MSSociety.gr

Γειασας παιδια!
Σημερα καναμε μια μαγνητικη. Ο ανδρας μου (53 χρονων) ειναι τελειως απαισιοδοξος. Απο την στιγμη( Ιουλιου 2011) που εμαθε οτι πασχει απο ΣΚΛ του φταινε τα παντα.
Φοβαται , φοβαται παρα πολυ.
Ειναι ενας πολυ απλως , εργατικος ,κινητικος ( Ψαρεμα , Κινηγη....) ανθρωπος.(Εχει προβλημα στο αριστερο ποδι και αριστερο χερι , μουδιαζουν .
Προσπαθω με διαφορους τροπους να του δωσω θαρρος .Τελευταια ομως δεν το καταφερνω.
Λες οτι δεν με ακουει!!!!! Μου ειπε η νοσοκομα της Genesis να συμβολευτουμε εναν
ψυχολογο. Μιλησα μαζι του ,αλλα λεει.... ( Να με βαλλει τρελο;;;). ( Πως εχω καταντησει ετσι; Να παω να πνηγω κτλ) Ξερω οτι δεν θα το κανει αλλα με φερνει στα ορια μου. Χθες του φωναζα οτι υπαρχουν χειροτερα και οτι πρεπει να το παλεψει.Ασε που ειναι στα μαυρα οταν
ακουει για την ενεση του που κανει καθε εβδομαδα.
Γεια να δουμε τι θα μας πει ο γιατρος την Παρασκευη. Υπομονη.

Θεωρώ οτι είναι απλά μια άσχημη περίοδος που θα περάσει
Όλοι -σχεδόν- περάσαμε από αυτό το στάδιο.Όλοι ''αφήσαμε'' πράγματα!.. Είναι λογικό, δεν είναι και το πιο ωραίο πράγμα!.. Δεν ξέρω αν χρειάζεται σε τέτοιες περιπτώσεις ψυχολόγος. Μπορεί. Προσωπικά από την εμπειρία μου νομίζω χρειάζεται απλώς χρόνος. Και υπομονή στα αγαπημένα άτομα,να ειναι δίπλα μας. Όταν θα είναι πια σε θέση, ήρεμος, θα δει οτι είναι τυχερός που η σκπ ήρθε σε αυτήν την ηλικία και χάρηκε τη ζωή του! αλλά ακόμη δεν είναι έτοιμος να το σκεφτεί έτσι. Εγώ είμαι 25 ετών (για 2μήνες ακόμη) και μου πήρε καιρό να σταματήσω να γκρινιάζω και να μελαγχολώ. Είδα οτι θα μπορούσε να είναι πολύυυυυ χειρότερα και απλά χαίρομαι τη ζωή μου και προσπαθώ να τη βελτιώσω! Καλή συνέχεια!

Νικολετα η Ιωάννα έχει απόλυτο δικιο σ'αυτο που λέει... Χρόνος και υπομονη... Χρόνος για τον αντρα σου και υπομονή από μερους σου. Μπορώ να φανταστώ πως είναι για σένα. Η θέση του άντρα σου μου είναι πιο γνωστή καθώς πέρασα και περνάω (ισως) ακόμη απ' αυτή. Νομίζω είναι νωρίς ακόμη για να αρχίσει να το ξεπερνάει.Αν κρίνω από μενα, μου πήρε πάνω από χρόνο να απομυθοποιήσω και να βάλω στη σωστή της διάσταση τον όρο σκληρυνση κατά πλάκας και να συνειδητοποιήσω πως η ζωή μου δεν τελειωσε, δεν καταστράφηκε. Αυτό θέλει χρόνο όμως. Από μέρους σου χρειάζεται απίστευτη υπομονή και δύναμη...Το καταλαβαίνω από το πώς κάνω τους άλλους να νιώθουν πολλές φορές... Σε ψυχολόγο 'η ψυχίατρο θα θελήσει να πάει από μόνος του. πίστεψε με όποιος και να το λέει δεν θα πάει αν δεν θελήσει.
πολλές φορές πάντως κατάθλιψη και σκλήρυνση πάνε χεράκι χεράκι..

