MSSociety.gr

Καλημέρα και χρόνια πολλά σε όλους!!!!!
Θα ήθελα να μοιραστώ κάτι μαζί σας που με απασχολεί πολύ τον τελευταίο καιρό και που όσο κι αν το σκέφτομαι πάλι στην ίδια απόφαση καταλήγω.Είμαι 31,αρραβωνιασμένη με την "φίλη μας" να μου κάνει παρέα από το 2000.Διαλείπουσα μορφή με τα όλα του!!!Συνεχείς υποτροπές και όλες αφήνουν και κάτι,κορτιζόνες avonex 2 χρόνια,extavia 8 μήνες,rebif τον τελευταίο χρόνο και ουσιαστική βελτίωση καμία.Τελευταία υποτροπή το 2010 με το αριστερό μου πόδι.Πλέον όλη η αριστερή πλευρά είναι μουδιασμένη και ένα μεγάλο κομμάτι της δεξιάς.Απλά μπορώ ακόμα και περπατάω.Μειώνεται η ένταση του μουδιάσματος αλλά δεν έχει ξεμουδιάσει τίποτα.
Πώς να πάρω την απόφαση να κάνω παιδιά έτσι?Και θα μου πείτε ,και πολύ σωστά,πως και άλλοι έκαναν παιδιά που είναι πολύ χειρότερα από μένα.Δεν ξέρω πως θα πάει....αλλά δεν μου αρκεί να κάνω παιδιά επειδή το θέλω και μετά να μην είμαι όπως θέλω να είμαι σαν μάνα.Δεν θέλω να φτάσω στο σημείο να πω ¨ΡΕ ΚΑΤΕΡΊΝΑ ΑΦΟΎ ΤΟ ΗΞΕΡΕΣ!!!!!"Και φυσικά δεν με καθησυχάζει καθόλου το ότι έχω γονείς και πεθερικά για οτιδήποτε.Μιλάμε για έναν άνθρωπο και για μια ζωή!!!
Προσπάθησα να το συζητήσω με την αδερφή μου η οποία έχει 2 παιδιά και το αποτέλεσμα ήταν να με βρίζει αποκαλώντας με ηλίθια και δειλή. Όσο κι αν ήθελα να την κάνω να καταλάβει πως δεν είναι στην θέση μου και δεν μπορεί να ξέρει πώς είναι,εκείνη έλεγε πως είμαι εγωίστρια και ξεροκέφαλη.Μια καλή μου φίλη μου είπε "καλύτερα να μετανιώσεις για κάτι που έκανες παρά για κάτι που δεν έκανες".
Πείτε μου πως με καταλαβαίνετε πως και κυρίως γιατί το σκέφτομαι τόσο πολύ......Είμαι παράλογη???

Καλημέρα και χρόνια σου πολλά.Για αυτό που σε τρώει θα πω την δική μου περίπτωση για λίγο ακόμη σκέψη . Η ΣΚΠ με χτύπησε στα 31 όταν η γυναίκα μου ήταν έγγυος 5 μηνών . Αυτό συνέβη πριν 14 χρόνια , το παιδί το κρατήσαμε και όχι μόνο αυτό κάναμε και άλλο που τώρα είναι 9 . Η δική μου κατάσταση δεν έχει αλλάξει δραματικά από τότε , η διαφορά είναι ότι τώρα έχω μπαστούνι για να προστατεύομαι από τα πεσίματα . Η επαγγελματική μου δραστηριότητα συνεχίζει αν και είναι σχετικά περιορισμένη , περισσότερο για τον λόγο ότι οι ΑΜΕΑ είναι κάτι λιγότερο από τους υγιείς. Δεν ξέρω τι στομάχι έχεις για τον πόλεμο που ετοιμάζεσαι να ανοίξεις με την ρατσιστική κοινωνία μας.

