Πώς κατέληξα να αυτοτρυπιέμαι τώρα που τα Εξάρχεια καθάρισαν
ΔημοσίευσηΔημοσιεύτηκε:Δευ Αύγ 02, 2010 7:28 pm
Μετά από ολιγοήμερες διακοπές επανήλθα. 
Θα σας πω εν ολίγοις την ιστορία μου με την πάθηση. Ελπίζω να μη ζαλίζω κανέναν, αλλά θέλω να το μοιραστώ αυτό.
Είμαι φυσιοθεραπευτής στο επάγγελμα. Επίσης είμαι εκπαιδευτής καταδύσεων.
Το 2003, όλο το καλοκαίρι ήμουν στη θάλασσα, είτε για διακοπές, είτε για καταδύσεις, είτε για εξετάσεις σε καινούριους δύτες, είτε για προετοιμασία ομάδος.
Το 2004, το καλοκαίρι ξαφνικά άρχισα να μην έχω ανοχή στη ζέστη. Αισθανόμουν κόπωση και γενικώς σαν κοτόπουλο. ''Ξύπναγα'' όταν έπεφτε ο ήλιος.
Μέχρι και φέτος εν έτοι 2010, είχα το ίδιο πρόβλημα.
Δεν σκέφτηκα ποτέ ότι μπορούσα να έχω αυτή την ασθένεια παρά μόνο έριχνα το φταίξιμο στις πολλές ώρες δουλειάς, στα παραπανίσια μου κιλά και βέβαια στο κάπνισμα.
Πριν από μερικούς μήνες, θόλωσε το δεξί μου μάτι. Φοβούμενος μην είχε επανέλθει η μυωπία μου που την είχα ξεφορτωθεί με λέιζερ, έτρεχα σε οφθαλμίατρους.
Κανείς τους δεν έβρισκε τίποτα. Όλοι μου δίναν σταγόνες και ο 4ος μάλιστα μου είπε ότι το φαντάζομαι και ότι καλύτερα θα ήταν να πήγαινα σε ψυχολόγο.
Μετά από κάποιους μήνες που έκανα ό,τι ανάλυση και εξέταση υπάρχει για τα μάτια, παρατήρησα ότι όταν έτρεχα το μάτι θόλωνε περισσότερο και όταν ξεκουραζόμουν, ξεθόλωνε.
Επίσης άρχισα να έχω έλλειψη συντονισμού όταν έτρεχα ή όταν περπάταγα γρήγορα.
Επίσης όταν έκλεινα τα μάτια, έχανα την ισορροπία μου ακαριαία.
Έκλεισα λοιπόν ραντεβού με νευρολόγο καθώς ήμουν πλέον πεπεισμένος ότι δεν είχε να κάνει το θέμα με οφθαλμίατρο. Το ραντεβού το έκλεισα Δευτέρα 3 Μαΐου. Την Κυριακή όμως 2 Μαΐου, είχα αγώνα με την ομάδα ποδοσφαίρου που δούλευα.
Κατά τη διάρκεια του αγώνα, τραυματίστηκε ένας παίκτης. Άρπαξα λοιπόν το ιατρικό μου τσαντάκι και ξεκίνησα να τρέχω προς το μέρος του.
Ξαφνικά, όπως έτρεχα, το μάτι μου τυφλώθηκε τελείως και τα πόδια μου λυγίσανε.
Έσκασα κάτω σαν καρπούζι.
Κατέληξα στο νοσοκομείο, δυστυχώς στο Α Ίκα στα Μελίσσια.
Εκεί, πήρα μπόλικη ενδοφλέβια κορτιζόνη, έφαγα το πιο άνοστο φαΐ μετά από 14 χρόνια που τελείωσα το φανταριλίκι και γενικώς από τις 9 το πρωί που τελειώνε η κορτιζόνη, μέχρι το άλλο πρωί, γύρναγα σαν άδικη κατάρα μες το νοσοκομείο καθώς δεν μου κάναν τίποτα άλλο.
Μία καλή πρωία ήρθε η υποδιευθύντρια της νευρολογικής κλινικής (ονόματα δε λέμε
) και μου είπε ότι θα μου κάνει παρακέντηση.
Της είπα οκ, αλλά να φροντίσει να μου βγάλει μια ακτινογραφία στην οσφύ γιατί μετά από 14 χρόνια πρωταθλητισμό και άπειρους τραυματισμούς, ήμουν γεμάτος οστεόφυτα και ότι θα δυσκολευόταν να περάσει τη βελόνα.
Μου εξήγησε ότι είχε πολλή εμπειρία και ότι δε χρειαζόταν και έτσι πήρα την γνωστή πλάγια θέση στο κρεβάτι και περίμενα το σούβλισμα.
5 σουβλίσματα μετά σε πλάγια θέση και καθιστή, υγρό δεν βγήκε.
Αιτιολογία της κυράς: Τα κιλά μου!!!
Απάντηση δικιά μου: Οκ κυρία, όταν ξαναθέλετε να μου κάνετε παρακέντηση, στείλτε κάποιον που να ξέρει να την κάνει.