ioanna_melina έγραψε:Θεωρώ οτι είναι απλά μια άσχημη περίοδος που θα περάσει
Όλοι -σχεδόν- περάσαμε από αυτό το στάδιο.Όλοι ''αφήσαμε'' πράγματα!.. Είναι λογικό, δεν είναι και το πιο ωραίο πράγμα!.. Δεν ξέρω αν χρειάζεται σε τέτοιες περιπτώσεις ψυχολόγος. Μπορεί. Προσωπικά από την εμπειρία μου νομίζω χρειάζεται απλώς χρόνος. Και υπομονή στα αγαπημένα άτομα,να ειναι δίπλα μας. Όταν θα είναι πια σε θέση, ήρεμος, θα δει οτι είναι τυχερός που η σκπ ήρθε σε αυτήν την ηλικία και χάρηκε τη ζωή του! αλλά ακόμη δεν είναι έτοιμος να το σκεφτεί έτσι. Εγώ είμαι 25 ετών (για 2μήνες ακόμη) και μου πήρε καιρό να σταματήσω να γκρινιάζω και να μελαγχολώ. Είδα οτι θα μπορούσε να είναι πολύυυυυ χειρότερα και απλά χαίρομαι τη ζωή μου και προσπαθώ να τη βελτιώσω! Καλή συνέχεια!

Κι ομως ενω σκεφτομαι ακριβως το ιδιο τωρα που ειμαι σχεδον 32 (1,5 μηνας εμεινε ακομα) και ξερω για την ασθενεια απο το 07, νομιζω κανεις δε μπορει να δει σαν "τυχη" οτι διαγνωστηκε με την ασθενεια σε ηλικια ανω των 50 και εζησε χωρις τετοιες σκοτουρες τα καλυτερα χρονια της ζωης του! Εδω ο παππους μου που ειναι 80 παραπονιεται που ποναει στα ποδια και δυσκολευεται να περπατησει πραγμα που πολλες φορες με εξοργιζει! Απολυτο λογικο αυτο που λες, αλλα εξαιρετικα δυσκολο να το συνηδειτοποιησει ο ανθρωπινος νους!

Εγω παντως θα προτεινα σε αυτη τη φαση που βρισκεται να ηρεμησει και να μην αρχισει αμεσως να εμβαθυνει στο πως, γιατι κτλ κτλ! Τοση μεγαλη ποσοτητα πληροφοριων μαλλον θα τον αγχωσει πιο πολυ παρα θα τον ηρεμησει! Πιο πολλα θα μαθει για την ασθενεια βιωματικα (δυστυχως) παρα διαβαζοντας συγκεχυμενα πραγματα!

Θυμαμαι την πρωτη φορα που ξαναειδα την γιατρο μου μετα τη διαγνωση: "Ποια απο τις 4 μορφες ΠΣ εχω τελικα? Τις διαβασα στο ιντερνετ" της ειχα πει! Τοτε δεν ειχα Facebook

Θεωρω επισης παρα πολυ σημαντικο αυτο που εγραψε ο Γιαννης! Η συνηδειτοποιηση οτι με την ΠΣ δε σημαινει οτι τελειωνει η ζωη σου! Τη στιγμη που μου εκαναν παρακεντηση και ειχα λιγα δευτερολεπτα που το εμαθα, η πρωτη ερωτηση που μου βγηκε αυθορμητα ηταν "Θα ξαναπαω στο γηπεδο?" Ο καθενας με τον καημο του τελικα οχι μονο πηγαινω αλλα πριν ενα μηνα πηγα σε γηπεδο στην Ιταλια οδηγωντας!

Nicoletta 67 έγραψε:Γειασας παιδια!
Σημερα καναμε μια μαγνητικη. Ο ανδρας μου (53 χρονων) ειναι τελειως απαισιοδοξος. Απο την στιγμη( Ιουλιου 2011) που εμαθε οτι πασχει απο ΣΚΛ του φταινε τα παντα.
Φοβαται , φοβαται παρα πολυ.
Ειναι ενας πολυ απλως , εργατικος ,κινητικος ( Ψαρεμα , Κινηγη....) ανθρωπος.(Εχει προβλημα στο αριστερο ποδι και αριστερο χερι , μουδιαζουν .
Προσπαθω με διαφορους τροπους να του δωσω θαρρος .Τελευταια ομως δεν το καταφερνω.
Λες οτι δεν με ακουει!!!!! Μου ειπε η νοσοκομα της Genesis να συμβολευτουμε εναν
ψυχολογο. Μιλησα μαζι του ,αλλα λεει.... ( Να με βαλλει τρελο;;;). ( Πως εχω καταντησει ετσι; Να παω να πνηγω κτλ) Ξερω οτι δεν θα το κανει αλλα με φερνει στα ορια μου. Χθες του φωναζα οτι υπαρχουν χειροτερα και οτι πρεπει να το παλεψει.Ασε που ειναι στα μαυρα οταν
ακουει για την ενεση του που κανει καθε εβδομαδα.
Γεια να δουμε τι θα μας πει ο γιατρος την Παρασκευη. Υπομονη.