Αγαπητή Κατερίνα

Χρόνια πολλά και καλή υγεία σε όλους μας εύχομαι.
Είμαι τον τελευταίο καιρό σε αυτόν τον προβληματισμό κι εγώ επειδή εμένα τα περιθώρια να κάνω παιδί είναι προς το τέλος (αν δεν εχουν τελειώσει ήδη).Είμαι 42 χρονών, είμαι λίγα χρόνια παντρεμένη και πριν διαγνωστώ δεν ήθελα παιδιά. Τώρα όμως, όπως όταν υπάρχει εμπόδιο θεριεύει η θέληση, είμαι σε σκέψεις.
Αν έχεις ανθρώπους νέους κοντά σου που να είναι σίγουρο πως θα προσφέρουν ουσιαστική βοήθεια σε εσένα και στο μωρό εγώ θα σε συμβούλευα να το σκεφτείς πολύ σοβαρά να προχωρήσεις. Σκέψου πως είναι πιθανό να μείνεις όπως είσαι για πάντα και να χαίρεσαι τη ζωή μέσα από το παιδάκι σου.Είναι μια απόφαση πολύ σοβαρή που όμως πρέπει να την πάρεις νωρίς. Αν είχα την ηλικία σου θα το εκανα. Φαντάσου πόσες γυναίκες είναι μια χαρά και όταν κάνουν παιδί παθαίνουν κάτι ανάλογο ή και πιο άσχημο. Τι κάνουν τότε? Παρατάνε το παιδί τους? Απλα εμείς-υποτίθεται-πως έχουμε κάποιο έλεγχο στο μέλλον.Τίποτα δεν ελέγχουμε.Ούτε καν το άγχος μας ...Να είσαι καλά πάντα και να μας πεις τι αποφασισες.

καλημερα. εγω το τολμησα αλλα εχω φοβουσ για το πωσ θα καταληξω. οταν τον κοιταζω ομωσ κατι αλλλαζει μεσα μου. δεν ξερω. τολμησε το. θα ξεχασεισ τι σε βασανιζει.

ΣΥΜΦΩΝΩ ΜΕ ΤΗ ΓΙΩΤΑ.ΕΧΩ ΣΚΠ ΑΠΤΟ 09 ΚΑΙ ΤΟ 10 ΚΑΤΑΛΑΘΟΣ(ΑΣ ΠΟΥΜΕ)ΕΜΕΙΝΑ ΕΓΚΥΟΣ.ΕΚΟΨΑ ΤΟ ΤΥΣΑΜΠΡΙ ΠΟΥ ΜΟΛΙΣ ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΜΕ ΠΙΑΝΕΙ..Ο ΓΙΟΣ ΜΟΥ ΤΩΡΑ ΕΙΝΑΙ 16 ΜΗΝΩΝ Κ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΘΑΥΜΑΖΩ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ(ΠΕΡΑΣΑ ΔΥΣΚΟΛΗ ΕΓΚΥΜΟΣΥΝΗ ΛΟΓΩ ΣΚΠ)ΠΟΥ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΑ..ΜΟΝΙΜΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΔΕΝ ΕΧΩ ΕΥΤΥΧΩΣ Κ ΕΧΩ ΑΡΧΙΣΕΙ ΝΑ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΓΙΑ 2 ΠΑΙΔΙ ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΜΠΟΡΩ Κ ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ..ΓΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΟΜΩΣ(ΑΜΑΝ ΣΕ ΛΙΓΕΣ ΜΕΡΕΣ ΑΛΛΑΖΕΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ)..
ΕΓΙΝΑ ΠΙΟ ΘΕΤΙΚΗ Κ ΠΙΟ ΑΙΣΙΟΔΟΞΗ..ΒΛΕΠΩ ΤΟ ΓΙΟ ΜΟΥ Κ ΛΙΩΝΩ..ΜΕ ΛΕΕΙ ΜΑΜΑ..ΠΕΡΠΑΤΑΕΙ..ΜΕ ΑΓΚΑΛΙΑΖΕΙ Κ ΜΕ ΦΙΛΑΕΙ..ΔΕΝ ΤΟ ΑΛΛΑΖΩ ΑΥΤΟ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ..
ΕΧΩ ΚΑΠΟΙΑ ΒΟΗΘΕΙΑ ΑΠΤΟΝ ΑΝΤΡΑ ΜΟΥ Κ ΤΗ ΜΑΝΑ ΜΟΥ ΕΥΤΥΧΩΣ..
ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ ΚΑΝΕ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ..ΚΑΝΕΙΣ ΜΑΣ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ ΠΩΣ ΘΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΥΡΙΟ..ΑΣΕ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΧΤΥΠΗΣΕΙ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ ΟΠΩΣ ΠΕΡΝΑΜΕ ΤΟ ΔΡΟΜΟ..ΚΑΝΤΟ..Η ΑΡΧΗ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΚΟΛΗ ΑΛΛΑ ΜΕΤΑ ΣΙΓΟΥΡΑ ΘΑ ΘΕΛΕΙΣ Κ ΑΛΛΟ ΠΑΙΔΙ..

