MSSociety.gr

Πώς αντιδρά ένας έφηβος όταν μαθαίνει πως έχει ΣΚΠ και ο γιατρός του το κρύβει; Όταν το ανακαλύπτει μόνος του και δεν ξέρει που να το πει; Και πώς να νιώσω εγώ όταν μαθαίνω πως ο καλύτερός μου φίλος, αυτός που ήταν πάντα δίπλα μου όποτε τον χρειαζόμουν έχει ΣΚΠ; Κι αυτό έγινε το καλοκαίρι(παρόλο που η διάγνωση έγινε το 2008 ενώ τα προβλήματα είχαν αρχίσει μάλλον νωρίτερα);
Εδώ και ώρες λοιπόν ψάχνω να βρώ κάποιον στην ηλικία μας που να έχει ΣΚΠ. Κάπως πρέπει να τον βοηθήσω. Τον αγαπάω τόσο πολύ για να τον αφήσω να το περάσει μόνος του. Μόλις 17 χρονών και είναι αναγκασμένος να το αντιμετωπίσει. Προσπαθώ όσο μπορώ να καταλάβω πως νιώθει, αλλά δε μπορώ γιατί ποτέ δε θα καταλάβω πως είναι να μην μπορείς να κοιμηθείς τα βράδια ενώ από πολύ νωρίς νιώθεις εξουθενωμένος κι όλα αυτά επειδή το κεφάλι σου είναι "κάπως"...Τί είναι αυτό το κάπως;;; Και τί να του πω τότε; Ακόμα κι αν πω πως θα περάσει δε θα τον πείσω. Πρέπει να βρώ άτομα που θα τον ακούν και να καταλαβαίνουν τί εννοεί. Θυμάμαι πριν 3 χρόνια-το καλοκαίρι-μιλούσαμε όλη μέρα...καθόμασταν μέχρι τις 3, 4 το πρωί, βλέπαμε Supernatural-αυτος το ανακάλυψε ένα βράδυ που βλέπαμε τηλεόραση-κι όλα ήταν τόσο καλά. Κι μετά όλα άλλαξαν. Φέτος είναι μία πολύ δύσκολη χρονιά...Πανελλήνιες...και πώς να συγκριθεί η δική μου προσπάθεια με τη δική του; Να θες να διαβάσεις και να μην μπορείς...άδικο...Και πάλι κανείς δεν καταλαβαίνει...
Εκτώς απ' όσους το ζουν καθημερινά....

Πώς να αντιμετωπίσεις ένα από το σημαντικότερα άτομα στη ζωή σου που πιστεύει πως δεν έχει μέλλον και πως μετά το λύκειο όλα τελειώνουν; Και τι να του πεις όταν τα συμπτώματα της ίδιας της αρρώστιας μας αποδεικνύουν πως η ζωή του θα είναι πραγματικά πολύ δύσκολη...; Συχνά μου λέει πως όταν πάθεις κάτι τότε θα καταλάβεις πόσο δυνατή είσαι...Αλλά και πάλι συνεχίζω να πιστεύω πως όσοι το παλεύουν είναι ήρωες...

Μακάρι να μπορούσα να σε βοηθήσω F μου...μακάρι να κατάφερνα να έπαιρνα ό,τι άσχημο νιώθεις...ακόμα κι αν ξέρεις πόσο πολύ το θέλω...δε σε βοηθάει...Κάνω ευχές για να είσαι καλά, μα πάλι...δε σε βοηθάει...Συγγνώμη...

[youtube]wTXC7LdCc3o[/youtube]επίσης κάποτε η κολλητη μου μου αφέρωσε αυτό....αλλά ούτε αυτή άντεξε...γιατί ξανά θέλει δύναμη...και όχι λόγια και τραγούδια αλλά πράξεις....να προσέξεις τα λόγια σου και τις κινήσεις σου,να είσαι πάντα εκεί ειδικά στα δύσκολα...δεν θα πεις ότι θα περάσει..και δεν μπορείς να κάνεις κάτι για να περάσει..αν δεν κάνει η επιστήμη και ο θεός εμείς είμαστε ασήμαντοι ένα φιλί και πολλή υπομονή να τον ακούς...αλλά και να καταλαβαίνεις τι λέει..όχι όταν μιλά το μυαλό σου να είναι αλλού σε ψωνια και εξόδους(αυτό μπορεί να τον πληγώσει)καλή δύναμη και στους δυο

Ευχαριστώ...τουλάχιστον μετά απ αυτό είμαι σίγουρη πως δε θα τον αφήσω...δε μ αρεσουν τα ψωνια κ οι βολτες...πλακα κανω...δεν είναι αυτο...απλά δε μπορώ να τν αφήσω μόνο του...δεν πρέπει....κι ας μην καταλαβαίνω ακριβώς τι νιώθει...θα πηγαινω μαζι του μέχρι το νοσοκομειο που ναι στν αλλη ακρη της ελλαδας(κρητη) απλα για να μαι δίπλα του...