Γειά σου Νικολέτα. Εμένα ο άντρας μου είναι 43, και η διάγνωση έγινε πριν από 3 χρόνια. Το τελευταίο εξάμηνο παίρνει αντικαταθλιπτικά, κάτι απολύτως απαραίτητο προκειμένου να ζει την καθημερινότητά του ανθρώπινα, αφού χωρίς αυτά, είναι οξύθυμος σε βαθμό που κινδυνεύει να μπλέξει σε χειροδικία με άλλους, αλλά και χρησιμοποιεί κατά κόρον λεκτική βία, κάτι που, εγώ προσωπικά, δεν μπορώ να ανεκτώ, δεδομένου ότι έχουμε οικογένεια.

Η πρώτη προσπάθειά μου να τον φέρω σε επαφή με ψυχολόγο, έγινε ενάμισι χρόνο μετά τη διάγνωση (1 1/2 χρόνος θεωρείται αρκετός, προκειμένου να υπάρχει κάποια αποδοχή, προσαρμογή), όπου η κατάθλιψη πλέον είχε αρχίσει να είναι πρόβλημα, σε βαθμό που σκεπτόμουν να φύγω από το σπίτι (εννοείται πως είχα αρχίσει να πέφτω κι εγώ).
Φυσικά, με κατηγόρησε ότι ήθελα να τον βγάλω τρελό, μετά όμως από επιμονή μου, πήγε στον γιατρό, του συνταγογραφήθηκαν αντικαταθλιπτικά, τα οποία δεν πήρε ποτέ. Αυτό έγινε άλλες δύο φορές, ώσπου έναν Αύγουστο προσπάθησε να μου βάλει τρικλοποδιά την ώρα που περπατούσα γιατί του έκανα παρατήρηση και τότε κατάλαβα πως έχανε το παιχνίδι και έπρεπε να τον/μας βοηθήσω.

Ακόμη και σήμερα, προκειμένου να πάρει το χάπι, πρέπει να του το δώσω εγώ στο χέρι πιέζοντάς τον, αλλιώς δεν το παίρνει, ενώ συχνά με ρωτάει τί είναι.
Φοβάται ότι παίρνοντας το χάπι θα αλλοιωθεί η προσωπικότητά του και θα χάσει την κρίση του. Δεν βλέπει ότι αυτό συμβαίνει όταν δεν παίρνει το χάπι.
Φράσεις όπως "πως έχω καταντήσει έτσι" και "να πάω να πνιγώ" είναι κλασικές βέβαια, όπως και αυτή που λέει ο άντρας μου "υπάρχει και η ταράτσα" .

Οι ψυχολόγοι δεν μπορούν να κάνουν πολλά αν δεν υπάρχουν λεφτά. Στην καλύτερη παίρνουν 30 ευρώ τη συνεδρία, άρα θα χρειαστείς 60 ευρώ την εβδομάδα. Σου λένε μάλιστα ότι επειδή η παθολογία της κατάθλιψης στην ΣΚΠ είναι και οργανική, πρέπει να παίρνεις και αντικαταθλιπτικά παράλληλα.

Όταν του λες ότι υπάρχουν και χειρότερα, αυτός το εκλαμβάνει σαν να τον κοροϊδεύεις. Μην χρησιμοποιείς τέτοιες εκφράσεις. Μην του λες ότι πρέπει να το παλέψει. Δεν είναι κάτι που παλεύεται. Είναι μία ανίατη χρόνια πάθηση (εσύ πώς το παλεύεις?)
Πες του όμως πως θα είσαι δίπλα του, πως είναι ο άντρας σου που τον αγαπάς, πως μαζί θα κάνετε ό,τι καλύτερο μπορεί να γίνει. Μόνο αυτό αν καταφέρεις, να τον κάνεις να νιώσει ασφαλής σε ό,τι έχει να κάνει με εσένα και το σπίτι του, θα έχεις καταφέρει πολλά, και θα του έχεις δώσει ένα πλαίσιο να βρει - όσο μπορεί - τον καινούργιο του εαυτό.