Καλημέρα!!!!Σας ευχαριστώ πολύ για την άμεση ανταπόκριση και τις απαντήσεις σας παιδιά!!!
Συμφωνώ με όλα όσα μου λέτε.Τα έχω σκεφτεί κι εγώ άπειρες φορές.Ξέρω οτι θα είναι η "μπαταρία"μου ένα παιδί και θα με στηρίζει.Μάλλον ο χαρακτήρας μου φταίει που το σκέφτομαι τόσο γιατί γενικά στην ζωή μου όταν βλέπω ότι κάτι ξεκινάει λάθος,στραβά,άρρωστα,το κόβω επί τόπου.
Ένας λόγος επιπλέον είναι πως στην οικογένειά μου δεν το έχουν δεχτεί όλοι όπως υπολόγιζα.Ο μπαμπάς μου έχει πεθάνει από καρκίνο το 2001,η μια αδερφή μου όπως σας έγραψα αντέδρασε με το να με βρίζει και να με προσβάλλει συνεχώς (και ακόμα δεν μου μιλάει εδώ και μια εβδομάδα!!!!!) και η μαμά αντιμετωπίζει την πάθησή μου λες και έχω καμιά ίωση.Με παίρνει για παράδειγμα τηλέφωνο το πρωί που εγώ έχω πονοκέφαλο,πυρετό και τα γνωστά από την χθεσινή ένεση και όταν της το λέω,μου λέει "έλα μωρέ εντάξει καμιά ίωση θα κόλλησες.Πάρε depon και θα περάσει".Ούτε καν θυμάται πως κάνω ενέσεις.
Μου δείχνει σαν να ντρέπεται.Δεν το ξέρει κανένας και αν τύχει και με δει κάποιος να είμαι χάλια,τους λέει πως είμαι κρυωμένη.Μόνο η αδερφή μου η μεγάλη νομίζω πως με καταλαβαίνει.Μάλιστα γέννησε πρόσφατα και μου ζήτησε να γίνω η νονά.Και όταν της μίλησα για αυτά μου είπε πώς επειδή ήξερε πως θα το σκεφτόμουν,θα είναι δίπλα μου σε ότι αποφασίσω και πως για αυτό ήθελε εμένα για νονά.
Πως να βασιστώ για οτιδήποτε συμβεί σε μια οικογένεια που δεν έχουν δεχτεί καλά καλά τι έχω.....Συγνώμη που σας ζάλισα....που να τα πω κι εγώ.......

κατερινα μου καλημερα και χρονια πολλα!!ευχομαι ο νεος χρονος να σε γεμισει αισιοδοξια και να παρεις την αποφαση να κανεις ενα παιδακι που τοσο λαχταρας...
ακουσε με(μαλλον διαβασε με!)ειμαι 27 χρονων απο τα 20 εχω σκπ,και τωρα ειμαι στον 8 μηνα της
εγκυμοσυνης μου!!δεν καταλαβαινεις πως ηδη εχει αλλαξει η ζωη μας!!παρολο που περασα και μια μικρη ωση πριν λιγο καιρο,την αντιμετωπισα χαλαρα γιατι ειχα αλλα πραγματα να σκεφτω...χαρουμενα...το μελλον ειναι αβεβαιο για ΟΛΟΥΣ,οχι μονο για εμας που εχουμε σκπ.
δηλαδη,οσοι κανουν παιδια ξερουν οτι θα ειναι υγιεις για παντα και ικανοι να μεγαλωσουν τα παιδια τους??ξερω δυσκολες περιπτωσεις(δεν τις αναφερω για ευνοητους λογους).
λες οτι δεν σε στηριζει η οικογενεια σου(μαμα,αδελφια)δεν μας γραφεις για την ΔΙΚΗ ΣΟΥ οικογενεια,που ειναι ο αντρας σου...αυτη ειναι η πραγματικη σου οικογενεια(οχι οτι υποτιμω τους γονεις)με εκεινον θα ζεις μια ζωη κ με εκεινον θα αποφασισεις τι θα κανετε..ειμαι σιγουρη οτι σε λατρευει,σε προστατευει,και θα παρετε την σωστη αποφαση!!
γι αυτο σου λεω!!!μην χανεις χρονο!!η ζωη ειναι μικρη....οι χαρες λιγες...κανε το παιδακι σου και θα τα ξεχασεις ολα!παντα θα υπαρχουν δυσκολιες...ε!ειμαστε εδω για να τις αντιμετωπιζουμε!

σου ευχομαι τα καλυτερα!!!α!!!μην μιζεριαζεις ποτε!!!
θελουμε γρηγορα τα ευχαριστα!!!φιλια πολλα!