Ναι διαβάζουμε όσο μπορούμε...απλά ξέρεις...είναι μέρες μελαγχολίας...αυτό...όπως και να 'χει...Όλα θα πανε καλά

αγαπητή φίλη ...
να σου πω μπραβο που τον στηρίζεις?? και βέβαια... πρόσεχε όμως και τον εαυτό σου..
πράγματι θέλει δύναμη... θέλει και ανθρώπους να καταλάβουν ... θέλει και ο ίδιος να καταλάβει τον ίδιο του τον εαυτό... όταν το κεφάλι του είναι ''κάπως''

να προσέχετε και οι δύο και μην αφήνετε τα ασχημα να κυβερνάνε τη ζωή σας...
ειδες τι ειπε ο sou ?? στα επομενα χρονια θα υπάρχει ΄κάτι πολύ καλύτερο...

και κάτι ακόμα ...υπάρχουν άτομα που εχουν σκπ και δικαιουνται να μην δώσουν πανελλήνιες και να μπουν σε κάποια σχολή ...

οπότε αισιοδοξία...

Nai ok...ola kala 8a pane kai cure 8a vgei ... opote k an ine auto...alla ola 8a pane kala!

sou έγραψε: Κι εγώ, αγαπητή Ειρήνη, έχω προβλήματα από τα 17, όταν έδινα πανελλήνιες.

Tελικα απο μικροι στα βασανα! Και γω καπου εκει το καταλαβα...

Μια φίλη μου απο Καλαμάτα ήταν στη θέση -που είναι τώρα ο φίλος σου - με το αγόρι της τα πρώτα χρόνια αντιμετώπιζαν την πάθηση , μετα απο τρία χρόνια αυτός δεν αντεξε άλλο και την εγκατέλειψε, τότε την πήρε και η κάτω βόλτα ΟΣΟ ΚΑΛΟ ΤΗΣ ΕΚΑΝΕ τα πρώτα χρόνια της τα κατέστρεψε ΜΟΝΟΜΙΑΣ, κλείστηκε στο εαυτό της , άφησε τον εαυτό της και έπεσε σε κατάθλιψη , φάρμακα αντικαταθλιπτικά κ.α , τότε ήταν και που χαθήκαμε.


ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΕΣΑΣ (ΜΑΝΑΔΕΣ- ΣΥΖΥΓΟΥΣ-ΚΟΠΕΛΙΕΣ- ΑΔΕΡΦΕΣ- ΚΛΠ) ΠΟΥ ΜΑΣ ΣΤΗΡΙΖΕΤΕ

litsa έγραψε:να σου πω μπραβο που τον στηρίζεις?? και βέβαια... πρόσεχε όμως και τον εαυτό σου..

Αυτό, χωρίς πολλά πολλά, είναι απ' τα σημαντικότερα θέματα για σένα τώρα...
Για να μην καταλήξει όπως εύστοχα παρατηρεί ο fantomas, θα πρέπει να κοιτάς όχι μόνο τι πρέπει αλλά και τι θέλεις... Ας μην ξεχνάτε πως ακόμα είστε παιδιά...

Αν, απλά, αυτό που θες είναι να είσαι εκεί για αυτόν... τότε απλά αυτό να κάνεις... και να 'σαι σίγουρη πως αυτό και μόνο τον "βοηθάει"...

Δεν μπορώ να ξέρω τι θα γίνει σε 5 10 χρόνια...αυτό που ξέρω είναι πως έχω όλη την καλή διαθεση να συνεχίσω να μαι η φίλη του όπως τόσα χρόνια...Ίσως θα ναι πιο δύσκολο λόγω των προβλημάτων...αλλά δε θα τ αφήσω να χαλάσει τη φιλία μας... Παραμένει ο ίδιος άνθρωπος...αυτός που γνώρισα πρώτη φορά. Όλοι κάποια στιγμή αλλάζουμε...Άλλοι πολύ κι άλλοι λίγο...αλλά θα δεχτώ όλες τις αλλαγές απ τ άτομα που αγαπάω