Παιδια σας ευχαριστω για τα ομορφα σας λογια
και το θαρρος που μου δινετε.
NICK. οταν διαβασα το μηνημα σου ειδα πολλα πραγματα που γινονται και σε μας.
Ντρεπομαι να το πω ομως , λογο τον εκριξεων του - λεκτικη - και την αδικη
συμπεριφορα του ,( πριν την διαγνωση ) εφυγα με το παιδι απο το σπιτι και
ηθελα να χωρισω. Σκεφτοντας ομως το παιδι ξαναγυρισα. μου ηρθε σαν κεραμιδα
οταν εμαθα οτι εχει ΣΚΠ. Τωρα περνω εγω καταθλιπτικα και προσπαθω απεγνωσμενα
να βρω δυναμη να ειμαι πλαι του ,πλαι στο παιδι μας και να καταφερνω οτι αλλο
μας "προσφερει" η εποχη μας. Πρεπει να το καταφερνω!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ΘΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΝΩ ΝΑ ΠΑΡΕΙ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Πως λεμε " Οτι δεν μας σκοτωνει μας κανει πιο δυνατους" ετσι;!!!!!

nikoleta όχι ακραίες λύσεις είναι η άποψη μου.. εσύ ξερεις καλύτερα βάβαια... μπορώ μόνο να φανταστώ τι "σας κάνουμε".. άθελά μας το λέω χαριτολογώντας βέβαια αλλά μη νομίζεις πως δεν περνά συχνά πυκνά απ'το μυαλό μας.. κάπως έτσι φερόμουν και γώ στην αρραβωνιαστικιά μου.. πόσες φορές δεν ζητούσα συγγνώμη μετά.... πόσες φορές δεν έμενα άυπνος αναλογιζόμενος το "κακό" που έκανα στην ψυχολογία των γύρω μου.. ένιωθα υπεύθυνος ενώ δεν ήμουν!!δεν ήθελα να ήμουν... και δεν ήμουν εγώ αυτό... ήταν η φιλενάδα μου η Σκλήρυνση που με βρήκε ή η καταθλιψη που ήρθε μετά... δεν ξέρω... πάντως όχι εγώ! ευτυχώ δεν άκουγαν...με γράφανε δεν είναι εύκολο για μας, ειδικά στην αρχή, που απ'τη μια παλεύουμε να χωνέψουμε αυτό που έχουμε και απ την άλλη σκεφτόμαστε και πώς επηρεάζουμε τη ζωή των γύρω. Οπλίσου με υπομονή, τόση υπομονή που δεν ήξερες ότι την έχεις! Όπλισε και τον άντρα σου με άλλη τόση!! Ολα θα πάνε καλά!!

Νικολεττα μου, δεν εχω να προσθεσω κατι, σ'αυτα που σου ειπαν οι αλλοι....συμπασχοντες !!! Θελω,μονο, να σου ευχηθω.....ΔΥΝΑΜΗ και ΥΠΟΜΟΝΗ !!!!!!! Κι εμεις....εδω ειμαστε !!!! Ελπιζω, μια μερα, να θελησει και ο ιδιος ο αντρας σου ,να μιλησει μαζι μας..........

Νικολέτα καλησπέρα σου εύχομαι να έχεις δύναμη !!!! Και εγώ ήμουν μέσα σε όλα ψάρεμα κυνήγι παρέες !!! Βρέθηκα σιγά σιγά να μην μπορώ να περπατήσω πήγα
νοσοκομείο έκανα θεραπεία δεν μου είπαν για Σ.Κ.Π !!! Όταν διάβασα το χαρτί της
μαγνητικής κατάλαβα τη έχω όπως καταλαβαίνεις τι σκέψεις περνούσαν από το μυαλό μου δεν πίστευα πως θα ξανά περπατήσω είχα και έχω καλό γιατρό και μου
έδινε δύναμη με τον τρόπω του όταν έφυγα από το νοσοκομείο κούτσαινα αρκετά καλά σταδιακά άρχισα να κουτσαίνω λιγότερο !!!
Θεωρώ ότι μου έκανε καλό το που διαβάζω την ιστοσελίδα βέβαια έπαιξε και μεγάλο
ρόλο και ο περίγυρος μου με αντιμετώπισαν όπως ήμουν πριν !!!
Τώρα είμαι στην δουλειά.. Βέβαια όχι όπως ήμουν αλά απασχολούμε και ξεφεύγω από τοις κακές σκέψης !!!
Περπατώ και κολυμπώ πάντα με μέτρο φυσικά όταν ξεφύγω μου θυμίζει την παρουσία της !!!
Νομίζω ότι θα του κάνει καλό να ξεφύγει με κάποιο τρόπω θα καταλάβει πώς δεν
σταματά εδώ η ζωή !!!
Είμαι και εγώ στην ιδία ηλικία τη να πούνε οι μικρότεροι από εμάς !!!