Δεν θα έπρεπε να συμμετάσχω στη συζήτηση γιατί δεν είμαι πάσχουσα, απλά ήθελα να πω ότι θα μου άρεσε πολύ κάποια στιγμή στην κοινωνία του μέλλοντος σε παρόμοιες συζητήσεις η αναφορά στο παιδί να γίνεται σαν σε ξεχωριστή οντότητα-άνθρωπο που έρχεται στη ζωή και όχι σαν συμπλήρωμα ενός ήδη υπάρχοντος ανθρώπου.
Δηλαδή το να εκφράζεις την συναισθηματική σου ανάγκη να αποκτήσεις ένα παιδί και μετά και ένα δεύτερο είναι ένα θέμα. Το να φέρνεις στον κόσμο και να κηδεμονεύεις, εκπαιδεύεις, φροντίζεις, διαπαιδαγωγείς έναν άνθρωπο, είναι ένα άλλο θέμα.
Είναι λάθος να περιμένεις από ένα παιδί να γίνει το στήριγμα σου και η μπαταρία σου, όταν το παιδί περιμένει από εσένα να είσαι ΕΣΥ το στήριγμά του και η μπαταρία του, αφού εσύ είσαι ο γονιός του που θα τον στηρίζεις όλα τα χρόνια που δεν θα μπορεί να στηρίξει τον εαυτό του γιατί δεν θα ξέρει ακόμη πώς.
Δεν φέρνουμε στον κόσμο ένα παιδί για να μας συμπληρώσει, ούτε για να μας δώσει την αγάπη και τη χαρά που μας λείπει. Εμείς θα πρέπει να έχουμε αγάπη, χαρά και ασφάλεια να του δώσουμε για να μεγαλώσει σωματικά και ψυχικά σωστά.
Φέρνουμε στον κόσμο ένα παιδί γιατί μπορούμε και θέλουμε και νιώθουμε έτοιμοι και αρκετά δυνατοί ώστε να μεγαλώσουμε έναν καλό συν-άνθρωπο.
Εγώ έμεινα στο ένα παιδί γιατί αγαπάω τόσο πολύ τα παιδιά. Αν στο μέλλον υπάρχει χώρος στην καθημερινότητά μου για ένα ακόμη δεν θα μετανιώσω που δεν έκανα δεύτερο, αλλά θα στραφώ σε όλα εκείνα τα παιδάκια που δεν έχουν γονείς.
Σε καμμία περίπτωση δεν θα κάνω παιδί για να
- μην μείνω άτεκνη
- νιώσω την μητρότητα
- έχει παρέα το πρώτο μου παιδί
- έχω παρέα εγώ
- έχω κάποιον μεθαύριο να με φροντίζει
- κάνω οικογένεια
- κάνω το χατίρι κάποιου συγγενή
- ολοκληρωθώ σαν άνθρωπος
- ακούσω το παιδί μου να με λέει "μαμά"
κλπ. κλπ.
Συγχωρήστε με αν υπήρξα προσβλητική με οποιονδήποτε τρόπο, απλά ήθελα να εκφράσω μία άποψη, την δική μου, που είναι λίγο διαφορετική από την επικρατούσα.
Δεν είναι κακό να μην κάνεις παιδιά. Δεν υπάρχει λόγος να μετανιώσει κάποιος που δεν έκανε παιδιά. Υπάρχουν παιδιά που χρειάζονται αγάπη και έχουν ήδη γεννηθεί. Αν κάποια στιγμή νιώσει κάποιος πως έχει περίσσεια αγάπης πατρικής ή μητρικής, σε αυτά τα παιδιά πρέπει να στραφεί.
Οι έννοιες της μητρότητας, της οικογένειας, του παιδικού γέλιου, της παιδικής αγνής αγάπης είναι τόσο αληθινές που δεν πρέπει να τις περιορίζουμε στον κατεστημένο τρόπο σκέψης.

Κατερίνα, μου αρέσει ο τρόπος που σκέφτεσαι. Δείχνει ότι είσαι άνθρωπος που βλέπεις το θέμα από την πλευρά του παιδιού πρώτα και ύστερα από την δική σου. Γι'αυτό και μόνο πιστεύω πως θα τα καταφέρεις να μεγαλώσεις ένα παιδί, καλύτερα από πολλούς άλλους "υγιείς".

Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο μαζί σου!!!!!Κάνω κάτι γιατί θα ξέρω πως θα το θέλω,θα μπορώ να αντεπεξέλθω,θα είμαι σωστή και δεν θα μου αρκεί να κάνω ένα παιδί γιατί απλά το θέλω!!
Τα λες όπως ακριβώς τα λεω κι εγώ.Λέμε συνέχεια για το τι θα μου προσφέρει ένα παιδί.Κι εγώ?????Τι θα μπορώ να προσφέρω?Τουλάχιστον τώρα έχω την επιλογή.Δεν μου είπε κανείς "έχεις παιδί και κάνε οτι καλύτερο μπορείς".Δεν θα φυτρώσει.Προσπαθώ να βλέπω γενικά τα πράγματα από όλες τις πλευρές.Κι όπως ξαναείπα δεν θέλω να φτάσω να πω στον εαυτό μου "το ήξερα,γιατί το έκανα???"
Δεν ξέρω.....θα δω.....
Σας ευχαριστώ πραγματικά όλους!

Η απόφαση για απόκτηση παιδιών είναι καθαρά προσωπικό θέμα. Θα συμφωνήσω κι εγώ με τη Nick στα περισσότερα που λέει.
Παιδεύτηκα κι εγώ πολύ μέχρι να αποφασίσω κι ακόμη δεν είμαι σίγουρη αν πήρα τη σωστή απόφαση. Δεν υπάρχει καμιά εγγύηση για κανέναν ότι θα παραμείνει υγιής μέχρι τα 90, αλλά στην περίπτωση που ήδη έχεις κάτι, τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά είτε μας αρέσει είτε όχι. Εγώ διαγνώστηκα πριν κανένα χρόνο, αν και υπήρξαν και πριν τη διάγνωση ώσεις που άφησαν κατάλοιπα. Δεν υπάρχει για κανέναν εγγύηση ότι θα παραμείνει υγιής, όμως το μόνο σίγουρο πλεον για μενα είναι ότι αυτό που έχω μόνο χειροτερεύει. Όπως το σκέφτομαι δεν κάνεις ένα μωρό για να αντλείς εσύ δύναμη και ικανοποίηση, είναι το τι εσύ θα μπορείς να προσφέρεις, και αν θα μπορείς να του προσφέρεις τα όσα χρειάζεται. Το βρίσκω φοβερά εγωιστικό να θες να αποκτήσεις παιδιά για να έχεις στήριξη και συμπαράσταση. Οι ανασφάλειες είναι πάρα πολλές, σε διάφορα θέματα. Οικονομική, αν θα μπορώ να δουλεύω, αν θα είμαι σε θέση να του προσφέρω τη φροντίδα και την υποστήριξη που χρειάζεται, αν θα έχω τα ψυχικά αποθέματα και ενέργεια να ασχολούμαι μαζί του όπως θα ήθελα. Γιατί βλέπω όλους όσους έχουν μωρά πόση ενέργεια απαιτείται, κι εγώ σκέφτομαι με τη θεραπεία και τα χάλια μου τα μαύρα, που δυσκολεύομαι τον εαυτό μου να φροντίσω πολλές φορές, θα μπορώ να αντεπεξέλθω? Φοβίες, ανασφάλειες, γιατί είναι τεράστια η ευθύνη του να αποφασίσεις να φέρεις ένα πλάσμα στον κόσμο. Εκτιμώ τη συμπαράσταση των γονιών μου και αναγνωρίζω τις καλές τους προθέσεις να βοηθήσουν όπως μπορούν, αλλά αντιλαμβάνομαι επίσης ότι είναι μεγάλοι ανθρώποι, δεν θα μπορώ πάντα να στηρίζομαι πάνω τους, και ακόμη και τα πρώτα χρόνια, ωραία θα κρατάνε το μωρό κάποιες ώρες, τα βράδια όμως που εγώ θα είμαι χάλια με πυρετό, εγώ θα πρέπει να σηκώνομαι και να ξενυχτάω. Τελικά πήρα την απόφαση να αποκτήσω μωρό, γιατί ο σύζυγος μου το ήθελε τόσο πολύ, που αισθάνθηκα πως δεν θα μπορούσα να του το στερήσω. Δεν ξέρω αν έκανα λάθος, θα σου πω όταν θα γεννηθεί σε λίγους μήνες.. Μην νοιώθεις άσχημα όμως για όλα αυτά που σκέφτεσαι και σε προβληματίζουν, όταν έχεις κάτι τόσο σοβαρό, είναι επιπολαιότητα και εγωισμός να αποφασίσεις να αποκτήσεις μωρό τόσο εύκολα και χωρίς προβληματισμό, σαν να μην συμβαίνει τίποτα.