Βέβαια τσαντίστηκε αλλά ποσώς με ενδιέφερε γιατί ακόμα πόναγα από τις σουβλιές της.
Λίγες μέρες μετά άρχισαν τα πόδια μου να βαραίνουν.
Πήρα εξιτήριο από κει με 10 κιλά Medrol υπό μάλης.
Είχα ακούσει ότι στο Γενικό Κρατικό Νικαίας είχε ένα φοβερό νευρολόγο που ασχολείται πολύ με την πάθηση, έτσι πήγα και εκεί.
Σε 2 μέρες έκανα: Μαγνητική αυχένα, παρακέντηση, οπτικά προκλητά δυναμικά, εγκεφαλογράφημα, εξέταση από ΩΡΛ και οφθαλμίατρο.
Πήρα 3 μέρες ενδοφλέβια κορτιζόνη ακόμα και πήρα εξιτήριο.
2 μήνες μετά που βγήκαν όλα τα αποτελέσματα, πήρα και την διάγνωση.
Επίσης παρέλαβα και το ότι είχα επίσης αρθρίτιδα και διαταραχή θρομβοφιλίας.
Με λίγα λόγια, betaferon, mesulid και varfarin.
Τα πόδια μου με εγκατέλειψαν κατά 80% και έτσι κατέληξα σε καρότσι.
Betaferon με μπόλικη κομμάρα και περίπου 10 επισκέψεις κάθε βράδυ στην τουαλέτα.
Mesulid λόγω της ωραίας υγρασίας του καλοκαιριού που με σκίζει στον πόνο.
Varfarin για να μην πήξει το αιματάκι μου και τρέχουμε και δε φτάνουμε (άσε που δε μπορούμε να τρέξουμε
)
Από τις 4 δουλειές που έκανα, κατέληξα να κάνω 1 και αυτή σαν υπάλληλος γραφείου με ημιαπασχόληση, καθώς όταν καταφέρω να σηκωθώ από το μαμημένο το καρότσι, ο ήλιος και η κόπωση απαγορεύονται οπότε και δε μπορώ να ασκώ την ειδικότητα μου (αποκατάσταση αθλητικών κακώσεων), τουλάχιστον όχι σε γήπεδα όπως έκανα τα τελευταία 10 χρόνια.
Ας ελπίσουμε να ήταν αυτά τα χειρότερα. Αν έχει και άλλα, ας έρθουν, το πολύ πολύ να μου στήσουν άγαλμα οι εταιρείες που πουλούν κορτιζόνη
Θα σας πω εν ολίγοις την ιστορία μου με την πάθηση. Ελπίζω να μη ζαλίζω κανέναν, αλλά θέλω να το μοιραστώ αυτό.
Είμαι φυσιοθεραπευτής στο επάγγελμα. Επίσης είμαι εκπαιδευτής καταδύσεων.
Το 2003, όλο το καλοκαίρι ήμουν στη θάλασσα, είτε για διακοπές, είτε για καταδύσεις, είτε για εξετάσεις σε καινούριους δύτες, είτε για προετοιμασία ομάδος.
Το 2004, το καλοκαίρι ξαφνικά άρχισα να μην έχω ανοχή στη ζέστη. Αισθανόμουν κόπωση και γενικώς σαν κοτόπουλο. ''Ξύπναγα'' όταν έπεφτε ο ήλιος.
Μέχρι και φέτος εν έτοι 2010, είχα το ίδιο πρόβλημα.
Δεν σκέφτηκα ποτέ ότι μπορούσα να έχω αυτή την ασθένεια παρά μόνο έριχνα το φταίξιμο στις πολλές ώρες δουλειάς, στα παραπανίσια μου κιλά και βέβαια στο κάπνισμα.
Πριν από μερικούς μήνες, θόλωσε το δεξί μου μάτι. Φοβούμενος μην είχε επανέλθει η μυωπία μου που την είχα ξεφορτωθεί με λέιζερ, έτρεχα σε οφθαλμίατρους.
Κανείς τους δεν έβρισκε τίποτα. Όλοι μου δίναν σταγόνες και ο 4ος μάλιστα μου είπε ότι το φαντάζομαι και ότι καλύτερα θα ήταν να πήγαινα σε ψυχολόγο.
Μετά από κάποιους μήνες που έκανα ό,τι ανάλυση και εξέταση υπάρχει για τα μάτια, παρατήρησα ότι όταν έτρεχα το μάτι θόλωνε περισσότερο και όταν ξεκουραζόμουν, ξεθόλωνε.
Επίσης άρχισα να έχω έλλειψη συντονισμού όταν έτρεχα ή όταν περπάταγα γρήγορα.
Επίσης όταν έκλεινα τα μάτια, έχανα την ισορροπία μου ακαριαία.
Έκλεισα λοιπόν ραντεβού με νευρολόγο καθώς ήμουν πλέον πεπεισμένος ότι δεν είχε να κάνει το θέμα με οφθαλμίατρο. Το ραντεβού το έκλεισα Δευτέρα 3 Μαΐου. Την Κυριακή όμως 2 Μαΐου, είχα αγώνα με την ομάδα ποδοσφαίρου που δούλευα.
