τι θα ειχα κανει αν εγω ημουν στην αντιπερα οχθη,τα λογια ειναι ευκολα.....στην πραξη τι γινεται?????
Η κινητικη αναπηρια ειναι μια δυσκολη κατασταση....αυτο ομως???Φυσικα τα πραγματα ειναι ακομη πιο δυσκολα οταν ενα παιδι ζει σε τετοιο περιβαλλον....κανεις δεν φταιει για αυτο μου μας εχει συμβει,ποσο μαλλον το παιδι μας.....
Εχει δικιο η litsa...κυριως ο ασθενης πρεπει να μαθει να διαχειριζεται την καινουρια κατασταση
Εμενα αυτο που με φοβιζει περισσοτερο ειναι το να χασω την λογικη και την σωστη κριση μου.
Δεν εχω να προσθεσω αλλη συμβουλη,τα παιδια με καλυψαν.
Ευχομαι σε ολους καλη δυναμη.

Καλησπέρα και σας εύχομαι καλή δύναμη και κατανόηση !!! Είμαι και εγώ στην ίδια
ηλικία περίπου !!! Συμφωνώ απόλυτα με το ποντικάκι και και μαι την χαμογέλα !!!
Αυτό που θα σου πω είναι να του βρεις κάποια απασχόληση να έχει ενδιαφέρων
που να ξεφεύγει από της κακές σκέψεις δυστυχώς η ψυχολογία μας είναι χάλια !!!
Το περπάτημα και το κολύμπι είναι η καλύτερη γυμναστική εμένα μου έχει κάνει πολύ καλό !!!

Nicoletta 67, κάνε υπομονή και ζητήστε βοήθεια από κάποιον ειδικό.
Χρειάζεστε βοήθεια και εσύ και εκείνος.

Υπάρχουν φορές που και εγώ φέρομαι άσχημα στους γύρω μου.
Έχω ξεσπάσματα θυμού και νεύρα.
Είναι η κωλοασθένεια τέτοια.
Από τότε που έγινε η διάγνωση, μ' έχει αλλάξει και εμένα σαν άνθρωπο.
Εύχομαι ότι το καλύτερο.
Ελπίζω να φανείς δυνατή και γενναία.

Είμαι πάσχουσα. (ξεκινώ έτσι για λόγους που θα καταλάβεις παρακάτω).
Είναι μία σκληρή ασθένεια, αλλά δεν είναι δική σου. Δεν έχεις αρρωστήσει εσύ, ούτε ευθύνεσαι για την αρρώστια του άντρα σου.
Η κατάθλιψη είναι σύμπτωμα της αρρώστιας. Θέλει φάρμακα για να αντιμετωπιστεί.

Και τώρα η προσωπική μου συμβουλή.
α) Μην επιτρέψεις στον άντρα σου να αρρωστήσει εσένα ή το παιδί σου. Υπερασπίσου την δική σου υγεία και του παιδιού σου.
ΣΚΛΗΡΟ?? αλλά αληθινό.
β) Πήγαινέ τον (ακόμη και με εκβιασμό ή πάς ή σε παρατάω) σε γιατρό για φάρμακα. Και να τον επιβλέπεις ότι τα παίρνει. Εδώ τελειώνει η δική σου συνεισφορά σαν καλή σύζυγος. Δεν είσαι γιατρός να τον κάνεις καλά, ούτε και ιεραπόστολος να υπομένεις κακουχίες προκειμένου να πάς στον παράδεισο.

Το παιδί μακριά από όλα αυτά.
Ρώτα ψυχίατρο για τα ανωτέρω.

Νικολέτα μου καλημέρα κι από εμένα. Αν θέλεις την ταπεινή μου γνώμη πρέπει να ξεκινήσει αντικαταθλιπτικά. Εχω κι εγώ πολύ δικό μου άνθρωπο, η οποία, όταν έμαθε το πρόβλημα άρχισε να συμπεριφέρεται τρελλά. Ηταν δύσκολη σαν χαρακτήρας , αλλά απόγινε. Κι η δικιά μου έχει πρόβλημα, αλλά τόσο η ηλικία της, (δεν είναι τόσο νέα), δεν χρειάζεται να δουλέψει, όσο κι η κατάστασή της (βαδίζει αργά σχετικά, μόνη της,αλλά βέβαια την προσέχουμε γιατί δεν έχει καλή ισορροπία) δεν δικαιολογούσε το "έπεσε ο ουρανός και με πλάκωσε" ούτε ότι ήθελε να μας βασανίζει με χίλια δυό. Εφτανε σε βαθμό να μας απειλεί ότι θα αυτοκτονήσει αν δεν κάναμε αυτό που ήθελε, για να μην την πιέζω μέχρι σχεδόν σήμερα κοιμόμουν επί εφτά χρόνια στον καναπέ του σαλονιού (καναπέ καναπέ), ενώ επειδή ήθελε να μου λέει τα παράπονά της κοιμόμουν κατά τις δύο δυόμιση το πρωί και εξήμισι σηκωνόμουν για δουλειά. Φυσικά η μανούλα μου ξυπνούσε κατά τις δέκα. Ξεκινώντας τα χάπια, η κατάσταση έγινε κάπως πιο υποφερτή. Μπορείς να μιλήσεις, να συνεννοηθείς , παρότι δεν έχει κατανόηση, κάνει προσπάθειες κι η ίδια βρίσκει τρόπους να εκτονωθεί εκτός από να τυρρανά εμένα και τον πατέρα μου. Ολοι ηοι άνθρωποι που αντιμετωπίζουν μια τόσο σκληρή πάθηση γίνονται σκληροί, χωρία να το θέλουν. Δεν φταίνε. Γι αυτό μην περιμένεις πολλά, πέρα από το να περάσει λίγο ο χρόνος, μήπως και συμβιβαστεί με την πάθηση και μήπως πραγματικά επιθυμήσει να βοηθήσει τον εαυτό του. Σε αυτό θα τον βοηθήσουν τα χάπια. Στα υπόλοιπα θα τον βοηθήσει η αγάπη σας η οποία σε καμμία περίπτωση δεν πρέπει να είναι επιζήμια ούτε για σένα ούτε για το παιδί. Δεν θα έχεις αντοχές τελικά, και το μικρό, θα βγάλει όλες του τις ανασφάλειες πολύ άσχημα. Και οπωσδήποτε δεν σας αξίζει. Οπωσδήποτε μίλησε με τον γιατρό του, με κάποιον ειδικό , γιατί θέλει βοήθεια, όπως κι εσείς...