Κατά τη διάρκεια του αγώνα, τραυματίστηκε ένας παίκτης. Άρπαξα λοιπόν το ιατρικό μου τσαντάκι και ξεκίνησα να τρέχω προς το μέρος του.
Ξαφνικά, όπως έτρεχα, το μάτι μου τυφλώθηκε τελείως και τα πόδια μου λυγίσανε.
Έσκασα κάτω σαν καρπούζι.
Κατέληξα στο νοσοκομείο, δυστυχώς στο Α Ίκα στα Μελίσσια.
Εκεί, πήρα μπόλικη ενδοφλέβια κορτιζόνη, έφαγα το πιο άνοστο φαΐ μετά από 14 χρόνια που τελείωσα το φανταριλίκι και γενικώς από τις 9 το πρωί που τελειώνε η κορτιζόνη, μέχρι το άλλο πρωί, γύρναγα σαν άδικη κατάρα μες το νοσοκομείο καθώς δεν μου κάναν τίποτα άλλο.
Μία καλή πρωία ήρθε η υποδιευθύντρια της νευρολογικής κλινικής (ονόματα δε λέμε
) και μου είπε ότι θα μου κάνει παρακέντηση.Της είπα οκ, αλλά να φροντίσει να μου βγάλει μια ακτινογραφία στην οσφύ γιατί μετά από 14 χρόνια πρωταθλητισμό και άπειρους τραυματισμούς, ήμουν γεμάτος οστεόφυτα και ότι θα δυσκολευόταν να περάσει τη βελόνα.
Μου εξήγησε ότι είχε πολλή εμπειρία και ότι δε χρειαζόταν και έτσι πήρα την γνωστή πλάγια θέση στο κρεβάτι και περίμενα το σούβλισμα.
5 σουβλίσματα μετά σε πλάγια θέση και καθιστή, υγρό δεν βγήκε.
Αιτιολογία της κυράς: Τα κιλά μου!!!
Απάντηση δικιά μου: Οκ κυρία, όταν ξαναθέλετε να μου κάνετε παρακέντηση, στείλτε κάποιον που να ξέρει να την κάνει.
Βέβαια τσαντίστηκε αλλά ποσώς με ενδιέφερε γιατί ακόμα πόναγα από τις σουβλιές της.
Λίγες μέρες μετά άρχισαν τα πόδια μου να βαραίνουν.
Πήρα εξιτήριο από κει με 10 κιλά Medrol υπό μάλης.
Είχα ακούσει ότι στο Γενικό Κρατικό Νικαίας είχε ένα φοβερό νευρολόγο που ασχολείται πολύ με την πάθηση, έτσι πήγα και εκεί.
Σε 2 μέρες έκανα: Μαγνητική αυχένα, παρακέντηση, οπτικά προκλητά δυναμικά, εγκεφαλογράφημα, εξέταση από ΩΡΛ και οφθαλμίατρο.
Πήρα 3 μέρες ενδοφλέβια κορτιζόνη ακόμα και πήρα εξιτήριο.
2 μήνες μετά που βγήκαν όλα τα αποτελέσματα, πήρα και την διάγνωση.
Επίσης παρέλαβα και το ότι είχα επίσης αρθρίτιδα και διαταραχή θρομβοφιλίας.
Με λίγα λόγια, betaferon, mesulid και varfarin.
Τα πόδια μου με εγκατέλειψαν κατά 80% και έτσι κατέληξα σε καρότσι.
Betaferon με μπόλικη κομμάρα και περίπου 10 επισκέψεις κάθε βράδυ στην τουαλέτα.
Mesulid λόγω της ωραίας υγρασίας του καλοκαιριού που με σκίζει στον πόνο.
Varfarin για να μην πήξει το αιματάκι μου και τρέχουμε και δε φτάνουμε (άσε που δε μπορούμε να τρέξουμε
)Από τις 4 δουλειές που έκανα, κατέληξα να κάνω 1 και αυτή σαν υπάλληλος γραφείου με ημιαπασχόληση, καθώς όταν καταφέρω να σηκωθώ από το μαμημένο το καρότσι, ο ήλιος και η κόπωση απαγορεύονται οπότε και δε μπορώ να ασκώ την ειδικότητα μου (αποκατάσταση αθλητικών κακώσεων), τουλάχιστον όχι σε γήπεδα όπως έκανα τα τελευταία 10 χρόνια.
Ας ελπίσουμε να ήταν αυτά τα χειρότερα. Αν έχει και άλλα, ας έρθουν, το πολύ πολύ να μου στήσουν άγαλμα οι εταιρείες που πουλούν κορτιζόνη
Σαν Εξαρχειώτης βέβαια θα ξέρεις καλύτερα, αλλά είσαι βέβαιος οτι καθάρισαν τα Εξάρχεια; Οι πρεζέμποροι και οι φαρμακέμποροι ανήκουν στην ίδια συνομοταξία, των κατσαριδοειδών, το είδος τους δεν πεθαίνει ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ !